6,854 matches
-
schimbe, s-o ia de la capăt. Cît să fie de cînd nu mai reușea să se odihnească normal? Cîte zile trecuseră de cînd nu mai ieșise din casă? E-n regulă, tebuie să te liniștești, Angelina, n-o să dureze o veșnicie, n-ai încotro decît să strîngi din dinți și să mergi mai înainte, o să treacă, încerca să se încurajeze singură. Ca de obicei, Poștașul își făcu apariția dis de-dimineață la Oficiu, își umplu geanta cu corespondența care-l aștepta
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
știu că sînt cam băgăreț din fire, dar e și vina ei că s-a arătat atît de prietenoasă de la început. N-am putut s-o refuz. Dar i-am explicat că toată situația asta nu poate să dureze o veșnicie, că trebuie să se hotărască repejor. Numai că i-a intrat pe o ureche și i-a ieșit pe cealaltă, dacă au trecut deja cîteva luni și o ține tot așa zise Timișoara. — Eu spun că a făcut totuși ceva
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
rog să nu vă simțiți jignit. Ei, trebuie să plec. Schiță un zâmbet și, pe când mă conducea la ușă, mi se păru ușurat; speram Însă că spusesem suficient Încât să-i tulbur apele liniștite. Hanomagului pare să-i ia o veșnicie să prindă viteză, așa că optimismul meu nu prea avea baze reale atunci când am decis să o iau pe „șoseaua rapidă“ Avus ca să mă Întorc În centrul orașului. Costă o marcă să intri pe această autostradă, dar merită: 10 km fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
o dată urna cu cenușa fiului său Yong-bing. Tristețea îl împietrește cu fiecare minut care trece. 12 noiembrie 1969, ora 6:45 a.m. Chipul vicepreședintelui Liu strălucește brusc. Ridurile încep să i se întindă și mușchii feței se relaxează. Se instalează veșnicia. Când inima lui mare încetează să mai bată, aproape că zâmbește. În liniștea profundă, începe să se cearnă omătul. Vântul se oprește din văicărit și copacii nu mai tremură. China zace în nemișcare. Soții Mao stau în soarele dimineții savurându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
plac merii ca fundal pentru pozele mele. Zice că pomii încărcați de roade distrag prea mult atenția. Crede că ar trebui să stau lângă bujori. Dar Măr, Ping, a fost numele meu, îi zic. Asta face legătura cu trecutul meu. Veșnicia mă atrage azi deoarece simt mirosul morții. Această fotografie va fi ori poza mea în derâdere, ori cea care-l va înlocui pe Mao pe Poarta Păcii Cerești. În cele din urmă, fotograful se potolește. Trage scaunul meu cât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
câmpurile vecine. Păsările viguroase, înalte cât un copil, se înghesuie laolaltă, aripă lângă aripă pe această fâșie de râu, pe care au învățat s-o găsească din memorie. Se adună pe râu la sfârșitul iernii așa cum o fac de-o veșnicie, acoperind luncile. În lumina asta, păstrează încă ceva de saurieni - cele mai vechi zburătoare de pe pământ, aflate la un pas șovăitor de pterodactili. Când întunericul se așterne cu adevărat, e din nou o lume a începutului, aceeași seară ca în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
să aduci și tu înapoi pe altcineva. Un cârd de păsări, fiecare arzând. Stele se năpustesc în jos ca gloanțele. Picături roșii, fierbinți, pun stăpânire pe carne, își fac cuib în ea, o parte de trup, trup parțial. Durează o veșnicie - nici o schimbare sensibilă. Cârd de cenușă incandescentă. Când durerea lor cenușie slăbește, de fiecare dată e apă. Cea mai netedă întindere de apă, atât de lentă, că nu se poate numi lichid. Nimic altceva decât curgere. Curgere fără devenire, cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cuvinte în flăcări. Zice Mark, rămâi, iar el și-ar da și viața ca ea să nu-l mai țină în viață. Respinge lucrul acela care-l surpă. Mușchii trag, dar pielea nu se clintește. Ceva moale. Se chinuie o veșnicie să strângă tendoanele din gâtul lui. În sfârșit, capul i se înclină. Mai târziu, după vieți întregi, ridică marginea buzei de sus. Trei cuvinte l-ar salva. Dar toți mușchii nu pot scoate nici măcar un sunet. Gândurile zvâcnesc într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
