10,805 matches
-
elemente disparate, evoluând haotic, perceperea vieții ca efect al unor jocuri absurde și, peste toate, obsedanta conștiință a sfârșitului îi alungă toate iluziile și îi provoacă o suferință profundă. Cu sufletul înfrigurat de spaima trecerii și a morții, cu spiritul tragic debusolat de lipsa oricăror repere certe, poetul vede un remediu doar în călătoria spre starea de dinaintea genezei, unitară, coerentă, esențială, neclintită și nemăsurată de timp. Cu anii, această angoasă se mai estompează, viziunea tenebroasă se mai limpezește și în următoarele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286764_a_288093]
-
48 Keith Hitchins, op.cit., p. 478. 74 Sovietică. Poporul român a fost implicat în această încleștare uriașă de forțe ce luptau pentru hegemonie mondială, aceasta avănd drept consecință un șir de tragedii naționale 49. Evenimentele din anul 1940 au confirmat tragicele previziuni. Țara a fost constrânsă la a face față unor realități potrivnice intereselor naționale, conducătorii ei fiind confruntați cu luarea unor decizii de o gravitate fără precedent. Sub amenințarea forței, guvernul sovietic a cerut guvernului român să retrocedeze Basarabia și
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3063]
-
mare parte din membrii Partidului Național Liberal încetarea oricărei activități politice în așteptarea schimbărilor politice din Europa și din țara noastră 72. În anul 1950 operațiunile de terorizare și anihilare a întregii clase politice s-au înmulțit, anunțând un final tragic pe seama multora dintre cei care mai credeau în idealurile României interbelice. În ceea ce-l privea pe Alexandru Lapedatu, nimic din ceea ce spunea și făcea nu scapa nejudecat de către supraveghetorii săi. Înlăturat și denigrat, omul politic care își servise timp de
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3063]
-
-o din cauza războiului, trecând în 1940 la Școala militară de ofițeri, terminată în 1943. În 1945, s-a stabilit la Cluj, unde a urmat Facultatea de Filosofie și Litere (1945-1948). În 1975, și-a susținut examenul de doctorat cu teza Tragicul senin, sub îndrumarea lui Liviu Rusu. A funcționat ca profesor de psihologie, logică și literatură română în licee clujene (1949-1954), secretar literar la Teatrul Național din Cluj (1959), economist la Întreprinderea de Utilaje de Transport Cluj (1959-1965), director al filialei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285694_a_287023]
-
tragediei Mitridate de Jean Racine. Sporadic a mai publicat câteva poezii. Mobilizat la începutul războiului, a dispărut pe front, în campania din Răsărit. În 1935 G. mărturisea că scrie „din inaptitudinea de a trăi”, aceasta însemnând, de fapt, prezența „sentimentului tragic al vieții”, trăirea lucidă, introspecția necontenită, înfruntarea continuă a morții și a neantului. Cu o asemenea structură sufletească, la maturitate criticul respinge atât „hermetismul muzicalo-cristalin”, în care include și „poezia pură”, cât și direcția care abuzează de stil și vulgarități
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287384_a_288713]
-
și complexă tragedie"88. Din conflictul aparent al libertății umane cu voința divină se naște dramatismul istoriei. Istoria e dramatică cum e orice viață, profundă, adevărată, pentru că esența ei e libertatea 89. La fel ca viața, istoria este destin, destin tragic, crede Berdiaev. Și, ca orice tragedie, trebuie să sfârșească cu un deznodământ. Nu poate fi tragedie fără catharsis. Istoria nu este o evoluție nesfârșită în timp, nici supusă legii naturale, întrucât este destin. Acesta este adevărul ultim al metafizicii istoriei
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
subiectului de a crea istoria fără de care nici împlinire nici înțelegere nu este posibilă"3. Dar oare hybris-ul eroului antic nu este o formă de libertate? Ar fi de ajuns să ne amintim de Oedip, care își împlinește destinul tragic tocmai pentru că părinții săi încercaseră să-l evite. Icar și Ahile sunt și ei pedepsiți pentru că i-au sfidat pe zei. În acest fatalism universal, deși legat în lanțuri, Prometeu apare ca singurul om liber al Greciei antice. Într-o
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
transferată unei clase, adică proletariatului 115. Această trăsătură îl îndreptățea pe Berdiaev să afirme: " Cred că socialismul este bazat pe un principiu religios ebraic, pe mitul eschatologic și pe dualismul profund al conștiinței iudaice, care s-a dovedit a fi tragic nu doar pentru istoria evreilor, ci și pentru aceea a omenirii"116. Comunismul rus, continuă filozoful rus, este versiunea cea mai secularizată a mesianismului. Ca evreu, Marx se înscrie în tradiția criticismului iudaic. Există un suflu profetic în scrierile sale
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
