56,630 matches
-
cultural al șaizecismului În Europa - dar așa, disparitățile economice și perturbările aduse de Planul de Stabilizare au iscat mari nemulțumiri În rândul muncitorilor. De la sfârșitul anilor ’60 și până la moartea dictatorului, demonstrațiile, oprirea lucrului, grevele, solicitările privind reprezentarea sindicală și negocierile colective au devenit constante ale vieții spaniole. Regimul se opunea cu fermitate oricărei concesii politice, dar nu-și permitea să afișeze o imagine prea represivă când țara era Înțesată de vizitatori străini: 17,3 milioane În 1966; aproape 34 de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aliniată - cu cea a NATO și a statelor CEE. Instituțiile Războiului Rece, ca să nu mai vorbim de pozițiile anticomuniste similare, facilitaseră o comunicare și o colaborare crescânde Între democrațiile pluraliste și dictaturile militare sau clericale. După atâția ani de Întâlniri, negocieri, planuri sau simple schimburi economice cu omologii lor nealeși, nord-americanii și vest-europenii nu mai erau de mult scandalizați de realitățile locale din Madrid, Atena sau Lisabona. Astfel, pentru cei mai mulți observatori - inclusiv pentru opoziția locală -, regimurile ingrate din sudul Europei nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Portugalia și Spania să fie admise În CE ( În timp ce Greciei i-au trebuit mai puțin de șase ani), timp În care imaginea publică a Franței În Peninsula Iberică s-a degradat semnificativ: În 1983, când se Încheiaseră două treimi din negocierile de aderare, care se desfășurau Într-o atmosferă tensionată, numai 39% dintre spanioli aveau o părere „favorabilă” despre Franța - un debut de rău augur pentru viitorul lor comun. Aderarea țărilor din sud nu Însemna doar o nouă mărire a subvențiilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În țările lor, șefii de stat și de guvern ai Comunității au semnat În 1983 o Declarație Solemnă prin care se angajau la crearea viitoarei Uniuni Europene. Forma exactă a unei astfel de uniuni a fost definită apoi În cursul negocierilor pentru Actul Unic European, aprobat de Consiliul Europei În decembrie 1985 și intrat În vigoare În iulie 1987. Actul Unic European era prima revizuire semnificativă a Tratatului de la Roma. Articolul 1 stipula cât se poate de clar: „Comunitățile Europene și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Constituție europeană, inclusiv În cele ale „democrațiilor populare”. Dar, ca mod de a gândi politica, „drepturile” erau, de ani buni, complet demodate În Europa. După primul război mondial, drepturile (În special dreptul la autodeterminare) au avut un rol crucial În negocierile internaționale pentru un acord postbelic: la Conferința de pace de la Versailles, cele mai multe părți interesate și-au invocat vehement drepturile În Încercarea de a convinge marile puteri. Dar era vorba despre drepturi colective - drepturile națiunilor, popoarelor, minorităților. Mai mult, drepturile revendicate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
făcea iluzii despre utilitatea rachetelor nucleare, și În nici un caz liderii vest-europeni: Într-o confruntare nucleară, țările lor ar fi fost primele ținte. Asemenea arme nu erau de nici un ajutor În război: spre deosebire de sulițe, ele nu erau bune decât pentru negocieri. Arsenalul nuclear funcționa ca instrument de descurajare - dacă Îți convingeai adversarul că ai putea, În ultimă instanță, să-l folosești. În orice caz, nu exista nici un alt mijloc de a apăra Europa de Vest Împotriva Pactului de la Varșovia - care, la Începutul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru a depăși „izolarea” poloneză 7). Cât despre „pacinici”, ei erau mai puțin impresionați de represiunea de la Varșovia decât de retorica belicoasă ce emana de la Washington. Deși decizia NATO privind amplasarea de noi rachete fusese Însoțită de o ofertă de negocieri pentru reducerea armamentelor de acest tip (așa-numita strategie twin track, „pistă dublă”), era tot mai evident că, sub noul său președinte, statul american adoptase o strategie inedită și agresivă. Atitudinea războinică a Washingtonului era mai mult retorică: atunci când Ronald
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
șevardnadze. Gorbaciov Își declarase de la bun Început hotărârea de a reduce povara Uniunii Sovietice, scutind-o măcar de cele mai oneroase dintre obligațiile militare. La o lună după preluarea puterii, el a sistat desfășurarea de rachete sovietice și a oferit negocieri necondiționate asupra forțelor nucleare, pornind de la propunerea ca ambele superputeri să-și Înjumătățească arsenalele strategice. În mai 1986, după o Întâlnire surprinzător de fructuoasă „la nivel Înalt” cu Reagan la Geneva (prima dintr-o serie fără precedent de cinci asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
