7,705 matches
-
dar zâmbetul lui nu apucă să-și termine energia când ploaia crescu brusc în intensitate, atât de mult încât, cum zicea cândva un hâtru, nu vedeai nici să îți scoți ochii. Ploua torențial, potop curat. Ca o părere, prin ploaia deasă, Arm zări un motel. O fracțiune de secundă, se miră de haloul albastru din jurul firmei luminoase. Ciudat, mintea îi lucra cu o viteză de care nu se credea capabilă. "De la ploaie" își zise și un pui de zâmbet îi înflori
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
morocănoase de la bază. Universul rămâne lipsit de imaginație, nu-i așa? întreabă generalii și amiralii folosind o frază lansată nu se știe exact de cine, iar inimile se strâng de fiecare dată când ea se aude. Din pricina rostirii atât de dese și spre nenorocirea tuturor căutătorilor de extratereștri, universul lipsit de imaginație a ajuns în ultimele secole aproape un tic verbal, o sintagmă reluată ca o obsesie. Asolizarea pe o planetă virgină aduce, deși puțin probabil, câteva peisaje interesante pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
cu tenderină, apoi unul din ei, mai solid, îl cără până la coconul criogenic. În brațele metalice și reci ale acestuia, Samuel leșină. Acum își amintea fără oprire: isteriile trecătoare ale Margaretei - nimic altceva decât juxtapunerea comportamentului agresiv peste cel afectiv. Desele ei răniri, vindecarea tot mai grea - expresia memoriei viciate. Bolboroselile vânzătorilor, pe care ei le luau drept dialecte locale - nimic altceva decât erori în placa de sunet. Tot ce era distractiv și absurd, tot ce cuprindea hazard, accident, lucrurile care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
cum se gudură. - Auzi? Noi unde facem Revelionul? - Acasă la mine. Ai mei pleacă la Călimănești. Odată cu apropierea sărbătorilor, profesorii se relaxară, prezențele nu mai deveniră obligatorii, iar cuvântul „colegi” căpătă din nou o semnificație abstractă. Cerul scutura o măzăriche deasă ce ricoșa pe asfalt ca și cum cineva vărsa peste oraș o pungă cu biluțe de gheață. Dar nu veni nici așteptata zăpadă, nici zloata nesuferită de la începututl iernii. În timpul nopții, pământul se usca la loc și dimineața începea din nou să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
-o necontenit. De ce?... Câteva, mai interesante, ai să le comanzi cu siguranță. Le însemni cu o cruce. Pe cele mai importante, cu două. De la o vreme observi că ți-ai pierdut forța de inhibiție, și crucile duble devin tot mai dese. Atunci, pe cele "cîteva mai importante" le însemni cu trei cruci, care, în curând, încep să-și piardă și ele valoarea selectivă... Iată tratatul dispărut din bibliotecă de mult: cine ți l-a confiscat sub formă de împrumut? Treci în
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
pentru ce, o impresie sinistră și funebră), cu aghezmătarul din față, cupolă enormă, dizgrațioasă, pe jumătate îngropată în pământ, a unei catedrale urieșești scufundate, cu chiliile izolate, supărate una pe alta, Neamțu este călugăr, tot așa cum Agapia, cu căsuțele mici, dese și curate, cu biserica gătită, spilcuită - casă cu două sute de gospodine! - cu miniaturile ei de munți ai căror brazi i-ai putea număra (doamna V... susținea că sunt 518...), este călugăriță. În timpul verii, caracterul acestor mănăstiri este accentuat de genul
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
am ieșit în câmp... o, luna avea altceva de făcut decât să ne urmărească pe noi. Ea țesea aburii care se târau pe câmpie în pânze destrămate de argint, până departe, cât vedeam cu ochii. Pe unele întinderi, ceața mai deasă și mai așezată forma lacuri, din care răsăreau copaci singuratici, ale căror umbre păreau oglindirea lor în apă. Iar în fund, spre Văratic și Agapia, înspre care se încovoia câmpia cu lacurile în pantă, munții, ca niște valuri de fum
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
zicea că el se descurca cu niște „suplimente”. Am mai avut atunci, în anii aceia grei de suferință, o distracție. Casa era acoperită cu un carton asfaltat, totul cu găuri. Ploua, și nu știu cum se făcea că ploile atunci erau mai dese și mai lungi. Ploua peste tot, în camera în care locuiam și dormeam. Ploua pe dușumea și pe plapuma cu care ne înveleam. Mama punea oale mai mici și mai mari la locurile pe unde picura apa. Picăturile de apă
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
