59,587 matches
-
nerăzbunată, a murit din cauza continuelor vomitări de sânge. Fratele său, Valens, învins în război de goți în Tracia, a murit în același loc și în aceleași condiții, și a fost înmormântat în același mormânt. Grațian, trădat de armata sa și respins pe durata fugii sale de diferite orașe, a fost de batjocura dușmanilor și pereții tăi, Lugdunume, arată amprentele mâinii sale însângerate. Valentinian, tinerel și aproape copil, după fugă, după exiluri, redobândind Imperiul după multe vărsări de sânge, nu departe de
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Chr.), din porunca împăratului Claudiu (41-54 p.Chr.), M. Simon consideră că destinatarii acesteia erau în majoritate de origine păgână, motivând că expulzarea a contribuit la mărirea neîncrederii evreilor față de predicațiunea creștină, iar cel mai mare număr dintre aceștia au respins noua credință; spre jumătatea secolului II convertirea evreilor la creștinism se apropiase de sfârșit. Credincioșii din Roma erau pătrunși de perseverența cu care căutau să-și împlinească credința, pe care au îmbrățișat-o, distingându-se prin corectitudinea și ireproșabilitatea conduitei
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Biserica a considerat-o erezie datorită însușirii unor elemente tipic creștine, inserate în teoria sa, cu privire la existența binelui și a răului, în cazul disputelor cu gânditorii creștini. Pentru manihei serviciul militar și războiul aparțineau dumnezeului rău, motiv pentru care au respins ambele variante, din respect față de religiozitatea lor, considerându-le dăunătoare societății civile. 4.1. Antimilitarismul gnosticilor Gnosticismul a apărut în Siria la jumătatea secolului II p.Chr., și s-a răspândit prin Menandru, Dositei din Samaria și Saturnin, iar în
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
scrisori a sfântului Petru - scrisă cu certitudine în anul 63 sau în prima jumătate a anului 64. Cu această ocazie, Apostolul Petru îndemna cu multă tărie credincioșii din Asia să aibă o conduită ireproșabilă, civilă și religioasă, pentru a putea respinge acuzațiile păgânilor și a le frâna limbile clevetitoare: Supuneți-vă, pentru Domnul, oricărei orânduiri omenești, fie împăratului, ca înalt stăpânitor, fie dregătorilor, ca unora ce sunt trimiși de el, spre pedepsirea făcătorilor de rele și spre lauda făcătorilor de bine
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
cine încerca să se sustragă trebuia să fie pedepsit. Evreii au reușit să-i târască după ideile lor și pe creștini, provocând contra lor o persecuție nedeclarată oficial. Critica modernă nu recunoaște în Domițian un adevărat persecutor al creștinismului și respinge judecățile, în opinia sa, superficiale ale lui Irineu, Eusebiu, Orosius, Sulpicius Severus și Tertulian asupra entității și calității persecuției sale dintre anii 95-96. Aceiași critică pune la îndoială creștinismul lui Flavius Clement și al soției sale Domitilla, socotindu-i mai
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
entității și calității persecuției sale dintre anii 95-96. Aceiași critică pune la îndoială creștinismul lui Flavius Clement și al soției sale Domitilla, socotindu-i mai curând simpatizanți ai iudaismului. Considerând legendare interogatoriile și predicile lui Apollonius din Tyana, critica modernă respinge autenticitatea episodului misionar al unor oameni de încredere ai lui Domițian în Palestina, pentru a se convinge de pericolul pe care puteau să-l reprezinte verii lui Isus, văzând în exilul Apostolului Ioan (5-104), pe insula Patmos, un caz sporadic
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
cunoaște cauzele, care pentru Constantin cel Mare, reținut la curtea lui Dioclețian, au fost determinate de un fulger, pe care l-a văzut personal. Nu putem suspecta buna credință a lui Lactanțiu în declararea nevinovăției creștinilor, dar nici nu putem respinge total acuzația lui Galerius care, la rândul ei, nu poate exclude inițiativa vreunui soldat creștin lăsat fără mijloace de existență, ca urmare a epurării din armată, ar fi fost vreunul care să fi comis vreun lucru necugetat din exasperare sau
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
sistemul legilor în vigoare. Soldații martiri, ținând cont de Evanghelia îmbrățișată și de botezul primit, nu au simțit și nici nu s-au lăsat influențați de lingușiri ori de vreo altă atracție pentru păstrarea bunurilor proprii ori a afecțiunilor familiale, respingând propunerea unor cariere comode și aparent onorate în detrimentul conștiinței curate. În fața constrângerii morale, soldații creștini își dădeau seama că prestarea serviciului militar în asemenea condiții era un rău în sine, un mijloc de pierzanie sufletească. Această acțiune nocivă spiritului creștinismului
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
sunt tipărite și discursurile parlamentare ținute de B. Delavrancea, începând cu cele din toamna și iarna anului 1897 și sfârșind cu acelea din prima parte a anului 1900, precum și articolele lui polemice (Un răspuns „Constituționalului” ș.a.), unele nesemnate, în care respinge acuzații cu caracter personal avansate de ziarul conservator. Un spațiu larg este consacrat, din primele numere, ideilor critice ale lui C. Dobrogeanu-Gherea (modul în care înțelege și comentează literatura română; sursele teoretice ale sistemului său critic; raportul dintre orientarea lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286865_a_288194]
