59,587 matches
-
a propunerilor idealiste de creare a unui guvern mondial (vezi Capitolul 2 al cărții), a fost respins de ecologiștii politici. Cea de-a treia poziție este similară cu precedenta, prin aceea că sugerează că autoritarismul ar putea fi necesar, dar respinge ideea de extindere a acestuia la scară globală. Viziunea este aici la scară mică, implicând comunități strâns unite, conduse după principii ierarhice, conservatoare, care să fie auto-suficiente în utilizarea resurselor (The Ecologist 1972; Heilbroner 1974). O convingere comună a celor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Iar tipul de comunitate pe care îl concep ecologiștii este comunitatea post-suverană. Confederații de comunități mici ar putea fi organizate în așa fel încât să se poată lua în calcul efectele unor decizii asupra altor comunități. Chiar dacă această idee este respinsă ca fiind prea naivă, ceea ce se pierde din vedere în cadrul obiecției de mai sus este faptul că nicio formă de guvernământ (cu excepția guvernului mondial, deși și acela are problemele sale) nu poate garanta că aceste comunități se vor preocupa de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
în privința localizării și a naturii autorității politice (Goodin 1992:167). Dacă statul este subiectul principal al discuției, atunci numai acolo unde vor exista puteri depline de sancționare vom putea vorbi cu adevărat despre ceva asemănător unui stat. În timp ce majoritatea ecologiștilor resping ideea unor autorități politice globale, nu există niciun motiv pentru care ei să fie împotriva unor instituții care să se ocupe cu coordonarea informației între comunități, iar aceste argumente sunt întărite de accentul pus în dezbaterile din anii '90 pe
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
doar modelează, ci pun în cauză puterea capitalului global, centralizarea puterii, și altele, și funcționează ca agenți care ajută la crearea și susținerea democrației și cetățeniei ecologice. Concluzie Ideea centrală a acestui capitol este analiza modului în care majoritatea ecologiștilor resping sistemul de state și susțin în primul rând descentralizarea comunităților politice sub nivelul statului-națiune, mai degrabă decât noi forme de autoritate politică globală. Aceasta implică descentralizarea nu numai a organizării politice, dar și a organizării economice și sociale. Ei pledează
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și poststructuralismul, încercând în mod evident să integreze preocupări normative și explicative. Concepția sa despre teorie este total incompatibilă cu concepția pozitivistă, care implică o astfel de distincție. În al doilea rând, ca și poststructuralismul și feminismul, refuză concentrarea puterii, respinge forțele omogenizării din politica mondială actuală și susține prezervarea diferenței și diversității. În al treilea rând, asemeni teoriei critice și altor curente, respinge sistemul de state, precum și ideea apariției unor structuri globale de putere, în virtutea existenței unei "comunități globale", pronunțându
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
implică o astfel de distincție. În al doilea rând, ca și poststructuralismul și feminismul, refuză concentrarea puterii, respinge forțele omogenizării din politica mondială actuală și susține prezervarea diferenței și diversității. În al treilea rând, asemeni teoriei critice și altor curente, respinge sistemul de state, precum și ideea apariției unor structuri globale de putere, în virtutea existenței unei "comunități globale", pronunțându-se pentru descentralizarea puterii, de la statele-națiune înspre nivelul local. (Pentru o perspectivă similară cu cea a lui Linklater în legătură cu politicile de mediu, vezi
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
pretenția de a te mai impune.) Trandafirul deschis cu sila nu are miros. (La fel și În cazul disciplinei: dacă este impusă cu forța, va produce un sentiment de neplăcere, care-l va face pe cel În cauză s-o respingă.) „Nu trebuie să ridiculizăm părerile care se bucură de respect; prin aceasta Îi jignim pe adepții lor, fără să-i reducem la tăcere.” (Vauvenargues) Orice urcuș are și un coborâș. (Atenție, așadar, la obiectivele pe care ni le propunem: cu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
meritele pe care le purtăm ni se datoresc: prietenul sau adversarul nostru de moment are deseori meritul de a ne face să ne punem În valoare calități pe care nu ni le bănuiam. Μ Când nu avem puterea de a respinge o laudă prea mare la adresa noastră, să avem cel puțin bunul-simț de a ne jena. Μ Egoistul incurabil nu este capabil să acorde milă, dar tocmai acest fapt Îl face să fie tratat cu milă de către cei din jur. Μ
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