Apoi Costică ne-a dus la un nuc din mijlocul viei și am desfăcut și mâncat nuci verzi. Din când în când, băgam în gură și câte o bobiță două de poamă. Când ne-am săturat, am adormit la umbra deasă a bătrânului nuc. Mai târziu, cred că era după amiază, mama lui Costică ne-a chemat la masă. Nu pot să uit: ne-a dat mămăligă cu brânză de oi de la putină cu ochiuri și cu salată de roșii, cu
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
fetiță mai mică decât mine cu vreo doi ani, șatenă cu ochi verzi, cu care noi, adică eu, Țuți și Toader ne jucam fără gânduri urâte, nu știam noi pe atunci de nimic. În spatele casei lui Toader făceam în tufișurile dese culcușul nostru, ziceam că aceea era casa noastră, iar fetița lui Piucă era mama. Ne băteam noi, cei trei cu alți băieți cu sulițe, spade și platoșe din lemn, aveam arcuri și săgeți de alun cu vârfuri metalice de la cartușe
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
a lui Țuți era o taină numai a noastră, o comoară de mare preț, care nu putea fi întinată cu nimic. Sub zidurile așa de înalte ale școlii, când am ieșit de la ore spre seară, începuse furtuna, cu o ploaie deasă și cu stropi mari, o ploaie de vară, care nu ține mult. Tu, Olga, de frică atunci când a tunat, te-ai lipit de mine și atunci ți-am șoptit în rusește „te iubesc”, dar de emoție și teamă, atât de
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
de noi, cei care plecam în necunoscut. Era o vreme urâtă, cerul plumburiu ne lăsase în suflet acea tristețe și melancolie, căci fiecare dintre noi lăsase în urmă vreo prietenă sau o logodnică dragă; cădea de sus o ploaie măruntă, deasă și dușmănoasă, din cea mocănească, iar noi, câte opt sau zece în rând, cu valizele pe umeri, mergeam spre gară, cât ți-i strada de lată, încât se opreau și tramvaiele și puținele mașini, iar pe trotuarele ude se strecurau
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
modeste și curățele, erau ascunse printre arbori bătrâni și flori, iar oamenii își vedeau fiecare de nevoile lor, trăiau cum puteau, cu grija lemnelor pentru iarnă, care erau scumpe și nu prea se găseau, iar în arșița verii căutând umbra deasă a nucilor. Pe atunci, mai în deal, spre șoseaua Sărărie, era o sinagogă. Pe lângă ea curgea la vale apa unui pârâu, ajungea în strada Țicăul de Sus, cum se numea pe atunci strada aceasta - și arătă cu mâna în față
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
să-l revăd deși știu bine că, la bătrânețe, asemenea întâlniri nu pot fi decât triste. CASA în urmă cu optzeci sau poate nouăzeci de ani, pe șesul dintre gârle se aflau ogoarele satului de pe coastă și lunca, o luncă deasă în care odinioară se goneau bourii. Șesul era străbătut doar de un drum de țară rămuros care trecea printre bălți cu rogoz și mladă și printre grâie și porumburi fără sfârșit. Pe vremea aceea s-a așezat în țarină un
Pomana porcului by Tanasachi Marcel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91528_a_92379]
-
Dumnezeu și Sfântu’ Petrea mergeau pe pământ, ea i-a fâșcâit cu cânii. „Dacă fumeie ești și fâșcâi, atunci să nu mai fii fumeie, a zis Dumnezeu, pasăre să fii !” Păscărița avea ochi mici și lipiți, înconjurați cu o perie deasă de gene, și expresie plângăreață, de călugăriță. Cu ochii ei lipiți, privi invidioasă la Bocoaia și cârâi : - Ai, fa, cipici noi, ărra !... - Apoi mi-a dat Boca al meu un suman să i-l dreg. „Ia-n fă-l, tu
Pomana porcului by Tanasachi Marcel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91528_a_92379]
-
din corpul meu care ieșeau la iveală de sub apă. Da, poate că asta era, poate că îmi amintea de vinul din poeziile lui omar Khayyam. Dacă eu sunt vinul, tu trebuie să fii cupa... șopti el. O ninsoare măruntă și deasă a început să cadă între noi. Fulgii se topeau instantaneu pe pielea noastră, transformându-se în abur. Curând ninsoarea a devenit ploaie cu fulgere și trăsnete, care ni s-au descărcat pe șira spinării, scurgându-ni-se în cap. De
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
blănoși, de fiecare parte a proprietății. Lujerii lor atârnau deasupra aleii de la intrare ca periile de la o spălătorie de mașini. Deasupra era cerul de toamnă. Întrezărindu-se prin frunzele sălciilor, le transforma Într-un verde fosforescent. Era de parcă În mijlocul umbrei dese a cvartalului fusese aprins un far; și această impresie a fost Întărită ulterior de casa În fața căreia ne opriserăm acum. Middlesex! A trăit oare vreodată cineva Într-o casă atât de stranie? Atât de științifico-fantastică? Atât de futuristă și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