-
engleză, termen cu care indienii americani se autonumesc, conform dreptului constituțional, în Statele Unite)30, Anzaldua este familiarizată cu înțelegerea culturilor "într-o modalitate pluralistică nimic nu se pierde, nici cele bune, nici cele rele, nici cele urâte, nimic nu este respins, nimic nu este abandonat"31. După González și Willis-Rivera, Selena "oferă un studiu de caz asupra modalității pluralistice pe care Anzaldua o atribuie (mișcării adăugirea mea) contemporane Chicana"32. Pentru a ilustra teza de mai sus, cei doi introduc în
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
această, președintele mizează pe sentimentul furiei. Furia, explică Forbes Hill, constituie "o dorință dureroasă de răzbunare, care apare datorită unei desconsiderări nejustificate, dar evidente, a unei persoane sau a apropiaților săi"246. Orice persoană, observă Hill, este "mai dispusă să respingă posibilitatea unei păci negociate dacă se află într-o stare de furie"247 ce vizează adversarul. Prin urmare, furia, neamplificată peste măsură, constituie factorul psihologic persuasiv pe care Nixon mizează în încercarea sa de a deturna, definitiv, atenția publicului său
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
punctul de vedere al criticilor lui Nixon, desigur); pe de altă parte, dacă aceștia reprezintă, conform portretului pe care adresa lui Nixon din 3 noiembrie 1969 îl realizează în privința lor, o simplă "minoritate gălăgioasă" în timp ce, nu-i așa, "majoritatea tăcută" respinge o astfel de opțiune nu înseamnă, oare, întreabă Campbell, că strategia respectivă nu este atât de "populară" pe cât o descrie Nixon la început? Observăm, evident, că în acest caz criticul trece, cu nonșalanță, peste funcția discursului retoric, în încercarea sa
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
obnubilăm acest aspect, încheie criticul, la ce bun identificarea posibilităților oferite de libertate? În ultimă instanță, Ray McKerrow se întoarce înspre relația dintre putere și adevăr, într-o încercare de a estima "rolul discursului ca agent al adevărului"736. Dacă respingem, zice criticul, orice criteriu universal de evaluare a demersului retoric, se cheamă că am abandonat cu totul concepția platoniciană și că am revenit la sofism? Răspunsul lui McKerrow, șocant, este pozitiv. Însă criticul precizează imediat că este vorba despre o
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
are un anume impact asupra altor simboluri (McKerrow concede că acest impact poate fi apropriat, la nevoie, sub numele de "cauză ușoară" (soft cause, în limba engleză)). Întrucât prezența unui simbol are caracter măcar potențial, dacă nu actual, "noțiunea "influenței" respinge tezele gemene potrivit cărora, pe de o parte, nimic nu este corelat cu nimic (culturalism) și, pe de altă parte, că totul este determinat de câte ceva (structuralism)"793. Mai mult, dacă, așa cum am constatat, faptul că nu există nici un fel
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
susținut că în relațiile internaționale "condițiile istorice sunt mult prea variate și complexe pentru orice ar putea fi numit în mod plauzibil "o teorie" cu aplicabilitate uniformă" (1994:120). Ceea ce este în mod general cunoscut ca "postpozitivism" în Relațiile Internaționale respinge posibilitatea existenței unei științe a relațiilor internaționale care folosește standarde de verificare asociate cu științele exacte pentru a crea niveluri echivalente de precizie explicativă și certitudine predictivă (Smith, Booth și Zalewski, 1996). În anii '90, o importantă dezbatere a apărut
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
argumentare în oricare teorie, și nici în ceea ce privește posibilitatea combinării principalelor lor realizări într-o teorie unificată. Teoria sau teoriile postmoderniste, din moment ce susținătorii lor ar nega că există o singură abodare la care aderă (a se vedea Capitolul 7 în volum), resping posibilitatea existenței unei teorii atotcuprinzătoare a relațiilor internaționale. Mai simplu, și după cum a fost deja menționat, există o suprapunere între diferite teorii, dar niciun consens asupra a ceea ce înseamnă cu adevărat termenul "Relații Internaționale". Sensul lui cel mai direct vizează
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
moment în interiorul disciplinei. Un comentator a sugerat că teoria imperialismului a fost în mod deliberat exclusă deoarece, plasând cauzele războiului în natura sistemului capitalist, reprezenta o amenințare directă pentru ordinea socială a statelor capitaliste: "această doctrină falsă trebuia să fie respinsă în interesul stabilizării societății burgheze ... [istoricii] acționau și reflectau în interiorul contextului social universitar burghez, care obstrucționa din punct de vedere structural astfel de intuiții revoluționare" (Krippendorf 1982:27). Feminiștii au ridicat o problemă similară privind excluderea prezenței și a perspectivelor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
