59,587 matches
-
noastre de a se acorda cu ea însăși. Nu este mulțumitor doar că ți-este foame de vers sau scriitor, de literatură fantastică, de istorie, ci să dorești să cauți acel ceva care te formează pentru a ști apoi să respingi ceea ce este nevirtuos. Tineretul este din ce în ce mai modern. Modificările organice, manifestările comportamentale, expresiile verbale și multitudinea trăirilor afective alcătuiesc procesualitatea vieții. Ori, nimic nu este mai autentic decât lacrimile așezate pe un poem eminescian unde dorul și furnica, codrul și marea
DIALOGURI ISTORICE by Anton Laura Mădălina, Ichim Simona Gabriela, Teodorescu Ada, Chirilă Oana, Ciobanu Mădălina, Mircia Mianda Carmen, Ciobanu Denisa () [Corola-publishinghouse/Science/91751_a_93228]
-
trebuia admisă și proclamată de congres. Marile puteri aveau poziții diferite în ceea ce privea unirea Principatelor: Franța, Rusia, Prusia, Sardinia și, inițial Anglia, erau favorabile unirii. În schimb, Austria și Imperiul Otoman erau împotrivă. Ali Pașa, reprezentantul Imperiului Otoman, a respins unirea sub pretext că separarea Principatelor era veche, că unirea era dorită doar de unii care urmăreau interese personale, că populația nu ar agrea ideea unirii. Buol, reprezentantul Austriei, a afirmat că nimic nu justifică unirea celor două principate care
DIALOGURI ISTORICE by Anton Laura Mădălina, Ichim Simona Gabriela, Teodorescu Ada, Chirilă Oana, Ciobanu Mădălina, Mircia Mianda Carmen, Ciobanu Denisa () [Corola-publishinghouse/Science/91751_a_93228]
-
chestiunea Unirii. Pe 8 martie, contele Walewski, ministrul de externe al Franței, a ridicat, în mod oficial problema Unirii. Anterior, avuseseră discuții între Napoleon al III-lea, contele Walewski și Boul, ministrul de externe al Austriei; acesta din urmă a respins categoric ideea unirii. Propunerea a fost acceptată de Clarendon (reprezentantul Angliei) și de Orlov (reprezentantul Rusiei). Ali Pașa și Buol au respinsa propunerea. Boul a ținut un discurs în care își motiva acest refuz. Cu acest prilej, Boul a menționat
DIALOGURI ISTORICE by Anton Laura Mădălina, Ichim Simona Gabriela, Teodorescu Ada, Chirilă Oana, Ciobanu Mădălina, Mircia Mianda Carmen, Ciobanu Denisa () [Corola-publishinghouse/Science/91751_a_93228]
-
echivala diploma din străinătate, examenul l-a trecut cu calificativul “Magna cum Laude”. Și-a deschis o clinică particulară, dar a făcut și cerere către Spitalul "Brâncovenesc" pentru un post de medic secundar la secția "Boli ale Femeilor". A fost respinsă fără nici o explicație, oferindu-i-se un post de profesoară de igienă. A reușit, în 1885, să ocupe un post de medic secundar la Spitalul "Filantropia" din București, unde acorda consultații gratuite. Deși s-a pregătit foarte bine pentru concursul
DIALOGURI ISTORICE by Anton Laura Mădălina, Ichim Simona Gabriela, Teodorescu Ada, Chirilă Oana, Ciobanu Mădălina, Mircia Mianda Carmen, Ciobanu Denisa () [Corola-publishinghouse/Science/91751_a_93228]
-
Școala de pilotaj condusă de prințul George Valentin Bibescu, fiind singura femeie cursant, fapt care a indignat pe foarte multă lume. La terminarea cursurilor, cererile referitoare la acordarea brevetului de pilot civil adresate Ministerelor Învățământului și Apărării i-au fost respinse de către Spiru Haret și gen. Crainiceanu, lucru care a făcut-o să meargă în Franța. S-a înscris la Școala Civilă de Aviație din Mourmelon le Grand, în Champ de Chalon, condusă de Roger Sommer, a dat toate examenele și
DIALOGURI ISTORICE by Anton Laura Mădălina, Ichim Simona Gabriela, Teodorescu Ada, Chirilă Oana, Ciobanu Mădălina, Mircia Mianda Carmen, Ciobanu Denisa () [Corola-publishinghouse/Science/91751_a_93228]
-
unor literaturi științifice foarte diferite, de la pragmatismul nord-american la reflecțiile sociologice sau filosofice ale altor tradiții de cercetare. Să te deschizi spre alte cercetări înseamnă și să te deschizi spre alte stiluri de scriitură, să te lași surprins fără a respinge a priori întrebările și răspunsurile celuilalt ori maniera în care le expune. Principalele materiale care vor constitui această carte sunt: o sinteză a principalelor cercetări internaționale în domeniu, fără pretenția exhaustivității, sinteza cercetărilor mele personale sau realizate alături de membrii Observatorului
