7,696 matches
-
castravete. Mă pipăiam peste tot, comparând în gând membrele, coapsele, pulpele, brațele cu cele ale soției. Conturul coapselor și feselor sale, căldura cărnii sale se materializau din nou în mine, cu toată forța realității; nevoia de ele, pe care o resimțeam, mă obseda. Îmi trebuia corpul aici, foarte aproape. Ar fi fost suficient un simplu gest, un efort de voință pentru a respinge tentația asta, dar cercul de foc ce-mi încingea craniul se făcuse și mai strâmt, și mai arzător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
cerul de-nserare, Când ziua unui ev cedează nopții, Când timpul nevăzut e în cutremur, Când am pierdut ideea-eternității, Eu singur stau s-o reprezint aici. Și cine-ar și putea? Cine se simte Destul Titan și îndestul asemenea Ca să resimtă-n inima sa proprie Acele lungi vibrări sfâșietoare, Acele doruri făr' de margini Ce sub o minte bat, cari oglindă În sine lumea într-un fel ciudat, Istoria în toată măreția Și în tot fatalismul său? Lumea îmi vede purpura
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
tale unice. În acest ținut ai parte de încercări. Uneori ești atât de atras de peisaj încât ai putea uita de scopul călătoriei tale, alteori aduni cu tine tot ceea ce ți se pare că-ți este folositor, dar apoi vei resimți povara greutății duse și vei începe vrând, nevrând să arunci din „bagaje” pentru că ele nu fac altceva decât să te încetinească, să te împiedice să înaintezi. Pe cale vei întâlni obstacole, sau oameni care te vor încuraja sau dimpotrivă te vor
Trăieşte viaţa pe care o iubeşti! by Alexandra Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91668_a_93006]
-
se descleiau, cărțile și creioanele alunecau înspre mijlocul pupitrelor, ceea ce ne cam deranja. Mama se resemnă, după ce la început protestase vehement împotriva felului în care ne mobilaserăm camera, fără să fi devenit însă mai îngăduitoare. Ceva pătrunsese în locuință, ceva resimțit de ea ca total nepotrivit cu felul ei de viață: ceva grosolan, un semn al pierderii unui anumit niveau, vorba ei. IItc "II" Funinginetc "Funingine" Spațiul din fața turnătoriei și a fabricii de mașini-unelte se îngusta, luând aspectul unui drum în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
lui, așa modest cum era, îi confirma forma cumpătată de viață. Macaralele se roteau, cuvele își vomau terciul gri, peste noapte apărură orașe satelit, autostrăzile se derulau continuu și acest fluviu de inovații care încă înainte cu un deceniu fusese resimțit ca o dispariție rapidă a ceea ce se moștenise devenise acum ceva obișnuit. Progresul era privit ca un armistițiu: anii se scurgeau egal, opulența crescu și mai mult, salariile urmau să crească și ele și vacanța trebuia să se lungească. Sărăcia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
afla morga. Când am intrat În biroul din fața morgii am fost Întâmpinat de mirosul acru care aduce cu carnea de pasăre caldă și udă. Acesta era amestecat cu mirosul de formol, dând naștere unui cocktail groaznic pe care l-am resimțit În stomac În aceeași clipă când l-am tras pe nări. Biroul, sumar mobilat cu două scaune și o masă, nu conținea nimic care să avertizeze un necunoscător de ceea ce se afla după cele două uși din sticlă, cu excepția mirosului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
sunt, Rienacker. Haide, deschide, că vreau să vorbesc cu tine. — Încă mă refac după ultima noastră mică discuție. — Hai, zău așa, că doar nu-mi porți Încă pică pentru aia, nu? — Mie mi-a trecut, dar gâtul meu Încă se resimte, pentru el ești persona non grata, mai ales la ora asta din noapte. — Hei, fără ranchiună, Gunther, zise Rienacker. Ascultă, e important. Și ies și bani. Urmă o lungă pauză, iar când vorbi din nou glasul lui de bas avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
surda, pentru că aproape sigur boala n-o să mă lase să expediez cartea din nou. Mă bucur pentru cele două nuvele pe care am aflat că le-ați așezat Între coperțile unei noi cărți 1. Lipsa voastră - și a celorlalți - o resimțim acut. Nu mai avem pentru cine Trăi, Lucra, Gândi. Desigur, Mircea e important. E mult. E puțin. Vă iubesc la plural mai mult ca oricând, Iulia ș7ț (26.09.’89) Dragii mei, ne vom revedea oare, fie și pentru câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