politic, ci să și înțeleagă cum se poziționează el însuși în raport cu tradiția realistă. Ca să pun cărțile pe față încă de la început, eu nu sunt un realist. Din punct de vedere normativ, mă răzvrătesc împotriva lumii descrise în teoria realistă și resping realismul ca teorie prescriptivă a politicii externe. Din punct de vedere analitic, totuși, nu sunt nici antirealist, în aceeași măsură în care nu sunt realist. Voi argumenta că realismul este o abordare importantă, limitată dar puternică, ce oferă intuiții asupra
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Mastanduno 1997) sugerează că unipolaritatea este instabilă. Tendința de echilibrare va facilita ridicarea unor noi mari puteri, la fel cum ascensiunea unui hegemon (ex: Franța sub Napoleon) duce la constituirea unei mari coaliții care unește celelalte mari puteri. (Wohlforth 1999 respinge, totuși, această argumentație. În mod mai general, vezi Kapstein și Mastanduno 1999.) Dar oricât de puțin durabilă ar fi unipolaritatea, atât timp cât hegemonia persistă (cât și rezistența la ea), relațiile internaționale vor avea un caracter foarte diferit de sistemele cu două
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
comportamentul statelor poate fi explicat prin examinarea aranjamentelor lor interne. De asemenea, ea duce la ipoteza importantă a lui Doyle conform căreia "democrațiile liberale doresc mai mult decât orice să evite utilizarea forței în relațiile dintre ele", o viziune ce respinge propoziția realistă potrivit căreia natura anarhică a sistemului internațional facee ca statele să fie prinse în mod necesar în lupta pentru putere și securitate (Linklater 1993:29). Internaționalismul liberal: o perspectivă "dinspre interior spre exterior" Deși consideră că "ipotezele lui
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cea mai bună perspectivă pentru o ordine mondială pacifică, pentru că "o lume compusă din democrații liberale ar trebui să aibă mult mai puține tendințe către război, din moment ce toate națiunile își vor recunoaște reciproc legitimitatea." (Fukuyama 1992: xx). Această viziune este respinsă de neorealiști, care pretind că aspirațiile morale ale statelor sunt frustrate de absența unei autorități superioare care să le reglementeze comportamentul. Natura anarhică a sistemului internațional tinde să omogenizeze comportamentul de politică externă prin socializarea statelor în sistemul politicii de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cele non-liberale, reglementate de un "Drept al Popoarelor", duce teoria liberală internațională într-o direcție mai sofisticată, deoarece confirmă explicit nevoia ca gândirea utopică să fie realistă (Rawls 1999:11-23). Deoarece numărul societăților islamice și din Asia de Est care resping superioritatea normativă a democrației liberale este în creștere, apare o îndoială cu privire la credința că lumea non-europeană caută să imite drumul occidental de modernizare politică. Acest lucru a fost foarte bine ilustrat de valul actual al terorii islamiste antioccidentale. Linklater sugerează
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
puterea de a-i constrânge să-și amelioreze performanțele etice, deși se consideră tot mai mult că principiul suveranității teritoriale nu ar trebui să mai fie folosit de guverne drept o scuză credibilă pentru evitarea supravegherii internaționale legitime. Marxiștii au respins drepturile umane liberale ca fiind doar libertăți burgheze care nu se referă la problema fundamentală a naturii de clasă a exploatării din relațiile capitaliste de producție. Realiștii ar adăuga că, de fapt, "condițiile de insecuritate profundă pentru state nu permit
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
care Școala Engleză diferă de neorealism. Din punctul de vedere al celui din urmă, relațiile dintre state se aseamănă mai degrabă cu relațiile dintre firme într-o piață toți actorii sunt implicați într-o lume a forțelor cvasifizice. Școala Engleză respinge această abordare sistemică a politicii internaționale ce ignoră modul în care principiile interne și internaționale ale bunei conduite și comportamentului rezonabil interacționează și modelează societatea de state. Această focalizare asupra factorilor "normativi" și "instituționali", care conferă societății interna-ționale propria logică
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
în asumpția "din care derivă dreptul intervenției umanitare ... aceea că ființele umane individuale sunt subiecți de drept internațional și membri de drept ai societății internaționale" (1966a: 64). Pluralismul, așa cum era prezentat de Vattel, jurist internațional din secolul al XVIII-lea, respinge această abordare, argumentând că "statele nu manifestă solidaritate de acest gen, ci sunt capabile să respecte acorduri numai asupra unor scopuri minime" (1966a: 52). Un argument conex este acela că statele, și nu indivizii, sunt membrii de bază ai societății
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]