bijutier. — Știi ce-a zis Whitman? o întrebă el. „După ce ai epuizat tot ceea ce au de oferit afacerile, politica, petrecerile și așa mai departe - și ai aflat că nici una dintre ele nu te mulțumește pe deplin sau nu ține o veșnicie - ce rămâne? Natura rămâne.“ Voia să ofere alinare. Dar ei i se părea necruțător, aiurea, indiferent - așa cum devenise și fratele ei. Când se întoarseră acasă după expediția din ziua aceea, Daniel îi întinse o cutie pentru cămăși care în ultima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
săptămâni până la Crăciun. Poartă haina lui albastru-deschis, bună pentru octombrie. Catastrofă ecologică din cauza efectului de seră, probabil. Ei, să ne bucurăm de avantajele pe termen scurt. Ea e ațâțată toată, de parcă n-ar mai fi văzut locul ăsta de-o veșnicie. Chestia tare e că probabil nici nu l-a mai văzut. Intră pe aleea lungă a fermei și parcă a aruncat cineva o bombă cu neutroni pe verandă. Toate ferestrele, negre și fără perdele. Curtea, o mare de iarbă înaltă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
întreabă ea. El se luptă să-și aducă aminte. —„Căci ce e lăuntrul, dacă nu un cer mai mare, săgetat de păsări și încărcat de vânturile întoarcerii acasă?“ O carte de Rilke pe care o cumpărase pentru Sylvie, acum o veșnicie, când abia ieșiseră de pe băncile școlii și încă își mai făceau timp pentru elegii absurde. Omul de știință e poet, spune femeia. Dar el nu e nici una, nici alta. N-are nici o profesie pe care s-o poată recunoaște. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cufunda până la nas. Acolo stăteam aproape tot timpul, îmboldiți de dorința de a vedea în sfârșit sâni goi. Cei din clasele mari ne împuiaseră capul cu descrierea lor - culoare, greutate și formă - încât aveam impresia că îi văsuserăm de o veșnicie. Firește, ne erau cunoscute revistele cu femei ale tatei și filmele iugoslavilor, dar ele nu ne foloseau decât ca să ne masturbăm o singură dată. Nu erau adevărate. În ultimul an, colegelor noastre de clasă începuseră să le crească sânii, însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
ai auzi ceva, ai vedea ceva, totul ca un vis, un fel de părere, În care le știi pe toate, de unde vin, cum sunt făcute, unde se duc și adormi din nou liniștit cu degetul În gură. Așa Îți petreci veșnicia. Râzi și plângi, uneori, pentru toată jalea și bucuria lumii. Râzi și plângi, dormi și visezi, TU, care le știi pe toate, suflet bun la Dumnezeu. Totul se năruie dintr-o dată. Uiți din ce În ce mai mult. Aluneci. Lupți. Uiți totul. Foc Îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
la Început pur ca un Înger și prin urletul tău Începi să păcătuiești la 2 septembrie 1947. Incestuos vei suge prima lacrimă de lapte din sânul mamei, apă din apa casei tale părăsite. Și intri În cea de a doua veșnicie, cea de om, suflet bun la Dumnezeu. Într-o cetate veche din Ardeal cântă păsările toamnei prin Dumbravă. Maici neștiute În vecernie, la Păltiniș. Huruie tramvaiul galben spre Rășinari. Totul e luminos. Ai sosit și tu la masă. Îți vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
refuzi cu Încăpățânare această iarbă spurcată, chiar dacă stai apoi ceasuri Întregi, În genunchi pe coji de nucă sub masă. Pe masă Își dă pasențe madam Ursu, că vin americanii, că o să moară Groza, că Pauckerița e vampiră. Și așa o veșnicie, iad nesfârșit Înțepător. Te mântuie pocăința și Într-o bună zi scapi. Mama se Întoarce acasă de la maternitate. Ai de acum un frățior, te bucuri de el cât e de frumos, cât este de urât, și nu mai ești obligat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
ta este mai tânără decât tine cu paisprezece ani trei luni și douăzeci și nouă de zile. Douăzeci și nouă. Eternă parolă a anului bisect. Norii plutesc, semn al pădurii pe cer... TU, mereu fericit, mereu nefericit, privind În ochii veșniciei. Ceva, cineva, te asigură că vei fi mântuit... Faceți și voi așa. Întâi socotiți câți ani aveți. Apoi gândiți-vă la anul 2000. Gândiți-vă la familia voastră, la cei din jur, gândiți-vă cu drag, fiți fericiți. În ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
în această situație, noi pur și simplu nu-l puteam găsi. Nu puteam să cădem de acord să facem doar jumătate de copil sau să ne luăm un cocker spaniel. Oare există cupluri, cupluri fericite care sunt împreună de-o veșnicie și care se hotărăsc să divorțeze din cauza asta? Ei bine, ce le rămâne de făcut? Vedeți, eu îl iubesc pe Mark, dar am o nevoie biologică de a avea un copil. Această nevoie și-a făcut loc în viețile noastre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