surprinzător de fructuoasă „la nivel Înalt” cu Reagan la Geneva (prima dintr-o serie fără precedent de cinci asemenea Întrevederi), Gorbaciov a acceptat ca „sistemele cu poziție avansată” ale Statelor Unite să fie excluse din convorbirile asupra armelor strategice În schimbul Începerii negocierilor. A urmat un al doilea summit, În octombrie 1986, la Reykjavik, unde Reagan și Gorbaciov, deși nu au ajuns la un acord privind dezarmarea nucleară, au pus bazele succeselor viitoare. Până la sfârșitul anului 1987, șevardnadze și secretarul de stat american
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1.000%. Au urmat patru luni de contacte neoficiale sporadice Între sindicatul Solidaritatea și guvern, ceea ce a Înmulțit cererile publice de „reformă”. Plutind În derivă, autoritățile oscilau Între gesturi de bune intenții și amenințări: Înlocuirea miniștrilor, refuzul oricăror planuri de negociere, promisiuni de schimbare economică, amenințarea că vor Închide șantierele navale din Gdañsk. Încrederea populației În stat, câtă mai rămăsese, s-a spulberat. Pe 18 decembrie 1988, la doar o săptămână după discursul epocal ținut de Gorbaciov la ONU (o coincidență
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
18 decembrie 1988, la doar o săptămână după discursul epocal ținut de Gorbaciov la ONU (o coincidență, Într-adevăr, dar una plină de semnificații), la Varșovia s-a constituit un Comitet Cetățenesc al Solidarității care avea sarcina de a pregăti negocieri complete cu guvernul. Toate opțiunile fiind epuizate, Jaruzelski a cedat În sfârșit În fața evidenței și a forțat Comitetul Central al partidului, care ezita Încă, să accepte convorbirile. Pe 6 februarie 1989, comuniștii au recunoscut În mod oficial Solidaritatea drept partener
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fiind epuizate, Jaruzelski a cedat În sfârșit În fața evidenței și a forțat Comitetul Central al partidului, care ezita Încă, să accepte convorbirile. Pe 6 februarie 1989, comuniștii au recunoscut În mod oficial Solidaritatea drept partener de discuții și au Început „negocierile la masa rotundă”, care au durat până pe 5 aprilie. În acea zi (la o săptămână după un alt eveniment major din Uniunea Sovietică - alegerile libere pentru Congresul Deputaților Poporului), toate părțile au ajuns la un acord privind intrarea În legalitate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alegerilor trebuia validat. Primul gând al lui Jaruzelski a fost să obțină un compromis care să salveze aparențele invitând Solidaritatea să i se alăture Într-un guvern de coaliție, Însă propunerea i-a fost refuzată. După alte câteva săptămâni de negocieri și eforturi inutile ale comuniștilor de a numi un premier, conducerea partidului a acceptat inevitabilul: pe 12 septembrie 1989, Tadeusz Mazowiecki a fost confirmat În post - era primul prim-ministru necomunist al Poloniei postbelice (deși comuniștii păstrau controlul câtorva ministere-cheie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fost Încălcată, Gorbaciov deja nu mai putea interveni. A reușit totuși să extragă, aproape literal, o compensație pentru concesiile făcute. Așa cum prevăzuse cancelarul german, Uniunea Sovietică putea fi convinsă cu argumente financiare. La Început, Gorbaciov a Încercat să ceară pentru negocierile de unificare o recompensă de 20 de miliarde de dolari, dar s-a mulțumit În final cu opt miliarde de dolari și aproximativ două miliarde În credite fără dobândă. În total, din 1990 până În 1994, Bonnul a transferat Uniunii Sovietice
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la moderație. Însă (a câta oară?) era contrazis de propriul exemplu. Încurajat de victoria electorală a grupării Sajüdis, de faptul că Gorbaciov convinsese Comitetul Central Sovietic să renunțe la garantarea prin constituție a „rolului conducător” al Partidului 9 și de negocierile În plină desfășurare ale grupului „4+2”, pe 11 martie Sovietul Suprem lituanian a aprobat independența națională cu 124 de voturi pentru și 0 Împotrivă, reinstaurând simbolic „Constituția statului lituanian” din 1938 și declarând nulă autoritatea Constituției Uniunii Sovietice În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și și-a asumat poziția de șef al rezistenței, dirijând operațiunile din cartierul său general de la Parlamentul rus și mobilizând mulțimea adunată acolo să apere democrația Împotriva tancurilor. În același timp, sub privirile reporterilor internaționali, Elțîn se angaja În ample negocieri și conversații cu liderii mondiali - care i-au oferit toți sprijinul lor neprecupețit și s-au abținut cu grijă să le acorde orice fel de recunoaștere conspiratorilor, ce erau din ce În ce mai izolați 17. Rezistența nu a fost o simplă formalitate: În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
privatizare, restaurarea subvențiilor din perioada comunistă și o mulțime de alte măsuri - toate curate blasfemii În ochii lui Klaus, care ținea morțiș la marșul forțat spre o piață liberă. De fapt, Întâlnirile lor din iunie și iulie 1992 nu erau negocieri: Klaus pretindea că e surprins și supărat de cererile interlocutorului, Însă ele nu erau un secret pentru nimeni, după nenumăratele discursuri ținute de Mečiar pe această temă. De fapt, Klaus Îl Împingea pe liderul slovac spre sciziune, și nu invers
