59,587 matches
-
Minor (Dobrogea). Mulți teologi și istorici români echivalează Scythia cu ținutul dobrogean, cu zona coloniilor grecești vest-pontice, unde Apostolul Andrei ar fi întemeiat primele comunități creștine. Alți cercetători manifestă reținere față de eventualitatea prezenței apostolului în ținuturile românești, fără a o respinge, iar unii istorici apreciază informația lui Eusebiu ca fiind "dificil de verificat", încât tradiția constituită în jurul misionarismului Sf. Andrei în Scythia "frizează legenda". Geneza și evoluția tradiției scythice a misiunii Apostolului Andrei este interesantă. Astfel, în cea mai veche scriere
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Sf. Andrei nu i s-a dedicat nici o biserică. Pornind de la toate cele enumerate mai sus, Petre Ș. Năsturel ajunge la următoarea concluzie: tradițiile populare ce fac din Apostolul Andrei evanghelizatorul românilor sunt lipsite de orice valoare documentară și trebuie respinse din rândul mărturiilor invocate în acest sens. Repetată de reprezentanții bisericii, popularizată prin diferite mijloace de informare, tradiția scythică a misiunii apostolului Andrei a devenit o componentă a conștiinței comune și cu greu va putea fi dislocată. Mai mult, tradiția
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
o doctrină aparte, propovăduind un monoteism cu totul străin de spiritul antic greco-roman și interzicând adepților săi participarea la riturile tradiționale, creștinismul nu se putea bucura de toleranța autorităților romane și nici de simpatia adoratorilor vechilor divinități. Suspectați de autorități, respinși de mulțime pentru practicile lor contrare zeilor, creștinii erau considerați un corp străin, marginal, în afara legii romane, iar religia lor o "superstiție", ce atrăgea persecuții. Creștinismul a fost prigonit începând de la Nero și până la Diocletian, adică de la mijlocul secolului I
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în mediul rural. În practicile funerare creștine, în Scythia se observă preluarea unor obiceiuri funerare păgâne-de pildă, într-o necropolă creștină de la Tomis s-a aflat o cameră funebră destinată prânzului funerar, cutumă de certă origine păgână. Creștinismul oficial a respins banchetele funebre, practica aducerii de ofrande și săvârșirea libațiilor la morminte, dar creștinismul popular a conservat integral obiceiurile păgâne. Aceasta o arată sursele bisericești, inscripțiile, descoperirile arheologice, pictura murală, cina funerară fiind o dovadă a întâlnirii între pietatea păgână și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
spre nord, iar împăratul Decius (249-251) i-a urmărit, dar este înfrânt grav, la Abrittus, și ucis. Succesorul său, Trebonianus Gallus, a obținut retragerea goților, prin acordarea unor stipendii. În 253, goții au organizat un nou atac, dar au fost respinși, iar în 254, o nouă invazie a lor pătrunde până în Tracia și Grecia, unde au asediat Thessalonicul. 11 Începând din 250, după ce au pus stăpânire pe coasta de nord și est a Mării Negre, goții au inițiat expediții de pradă pe
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
est a Mării Negre, goții au inițiat expediții de pradă pe mare, ei au distrus orașul Tanais și așezările înconjurătoare, în 250. Apoi, dotați cu corăbii de la bosporani, ei au atacat orașul Pityus, de pe coasta nord-estică a Mării Negre, dar au fost respinși, iar în 256, iau cu asalt orașele Phasis, Pityus și Trapezunt, de pe coasta estică pontică, de unde au capturat bunuri și robi. Următorul atac al goților se produce în 257-258 și are ca punct de pornire orașul Tyras, de la gura Nistrului
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
partea răsăriteană a Imperiului. Apariția unor grupuri umane aparținând unor neamuri distincte sub aspect rasial și lingvistic a provocat o mare emoție. În contextul înfruntării dintre huni și goți, istoricul Zosimos amintește faptul că împăratul Teodosius I a înfrânt și respins peste Dunăre, în 381, un grup de sciți și carpo-daci, alături de care se găseau și huni. În contextul evenimentelor istorice de la sfârșitul secolului al IV-lea, în nordul Dunării, este necesar să cunoaștem soarta populației autohtone dacice și daco-romane, impactul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de proprietate superioară asupra drepturilor de folosință ale familiilor componente ale acesteia. Astfel, numai obștea avea dreptul să determine, în fiecare an, prin tragere la sorți, locul (terenul) pe care-l va folosi fiecare familie, dar obștea putea admite sau respinge vânzarea de către o familie a părților sale de moșie. Tot obștea fixa "pornirea plugurilor", în același timp pe toate delnițele, apoi conducerea obștii avea drept de judecată și chiar de excludere (îndepărtare)a unor membri care nu țineau seama de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