înainte ca eu să termin propoziția. Și de ce n-ar fi făcut-o? Această cursă îi va furniza suficient material cu care să-și plictisească clienții săptămâni întregi de-acum încolo. Mi s-a părut că au stat înăuntru o veșnicie. Mark și Tally au plecat primii, iar eu m-am lăsat în jos pe scaun ca să nu mă vadă. Nu era nimic nepotrivit în felul în care s-au pupat la despărțire, dar asta nu însemna nimic. Șoferul meu de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
spun că sunt gravidă? O, nu, nu din nou. Mătușa Lynn era la mine la ușă cu bagajele. Numai că erau mai multe de data asta. Alfie parcase în fața casei mele după ce o lăsasem pe Lisa acasă. Ne luase o veșnicie s-o convingem să se urce în taxi și, în final, fusesem obligată să recurg la un șiretlic. Am sărit în fața taxiului urmărind mai degrabă cu plăcere cum celelalte mașini au frânat ca să oprească, aflându-ne la Wandsworth, unde e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
gust de cafea, chiar dacă știu că și ție îți plac. Îți mulțumesc pentru că ai zis că iei în considerare ideea întemeierii unei familii. Darul meu pentru tine este că m-am hotărât să mai aștept cu asta. Poate chiar o veșnicie. Rămâne de văzut. M-am întors acasă pentru totdeauna. Cu dragoste, Eu XXX M-a privit în ochi cu emoție și mi-a luat amândouă mâinile înainte să-mi șoptească tandru: — Speram să primesc un sistem Home Cinema, marca Sony
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
eu băgam caseta cu Towering Inferno, el a venit cu o tavă cu prăjituri, șampanie și o cutie mică. O cutie pentru inel. Nu pot să cred! Cât de conventional poți fi? am râs. Mi-ai cumpărat un inel al veșniciei pentru aniversare. Asta fac cuplurile normale. Nu ne mai rămâne decât să facem petreceri cu vin și brânză și să colecționăm bibelouri chinezești. Mark mi-a întins cutia zâmbind misterios. — Nu ai de gând s-o deschizi? a întrebat el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
el. Am luat cutia și am desfăcut fundița cu care era legată. Am ridicat capacul și m-am uitat înăuntru. Cum am putut să cred vreun moment că poate fi convențional? Bineînțeles că nu mi-a dăruit un inel al veșniciei. Înăuntru era un bebeluș din jeleu. —E cea mai bună veste pe care am primit-o în ultima vreme, a zis Mark în timp ce treceam revista de la unul la altul. Cu cât o mărităm mai repede pe Maria, cu atât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
zâmbet și el se lăsă în genunchi în fața patului. Ea îi cuprinse gâtul cu brațele și-l trase spre sine. El reuși cu greu să se desprindă și se culcă alături. Amândoi, întinși pe spate, stătură un timp cât o veșnicie, ascultându-și respirațiile. Nedumerită, ea ridică o mână și-i pipăi ochii; simți lacrimile și o retrase speriată. Înțelegea, dar în același timp refuza să înțeleagă. Mai încercă o dată cu mâna, îi mângâie fruntea, sprâncenele, simți zbaterea genelor, lacrimile, apoi alunecă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
prințul privi atent spre voievod, remarcând în barba îngrijit tunsă cum firele albe lățiseră cărarea căruntă din partea dreaptă. „Două luni și două zile” socoti Constantin, sunt doar două luni și două zile și lui taica i s-a părut o veșnicie, deși s-a întors cu hatișeriful de domnie pe viață. Unii spun că după ce a primit hatișeriful de la marele vizir, taica ar fi zis: «Eu am mers la Poartă și am venit, dar voi face să meargă și pe acela
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
ca aceasta, adevărat, n-au murit, ci doarme”. Din scaunul domnesc, Brâncoveanu vedea cum se usucă lacrimile în ochii celor patru feciori ai lui, cum fețele li se destind. Părea că predica sfinției sale Antim le deschide o fereastră spre priveliștea veșniciei și le întărește credința. Simțea o oboseală cumplită în toate mădularele iar predica i se părea un fel de cântec de leagăn pentru Stanca lui. Asculta cu nesaț fiecare cuvânt și se minuna întrebându-se de unde o fi deprins mitropolitul
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]