6,854 matches
-
mai înaltă a cuvântului, n-ar fi transcendentă existenței fiziologice. Există deci o "viață" mai presus de viață și de moarte în termeni curenți și instinctul exultant al morții se explică prin presimțirea eternității spiritului. Toate neamurile nobile cred în veșnicie, națiile inferioare sunt ireligioase. Forma confesiunii e secundară. Germanii noului Reich nu s-ar scandaliza a primi cultul lui Wottan, s-au și făcut propuneri. Religia cea mai veche într-un popor e și cea mai profundă. Noi deocamdată profesăm
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
preocupări a lui G. Călinescu. Prototipul acestui ins excepțional e, în viziunea scriitorului, Șun, eroul legendar al scripturilor chineze străvechi, împărat și filozof, ridicat pe ultima treaptă a înțelepciunii, concepută ca detașare de efemer, de pasiuni mărunte ("împăratul, fiind icoana veșniciei, nu iubește, nu urăște, nu dorește, nu lovește, el urmează riturile, precum soarele merge de la răsărit la apus"), Mesia extremoriental. În Bietul Ioanide, Șun e coborât din mit în lumea reală, așezat într-o societate și într-un moment istoric
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
Nu mai putea cere bisericii să plătească materialele. Cînd îi mai rămaseră doar zece lire, știu că o să fie total disperat cînd o să-i cheltuie pe toți. Dar dacă supraviețuia fără să se atingă de ei, îl puteau ține o veșnicie. Mirosul de varză fiartă venind din măruntaiele clădirii îi sugeră o idee. Imediat după prînz, se duse în aleea din spatele bisericii, unde erau lăzile de gunoi și găsi resturi de la prînzul elevilor puse în vîrf. începu să vină c-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
limba, îi smulgeau boașele, îi crăpau ochii, îi rupeau carnea și-i zgâriau cu unghii lungi ficatul, inima și rărunchii, îi înfigeau în gaura șezutului vârfuri de suliță înroșite, și asta mereu și mereu, fără zăbavă, în fiecare clipă a veșniciei. Patrafirul țesut cu fir de aur al popii ardea molcom ca jarul în soarele purpuriu, transparent, fără raze, al dimineții. Marele evangheliar cu scoarțe de piele întărită ca fierul, ferecate-n argint înnegrit era ținut de patru copii, deschis la
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
era roză și pâlpâitoare, ca-n vis. Dar Catana nu părea să dea cine știe ce importanță camerei pe care o-mpărțea, de voie, de nevoie, cu paceaura. El își dura, de o viață, altă odaie, care avea să-l poarte în veșnicie, ca o arcă de marmură. Despre nebunia lui aflaseră toți chiriașii chiar de la cucoană, care, în bețiile ei feroce, după ce-l acoperea de zoaie pe bătrân, răcnea ca o descreierată că i-a mâncat tinerețele și i-a prădat averea
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
și niște ochi dilatați, apoi trăsăturile martirului devorat de viu s-au strivit și ele, ca un iris în jurul pupilei, și a rămas numai gura, vidul negru ca zmoala în care, minuscul ca un foton, am năvălit pentru cât ține veșnicia. Mă-nșurubam în liniștea de cristal a-ntunecimii, eram singurul vestitor, singurul punct de lumină, singurul cuvânt, singura informație într-o lume ce nu trimite și nu primește. Zburam în interiorul tăcerii, lăsasem de mult în urmă ideea de viteză și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
liftul: de multe ori nu mergea, era " Ascensor în revizie", și-atunci o luai pe scări, străbătând toate etajele. Sau, când ajungeai la lift, se-ntîmpla ca abia să fi pornit cu altcineva și să meargă până la șapte. Așteptai atunci o veșnicie până venea din nou la parter. Sau se jucau copiii mai mici în lift, se plimbau cu el toată ziua. Ajunse la etajul lor, cel mai minunat dintre toate, zugrăvit cu floricele de tei și cu ușile vecinilor atât de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ca o resursă în sine, nesfârșită, pe care să o folosești apoi cu înțelepciune. E o opțiune complicată. E ca și cum Dumnezeu ți-ar da să alegi între o viață de o clipă, dar densă și virtuoasă, și una de o veșnicie, dar petrecută în îndoială și desfrâu. Călugării augustinieni au învățat să dea soluții la asemenea dileme, dar au fost vânați pentru înțelepciunea lor. Mântuirea, soldatule! Asta ar trebui să cauți împreună cu împăratul tău! Mântuirea Dumnezeului vostru... Dar ochii vă sunt