înțelegeri cu bizantinii, în regiunea numită "Onglu", la nord de Dunăre, în zona lacurilor sărate între Dunărea de Jos, Prut și Siret-în Bugeac, sudul Basarabiei. Instalați aici, ei s-au revoltat împotriva bizantinilor, cu care au angajat lupta, i-au respins peste Dunăre, apoi, traversând Dobrogea, în 679, ei se instalează în sudul acesteia, în nord-estul Bulgariei.1 Noii veniți în sudul Dunării, bulgarii, sunt tot așa de huni, ca și hunii, și tot așa de avari, ca și avarii (Iorga
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
2 El consideră că neîntemeindu-se nici un stat barbar, până la anul 400, pe malul stâng al Dunării, "țara rămâne o Romania și cine o locuiește păstrează numele de roman", corespunzător lui "homo romanus" din Galia. Istoricul Orosius arată că Ataulf a respins gândul ispititor de a face o Gothia din "Romania". Vandalii, veniți în Africa, în secolul al V-lea, sunt considerați "răsturnători ai Romaniei", dar termenul acesta este larg răspândit, îl întâlnim și în Britania! "Romania" este opusă barbarilor-termenul ajunge a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
el nu va ceda din pământul lui nici un deget". El adaugă că această țară o are moștenire de la "strămoșul său", iar acum datorită "stăpânului său, împăratul din Constantinopol, nu i-o poate lua nimeni". După ce, la început, Menumorut i-a respins pe dușmani dincolo de Tisa, lipsit de sprijinul bizantinilor, după un asediu de trei zile, ungurii cuceresc cetatea Sătmarului și nordul voievodatului până la Zalău și Poarta Meseșului. Peste câțiva ani, după ce ungurii cuceresc cetatea Veszprem (castrum Bezprem) și devastează Transdanubia, secuii
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Vasile II, puterea militară imperială a slăbit și la fel s-a întâmplat cu apărarea frontierei Dunării de Jos. În 1027, pecenegii au organizat prima mare incursiune de pradă la sud de Dunăre, pe teritoriul themei Bulgariei, de unde au fost respinși după mai multe lupte, de "ducele" acesteia, Constantin Diogene. Începând cu 1032, atacurile pecenege s-au deplasat spre Balcani și s-au repetat până în 1036. În primăvara acestui an, sub împăratul Mihail IV, asupra teritoriului Dobrogei s-a abătut o
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
se mai știe nimicse pare că era un principe fictiv, pe hârtie. Mercurius nu și-a exercitat efectiv atribuțiile de principe, nu există nici o urmă a prezenței sale în Transilvania. Nici instituția (apuseană) a principatului nu s-a impus, fiind respinsă ca străină de tradiția populației românești. Cnezatele și voievodatele aflate pe văile râurilor și în regiuni natural organizate, în "țările românești", prezente pe întreg cuprinsul Transilvaniei și organizarea politică mai cuprinzătoare a voievodatului au continuat să existe și după 1111
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sociale, cu intensitate diferită, de la un secol la altul, de la o țară la alta, cu scopuri și interese diverse. O serie de cauze proprii țărilor din Răsărit au înlesnit cucerirea germană sau au favorizat colonizările pașnice. Boemia și Ungaria au respins atacurile germane, dar teritoriile slave dintre Elba și Oder, mai slabe, au fost cucerite în secolul al XII-lea, iar în secolul al XIII-lea, Ordinul teutonic a cucerit alte ținuturi slave și baltice. Colonizările răsăritene ale germanilor au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
entitate cvasi-independentă, excluse din rândul ordinelor privilegiate ale regatului, este verosimil "să-și fi încercat norocul" dincolo de munți (la sud de Carpați), sub conducerea unui "descălecător" temerar, o ipoteză pe care istoriografia noastră nu are motive întemeiate de a o respinge. Dacă fiii voievodului ardelean Ladislau Borșa s-au refugiat în Țara Românească, cf. documentului istoric din 1329, presupune I. Lupaș, este cu atât mai probabil ca nobili români din Transilvania să fi apucat același drum, încă de la sfârșitul secolului al
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
români, de zeci de ani, vorbesc neobosit despre "Tihomir", nume slavo-român, gândul că prima dinastie națională "ar putea fi cumană provoacă fiori " ! Ideea că Basarab I ar putea fi de origine cumană, istoricii noștri, luminați chiar, precum Gh. Brătianu, o resping cu "stranie unanimitate". Numele "Basarabă" (de fapt, Basaraba) este cuman, este de netăgăduit, dar Basarab Întemeietorul este român de origine! N. Stoicescu, în volumul colectiv Constituirea statelor feudale românești (1980) susține că "numele lui Basarab poate fi de origine cumană
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
