59,587 matches
-
domnișoară! Să nu crezi că lumea nu știe cu ce talente ai făcut tu filmul ăla...! Lasă, fără scene, se știe! (Irina îl privește cu ură, apoi tace și e la frontiera unde e greu de distins dacă recunoaște sau respinge insinuarea) Ehe! Și tu? Maria: (speriată) Ce-i cu mine? Ce, și despre mine știe lumea? Ce știe, mă rog? Mihai: (controlează insistent reacțiile) Știi tu mai bine ca lumea... Maria: (izbucnind) Tu să taci, auzi! Să taci! Ești ultimul
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
al lui... Doctorul: Aha, da! Octav: Bătrîne, îmi pare rău că trebuie să de dezamăgesc... dar azi e, totuși, marți... Groparul: Sînt de acord... cu condiția să fie vineri... (Marieta și doctorul schimbă priviri) Octav: (înțelegînd stupoarea celor doi) Se respinge! Rămîne că-i marți! Dacă nu mă crezi, întreab-o pe mama... sau pe domnul... Marieta: (presată de nevoia unui răspuns) Da... e marți... Doctorul:...Absolut... e marți sigur... Groparul: Ei, atunci eu am plecat... mă așteaptă "cumințeii"... le arăt pe
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
regizor Cristian Nacu, și piesa "Hora întreruptă", după care regizoarea Letiția Popa a realizat un film de televiziune ce s-a bucurat de un real succes de public și de presă. "Al doilea interviu" este o altă piesă care, însă, respinsă de cenzură, nu a fost jucată; mai mult, în anul 1990, după revoluție, o instituție de cultură din Iași a considerat că problematica piesei nu mai este actuală... (în vreme ce în anul 2008 pe ecranele cinematografelor se pot vedea filme cu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
gîndire subiacentă - postmodernă. Într-un număr jubiliar din Le Débat din 1988, În cuprinsul unui „dicționar al epocii”, În dreptul termenului „post-modern” apare un text care, Într-o pagină, pe două coloane, explică, de voie de nevoie, de ce cultura franceză Îl respinge: „țară rurală pînă foarte tîrziu, dominată de povara academismului, Franța n-a Înregistrat cu adevărat, În perioada dintre cele două războaie mondiale mai ales, marea cotitură urbană a modernității, nici nu și-a dezvoltat, ca Germania, ideologia funcționalistă care o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
chestiune, scrie Lionel Ruffel Într-o notă ce-i drept, Își Însoțesc scriitura de un discurs teoretic mai mult sau mai puțin elaborat, procedeu care, dacă nu e propriu perioadei moderne (literatura clasică abundă În discursuri Însoțitoare), a fost unanim respins de către discursurile sfîrșitului care promovează o inocență creatoare și o disociere a practicii de teorie.” Fals: disocierea este una cît se poate de actuală, intervenită după extincția ultimei avangarde franceze care este cea a noului roman - dacă ne menținem În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
antimodernii noștri.” Același Thibaudet notează În 1932: „Secolul al XX-lea a văzut literele și Parisul trecînd În majoritate la dreapta În momentul În care, pe ansamblul Franței, ideile de dreapta pierdreau definitiv bătălia. (...) Ideile de dreapta, excluse din politică, respinse Înspre litere (rejetées dans les lettres), se cantonează, militează și exercită prin intermediul lor un control, tot așa cum ideile de stînga o făceau, În aceleași condiții, În secolul al XVIII-lea sau sub regimurile noastre monarhice În secolul al XIX-lea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
declanșate de tragediile secolului. Cu toate acestea, e greu, În cazul literaturii franceze, să vorbești despre postmodernism. Poate datorită “tensiunii dintre ‘spirit francez’ și ‘modernitate romanescă’ ”. Spațiul cultural francez refuză În general termenul. Jean Echenoz, unul dintre cei ratașabili postmodernismului, respinge eticheta. În lipsa altui nume care s-o Înlocuiască (deși există scriitori-trash, minimaliști, dar acestea nu sînt concepte franceze), literatura franeză nouă are și mai puține șanse de a fi receptată. Meritul principal al cărții Îl reprezintă aducerea la zi a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
efectuată de Henri Bergson, fascinația răului nu mai poate fi ștearsă de nimic. Retrași În reprezentarea artistică și alungați, cel puțin aparent, din realitate, erosul și thanatosul devin ambasdorii legitimi ai naturii umane după ce ideea divinității ei va fi fost respinsă În ciuda tuturor recursurilor. Experiența nemijlocită va fi de acum valorizată indiferent de ceea ce conține ea. Pentru că, În artă, nu contează ce spui ci cum spui, la fel cum, o știți demult, dacă iubești poți să faci ce vrei. Un singur
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