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
deși majoritatea deputaților slovaci din Consiliul Național Slovac și din Adunarea Federală erau dispuși să aprobe un tratat care acorda fiecărei jumătăți autonomie deplină și un statut egal În cadrul unui stat federal, ei au fost puși În fața unui fait accompli. Negocierile au fost suspendate, iar Klaus le-a spus interlocutorilor slovaci: „Cum se pare că nu putem ajunge la un acord, mai bine renunțăm la aceste eforturi inutile și pornim fiecare pe calea lui”. Slovacii, care aparent primeau ce Își doriseră
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
apoi, În martie, În toată provincia Kosovo. Atacul de la Racak, În care au murit 45 de albanezi (dintre care 23 se pare că au fost executați), a declanșat În sfârșit - precum masacrul din piața Sarajevo - reacția comunității internaționale 11. După negocieri zadarnice la Rambouillet Între Madeleine Albright și o delegație iugoslavă, blocate de refuzul previzibil al autorităților de la Belgrad de a-și retrage trupele din Kosovo și a accepta prezența unor trupe străine În regiune, intervenția era inevitabilă. Pe 24 martie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Europeană a Liberului Schimb (European Free Trade Area, EFTA)5. Scăpate de obligația neutralității (și, În cazul Finlandei, de imperativul relațiilor bune cu Moscova), Suedia, Finlanda și Austria și-au depus candidatura, dornice să fie incluse În spațiul comun european. Negocierile de aderare cu cele trei candidate s-au Încheiat În doar trei luni, nu numai fiindcă toate cele trei țări erau mici și stabile (populația lor, luată la un loc, reprezenta mai puțin de un sfert din cea a Germaniei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un deceniu de integrare internă pe care Își cheltuise toată energia birocratică. Nu mai exista nici o scuză pentru amânarea spinoasei probleme a extinderii. Unii șefi de stat și mulți dintre Înalții funcționari ai Comisiei Europene ar fi preferat să restrângă negocierile de aderare la câteva cazuri „simple”: țări mici precum Slovenia și Ungaria, aflate chiar la granițele Uniunii și ale căror economii relativ modernizate nu puneau probleme bugetului sau cadrului instituțional al UE. Dar curând s-a dovedit că aceasta era
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Turcia a rămas Însă pe dinafară. Din acest moment, extinderea a căpătat o dinamică proprie, indiferentă la premonițiile sumbre ale unor membri UE și, dacă ne luăm după sondaje, la lipsa generală de entuziasm din partea „vechilor europeni”. S-au demarat negocieri bilaterale de aderare, mai Întâi cu un așa-zis nucleu de țări candidate (Cipru, Republica Cehă, Estonia, Ungaria, Polonia și Slovenia), iar un an mai târziu cu celelalte (Bulgaria, România, Slovacia, Letonia, Lituania și Malta). Polonia era În primul val
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
prezenta, datorită dimensiunii și importanței ei. și invers: Slovacia a fost „surghiunită” În al doilea val În replică la stagnarea și corupția aduse de guvernul autoritar al lui Mečiar - ca exemplu și avertisment pentru alții. Au urmat cinci ani de negocieri intense și uneori acrimonioase. „Bruxelles-ul” s-a aplecat asupra capitalelor țărilor candidate și le-a copleșit cu experți, recomandări, exemple, programe și instrucțiuni, În Încercarea de a le ridica instituțiile, legile, regulamentele, practicile și administrația civilă la un nivel
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
erau, pur și simplu, reducerea costului aderării și minimizarea concurenței pentru producătorii occidentali. Fermierii est-europeni urmau să primească subvenții similare cu cele distribuite În Vest abia În 2013 - când cei mai mulți, se spera, vor fi deja la pensie sau reprofilați. Când negocierile au fost În cele din urmă finalizate, condițiile acceptate și cele 97.000 de pagini de acquis communautaire ale Uniunii Încorporate cum se cuvenea În principiile de guvernare ale statelor candidate, extinderea propriu-zisă nu a mai avut nimic spectaculos. După
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și autorității Uniunii Europene. și, mai ales, proiectul de Constituție ar fi simplificat - În timp - sistemul prea Încărcat de reprezentare națională la vârf, În Comisie; În Consiliul Europei, el propunea un sistem de vot care s-a dovedit, după unele negocieri, acceptabil pentru toată lumea și echitabil din punct de vedere demografic. Nu se știa dacă noile dispoziții vor asigura majorități clare În chestiunile dificile, cu atât mai mult cu cât pentru subiectele Într-adevăr controversate precum impozitarea sau apărarea s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]