a regelui Ludovic, pe care nu-l mai privea ca pe suzeranul său, ținea să opună o biserică ortodoxă bine organizată, care deschidea, și față de patriarhia veche și față de cea nouă, a slavilor din sudul Dunării, a căror influență o respinse, neadresându-se lor, o întreagă linie politică. Pentru ca legăturile cu patriarhia de Constantinopol să fie cât mai strânse, el admise să fie adus la Argeș, noul mitropolit, Iachint de Vicina. Actul patriarhal din mai 1359 vorbește despre "marele voievod și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
iar aceasta ar fi dorit să fie greci. Acceptarea noii situații ar fi dus la "autocefalie" sau independență față de patriarhie. Noul patriarh Antonie a trimis doi ierarhi greci în Moldova, pe Teodosie și apoi pe Ieremia, dar amândoi au fost respinși. Ultimul, Ieremia a fost pur și simplu "izgonit", în 1394, încât acesta a aruncat anatema asupra întregii țări, domn, ierarhi, boieri, preoți și credincioși. Situația bisericii Moldovei era gravă, mai multe tentative de aplanare au eșuat. În cele din urmă
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
dominație, dacă a fost reală, nu a fost cu totul temporară deoarece, cf. letopisețelor ruso-lituaniene, după moartea fraților săi, cneazul Feodor Koriatovici a venit cu oaste lituaniană în Podolia, pentru a o supune, dar nu știm dacă a urmărit să respingă pe moldoveni sau să înfrunte pe feudalii locali. Această relatare este verosimilă căci, în 1393, cînd cneazul Witold al Lituaniei atacă posesiunile lui Feodor Koriatovici, domnul Moldovei, Roman I, trimite ostași pentru a întări garnizoanele cetăților din Podolia. În concluzie
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
totodată să fie trimisă o nouă petiție lui Franz Joseph. Dezbinarea din cadrul partidului a dus la întîrzierea acțiunii, dar documentul a fost în cele din urmă redactat în formă finală în 1892. Era de așteptat ca acest memorandum să fie respins, dar scopul lui era pur și simplu acela de a prezenta încă o dată cazul românilor. El a fost dus la Viena în mai 1892 de o delegație formată din trei sute de membri în frunte cu Ioan Rațiu. Franz Joseph a
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
arme de rezervă pe care să le poată trimite în Serbia. În general, toată lumea se aștepta ca armata habsburgică să obțină o victorie rapidă și ușoară, dar primele succese au fost realizate de sîrbi. Armata acestora a reușit practic să respingă două atacuri în 1914, ba chiar să continue ofensiva și să pătrundă pe teritoriul habsburgic. Înaintarea rușilor în Galiția a forțat monarhia să transfere o parte din trupe în zona aceasta. În plus, soldații sîrbi dobîndiseră experiență în timpul războaielor balcanice
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
luase o decizie curajoasă. Trimițînd Atenei un ultimatum înainte de a-i declara război, conducătorii Italiei se așteptaseră ca grecii să capituleze imediat sau să cedeze după un război de scurtă durată. Dar Metaxas a adoptat o poziție fermă și a respins cererile italienilor, iar grecii au opus o rezistență surprinzător de dîrză. Practic, la o lună după declanșarea invaziei, soldații italieni fuseseră complet izgoniți din Grecia, iar armata grecească lupta pe teritoriul Albaniei. Militarii greci au adoptat o tactică inteligentă și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
nu putea acționa, însemna că Grecia avea posibilitatea să-și transfere trupele de pe frontul macedonean pe cel albanez. Mai important era însă ajutorul primit din partea Marii Britanii. Metaxas nu voia să provoace o intervenție a Germaniei; el nu dorea decît să respingă invazia italienilor, fiind conștient de faptul că în momentul în care ar sosi în Grecia o forță britanică, aceasta ar constitui un pericol serios pentru germani, astfel că a cerut doar susținere aeriană și navală, nu o forță expediționară. La
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
care să fie reprezentați și, deosebit de important, nu erau de acord cu reîntoarcerea regelui în Grecia înaintea organizării unui plebiscit în legătură cu revenirea la monarhie. După ce s-a consultat atît cu Churchill cît și cu Roosevelt, Ghiorghios al II-lea a respins această cerere. El voia să ajungă la Atena înainte de plebiscit. În urma luării acestei decizii, reprezentanții patizanilor s-au întors în Grecia fără să fi ajuns la o înțelegere. Următorea fază importantă a intensificării crizei din Grecia s-a manifestat după
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
așteptase să obțină cel puțin 50 % din influența din zona aceasta după război. După repurtarea victoriei, partizanii își manifestaseră însă imediat preferința clară pentru lagărul socialist prin stabilirea unei strînse cooperări cu reprezentanții sovietici și declarînd fără echivoc că vor respinge orice amestec occidental. Acordurile dintre Tito și Šubašić au fost încălcate și se părea că nu va fi organizat vreodată nimic care să semene cu alegerile libere cerute de Declarația de la Yalta. Mai rău, a izbucnit curînd un conflict pe
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]