admire, mai târziu, un zootehnician și urmarea este că o boală Îngrozitoare o desfigurează, chipul ei ciuruit de pustule amintind materii alimentare: „urme de bulion și albuș și zer” (330). În sfârșit, În cel de al treilea epilog, eroul se resimte de efectele alimentației excesive și totuși „consumă exagerat, sfidând prescripțiile medicale” (344). Am impresia că paginile 124-137 (mama eroului În bucătărie, loc simbolic, unde se pregătește hrana, unde fierb amintirile) se constituie În centru secret al cărții, spațiu al vinei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
să nu evoc câteva pachete de vechi și extraordinare scrisori care dorm În sertare, invocându-mi atingerea, să mai spun că oricât ne descurajează uneori solemnitatea și reverența, oricât ni se pare, prin cumulare, că Împiedică, de fapt, adevărata fraternizare, resimțim astăzi tot mai acut, În trivialitatea grăbită a vieții „postmoderne”, nevoia, tocmai, de asemenea reabilitări ale civilității, ale politeței și ale discreției care modelează sensibilitatea. * Liviu Petrescu a fost printre primii critici care au scris despre mine, dar de Întâlnit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
altfel decât - spre exemplu - la Praga. Problema face parte din arsenalul politic curent și ceea ce se vorbește este numai o parte din ceea ce se gândește. Presiunea În direcția unui stat etnic și religios unitar este foarte puternică; această presiune se resimte În regiuni mai vaste (incluzând și statul Israel); această presiune trezește reacții simetrice; am impresia că și comunitatea evreilor este marcată de această problemă; cât despre artiști, nu mai vorbesc; nu știu cum ar fi gândit Heine azi, apartenența la o cultură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Întâmplător, lui B. și, astfel, și lui Koves, Obdachlosen și ei, deposedați de umbra protectoare a normalității, dar și blestemați să poarte, acum, după Auschwitz, noua stigmă, gravată În carne, a „secretului” milenar al excluderii. Francez refugiat În Germania, Chamisso resimțea o vizibilă solidaritate cu acel „Ewiger Jude”1. Figura lui Ahașver apare În poezia sa. Numele Schlemihl, simbolizând În tradiția evreiască „Schlamassel”, un fel de urgisit August Prostul care atrage toate ghinioanele și nenorocirile, Îl auzise În faimosul salon literar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Spino vorbește și despre „cât de mult din noi Înșine vedem În ceilalți”. Se consfințește, astfel, mutarea obiectivului narativ dinspre exterior spre interior. Aneantizarea lui Carlito prin moarte, În afara spațiului și timpului, chiar și a memoriei celor vii, Spino o resimte, treptat, ca propria sa lunecare În abis și Încearcă să Încetinească venirea nopții. Orânduite „ca niște păpuși mari, supradimensionate marionete ale unui spectacol Încheiat, Într-o magazie de vechituri”, cadavrele de la morgă ordonaseră deja, Într-un fel, realitatea În jurul misterului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
simplă hartă auditivă, reorganizată pentru a produce sunete-fantomă într-o ureche nevătămată. Avea să sfârșească la fel ca unul dintre pacienții săi cu atac cerebral, cu un braț stâng în plus, cu trei gâturi, un candelabru plin de degete, fiecare resimțit discret, ascunzându-se sub o pătură de spital. Și totuși stafia era reală. Când li se cerea să-și miște degetele de la picioare, celor cu picioarele tăiate li se aprindea partea din cortexul motor responsabilă cu mersul. Chiar și cortexul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
sezon. El și cu Sylvie încă mai vorbeau cu ea la telefon de două ori pe lună - niște dialoguri scoase din piesele lui Ionescu. — Îmi pare rău, spuse Mark și, ca să-l consoleze, îl invită pe Weber la cină. Weber resimți această bunătate simplă ca pe un junghi. Câte alte mici politețuri mentale supraviețuiau în propriile lor bucle obscure, fără să-și dea seama de catastrofele care le asaltează? Cina însemna bere din sticlă și lasagna congelată, încălzită într-un vas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
până și împotriva cuvintelor roșu, galben, albastru. Trăiau pentru lumea nocturnă, în care le erau superiori celor care vedeau colorat, banal. Weber bâjbâi în beznă pe o distanță de câteva cvartale, în timp ce simțul direcției îi slăbea. Când luminile se reaprinseră, resimți banalitatea văzului. A doua zi, Mark îl duse la pescuit. —Nu-i mare șpil, frate. Treburi de bază. Poate că fostul Mark te-ar fi învățat să legi niște musculițe și niște somni pitici mortali. Dar azi se lucrează cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
