7,104 matches
-
a suflat), de ce Ștefan cel Mare privește în jos? Avem nevoie de măreție și independență..” Având în vedere înălțimea soclului și dealului, i se dăduse o înclinare capului... La plecare am fost dintre puținii cu care a dat mâna. Am păzit toată noaptea sculpturile machetă duse direct la atelierul Uniunii Artiștilor Plastici. Peste vreo 3 luni am fost trimis să verific piesele componente și am intrat în burta calului de bronz ciocănind în stânga și în dreapta și căutând crăpături. Misiunea mea s-
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
scările Catedralei repede, pe rondoul de sus am leșinat, mi-am pierdut cunoștința, am vărsat tot, n-am mai știut de mine vreo 30 de minute. Puteau să-mi ia toți banii, camera video, aparatul foto, tot. Dar m-a păzit un Viking, nici acum n-am aflat de unde era și cum l-ar chema, voinic și foarte tatuat, roș la păr și față. Ei, acesta a stat de strajă, a alertat paznicii care n-au făcut nimic, m-a sprijinit
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
Verzi, cu 3 mandate drept de vot. Am convorbit cu toți mai marii Internaționalei, care fugeau de răspundere ca dracul de tămâie. În protocol era și întâlnirea cu ministrul de externe al Germaniei, președinte al ecologiștilor nemți, Ioschka Fischer. Era păzit foarte bine cu... automatele și măsuri de securitate deosebite și pentru mine, înștiințat de asta, pentru a nu se repeta ceva din răpirile de la jocurile olimpice. Față în față cu ministrul german de externe Fischer (un mare puternic al zilei
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
și gaze în mediul rural, școli salubre pentru copii, creșe accesibile, TVA redus la produse pentru copii și aparatură electrocasnică, salarii egale la munci de valoare comparabilă pentru cei din sectorul public (există o discriminare cruntă între salariile celor care păzesc bărbații de violența altor bărbați și ale celor care educă oameni și îngrijesc sănătatea); schimbarea reprezentării mediatice generale ca potențiale prostituate etc. Fără reprezentare politică, toate cele de mai sus cad în afara agendei politice sau pe „centura” acesteia. Actual, reprezentarea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
desenezi bine. Desenam așadar, sub îndrumarea lui, insecte și peisaje. Dar, dincolo de desen, ceea ce mă pasiona cu adevărat era sculptura. Trăiam într-o zonă argiloasă și, cum misiunea mea principală de primăvara până toamna era să îngrijesc vacile, toată ziua păzeam animalele și modelam. Aveam sute de modelaje. Figuri omenești. C.Ș.: Până la urmă ai ajuns să le modelezi în cuvinte. A.B.: Da, nici cu sculptura n-a fost să fie. Școala de pictură din Baia Mare s-a desființat, bani
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
repede. O dată ce mă hotărâsem să plec, îmi era totuna dacă flămânzesc în tren sau în București. La Sărățel am ajuns dimineața. Avusese loc o alunecare de teren și trenul mergea încet. Nu mâncasem nimic, îmi lăsasem valiza să mi-o păzească niște soldați și am sărit din tren ca să adun niște prune nenorocite, uscate și uitate pe crengi în pomii care erau de-a lungul căii ferate. Mi-am umplut buzunarele cu prune, trenul se cam dusese între timp, l-am
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
nici nu era pământ de colectivizare. Pământul era puțin și viața oamenilor abrutizantă. Lucrau toată săptămâna în munte și când luau salariile coborau la crâșma lui Selevețchi și o goleau de băuturi. Toamna, oamenii dormeau în niște colibe ca să-și păzească porumbul de urși. Și peste tot satul era un fel de beznă grea. Soarele se zărea câteva ore pe zi. A fost ca un coșmar. C.Ș.: Cât timp ai rămas în sat? A.B.: Am stat acolo aproape un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
trecând pe-aici? Ion se gândește, băi, dacă-i zic că le-am văzut, începe cu „da’ aia neagră, da’ ailaltă, și pe unde-au luat-o, și mă plictisește. Dacă-i zic că nu, mă ia că, adică, ce păzesc eu toată ziua-n poartă și tot așa. Mai bine-i dau un răspuns Evaziv: băi, Gheorghe, ia mai du-te-n pizda mă-tii! Și taică-meu - care era și beat, ca mai tot timpul în ultimii ani - începe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