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Rim epuizase demult toate experiențele senzoriale pe care statutul său de quint i le putea oferi și știa că la începutul antrenamentelor sale fusese manipulat cu îndemînare de maestrul său. Vei fi stăpânul Timpului. Căderea unei frunze va însemna o veșnicie pentru tine, după cum veșnicia va fi senină precum căderea unei frunze. Implanturile neurale îi permiteau într-adevăr să-și accelereze propriul timp. Viteza pe care o puteau căpăta mișcările sale în orice confruntare îi asigura o victorie fulgerătoare în lupta
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
experiențele senzoriale pe care statutul său de quint i le putea oferi și știa că la începutul antrenamentelor sale fusese manipulat cu îndemînare de maestrul său. Vei fi stăpânul Timpului. Căderea unei frunze va însemna o veșnicie pentru tine, după cum veșnicia va fi senină precum căderea unei frunze. Implanturile neurale îi permiteau într-adevăr să-și accelereze propriul timp. Viteza pe care o puteau căpăta mișcările sale în orice confruntare îi asigura o victorie fulgerătoare în lupta corp la corp. Nu
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
conduce Abația. Femeia strâmbă din nas și dădu din mâini de parcă s-ar fi luptat cu o insectă invizibilă. ― Și, când te chinuiești să ne conduci, te ajută cumva să știi că o să rămâi așa, o sculptură de lumină, pentru veșnicie? Abatele ignoră tonul sarcastic al Mariei și începu să se plimbe printre Ouă, privind cu atenție. ― Ajută-mă mai bine să vedem dacă nu s-a stricat vreunul. Maria ridică din umeri: ― Și cum aș putea să știu care este
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
mai ocupau de el, Audbert începu să se gândească iute la treburile lui. Din momentul în care îl duseseră până lângă trupul lipsit de viață al lui Waldomar se scursese ceva vreme - nu știa cât, dar pentru el fusese o veșnicie. Așezat pe pietroiul din apropierea drumului, în vreme oamenii lui Gualfard îi dezbrăcau pe cei căzuți și își luau de acolo morții ca să-i îngroape ceva mai departe, se temuse că urma să fie ucis dintr-o clipă într-alta și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Pe macii ce se ofilesc în noi. SINE NOMINE II Mi-e sufletul de piatră spartă Nisipul inundat Într-un ocean Mi-e glasul blând care mă ceartă Mi-e sufletul și stâncă și mărgean. Ți-e sufletu-mpietrit în veșnicie În unda mărilor secate Ți-e binele și răul care știe Ți-e sufletul de tine prea departe. Mi-e binele tivit in galbene dantele În rochii de mirese părăsite Mi-e gândul bun în fapte rele Mi-e binele
JURNAL ABSENT by CATI GAVRIL () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1688_a_2950]
-
tușească. Metroul era destul de liber atunci, doar vreo trei-patru oameni stăteau în piciore lângă scaune. Mi se tăiase respirația. Voiam să cobor cât mai repede. De la Ōtemachi la Nijūbashimae nu sunt decât două-trei minute, dar mi s-a părut o veșnicie. În momentul în care cazi și te lovești - buuuf - în piept și ți se oprește respirația. De fapt inspiri, dar nu poți să expiri - cam așa ceva. Când m-am uitat la ușa de pe partea cealaltă, am zărit ceva împachetat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
imposibil. Nu mi-au dat voie. Am așteptat două ore și, într-un final, am văzut-o. În acest timp am fost cu nervii întinși la maximum. Mi-a fost tare greu. Mi s-a părut că a trecut o veșnicie. Când în sfârșit am intrat, am văzut-o pe Shizuko în haine de spital, întinsă pe pat și îi făceau dializă. Pentru că ficatul era destul de lent, i se făcea dializă ca să scoată afară din sânge toate toxinele. I se puseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
și trei de ani. Aceștia sunt cei mai mulți, numeric vorbind. Când depășești vârsta asta, demisionezi din companie. Ce fac după aceea? Nu știu. Probabil că se retrag la țară. Se satură și, pur și simplu, renunță. Nimeni nu rămâne aici o veșnicie. Își schimbă locul de muncă, se întorc la casa părintească. Nu prea există persoane răbdătoare. Salariul nu e chiar mic, dar, din câte am auzit de la alții, nici prea grozav. Firma e în Roppongi. Iau autobuzul la 7:00 până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
se prăbușea. Am trecut și prin războaie în care mulți oameni erau omorâți. Am simțit teama provocată de mirosul morții și tristețea cauzată de dispariția persoanelor din jurul meu. Mi-am dat seama că lumea este trecătoare, nimic nu durează o veșnicie, iar cauza suferinței este tocmai această efemeritate. - Cu alte cuvinte, trăiați în două lumi paralele și ați ajuns să conștientizați lucrul acesta după ce ați trecut prin diverse experiențe în «lumea cealaltă», mai degrabă decât în lumea reală? Așa e. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
