6,026 matches
-
la timpul respectiv nu le-am observat sau pentru care n-am avut Înțelegerea necesară: poți, de exemplu, avea revelația tardivă a faptului că virtutea tactului, care te-a caracterizat la vârsta maturității, și-a avut antecedentele În unele confidențe discrete pe care le-ai realizat În copilărie). Μ Pentru sufletele mai simple, Dumnezeu nu reprezintă altceva decât acea autoritate morală copleșitoare care, deși inexplicabilă prin natura ei, este necesară pentru judecarea comportării oamenilor și pentru silirea justiției pământene să fie
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de profesie: când, pe moment, nu are ce fura, „Își fură propria căciulă”, ca să nu-și piardă deprinderea de a fura sau pentru a-și menține mereu proaspătă satisfacția/plăcerea de a Înșela sau de a fura. Μ Răsplata firii discrete a cuiva este, În realitate, una amară: cel În cauză ajunge să știe mai multe lucruri decât și-ar fi dorit vreodată. Dar secretele reprezintă, se știe, o povară și chiar un pericol, deoarece ele sunt, În același timp, o
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
omul cultivat și curios, o serie de imagini și de impresii care nu cer decât să se transforme Într-o primă părere, facilitată de reprezentarea pe care cultura generală o oferă asupra ansamblului cărților. Așadar, pentru noncititor, Întâlnirea cea mai discretă cu una dintre ele, chiar dacă nu o va deschide niciodată, poate fi Începutul unei autentice aproprieri personale și nu există, la limită, carte necunoscută care să nu-și piardă acest statut de la prima Întâlnire. * Particularitatea nonlecturii bibliotecarului lui Musil e
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
aprobarea generală. Numai un austriac bătrân țipă: «Grey? Care Grey? Nu am auzit de el.Ă Martins, crezând că e În afara oricărui pericol, Îi răspunse cu aceeași placă: «Zane Grey, de altcineva nu am auzit.Ă Fuse derutat de râsetele discrete stîrnite În grupul englez. Observăm că Martins răspunde la orice nu are legătură directă cu posibilitatea ca discuția să Își urmeze cursul firesc. Dialogul se desfășoară Într-un spațiu care nu e cel real, ci seamănă mai degrabă cu unul
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
are ca rezultat involuntar o și mai mare complicare a schimbului de replici, dublând neînțelegerea dintre public și autor: „E o glumiță de-a domnului Dexter. De fapt a vrut să zică Gray, poetul Gray, un spirit blând, subtil și discret: legăturile sunt ușor de reconstituit. Iar numele lui este Zane Grey? Tocmai de aici vine gluma domnului Dexter. Zane Grey a scris ceea ce noi numim „westernuri”, mici romane populare despre bandiți și cowboys. Deci nu e un mare scriitor? Nu
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
s-a Întâmplat o nenorocire, fără să poată fi acuzat că nu a citit cartea. Problema se complică și mai mult dacă observăm că În roman nu e o singură eroină, ci două. Cea de-a doua, prințesa Agata, eroină discretă și pozitivă, se retrage la o mănăstire atunci când află de moartea În luptă a iubitului ei, Basilius Digenes - Însoțitorul Împăratului Nichifor. Fragmentul este cu atât mai reușit cu cât nu lasă loc excesului de lirism. E, Într-adevăr, vorba despre
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
făcute aici, plecând de la această serie de exemple, o miză accesibilă celor al căror progres interior i-a eliberat de orice sentiment de vinovăție. Căci să vorbești despre cărțile necitite este o adevărată activitate de creație, la fel de demnă, deși mai discretă, ca activitățile cu mai multă recunoaștere socială. Atenția acordată practicilor artistice tradiționale duce, Într-adevăr la neglijarea, ba chiar și la proasta Înțelegere a practicilor mai puțin puse În valoare, pentru că ele se exercită, În mod natural, Într-o formă
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
nerușinat" ce dezvăluie "neroada furie a creșterii", poeta imaginează un teritoriu umbros și calm, în care "firul nopții dă colț și crește pur", iar "mirii unei lumi crepusculare" se pierd în natura primară. Elegia cunoașterii și a purificării se echivalează discret și generos cu o poezie a suavei palpări a materiei, luminii glaciare a "tonurilor clare" i se substituie "lumina moale, lumina bună", ori "bezna tandră", într-un univers somnolent"123. Volume ale maturității, cum le numește Nicolae Manolescu, "aceste volume
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
fiind mai importantă decât învelișul ei, uneori, chiar decât modul de a o comunica. Publică, dar, mai ales, scrie, doar când are ceva de spus, fiind o prezență, pe cât de puternică în impunerea conceptelor filosofice în poezie, pe atât de discretă, în promovarea lor. Rigoarea textului său are ceva aproape canonic, Ileana Mălăncioiu folosind și ea transferul semantic în deconstrucția canonului paradigmatic modernist. De asemenea, la fel ca în cazul Anei Blandiana, "la această poetă de excepție și excepții, biogafia curată