scofâlcită, Împovărată de gușă, iar părul alb i se zburlea În părțile laterale ale capului, În timp ce tatăl meu, la patruzeci și opt de ani, lăsând la o parte cearcănele, era posesorul unui ten măsliniu fără riduri și al unui păr des, lucios și negru. Nu degeaba Îi spuneau ei Formula Grecească. Era ceva În mâncarea noastră. Un adevărat izvor al tinereții În dolmadele noastre și În taramasalata și chiar În baclavale, care nu săvârșeau păcatul de a conține zahăr rafinat, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
născusem apollinic, o fetiță solară cu chipul Înconjurat de bucle. Dar, cum mă apropiam de treisprezece ani, un element dionisiac se furișa peste trăsăturile mele. Nasul meu, la Început delicat, apoi nu chiar delicat, Începu să se arcuiască. Sprâncenele, din ce În ce mai dese, se arcuiră și ele. Ceva sinistru, viclean, „satiric“ la propriu, Îmi pătrunse În expresie. Prin urmare, ultimul lucru pe care mingea de hochei (acum apropiindu-se, sătulă să mai Îndure expunerea), ultimul lucru pe care mingea de hochei Îl simboliza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Îl putea Împiedica. ― Hei! strigă el, punându-și mâinile În șold. Ce dracu’ ai impresia că faci, Mike? Părintele Mike nu-i răspunse. Ridică privirea și, din reflex preoțesc, Îi surâse binevoitor lui Milton, dezvăluindu-și dinții albi În hățișul des al bărbii Întunecate. Dar deja se retrăgea, călcând pe pahare de plastic și pe alte gunoaie și strângând servieta la piept ca pe o parașută Împachetată. Făcu trei sau patru pași Înapoi, arborându-și zâmbetul acela blând, apoi se Întoarse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
plângând după tata și gândindu-mă la ce va urma. March of Dimes - fundație Înființată de președintele american Franklin Delano Roosevelt În 1938 al cărei scop este să prevină malformațiile congenitale și mortalitatea infantilă. În limba greacă În original.(tehnică des utilizată in volum) rebetika/ rembetika: muzică urbană grecească a claselor de jos, datînd de la Începutul secolului XX, care combină formele muzicale tradiționale din estul Mediteranei cu o tematică a vieții urbane, din clasele de jos sau chiar din lumea interlopă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
seama că locul lui e într-o carte. Iar atunci scrii frumos: „Cititorule drag, apropiindu-te de această carte, vei afla că autorul ei a cunoscut un copil isteț, cu mintea iscoditoare și sufletul generos, pornit spre fapte deosebite. În urma deselor întâlniri cu el sau cu cei prin care acesta se strecura ca o adiere înviorătoare, mi-am crestat pe răbojul amintirilor întâmplările mai de seamă, plăcându-mi să le răscolesc din când în când și cu vârful condeiului. Unde e
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2187_a_3512]
-
dintr-odată, foarte mică. Mă rog, nu chiar atât de mică. Tramvaiul luă o curbă și, brusc, zări În față splendoarea albastră a golfului. Un pod imens de oțel strălucea În nuanțe de argintiu și portocaliu, pierzându-se În ceața deasă dincolo de care nu putea pătrunde cu privirea. — Uite! Golden Gate Bridge! strigă Kitty. Iar acolo trebuie să fie Alcatrazul! Al-ca-traz? Doamne, ce-mi place cum sună! Al-catraz, Al Capone, Al Jazeera... Al, vatmanul. Îmi place cum sună Al. Hai să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
și acesta le rugă să plece imediat de la muzeu și să vină la colțul unei străzi, la câteva clădiri de unde se aflau. Coborâră și Încercară să-și recupereze banii pe bilete, dar fără succes. Ieșiră din muzeu, alergară prin ploaia deasă și rece, ude leoarcă, Întrebând În stânga și-n dreapta de strada necunoscută pe care le-o indicase Charlie. Un sfert de oră mai târziu, găsiră colțul de stradă, dar, bineînțeles, Charlie nu era acolo. Așa că așteptară În ploaie. Charlie suna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
vreodată. Cu toate astea, tatăl ei o retrăsese de la școală un an mai târziu, ca să o mărite cu bețivul satului. Când Kitty termina liceul În București, Ana era deja o femeie Îmbătrânită, cu trei copii, trupul plin de urmele bătăilor dese aplicate de soț, cu mâini aspre, fără educație și fără serviciu. Cum ar fi fost oare dacă s-ar fi născut ea acolo și ar fi avut viața Anei? Studiindu-și fața În oglinda din rulotă, Kitty Încercă să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]