este eliberat, fericirea devine veșnică. Cu toate că și în viață ai parte de bucurii, acestea nu vor dura la nesfârșit. Adevărul acesta legat de efemeritatea lucrurilor l-am simțit din fragedă copilărie. Ce bine ar fi dacă fericirea ar dura o veșnicie. Nu numai eu îmi doresc asta, ci noi toți. În acest sens mă simțeam atrasă de ideea de «mântuire». - Mai concret ce vreți să spuneți prin cuvântul «fericire»? De exemplu, bucuria pe care o simți când discuți despre diverse lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
a descoperi în microcosmosul de trăiri al anotimpului copilăriei clipele ce ne vor marca viața și devenirea. Să ne bucurăm de ele împreună! De aceea poate am alăturat textelor lui Alexandru grafica unui alt bun prieten ce ne privește dinspre veșnicie, Sabin Ștefănuță, pentru care copilăria a însemnat, o să vă dați imediat seama, linia subțire și fermă ce ne face să descoperim inefabilul în noi, în dumneavoastră, în dăinuire... Cătălin Bordeianu Post-scriptum - Trec des prin Vaslui. Din 1997 însă, telefonul pe
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
noastră întâlnire. Părea cufundată într-un somn profund, fără sfârșit; trebuia să fi plonjat într-adevăr într-un somn abisal, ca să ai un astfel de vis. Pentru mine, tăcerea aceasta ținea de viața eternă, pentru că nu se poate vorbi în veșnicie, în starea fără început și sfârșit. Pentru ochii mei, era femeie, dar avea, în același timp, ceva supraomenesc. Fața Ei ștergea din memoria mea toate celelalte fețe; eram năuc. Tot contemplând-O, începui să tremur, iar genunchii mi se înmuiară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
îmi ținui răsuflarea; îmi era teamă să respir și să O văd dispărând ca un nor sau ca un fum. Tăcerea Ei miraculoasă ridicase între noi un zid de cristal. Mă sufocam de această clipă, de această oră, de această veșnicie. Ochii ei obosiți se închiseră încet, ca și cum văzuseră un lucru supranatural pe care nimeni nu putea să-l contemple. Ca și cum văzuseră moartea. Pleoapele I se lăsară în jos; eu eram asemenea unui înecat care se ridică la suprafața apei, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
știut să guste un astfel de deliciu. De-abia atunci am înțeles superioritatea mea față de canalie, față de natură, față de zei; acești zei născuți din senzualitatea oamenilor. Devenisem zeu, eram chiar mai mare decât ceilalți zei; simțeam trecând prin mine curentul veșniciei, al nesfârșitului. ...Dar ea reveni. Nu era atât de crudă cum presupuneam. M-am ridicat și i-am sărutat pulpana rochiei; i-am căzut la picioare; scuturat de hohote de plâns îmi întrerupeam tusea, îmi frecam fața de pulpele ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
sau ar fi fost mai bine să mai fi lipit una alături, pentru a nu ne freca unii de alții? Mulțumirile le păstrăm pentru altă dată, nu vezi cît sîntem acum de ocupate, cu acomodarea asta care durează parcă o veșnicie, le citește Delfina gîndurile, ce n-ați da să fiți în clipa asta oriunde altundeva decît în cămăruța asta mică, îmi pare rău, dar deocamdată asta-i tot ce vă pot oferi, se distrează, urmărind mișcările leneșe ale lui Roja
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
astea, se gîndește Regizorașul, coborînd pas cu pas treptele companiei, ieșind la lumina soarelui pe platoul pătrat din mijlocul unității. Ai naibii comuniști, își spune luînd-o la picior spre postul lui Santinelă, care moțăie în picioare. Parcă a trecut o veșnicie, dom’ Regizor, se dezmorțește, își întinde oasele, cît o fi ceasul? Vai ce pacoste, își spune, vîrîndu-și adînc mîinile în buzunare, simțind grenadele la locul lor. Ascultă, Santinelă, începe să prindă puțin curaj, la o adică crezi c-ai fi
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
pavajului de piatră cubică. — Ăsta e un sens giratoriu, zice domnul Președinte cu mintea altundeva. — Sîntem la De Gaulle, spuneți-mi repede încotro mergem, zice Sena. Spre Victoriei sau pe Dorobanți? N-am chef să mă învîrt în cerc o veșnicie. — La Victoriei, se hotărăște brusc domnul Președinte, devenind sigur pe el. La Televiziune ne întoarcem noi, dar ceva mai încolo, spune. Dacă el ar fi fost cinstit și n-ar fi umblat cu ascunzișuri, ai fi avut de ce să-ți
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]