mneata nu plecai urechea. Urla prostimea afară și mneata n-o auzeai, dondăneai pe latinește. — De ce urlau, spătare? - se tângui cel gras. Le-am făcut școli, le-am adus tiparniță, le-am dat teatru. — Le-ai dat teatru să-l păzească pe dinafară, că nu intra unul, se temeau. Răzăși în teatru! Cine-a mai văzut?! Boieri, curteni, mai treacă meargă, dar răzăși?! Mneata, mărite Doamne, să nu zic cu păcat, te visai la Tibru, și când colo, la doi pași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
rămas ar dori cugetul să afle - glăsui Metodiu. Voinicul își aținti privirea în depărtare. — Și eu aș vrea - suspină el. Dar uite că trebuie să stau aici. Păi de ce trebuie? - întrebă Iovănuț copilăros. — Cum de ce? M-a pus domnul să păzesc hotarele, să nu intre nimeni ca-ntr-o țară pustie. — Care domn? - întrebă Metodiu. — Cum care domn? Domnul! — Bine, bine, da’ care? — Păi câți sunt? — Unul, câți să fie! — Păi ăla m-a pus! — Stai puțin: da’ cine-i domn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
de tăcere. Frumoasă, da’ parcă nu-i de pe la noi. Că ce-ai văzut tu putea vedea și-un turc ori un polak, ba, de se uita mai bine, și-un cazac. Eu zic că rânduiala noastră, a povestitorilor, e să păzim poveștile noastre, să nu le amestecăm cu poveștile venetice. Să povestim numai ce-i pe la noi, să știe cel ce-ascultă: asta-i curat poveste valahă! Că dacă începem a lua povești de-aiurea, se-ntâmplă ca atunci când vorbești singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
oi! - îi suflă Ruxăndrița. — Ce? - făcu Sima-Vodă, aplecând urechea. A, da! Iată, dragii mei, de multe ori vedem zburdând pe mănoasele noastre dealuri turme peste turme de mioare, culegând pașnice cu botișorul lor mișcător răzlețe fire de iarbă. Pe margini, păzind turma să n-o ia nici prea-prea nici foarte-foarte, stau minunații noștri dulăi ciobănești, câini atenți, ce-au văzut atâtea la viața lor. Dar cine stă în mijlocul oilor, mai înalt și mai înțelept decât toate? — Bunul măgar! - răspunseră într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
oriunde, numai să-i dai un petic de pământ, o femeie și-un câine. — Așa este - răspunse Barzovie-Vodă. Puțin pământ, o femeie și-un câine. Pământ și femeie înțeleg - zise Cosette. Da’ câinele? De ce-i trebuie și câinele? — Ca să-și păzească femeia - răspunse spătarul. Fără câine eu n-aș sta undeva singur c-o femeie, nici să-mi dai toată Valea Moldovei. — De la Moldova sunteți? - zise atunci creștinul. — De la Moldova - răspunse spătarul. — Și cine mai e domn la voi? - întrebă creștinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
din greu sub turci. Țara era adusă la sapă de lemn și, din cauza grozavei sărăcii, se petrecură întâmplări nemaiauzite care înfiorau oamenii. Nici nu dăduse prima brumă a acelei toamne când, într-o dimineață, căpitanul Bașotă și oștenii lui, care păzeau o bucată de hotar, văzură mii de iepuri lihniți trecând Nistrul printr-un vad, spre stepele răsăritene. Un val de lăcuste ce se abătu dinspre Nord asupra Ținutului Sucevei făcu rapid cale-ntoarsă, căci n-avu ce să mai pustiască, fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
culoare. Ce mai faci, Sebastian? Nu te-am mai văzut de secole. L-a sărutat pe ambii obraji și apoi s-a așezat lângă el, mult mai aproape decât i-ar fi permis maniera ei obișnuită de a saluta. — Am păzit-o pe Sam de piromanul din clădire. —De cine? am întrebat. Sebastian s-a aplecat puțin ca să poată vorbi mai încet; era cu vreo 20 de centimetri mai înalt decât mine, deși purtam tocuri. Asta mă făcu să îi simt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
spus. Asta era la modă anul trecut! Doamne, și Amanda de Cadenet are cercel în buric! Mi-am dat găuri în sfârcuri acum. Doamne! am spus involuntar, ridicându-mi mâinile la piept pentru un moment, parcă pentru a mi-l păzi de niște cercei care ar putea țâșni în direcția mea - ca bărbații care, la cinema, se așază picior peste picior când un personaj din film e lovit la ouă. Nu a durut? —Ba da, foarte tare, a răspuns nepăsătoare. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