deții fie forța argumentării, fie subtilitatea tactică a incitării orgoliilor partenerului. Μ Când un lucru este susținut cu fanatism, faptul acesta va trezi curiozitatea interlocutorului, dar Îl va face suspicios. Μ Cele mai multe dintre ideile pe care nu le acceptăm le respingem din considerente nu de logică, ci de morală. Μ Frumos ar fi ca apetitul unora pentru critică să fie Însoțit și de unul similar pentru oferirea de alternative. Μ Nu poți să contraargumentezi cu folos dacă nu poți sau nu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
Credem că adevăratul stil al personalității nu ține de un proces de ameliorare sau de perfecționare a disponibilităților proprii: el ne exprimă așa cum suntem acum, În prezent, și nu cum am putea fi după un anumit număr de ani. Μ Respingem uneori explicațiile altuia nu pentru că ar fi false, ci pentru că le gândim altfel. De unde vine Însă acest „altfel”, ce Îl determină? Desigur, și noi gândim, ca și interlocutorul nostru, prin judecăți și raționamente; și noi facem deducții, inducții sau analogii
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
a empatiza cu suferințele de moment ale unui semen de-al nostru. Desigur, nu trebuie să se creadă de aici că „omenia” Înseamnă promovarea fără discernământ a unor porniri subiective și emoționale; dar dacă sufletul nostru nu este pregătit să respingă atitudinile indiferente sau detașate pe care unii le adoptă În raport cu un semen aflat Într-o situație de impas, atunci cum am putea Îndrăzni să pretindem un răspuns afectiv din partea unui semen când noi Înșine am fi Într-un impas? Înțelepciunea
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
intervină, lansând niște expresii confuze În care ambele părți s-ar fi putut recunoscut: „O să vă faceți dușmani. Cu atât mai bine, ne dăm În vânt după scandaluri. Oricum, de când cu succesul nostru, nu o ducem rău În această privință. Respingem Însăși lumea. Aluziile la Untel sau Unetelle...oameni sus-puși În acea vreme...merg destul de departe uneori... Nu sunt deloc de acord, spuse Dochin. Cred că ați Înțeles greșit. Nu-i atacăm niciodată cu adevărat pe oameni, zise Gastinel. Nu sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
o carte cunoscută, ci trebuie să și reușești să-i convingi pe ceilalți că ai zis adevărul. Dacă amintești o carte prea cunoscută, dar pe care e prea puțin probabil să nu o cunoști, ceilalți jucători au dreptul de a respinge afirmația. Victoria se dobândește pe măsura Încrederii avute În cel care Își mărturisește ignoranța, și deci pe măsura convingerii că umilința jucătorului este reală și nu trucată. Mai departe În carte este jucată o altă partidă de jocul umilinței, iar
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
ai inspirație și vervă. În sfârșit, știi să găsești rima, una dintre calitățile școlii noi. Din păcate, Margaretele este o carte frumoasă, dar nu o afacere bună, iar eu nu mă pot ocupa decât de proiecte de acest fel.” Chiar dacă respinge manuscrisul și nu pretinde că l-ar fi citit integral, Dauriat afirmă totuși că l-a răsfoit și e chiar În stare să facă niște observații de ordin stilistic, de exemplu despre calitatea rimelor. Însă precauția obiectivă luată de Lousteau
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
nu mai există o Încălcare, căci nimănui nu Îi trece prin cap să citească o carte, și numai apariția În mediul literat a unei persoane străine cu atitudine de jurnalist Îi face să evoce ipoteza lecturii, dar să o și respingă totodată. Această primă Încălcare se repercutează asupra alteia care vizează posibilitatea de a susține orice părere despre o carte. Aceasta din urmă este o altă formă a celei dintâi: dacă nu e de nici un folos să deschizi o carte ca să
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
și literaturile noncanonice (literatura minorităților naționale, cea pentru femei etc.)"76. Scriitorul postmodern "trăiește apăsat de povara secolelor anterioare, fiind conștient că totul a fost deja scris. El trebuie acum sa reinvesteasca fragmentele culturale cu sens, potrivit sensibilității sale. El respinge mimesis-ul, preferând jocul cu limbajul și colajul de sintagme, de teme sau de motive din epocile literare apuse. Citatul ironic, jocul cu modelele prestigioase, parodierea modelelor, diagul intertextual, parafraza, indică presiunea livrescului asupra existenței. Granițele culturale, limitele genurilor și ale
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
sfârșit, Generația '60, care recuperează deșertul proletcultist, îmbogățindu-l. Scriitorul postmodern trăiește, însă, oarecum "apăsat de povara secolelor anterioare, fiind conștient că totul a fost deja scris. El trebuie acum să reinvestească fragmentele culturale cu sens, potrivit sensibilității sale. El respinge mimesis-ul, preferând jocul cu limbajul și colajul de sintagme, de teme sau de motive din epocile literare apuse. Citatul ironic, jocul cu modelele prestigioase, parodierea modelelor, dialogul intertextual, parafraza, indică presiunea livrescului asupra existenței. Granițele culturale, limitele genurilor și ale