conținut, reificat și transformat în metode de reeducare. Recurgând la o personificare dostoievskiană, Berdiaev caracterizează comunismul ca fiind "doctrina Marelui Inchizitor bazată pe căderea din domeniul libertății în acela al constrângerii, astfel încât umanitatea sa fie eliberată de povara destinului ei tragic".118 2.6. "Răzbunarea zeilor" la fin du siècle: Nietzsche, criticismul istoric, căutarea personajului istoric Iisus Când Nietzsche scrie "Gott ist tot", el îi denunță și pe cei care l-au ucis noi. Nu face asta dintr-o nebunie, așa cum
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
istoria sfârșitului de secol XIX pare să fie la cheremul șansei și sorții 122. În Nietzsche, care este considerat de Berdiaev atât încarnarea umanismului, cât și victima păcatelor sale, umanismul culminează în individual. Cu el, umanismul atinge sfârșitul istoriei sale tragice și furtunoase, după cum grăiește Zarathustra: Omul este o rușine și o dizgrație". Umanismul se dizolvă în ideea Supraomului, care este respingerea omului, a valorii sale și a semnificației personalității umane. Autorul lui Dincolo de bine și rău tăgăduiește ceea ce era sursa
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
cruce a lui Hristos, Cel care a împăcat pe Dumnezeu cu lumea. Istoria datorează întreaga ei existență prezenței lui Hristos în chiar miezul ei. El reprezintă cel mai adânc fundament mistic și metafizic și izvorul istoriei și al destinului ei tragic 2. Tragic nu pentru că a sfidat zeii și i-a ascultat pe oameni, ci pentru că, ascultându-l pe Dumnezeu, și-a atras ura și pedeapsa celor pe care a venit să-i salveze. Jertfa sa a deschis însă ochii și
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
lui Hristos, Cel care a împăcat pe Dumnezeu cu lumea. Istoria datorează întreaga ei existență prezenței lui Hristos în chiar miezul ei. El reprezintă cel mai adânc fundament mistic și metafizic și izvorul istoriei și al destinului ei tragic 2. Tragic nu pentru că a sfidat zeii și i-a ascultat pe oameni, ci pentru că, ascultându-l pe Dumnezeu, și-a atras ura și pedeapsa celor pe care a venit să-i salveze. Jertfa sa a deschis însă ochii și inimile neamurilor
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
IV, 305-312; Ștefan Borbély, Gabriela Adameșteanu, F, 1994, 3; Negoițescu, Scriitori contemporani, 9-11; Lovinescu, Unde scurte, IV, 121-127, VI, 40-45; Petraș, Lit. rom., 77-81, 180-181; Cornel Ungureanu, Gabriela Adameșteanu și redimensionarea politicului, O, 1996, 4; Alex. Ștefănescu, O admirabilă și tragică operă de educație, RL, 1996, 15; Cosma, Romanul, II, 154-158; Dicț. analitic, I, 298-300; Dicț. esențial, 4-6; Manolescu, Lista, II, 263-267; Popa, Ist. lit., II, 866-868; Negrici, Lit. rom., 283-284; Tudorel Urian, Bricolaj cu sentimente, RL, 2003, 28. D.C.M.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285180_a_286509]
-
și altă dată când m-am dus la el la catedră, la Filologie, plângându-mă de excluderea mea brutală de la Filozofie pe care o datoram lui Joja, amicul lui Dej, Profesorul păstra în splendida-i privire întunecată, catifelată, o licărire tragică. O panică subreptice care avea, probabil, să-i scurteze zilele - a murit de un atac de cord! -, o tristețe „îngropată” și vie în același timp, acel désarroi, acea confuzie pe care o trăiau, probabil, cei câțiva maeștri ai culturii, filologi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
generația lui Mugur, Labiș, Cosașu, Mazilu - de altfel, și ei, în proporții variate, afișau o compasiune ușor disprețuitoare pentru „strădaniile noastre”, estetizante, cu excepția lui Raicu, desigur! -, azi îmi dau cont că ei, și poate Mugur în primul rând (după moartea tragică a lui Labiș!Ă, făceau parte mai degrabă dintre cei tineri care, hrăniți cu un ideal „planetar”, ne-acceptând, nu surparea lui, ci falsitatea lui, îi rămân cu toate acestea credincioși! De altfel, acest „simptom” se poate observa, cred eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
aceste legiuni de tineri scriitori supradotați și generoși cu ființa și destinul lor până la absurd - un tip de absurd, cel social! -, un sublim ce se îneacă în grotesc, e adevărat, dar... mai suntem noi, azi, noi, „oamenii moderni”, capabili de Tragic?! Nu e oare Grotescul - tragicul zilelor noastre, orizontul singur al capacității noastre de visare și acțiune?! Grotescul, în metafora literară, care începe, e adevărat, cu groteasca aventură a unui Don Quijote sau zvârcolirile verbioase ale tânărului Hamlet! Ce putem „învăța”, oricum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
toate romanele mele apărute înainte de ’89 -, și astfel, această „frază”, foarte „simplă” și totuși extrem criptică, nu a fost pusă în legătură cu partea mediană a romanului mai sus citat, unicul loc, se pare, în care autorul Breban a atins ceea ce numim „tragicul”. De fapt și această ultimă afirmație îmi aparține tot mie, tragicul este o categorie estetică, la fel ca sublimul, de care esteticienii de azi, români sau francezi, se ocupă prea puțin. În această frază sunt câteva noțiuni ce trebuie reconsiderate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