atunci o revistă de avangardă teoretică, Tel Quel, fondată și condusă de Philippe Sollers. Scriitorul, un foarte bun politician al literaturii, Își dă seama, prin anii ’70, că romanul fără poveste și personaje cunoscut ca Nouveau Roman riscă să fie respins definitiv În ciuda snobismului pe care-l provoca. Aflat la intersecția unor curente culturale din care putea Împrumuta În voie, romancierul și eseistul care debutase În 1958, căsătorit din 1975 cu celebra semioticiană și psihanalistă Julia Kristeva, mută accentul de pe o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care se Îndrăgostește și se mărită cu un preot de vreo 30. Invenția Îi aparține unei marseieze de patruzeci de ani, Emmanuelle Bayamack-Tam, căsătorită cu un camerunez, autoare a patru romane publicate la editura POL (după ce primele două Îi fuseseră respinse de Jérôme Lindon, la Minuit). În 1996, autoarea debuta cu Rai-de-coeur, un roman scris la persoana I, al cărei protagonist, Daniel, este un african de sud homosexual. Tout ce qui brille, 1997, este povestea unui bărbat autist care-și ia
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
așadar să se adreseze simțurilor. Proiectul era desigur radical, tocmai de aceea a eșuat. Într-o oarecare măsură, acest proiect este și cel al postmodernismului anglo-saxon. Mai puțin radical, el acceptă canonul estetic, dar Îl pervertește. Deși refuză transcendența, nu respinge tradiția și, practic, recuperează o transcendență relicvară, ca obiect. Francezii n-au cutezat să ia calea recuperării decît tîrziu, la sfîrșitul anilor 1970. Nu orice resemnificare a unui mit literar poate fi considerat un gest recuperator În sens postmodern, adică
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
la Hegel, Aufhebung, adică suprimare și conservare În același timp: temelia etimologică a dialecticii filosofului german. Cum poți pătrunde adevărul acestei mișcări de producere a realului prin permanenta lui dispariție - Le Ressassement infini este un titlu blanchotian - fără să-l respingi pe acela lévinasian al ființei care nu există decît În fața chipului Celuilalt - La Communauté inavouable este un alt titlu blanchotian? și cred că, Într-adevăr, singurul punct de articulare a violentei dialectici hegeliene cu generozitatea augurală lévinasiană este tematica morții
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ținute În mod artificial la temperaturi joase, pentru a nu constitui noi capete de acuzare În procesul literaturii celei mincinoase. Literatura ei refuză revoluția și tot instinctul primar pe care-l implică o schimbare de regim estetic, aletic, epistemic, dar respinge și scriitura lipsită de program, marcîndu-și pregnant textele ca fictive, ambiguizînd un material diegetic altminteri inocent dîndu-i alura - după exemplul lui Beckett - materialului didactic, in vitro. Perseverența cu care nu abdică niciodată de la o pretinsă scriitură albă și de la o
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a Început prin a rezona cu sublimul, a trecut prin absurd pentru a rămîne undeva Între cinism, cruzime și umor, În miezul sensibilității de avangardă. Or, minimalismul soft și literatura Amelie Poulain țintesc un segment de public conservator, rural, care respinge modernitatea și celebrează valorile locale și perene. Oferă și cere prea puțin. Totuși, așa după cum peisajul urban francez n-ar fi Întreg fără figura burgului provoncial, nici cel al literaturii franceze conteporane nu e complet fără aceste două curente literare
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
unei insule ale lui Houellebecq, sau cu Je m’en vais a lui Echenoz. Puteți constata amploarea luată de estetica artelor vizuale - În detrimentul teoriilor literare - În discursul cultural francez din ultimii zece ani: poate pentru că, spre deosebire de literatură, arta contemporană nu respinge teoria, manifestul, paratextul, experimentul; și pentru că, vorba lui William Marx, lumea a spus adio literaturii. Dacă mulți romancieri francezi de astăzi sînt de acord cu privire la vacuitatea practicilor de consacrare artistică În absența oricăror criterii estetice stabile, ceea ce-i diferențiază sînt
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
originalitate a crescut o dată cu ascunderea originii. Revendicările metafizice ale literaturii franceze, din partea avangardei nihiliste, a celei de stînga umaniste, a romanului etic, existențialist și apoi a Noului Roman, pînă la vizionarismul maximalist al lui Houellebecq, au fost rînd pe rînd respinse de Istorie, ultima dovadă că Lumea nu ține seama de literatură, ci numai invers, literatura se agață de Lume, o investește sau o respinge, ca și cum Lumea i-ar da, sau i-ar fi dat vreodată vreo atenție. Frédéric Beigbeder, fiul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
apoi a Noului Roman, pînă la vizionarismul maximalist al lui Houellebecq, au fost rînd pe rînd respinse de Istorie, ultima dovadă că Lumea nu ține seama de literatură, ci numai invers, literatura se agață de Lume, o investește sau o respinge, ca și cum Lumea i-ar da, sau i-ar fi dat vreodată vreo atenție. Frédéric Beigbeder, fiul traducătoarei În franceză a romanelor Barbarei Cartland, străin de Sorbona și de Ecole Normale Supérieure, excelent jurnalist este astăzi scriitorul francez cel mai actual
