56,630 matches
-
și suspiciunea față de anglo-americani - să se traducă În sprijin sovietic pentru obiectivele diplomatice franceze. Ca și Churchill, de Gaulle echivala URSS cu „Rusia” și se lăsa antrenat de grandioase analogii istorice: În decembrie 1944, aflat În drum spre Moscova pentru negocierea unui inutil tratat franco-rus Împotriva unui nou atac german, de Gaulle a remarcat În anturajul său că tratează cu Stalin precum Francisc I cu Soliman Magnificul cu 400 de ani Înainte, cu diferența că „În Franța secolului al XVI-lea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
când Molotov a refuzat să susțină propunerea lui Georges Bidault de a separa bazinul Rinului și a impune control străin asupra zonei industriale Ruhr. și totuși, francezii continuau să plăsmuiască alternative pentru o himerică independență În politica externă. Au existat negocieri eșuate cu Polonia și Cehoslovacia, În Încercarea de a obține cărbune și piețe de desfacere pentru oțelul și produsele agricole franțuzești. În 1947, Ministerul de Război lansa propunerea (confidențială) ca Franța să adopte o poziție neutră, Încheind acorduri preventive cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
politice care Într-o altă eră ar fi generat cu siguranță violență și război - problema nerezolvată a Germaniei, conflictele teritoriale dintre Italia și Iugoslavia, viitorul Austriei ocupate - au fost stabilizate și abordate la timpul cuvenit, În contextul unor confruntări și negocieri Între marile puteri În care europenii nu aveau oricum prea mare greutate. Problema germană a rămas nesoluționată. Chiar după ce panica din 1950 s-a potolit, iar liderii din Vest au realizat că Stalin nu intenționa să „repete Coreea” În Europa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comun acord, unui candidat propus de unul dintre cele două partide. În timp, acest sistem de „slujbe pentru ai noștri” a prins rădăcini În societatea austriacă, formând un lanț de patroni și clienți interdependenți, care rezolvau fiecare conflict fie prin negociere, fie prin schimbul de poziții și favoruri. Conflictele de muncă erau soluționate mai degrabă prin arbitraj decât prin confruntare, Într-un stat bicefal care Încerca să elimine divergențele incluzând părțile adverse În același sistem de beneficii și recompense. Prosperitatea fără
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dintre care mulți aveau fii Înrolați În Algeria, au tras concluzia că independența Algeriei era nu doar inevitabilă, ci chiar de dorit - și asta, pentru binele Franței, cât mai repede cu putință 8. De Gaulle, realist ca Întotdeauna, a Început negocieri cu FLN În orașul-stațiune Evian de pe malul lacului Geneva. Convorbirile inițiale, În iunie 1960 și apoi În iunie-iulie 1961, nu s-au soldat cu un compromis. O nouă Încercare, În martie 1962, a fost mai reușită: după doar zece zile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Gaulle avea motive solide să nutrească sentimente ambivalente față de Washington, unde Franklin Roosevelt nu-l luase niciodată În serios. Statele Unite menținuseră cu regimul de la Vichy relații mult mai bune decât ar fi fost decent sau prudent. Franța a lipsit de la negocierile aliate din timpul războiului, și chiar dacă acest lucru i-a permis ulterior lui de Gaulle să se lepede cu cinism de orice responsabilitate pentru Înțelegerile de la Yalta (cu care, de altfel, În sinea lui era de acord), amintirea faptului Îl
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de nealiniere, disociind explicit Egiptul de orice dependență față de Vest. Americanii s-au simțit jigniți: În ciuda faptului că, În noiembrie 1955, inițiaseră discuții cu Egiptul În legătură cu finanțarea americană pentru construcția barajului de la Assuan, secretarul de stat american Dulles a Întrerupt negocierile la 19 iulie. O săptămână mai târziu, la 26 iulie, Nasser naționaliza Compania Canalului Suez10. Reacția inițială a puterilor occidentale a fost formarea unui front comun: Marea Britanie, SUA și Franța au convocat o conferință la Londra pentru a decide adoptarea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
declarau În public, britanicii și francezii Își pierduseră răbdarea cu Organizația Națiunilor Unite și procedurile ei alambicate. Ei nu doreau o soluție diplomatică. În timp ce oficial se convocau conferințe și se discutau planuri internaționale În funcție de acțiunile lui Nasser, guvernul britanic Începuse negocieri secrete cu Franța, plănuind o invazie militară comună a Egiptului. La 21 octombrie, planul a fost extins pentru a include Israelul, care a participat alături de britanici și francezi la negocierile ultrasecrete de la Sèvres. Interesele Israelului erau destul de clare: granița sa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