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
desprins din ea. Am asistat, ca urmare, la o reprezentație în care cheia realistă a tratării se interferează cu cea onirică,, plonjonul din real în imaginar pe care îl efectuează regizorul și interpreții avînd suficiente motivații, chiar dacă acestea sînt foarte discrete, depistarea lor în imaginea scenică presupunînd un ochi exersat și experiență din partea spectatorului. Deși demarează greoi, spectacolul are un crescendo dramatic susținut, căpătînd adîncime în partea a doua și o tensiune puternică în final, unde se insinuează concluzia descurajantă a
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
despre care nu știm dacă vine din afară sau din interiorul nostru... Lumea obiectuală pe care o configurează dramaturgul este, de asemenea, de o simplitate foarte... percutantă: mese, scaune, o floare, o Biblie, niște cărți de joc. Ea reprezintă cadrul discret în care oamenii și poveștile lor circulă asemenea unor pești tăcuți și singuri într-un acvariu transparent. De altfel, Singurătatea bântuie întreaga piesă, de la început la final. E o singurătate plurală și densă. Finalul, surprinzător și brutal, duce totul în
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
-i drept, foarte rar pronunțat. Jean Echenoz, În 1979, Jean-Philippe Toussaint În 1985, Patrick Deville, Christian Gailly și, Într-o anumită măsură, Eric Chevillard În 1987, Christian Oster În 1989 cooperează la impunerea unei literaturi a detaliului concret, umanizată, tandră, discretă, emancipată și totuși Îndatorată predecesorilor, nostalgică și oarecum neputincioasă de a oferi mai mult decît programul minimalist Îi impusese. Jean Echenoz - pionierul - reciclează genuri de consum În romane populate de antieroi al căror singur adevărat eroism este cel de supraviețui
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
tineri scriitori francezi; romanul său ar fi fost inclasabil. Așa, cu referințe databile, impregnat de melancolie și vorbind destul de direct despre eroismul soldatului confruntat cu absurdul războlului, Les Champs d’honneur rămâne o carte excelent scrisă și plină de farmecului discret al detaliului - atribut tipic francez -, o cronică duioasă a unor vieți care au fost. Printre ruinele babelienelor construcții textualiste bântuite de spectre, abandonate, personajele anilor ’90 se strecoară pline de candoare - copii, uneori, copii Întârziați (persoanajele lui Rouaud nu sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
scriitura 3. Să crezi În valorile de cultură și civilizație europene, franceze În primul rînd și prin excelență. 4. Să te manifești ca scriitor "de stînga", iubitor al Franței profunde, al oamenilor simpli garanți ai unei sensibilități pe cît de discrete pe atît de bogate 5. Să publici indiferent ce fel de cărți bine primite de critică, În mod constant, mai bine de zece ani. Setul propus nu are pretenții de imuabilitate. Literatura este premiată de niște oameni care nu sînt
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
agentul supraveghetor: un raport de neutralitate perfectă, indispensabilă oricărei misiuni de acest gen. Ca să obțină informații, supraveghetorul, grație travestirii, pretinde a fi „altcineva”... și reușește până la un punct, când, progresiv, încep să i se dezvăluie spectatorului fisurile „măștii” și revolta discretă a trupului celui deghizat, pe care se vede că această manipulare nu l-a lăsat indiferent, inert, ba dimpotrivă, l-a stimulat într-un sens neprevăzut, i-a provocat reacții neașteptate, nebănuite. Astfel, neutralitatea primă, obligatorie a supravegherii se încarcă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
spectacolul său, statutul de agent însărcinat cu controlul casei: mereu prezent, gata oricând să obțină o informație pe căi ocolite, ascuns după uși și pitulat prin unghere, Laurent e supraveghetorul neobosit, a cărui vigilență nu slăbește niciodată. Apare, dispare, prezență discretă, dar constantă și, mai ales, prezență neliniștitoare: Planchon face din el tipul spionului conștiincios, care își ia în serios meseria și își acceptă rolul. Grație acestui zelos emisar, Tartuffe își consolidează treptat dominația, căci Laurent îi raportează toate „nimicurile”, cum
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
s-ar putea sustrage oricând privirii care veghează. Strategia adoptată încearcă să-i acorde supravegherii un caracter implacabil, să impună încrederea în perfecțiunea ei și să determine o supunere interioară. Supraveghere integrată ce oprimă o comunitate și descurajează cea mai discretă inițiativă individuală: emanciparea, fie și minimală, e înăbușită în fașă, în măsura în care nu mai există nici un spațiu de libertate. Totul se sfârșește prin instaurarea panicii - e ceea ce intenționează stăpânul - și crearea unui climat propice autocenzurii, consecință ineluctabilă a supravegherii fără cusur