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cedează. Căci rezistând, Britannicus evită „sinuciderea morală” către care îl împingea, încet, dar sigur, Nero. El va adopta de acum încolo o conduită morală plasată sub semnul „dezvăluirii”, eliberată de supraveghere și de spaimele pe care aceasta le trezește. Britannicus respinge supravegherea, manevrele oculte, erijându-se astfel în partizan al unei transparențe care îi interzice succesul politic, dar îi garantează, în schimb, izbânda etică. „Măcar eu nu-i pândesc fiecare vorbă/ O las să-mi lămurească lucrurile ce mă privesc cu
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
pentru a saluta publicul. La polul opus, Patrice Chéreau îmi mărturisea odată că i-ar fi imposibil să facă teatru dacă ar ști că „n-ar mai avea cum să intervină pentru a opri deteriorarea iremediabilă a unui spectacol”. Chéreau respinge scepticismul strehlerian și își supraveghează, punctual, punerile în scenă, pentru a stăvili sau a corecta „tendințele deviaționiste” de îndată ce le sesizează apariția. Supraveghere minimală, homeopatică. Regizorul privește, apreciază, cântărește și, la sfârșitul reprezentației, le înmânează actorilor „note” cuprinzând observațiile sale. El
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
e dovada dorinței de a evita degradarea acesteia. Chiar și într-o astfel de practică a supravegherii recunoaștem cu ușurință o serioasă preocupare securitară. Regizorul supraveghează atâta vreme cât se simte util. Aceasta este motivația sa. Acesta este optimismul său, un optimism respins de Strehler și, pe urmele lui, de Grüber, regizori sceptici, regizori care refuză să mai aibă de-a face cu spectacolul după ce au pus punct repetițiilor, redându-i - precum Prospero lui Ariel - libertatea, oferită ca o recompensă pentru serviciile aduse
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dispozitivului - ne dezvăluie secretul lui, ne „informează”! - și apoi continuă să depene firul poveștii. Arhaismul soluției este cum nu se poate mai vizibil, dar resursele procedeului nu sunt câtuși de puțin diminuate din pricina asta. Procedeul fiind eficient, teatrul nu îl respinge; dimpotrivă, continuă să-l folosească, păstrând astfel legătura cu istoria și cu o anume societate. Puterea performativă a unui asemenea procedeu rămâne intactă, conotând în același timp tradiția artizanală a teatrului. Procedeu elementar, rudimentar chiar, dar care seduce tocmai prin
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cărții de față că refuză să ia în considerare complexitatea mizelor sociale și culturale ale comunicării, discursul său plasîndu-se la un nivel atît de general, încît nu-ți lasă ca alternativă decît să aderi la perspectiva sa sau să o respingi. Îi reproșează, de asemenea, că interpretările "generalizante" sînt constituite doar de la cîteva caracteristici ale noilor practici mediatice, dar are ambiția de a cuprinde toată comunicarea plecînd de la o problematică limitată și suprapune nelegitim informatizarea și comunicarea, iar paradigma calculului este
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
unei scheme, explicarea sa. A ieși din umbră, a pune în lumină, înseamnă a pune părțile una alături de cealaltă. B) Medicina Turing Pentru a garanta afacerea: posibilitatea unei mașini de a gîndi universal valabil, trebuie mai întîi, gîndește Turing, să respingi argumentele antimecaniciste. Cele nouă puncte ale acestei respingeri pot fi considerate drept o carte de temelie a inteligenței artificiale. Ele sînt stabilite în celebrul articol "Computing machinery and intelligence" din 195026. Turing ocupă în discuția actuală locul pe care La
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
pacientului o modificare a comportamentului. Pacientul este atunci constrîns să iasă din jocul său, să înceapă să-l stăpînească. 2. De la teorie la experiență A) Locul teoriei Știința tradițională nu dovedește niciodată nimic, căci ea ba ameliorează ipoteze, ba le respinge. Dar ea nu poate dovedi: adevărul ar implica o adecvare precisă între lucrul descris și descrierea care este făcută. Codarea, traducerea simplifică întotdeauna la extrem ceea ce este făcut din carne, sînge și acțiune 66. Știința procedează prin deducție. Ce este
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
că aceștia cei care privesc mai mult la televizor au tendința de a se conforma acestei lumi, pe care ei o cred reală 103. Ei se vor comporta ca victime, vor deveni cu ușurință manipulabili, lipsiți de originalitate, îi vor respinge cu vehemență pe cei marginali, vor reclama pedepse severe pentru rebelii de orice ordin 104. Căci violența prezentată în toate programele nu produce direct violență ci, din contra, o nesiguranță, o slăbiciune și, de aici, chiar o înclinație către valorile
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]