discutau planuri internaționale În funcție de acțiunile lui Nasser, guvernul britanic Începuse negocieri secrete cu Franța, plănuind o invazie militară comună a Egiptului. La 21 octombrie, planul a fost extins pentru a include Israelul, care a participat alături de britanici și francezi la negocierile ultrasecrete de la Sèvres. Interesele Israelului erau destul de clare: granița sa cu Egiptul fusese trasată prin armistițiul din februarie 1949, Însă ambele părți o considerau temporară și lansau raiduri frecvente, mai ales peste frontiera din Gaza. Egiptenii blocaseră Golful Aqaba Încă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vamală, acordurile comerciale și alte proiecte destul de convenționale de coordonare transnațională - toate ambalate cu grijă, În așa fel Încât să nu lezeze sensibilitatea Marii Britanii și a Franței. Francezii au manifestat un entuziasm temperat, iar britanicii un scepticism profund. După Messina, negocierile au continuat În cadrul unui comitet de planificare internațională prezidat de Însuși Spaak, care avea misiunea de a elabora recomandări ferme pentru o economie europeană mai bine integrată - o „piață comună”. Dar În noiembrie 1955 britanicii se retrăseseră deja, alarmați de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
povară de lungă durată, excesiv de costisitoare și tensionată din punct de vedere politic. Acesta este fundalul pe care a apărut celebra Politică Agricolă Comună a Comunității Economice Europene (PAC), inaugurată În 1962 și formalizată În 1970, după un deceniu de negocieri. Prețurile europene au crescut artificial și toată producția alimentară a Europei a devenit prea scumpă pentru a mai fi competitivă pe piața mondială. În ciuda eficienței lor, cooperativele olandeze de prelucrare a laptelui nu o duceau mai bine decât micile ferme
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alta. Chiar Statele Unite, ale căror tarife comerciale externe au scăzut cu 90% Între 1947 și 1967, au avut grijă (și au Încă) să nu includă agricultura În această liberalizare a comerțului. Iar produsele agricole au fost excluse de la Început din negocierile Acordului General pentru Tarife și Comerț. Așadar CEE nu era un caz izolat. Însă Politica Agricolă Comună a fost unică prin consecințele ei perverse. Pe măsură ce producătorii europeni deveneau tot mai eficienți (veniturile lor mari garantate dându-le posibilitatea să investească
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
decât să mai Încerce o dată, În mai 1967 - doar ca să primească din nou, șase luni mai târziu, răzbunarea calmă a președintelui francez, sub forma unui nou veto. În cele din urmă, În 1970, după demisia și moartea lui de Gaulle, negocierile dintre Marea Britanie și Europa au fost deschise pentru a treia oară, culminând de această dată cu acceptarea cererii de aderare (În parte și fiindcă nivelul schimburilor comerciale dintre Marea Britanie și Commonwealth scăzuse atât de mult, Încât Londra nu a mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ales În procesul lui Rajk: În acele Împrejurări, Partidului Comunist Maghiar Îi revenea rolul de procuror și conducerea se achitase cu zel de această sarcină. Rákosi era așadar pe cale să devină o piedică, un impediment anacronic pentru proiectele sovietice. După negocierile sovieto-iugoslave la nivel Înalt de la Moscova din iunie 1956, părea o provocare să menții la putere În Budapesta un stalinist nereformat, sinonim cu vremurile tulburi de altădată, cu atât mai mult cu cât trecutul și intransigența-i prezentă Începeau să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ziare. Sentimentele antirusești se făceau auzite pretutindeni și era evocată frecvent reprimarea de către Rusia imperială a revoluției maghiare din 1848-1849. Mai grav, liderii sovietici Își pierdeau Încrederea În el. Când Nagy a anunțat, În după-amiaza zilei de 31 octombrie, startul negocierilor pentru retragerea Ungariei din Tratatul de la Varșovia, soarta lui era probabil deja pecetluită. Ca mai devreme În cazul Poloniei, Hrușciov și colegii săi consideraseră dintotdeauna că trebuiau să intervină În Ungaria dacă „contrarevoluția” ar fi scăpat de sub control. Dar se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
trebuiau să intervină În Ungaria dacă „contrarevoluția” ar fi scăpat de sub control. Dar se pare că ezitaseră inițial să urmeze această cale. Chiar pe 31 octombrie, Prezidiul Comitetului Central a făcut o declarație În care se arăta dispus „să Înceapă negocieri corespunzătoare” cu conducerea ungară privind retragerea trupelor sovietice din teritoriu. Însă, chiar În momentele În care făceau această concesie, ei primeau rapoarte despre demonstrații studențești În Timișoara și despre „sentimente ostile” printre intelectualii bulgari simpatizanți ai revoluției maghiare. Totul părea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ai revoluției maghiare. Totul părea să indice un efect incipient de contaminare, de care liderii sovietici se temeau de multă vreme, ceea ce i-a determinat să adopte o nouă abordare. În consecință, la numai o zi după ce Prezidiul Sovietic promisese negocieri pentru retragerea trupelor, Hrușciov a avertizat că „imperialiștii” vor interpreta o asemenea retragere ca pe un simptom al slăbiciunii sovietice. Dimpotrivă, URSS trebuia acum „să ia inițiativa restabilirii ordinii În Ungaria”. Diviziile armatei sovietice staționate În România și Ucraina au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