și a fenomenelor, încerca să înțeleagă legile dincolo de clișeele de gândire și totul era dublat de o largă informație umanistică, de la medicină la filozofie. Deși a făcut temniță grea, două cel puțin au fost motivele pentru care, până la moartea sa tragică survenită în noaptea cutremurului din 4 martie ’77, persoana sa era pusă de unii, mai ales de foști tovarăși de detențiune, sub semnul întrebării (Goma, la adresa lui, necruțând nici unul dintre epitetele injurioase ce-i stau la îndemână!Ă: faptul că, imediat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
-și”, „distrugându-și” elementele care o făceau aproape „invincibilă”, să se transforme în „altceva”, în ceea ce numim om, omul depozitar al Gândului și al febrei de a se gândi, al acelui unruhe Prinzip hegelian, principiul neliniștii ce-l duce la tragic și la sublim. Tragicul și Sublimul, două categorii esențiale ale esteticii germane - și ea, o estetică aproape obsoletă, „depășită”! -, Tragicul de care noi, oamenii moderni și postmoderni, nu mai suntem capabili să ne apropiem, trebuind să ne „mulțumim” cu Grotescul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
care o făceau aproape „invincibilă”, să se transforme în „altceva”, în ceea ce numim om, omul depozitar al Gândului și al febrei de a se gândi, al acelui unruhe Prinzip hegelian, principiul neliniștii ce-l duce la tragic și la sublim. Tragicul și Sublimul, două categorii esențiale ale esteticii germane - și ea, o estetică aproape obsoletă, „depășită”! -, Tragicul de care noi, oamenii moderni și postmoderni, nu mai suntem capabili să ne apropiem, trebuind să ne „mulțumim” cu Grotescul (am experimentat grotescul, ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
categorii esențiale ale esteticii germane - și ea, o estetică aproape obsoletă, „depășită”! -, Tragicul de care noi, oamenii moderni și postmoderni, nu mai suntem capabili să ne apropiem, trebuind să ne „mulțumim” cu Grotescul (am experimentat grotescul, ca o cale spre tragic, în romanul meu Bunavestireă. Sublimul, uitat azi ca o categorie majoră de creație altădată, deoarece, cum o spuneam mai sus, adaptarea azi a devenit zeitatea omului contemporan, „potrivirea”, „ajustarea” continuă a nevoilor și a țelurilor noastre după cele ale comunității
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
doua și drept nefericiri mici crize de indispoziție. Întâlnim oameni extraordinari și nu percepem șansa de a-i fi întâlnit. Trăim împrejurări spectaculoase și nu citim în ele amprenta destinului. Ratăm, clipă de clipă, miracolul, semnificația, patosul. Ratăm, deopotrivă, „sentimentul tragic al vieții“, abisul câte unei zile, catastrofa latentă a câte unei întâmplări oarecare. Suntem inadecvați, oblici, afoni și orbi. Trăim stins, pe o nesfârșită tangentă la real, inapți să distingem între esențial și accesoriu, între ce e important și ce
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
azi a termenului, ar fi intrat în impunătoarea galerie de sinucigași de elită, de la Socrate la Petroniu și Seneca, însă n-ar fi mântuit pe nimeni. Moartea „demnă“ e monumentală, dar sterilă. Aseptică. Dimpotrivă, abia din perspectiva sumbră a morții tragice, exasperante, nemiloase, explozia Învierii îți capătă strălucirea și prețul adevărat. Învierea e rezervată oamenilor vii, adică oamenilor care se întreabă, speră, se revoltă și mor. Statuile nu pot învia. Nu e frumos... Nu toate valorile pe care ne întemeiem viața
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
în hazul de necaz. Doliul de fond se arborează într-o atmosferă de bună dispoziție telegenică. Cei din platou, când bosumflați, când șmecheri, când apo caliptici, când zglobii, se simt bine. Cu alte cu vinte, cum spunea cineva, situația e tragică, dar nu e serioasăă Ziarele știu să facă o nonșalantă selecție între știri importante și știri vandabile. Orice informație e cântărită după eventualele ei conotații politice și după „rating“. Așa se face că, la un moment dat, suntem înștiințați (și
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
m-a tatonat, mai întâi, cu Chateaubriand (Geniul creștinismului), Blaga (Spațiul mioritic) și Anna Magdalena Bach, pentru a mă școlariza, apoi, cu seminarii despre Platon și Hegel, și cu „lista celor 100 de cărți“ obligatorii, pe epoci, de la Homer și tragicii greci până la Goethe. (incluzând referințele despre Antichitate ale unor Montesquieu, Nietzsche, Fustel de Coulanges, Erwin Rohde și Werner Jäger). Propunea refacerea istoriei filozofiei prin patru autori: Platon, care îi recapitulează pe presocratici, Aristotel, care iradiază peste întregul Ev Mediu, Kant
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]