rezervă în asemenea situații. Nu a însemnat nimic, absolut nimic. A fost o aventură în primul semestru când cu toții beam prea mult și ne adaptam la ineditul vieții departe de casă. —Pentru mine nu e un nimic, am șoptit eu resimțind brusc durerea trădării ca și cum s-ar fi petrecut totul acum o oră. Eu nu am ieșit și nu am băut prea mult în Exeter. Învățam ca apucata toată săptămâna ca să fiu liberă să mă bucur de weekendurile cu tine și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
fotoliu, în dreptul ferestrei, ca să-i pot vedea când se întorc. Nu am avut curaj să mă întind, deși patul începuse din nou să mă cheme. Aș fi sfârșit transpirând intens din nou și nu mai aveam alte haine. Încă mai resimțeam efectele călăritului asupra membrelor mele deja îndurerate. Era ca și cum trupul meu se acordase din compasiune cu mintea mea care era chinuită intens. Cum de a mers totul atât de prost? Doar ce descoperisem că-l iubesc pe Ed și că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
se uită îngrijorat la mai-marele său. Theodosie încercă să și controleze ținuta, dar o oboseală inexplicabilă îi trăgea umerii în jos și-i dădea un aspect șovăielnic în mers. În speranța că nu se va observa deprimarea pe care o resimțea, grăbi pasul în așa măsură încât firavul diacon alerga ca un cățel în urma lui. A doua zi, 29 octombrie, în fața bisericii domnești cu hramul Bunei Vestiri, dis-de-dimineață, când încă nu se luminase de ziuă, începură să se adune călugării de la
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
Stancăi, a îndurerat-o, neputându-și stăvili patima beției, iar Duca Vodă al Moldovei... — Uneltește fără rușine împotriva celui ce i-a dăruit o soție ca răposata... — Maria, Dumnezeu s-o ierte. Mavrocordat zâmbea, cu toată tristețea pe care o resimțea când vorbea despre Scarlat, zâmbea căci nu putea să se țină; îi răsăreau în minte vorbele pe care le-ar fi spus tânăra doamnă Maria a Moldovei, când a auzit că bărbatul ei a fost mazilit: „O să puie taica pungă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
Culi. Era primăvară, o primăvară caldă. Cel mai mare oraș din ceea ce se chema pe atunci lume - pentru că dincolo de zidul chinezesc nimeni nu știa ce se găsește -, Istanbulul celor aproape un milion de locuitori (Parisul abia dacă ajungea la jumătate) resimțea acea agitație proprie momentelor când stocul proviziilor anuale se apropie de sfârșit. Era un oraș al palatelor și al geamiilor și minaretelor, al cazărmilor de ieniceri și al închisorilor; doar spre mahalalele grecești și spre porturi devenea o localitate productivă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
trăgea. Lipsa aia de tragere ar fi putut fi un semn de boală la o adică, îi adulmeca mohoreala, boala, dezastrul, presimțea un moment când i-ar fi întors spatele chiar și dace i s-ar fi oferit pe tavă. Resimțea o mohoreală și o plictiseală mai grele decât cele din el, care nu-l lăsau să respire altceva în afara cartierului ăstuia de ghetouri din plăci de beton afumate, plin de fete și de femei ca ea și de idilele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
Vai de soarta ei, mănâncă și ea o pâine până la urmă, așa cum toți din școala asta mănâncă o pâine și nu e vreunul care să nu se scape cu o palmă, barem, peste obrajii supți și creștetele chiluge, măcar că Rafael resimte palma aia abătându-se cu puteri însutite asupra lui. Păi, ca întotdeauna, lovit și strivit de lumea care-și vede de treburi ca să mănânce o pâine. Ce fel de pâine, mânjită cu ce, mă rog, păi, nervi de fier să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ochii lui, continuă să stea la pândă, așteptându-l viclean ascunsă prin apropiere. Gândurile în legătură cu lunetistul mistuie orice alte sentimente care dispar undeva în vârful picioarelor, înlocuite fiind acum de simțământul pe care niciodată nu se crezuse capabil să-l resimtă altfel decât într-o totală contradicție cu nivelul conștiinței sale. Ura. O ură completă, intensă și acaparatoare, împotriva acelui trăgător invizibil. Rece și calculat, începe să caută cea mai potrivită cale pentru răzbunare, chiar dacă știe că în urma unui astfel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
am bucurat că s-a nimerit așa. Ei îi plăceau mult jazzul și muzica clasică. Am mers odată la un concert unde, din toată orchestra, mi-am fixat atenția pe un singur violoncel. N-am auzit în rest nimic, și resimțeam dureros lipsa unui ritm central, a unei baterii sau măcar a unei tobe care să bubuie din când în când. Dar nici concertele de jazz nu le-am suportat vreodată. În special solo-urile, fie ele de baterie, de chitară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]