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
poloneze din 1968? O dată sau de două ori, Puterea a putut fi luată prin surprindere, dar documentele păstrate atestă cât de harnici și de stăruitori au fost informatorii furișați în obscuritatea sălilor de teatru. Așa s-a ajuns la o discretă și omniprezentă supraveghere a receptării, căci puterea știe că teatrul, fenomen viu, poate clătina printr-un spectacol interdicțiile și poate face abstracție de cele mai elementare măsuri de precauție. Teatrul reușește să formeze, potrivit termenului sociologic folosit de Durkheim, „comunități
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
orice modificare a obiectului teatral, putându-se astfel afirma, așa cum visa Craig, ca un artist deplin. În aceste condiții, opera lui veșnic vie nu e pândită de nici o deviere. Mai puțin explicită, desigur, dar exercitată tot de către regizor este supravegherea discretă din afara scenei. Din sală sau de pe culoarele dintre rânduri, dinapoia unui ecran sau din spatele lojilor, regizorul vede, aude, spionează spectacolul, dar și reacțiile pe care le suscită. Peter Brook spunea chiar că se simte dotat cu un al șaselea simț
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
sine 18. 3. Al treilea principiu În sfîrșit, al treilea principiu, exterioritatea și atomizarea elementelor: ele nu se întrepătrund. Mesajul este distinct de emițător și de receptor. Cei doi subiecți sînt distincți unul de altul. Unitățile care compun mesajul sînt discrete. În caz contrar, avem de-a face nu cu o comunicare, ci cu un vacarm neîntrerupt. La fel, putem analiza poziția bilei în fiecare moment al drumului parcurs. Analiza izolează părțile pe care experiența ni le dezvăluie în totalitate. Acest
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
în considerare este redus: nu mai este vorba decît de mesaj la nivelul său tehnic, cu alte cuvinte, fără intervenția unui conținut semantic oarecare. Ne debarasăm de problema complexă a semnificației. Mesajul, fără conținut semnificant, este redus la producerea unităților discrete, în succesiune. Este un șir. Pentru ca acest șir de unități să poată atinge extremitatea lanțului fără a fi deformat, trebuie să respectăm anumite condiții: • privitor la canalul transmițător; • privitor la mesajul însuși. Canalul: în analiza semiologică, canalul era limba însăși
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
un concept fondator: principiul însuși al separării laice, al cărui instrument este reprezentarea. Reprezentarea presupune o separație între reprezentant (relativ, mereu variabil) și reprezentat (absolut, intangibil, nenumit). Ca urmare, putem înțelege că reprezentarea politică și mașinistă constituie un bloc: unitățile discrete, analitice, dar adunate într-un lanț reprezentativ în teoria informației, fac trimitere la cetățeni, atomi indivizibili adunați într-un lanț reprezentativ, suveranitatea generală. Subiectul uman, exterior mașinii tehnice, dar ale cărui atribute sînt menținute, trimite la subiectul absolut, sau Res
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
mondial, când universitatea Regele Ferdinand I s-a refugiat la Sibiu), s-au detașat poeți de valoare ca A. Doinaș, I. Negoițescu, Ioanichie Olteanu, Radu Stanca, care vor cultiva în "Revista Cenaclului Literar"și apoi în volume, o poezie nostalgică, discretă, în formule alegorice, în parabole, romanțe, pasteluri și balade. Poezia lor rezistă prin timp ca un act de cultură, în sensul că transpunerea ideii și a sentimentului se realizează într-o formulă viabilă. Cercul de la Sibiu aduce exemple edificatoare în
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
carioca/ La balurile populare." Romantic ca simțire, prin forma mentis, poetul este un spirit clasic, echilibrat, înclinat spre frumusețile eterne, un sensibil care receptează zvonurile naturii, chemările, tăcerile și culorile ce ne tulbură prin spectaculosul și prin trăirea intimă si discretă. Al. Andrițoiu este un poet livresc, îi găsim citați în versurile sale pe Francis James, Paul Valéry, Horațiu, femei celebre ca: Francesca da Rimini, Lucia di Lammermoor, Laura, Casandra, Beatrice. Îmi sună-n suflet tandra Ofelie, cu un duios tumult
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
lirică, cum spune Alexandru Piru, se caracterizează prin antropomorfism, rămâne însă un poet fără chemare și fără viziune, cu imagini căutate, exterioare. Dumitru Bălăiet, Nicolae Motoc, Petre Got, deși trec prin Blaga, nu ajung decât la un lirism controlat sau discret, fără substrat metafizic și viziune: " Se clatină tot satul când e horă/ și fetele trec drepte prin iubiri" (Petre Got). Un poet blagian cu tendințe de ermetizare este Ion Iuga. El cântă satul, casa părintească, bunicii, "Cântărețul" (care amintește de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]