omologii lor francezi sau italieni În proiectarea sau regizarea comportamentului economic, dar au acordat mai multă atenție aranjamentelor menite să prevină sau să atenueze conflictul social, mai ales dintre angajați și angajatori. Mai exact, ei au Încurajat și au semnat negocieri și „contracte sociale” menite să reducă riscul de grevă sau inflația salariilor. În consecință, industriile private (și băncile cu care lucrau sau care le dețineau) au fost mult mai predispuse să investească În viitorul lor, pentru că puteau conta pe restricțiile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
refractare În a-și exercita puterea. Era o moștenire a deceniilor interbelice: sindicatele militante sau politice nu și-au revenit niciodată pe deplin după impactul crizei economice și al represiunii fasciste. În schimbul noului lor statut respectabil de parteneri naționali de negociere, reprezentanții sindicatelor au preferat adesea, de-a lungul anilor ’50 și la Începutul anilor ’60, să colaboreze cu patronii În loc să exploateze conflictele de muncă În avantajul lor imediat. În 1955, când primul acord de productivitate din Franța a fost Încheiat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lipsă de experiență care, pe cât se pare, e indispensabilă pentru succes”. În Franța, povara similară a incompetenței manageriale și a inerției a fost compensată de investițiile publice și de o fermă planificare elocventă. Însă guvernele britanice s-au limitat la negocieri colective, managementul cererii și diverse predici. Pentru un stat care naționalizase arii vaste ale economiei după 1945 și care a fost până În 1970 responsabil de cheltuirea a 47% din PNB, această prudență pare un paradox curios. Dar statul britanic, deși
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
James Callaghan: „Înainte credeam că se poate ieși din recesiune cheltuind... Cu toată sinceritatea vă spun că această opțiune nu mai este valabilă”. Nici liberalizarea comerțului nu reprezenta o soluție, cum fusese după al doilea război mondial: recenta rundă de negocieri comerciale lansată de Kenedy la jumătatea anilor ’60 adusese deja tarifele industriale la un minimum istoric. Dimpotrivă, acum exista riscul ca o presiune locală tot mai mare să reimpună protecția, În defavoarea competiției. Un element În plus complica dilemele cu care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un deceniu deja sumbru În viața publică britanică și au alimentat teza „neguvernabilității” vehiculată În epocă, punând capăt optimismului senin din deceniul anterior. Când IRA Provizorie și grupurile paramilitare protestante apărute În replică s-au așezat În fine la masa negocierilor pentru a obține aranjamente constituționale pe care guvernul britanic le-ar fi oferit cu plăcere de la Început, muriseră 1.800 de oameni și un nord-irlandez din cinci avea o rudă rănită sau ucisă În luptă. Pe acest fundal, celelalte „patologii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
45% din populație o considera pe atunci „cea mai importantă” problemă a zilei; de la jumătatea anilor ’70, cifra nu a mai depășit 1%. Al treilea public sensibil la noua politică a regimului de la Bonn era, evident, Uniunea Sovietică. De la primele negocieri ale lui Willy Brandt cu Brejnev din 1970 până la vizita lui Gorbaciov la Bonn douăzeci de ani mai târziu, toată lumea știa că proiectele vest-germane de „normalizare” În est treceau prin Moscova. Cum spunea Helmut Schmidt, „În inima Ostpolitik se află
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se schimbe; dorința liderilor sovietici era pe cale să se realizeze. În cadrul ambițioasei lor strategii de destindere a relațiilor cu URSS și China, președintele Richard Nixon și secretarul său de stat, Henry Kissinger, au fost mai deschiși decât predecesorii lor la negocieri cu Moscova: așa cum declara Kissinger pe 19 septembrie 1974 În fața Comisiei de Relații Externe a Senatului american, destinderea internațională nu trebuie să aștepte reformele interne din URSS. Astfel, În decembrie 1971, miniștrii NATO s-au Întâlnit la Bruxelles și au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Europeană În plină expansiune și dezvoltare 5. În plus, deși solid În patria lui, regimul era din ce În ce mai izolat În străinătate: În decembrie 1969, Consiliul Europei a votat În unanimitate pentru excluderea Greciei; două luni mai târziu, CEE a sistat orice negociere cu junta. Regimul coloneilor se baza exclusiv pe forță - ca și altele, dar cu mai multă neobrăzare. În mod previzibil, dictatura a căzut În cursul unei tentative nereușite de utilizare a forței dincolo de frontiere pentru a rezolva vechea problemă a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]