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
mai bună distincție posibilă care poate fi făcută în evidențierea unor elemente comune și de diferențiere, între modernism și postmodernism, o realizează poezia, redăm cuvintele lui Nicolae Manolescu, din studiul Despre poezie : "Poezia modernă a fost cea dintâi care a respins trecutul în întregul său. Un lucru exact invers se petrece în postmodernism: el nu numai că nu întoarce spatele poeziei moderne pe care, într-o anumită măsură, o recuperează, dar nu-l întoarce nici măcar poeziei mai vechi decât ea. Este
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
tip stănescian. Puntea dintre cele două lumi este, cumva, cenzurată, de această poetică a imponderabilității. Puritatea absolută, regăsibilă, în inima poeziei sale (firește, doar după ce este înlăturată mantia aridă a conceptualului), constă tocmai în această redare a emoției pure, care respinge orice încercare de intelectualizare, și care este zborul. Desigur, lirismul esențial al creației sale, mai renaște din ceva, și anume, din "natura sa romantică, de tip contemplativ și interiorizat, formată, îndeosebi, prin studierea intensă a lui Eminescu, Blaga și Novalis
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în receptarea textului, critica autohtonă păstrează o voce conservatoare, reținându-se de la trasarea unei viziuni necanonice și neconforme cu așteptările obișnuite ale domeniului său. Propensiunea spre un nou fir interpretativ, impus de domenii precum estetica, retorica, lingvistica, filosofia sau psihologia este respinsă de la bun început, ca rezultat al asocierii muncii critice cu rigoarea și cu conservatorismul, impus de studii de istorie literară și de dicționare de literatură. Considerat suficient privirii critice, cadrul strâmt al textului literar devine, totuși, neîncăpător pentru complexitatea ideii
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
omului. De aceea, venind să nege într-un fel faptul că "numai ceea ce nu există în planul vieții se realizează în planul artei", nu exclude rolul salvator pe care poezia îl joacă în fața vieții. Exponentă a generației sale, Ana Blandiana "respinge ideea de frivolitate și își asumă condiția prin înțelegerea rostului superior"54, păstrând fundamentul originar pe care să se sedimenteze evoluția. Cine ar putea să mă jignească?/ Măduva surâsului mi-e caldă/ Chiar și-atunci când înghețat pe buze/ Și-ntărit îmi
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
prune urcând spre alcool, autoarea le transpune într-un cadru vrăjit, în care fericirea se confundă cu o plutire în raza de miere prăfoasă, foșnind într-o livadă: "Teluricul și spiritualul se împletesc, într-un dans al contrariilor, ce se resping și se atrag, rând pe rând. Tabloul naturii pare să se situeze, într-un registru temporal diferit de cel al omului. El cunoaște ipostaza veșniciei, în timp ce trecerea, ca durată, este specifică ființei umane"120: "De ce nu ne-am întoarce în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
iar lucrul acesta îl manifestă în toate creațiile sale, nu doar în poezie. Deși, întrebată fiind care este genul literar care o reprezintă și în care se regăsește cel mai bine, Ileana Mălăncioiu răspunde, fără drept de contestare, poezia, nu respinge, întru totul, latura epică, dar nici pe cea care se află la granița dintre genuri, și care este eseul, care este, în cele din urmă, tot o formă a poeziei. Țin infinit mai mult la poezie 192, care constituie zona
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Editura Paideia, 2004. 58 Dumitru Tucan, art. cit., p. 232. 59 Ibidem, p. 232. 60Ibidem, p. 232. 61 Ibidem, p. 10. 62 Cf. J. Hillis Miller, Etica lecturii, București, Editura Art, 2007, în Prefață, p. 7: Nu întâmplător, deconstructiviștii duri resping orice aserțiune concluzivă, orice referință la adevăr și orice judecată asupra erorii". 63 Dan Negruț, op. cit., p. 7, " Fiind o formă de analiză relativ recentă, volumul Despre Gramatologie al lui Derrida fiind tradus și lansat în România abia în iunie
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
conducînd la dezagregarea etică, la neantizarea ființei umane a anti-eroilor din Calul verde. Este o regie "pe dinăuntru" ca să folosim o expresie a lui Arghezi, referitoare la scrisul poeziei. Spectatorii pot urmări, adesea în paralel, reacțiile unor personaje care se resping, și, în același timp, se caută, printr-o dispunere care angajează spațial, în decorul sugerînd stereotipii, coloritul și traiectoria etică a personajelor. Echilibrul concepției regizorale îi asigură spectacolului gravitate și sens uman generos tocmai prin desfășurarea atât de credibilă, concretă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]