în stilul celor de la sala de fitness, și am privit veselă către soare. Era ceva pervers de satisfăcător în faptul că apa devenea din ce în ce mai murdară. De partea cealaltă a acoperișului se târa în silă Shirley cea grasă, pisica gardianului care păzea depozitul de lângă mine. Cu siguranță credea că e la vânătoare, dar porumbeii nu cred că s-ar fi sinchisit să zboare când o vedeau venind. Nici o pisică domestică, nici măcar cele care țineau la siluetă și făceau zilnic exerciții de coborâre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Întreg Ardealul; cățeaua-lup dresată să-l muște pe banditul (burghe’ și hiclăris’) care ar fi coborât mâinile, ori s-ar fi oprit din „Manej” - depindea ce ordin auzea Lady că i se dădea hitleristului (bandit-burghez). „Sus” (la anchetă), Lady o păzise și pe bandita de mama: o dată cu mâinile-n sus, câteva ceasuri; altă dată la „Maica Domnului” (așa-i zicea maiorul Buzescu Ion poziției În care banditul trebuia să-și țină vârfurile degetelor picioarelor - dar picioarele rămânând perfect Întinse). Însă, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
că bandita de mama Îi strică-cățeaua... Se pare că i-a fost de tot stricată, așa că nu mai era scoasă „la interes”, cum ziceau securiștii, cu un termen de bordel - și nu pentru că n-ar fi fost destui bandiți de păzit și de mușcat - deci: de reeducat (e-he, primăvara-vara lui ’49, cel puțin un sfert din populație se afla, fie „sus”, la munte, fie „jos”, În chimnițe, fie alergând la Manej, sub supravegherea cățelelor, a buzeștilor...). După primul atac al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
făceau colibă să-i ferească de ploaie, de arșiță; și la noi Își Înălțau prepeleacuri de pază: trei-patru pari sănătoși, o podișcă, un acoperiș de paie, de papură ori de răgoz, o scară... cum harbuzul e cultură „târâtoare”, o poți păzi din picioare, dintr-un prepeleac de trei metri Înălțime acoperi cu privirea o rază de cel puțin un kilometru - dar aici... Zice maică-ta: «Să știi că inspectorul ne-a spus minciuni, cu satul-greu, ai să vezi: ne face cadou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
văd că trece careva pe drum - cunoscut, străin, dușman: Da’ ia gustaț’, da’ ia mai luaț’...». Noroc că maică-ta știe cum să refuze un Basarabean, fără să-l ofenseze - de data aceea a zis că e Însărcinată și se păzește... Așa am scăpat de harbuji, dar nu și de prepeleacuri... La dreptul vorbind, harbujii erau un pretext: «Harbujii-s de la Dumnezeu, dar ce ziceți de...» - adică de prepeleacuri... Sincer, nu mai văzusem așa ceva. La armată umblasem prin Bucovina și prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
maici, peste deal, la vreo trei kilometri; Curchi, de călugări, la stânga, spre Apus tot la vreo trei kilometri și Tabora, de maici, dincolo de Curchi), fuseseră desființate, prefăcute În cluburi și sovhozuri și magazii, iar călugării și călugărițele, Dumnezeu să le păzească pe-acolo pe unde-or fi, prin Siberia. Revin, insist: din acea dimineață festivă Încep amintirile numai ale mele - În vârstă de cinci ani și aproape nouă luni. Amintiri adevărate: trudite de mine (Întru ținere de minte); succesiuni de Întâmplări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
bun, cu calapăr și cu uită-te-n-sus-că-nu-se-cade-să-vezi-În-jos). Pătrund În curte și vreo cinci-șase copii de-ai lui Simion Cristea. Din tot ce se vorbește - și se vorbește!: te pui cu fumeile? - Înțeleg ce Înțeleg. Și spun: - Eu rămân cu bărbații, să păzim casele de cioloveci - asta-i treabă de bărbați! Purtătoarele de fustă (părul lung și minte-ngustă) se aștern pe râs, ca proastele. De nevasta lui Maxim, chiar de nurori puțin Îmi pasă, dar uite: a surâs, Într-un colț și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
s-a trag după mine - aș duce-o și pe sus, dar Încă nu mi-a venit vremea și ce bine, ce bine c-am venit În pădure, În refugiu, să le apăr pi fimeili-istea di tal’ari! Să le păzesc, cu furculița, de jefuitori! Așa, Înspre chindie, ajungem la cealaltă margine a Codrului. Dincolo de miriști Începe Camincea. Ne așezăm În iarbă să ne tragem răsuflarea. Mama se tot uită peste umăr, Îndărăt. - Nu te teme!, Îi zic. Nu se mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
poartă, nu-iobligam cu adevărat, doar le spuneam ce-o să li se-ntâmple, dacă... Ăstuia, lui Rusalin, Îi răspund: «De ce! De frică... De frică pentru pielea mea! Exact din același motiv pentru care tu, care-ai făcut armata la MAI, ai păzit deținuți la Canal - și n-ai refuzat să-i păzești cu pușca...» «Apăi armata-i armată, ordinu se ezecută - că, de nu-l ezecutam, minteni mă băga pe mine-n sârmă, lângă uncheșu-ăstalant, de-o avut boltă și mașină de-mblătit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]