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
o greșeală sau cu o lipsă în proiectul sau formarea mediatorilor adulți. E adevărat, fără îndoială, dar lucrurile se complică o dată ce aflăm că școala aceasta liniștită și favorizată nu are deloc probleme cu violența și că practicile de mediere sunt respinse ca inutile de aproape toți profesorii. "Medierea" e prilejul unui conflict dificil între cei câțiva profesori implicați a căror onestitate n-o punem la îndoială și colegii lor. Pe scurt, medierea, justificând suma vărsată către asociație și guru, nu doar
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
general (Debarbieux et al., 2002), ținând cont atât de evoluția semantică și difuzarea lui cât și de criticile care i-au fost aduse. Folosită excesiv, noțiunea de incivilitate este periculoasă și cred că unele critici erau îndreptățite. Refuz totuși să resping calitatea de descriere a mecanismelor experienței victimare pe care ea o propune. În realitate, cuvântul "incivilitate" în sine mi se pare depășit și, din fericire, pare să se demodeze, într-atât a fost folosit fără rost. Teoria incivilității nu este
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
a violenței sociale era propus de Bourdieu (1997) și rămâne una dintre marile referințe ale acestui curent de gândire. Putem regăsi un rezumat al acestei analize într-un articol din Le Monde diplomatique (Garcia și Poupeau, 2000). Autorii acestui articol resping total ideea că violența în școală poate fi cauzată de practicile personalului didactic și că, prin urmare, poate fi tratată prin formarea acestui personal sau printr-o reformă pedagogică: Această analiză care impută "violența școlară" școlii și practicilor personalului didactic
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
10): "Dezvoltarea copilului este de origine multifactorială [de unde] conceptualizarea unor modele complexe care admit existența mai multor traiectorii ale dezvoltării umane normale sau deviante. Modelul tranzacțional permite conceptualizarea formelor de stres ca tranzacții între individ și mediul său. Acest model respinge ideea potrivit căreia competența socială și școlară a copilului este rezultatul unui singur proces biologic sau al unui singur proces de socializare, precum influența educației parentale. Modelul tranzacțional concepe dezvoltarea umană mai degrabă din unghiul apariției factorilor care pot fie
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
ale imobilismului. Abordarea prin factori de risc ne-a apărut ca un prim progres teoretic interesant: arătând amănunțit pluralitatea cauzelor, ea permite fondarea prevenirii pe o abordare probabilistă, non-deterministă și complexă. Bazată pe un model tranzacțional, ea ne permite să respingem ideea că "violența" juvenilă este rezultatul unui singur proces biologic sau al unui singur proces de socializare, fie și familial. Acest model tranzacțional a fost folosit pentru a măsura probabilitatea de a dezvolta una sau mai multe tulburări de comportament
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
cu risc înalt, care ar fi apoi propuse ca sistem de reguli introduse în bande de către acești "intervenienți-commando" angajați pe termen scurt și care ar trebui, în plus, să-și ascundă apartenența constituțională având "slujbe fictive", pentru a nu fi respinși de "derbedei". Sportul-rege este cel pe care l-a practicat el în anii șaizeci cu "bandele" lui: parașutismul. Trimiteți parașutiștii (și faceți curățenie cu Karcher-ul!36) și gata cu violența! Firește că autorul nostru nu e un fascist, iar discursul
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
și o creștere a sentimentului de securitate și o scădere a victimizărilor. Ar putea exista o distorsionare, ținând de vârsta prea mică a elevilor chestionați. Utilizarea chestionarului pentru elevii din ciclul 3 ar fi inadaptată din cauza conformismului copilăresc. Putem să respingem această obiecție. În realitate, după cum sunt în școala elementară sau în gimnaziu, copii de aceeași vârstă au opinii extrem de divergente, iar în spatele efectului legat de variabila vârstă stă un efect structural mult mai important. De altfel, nu-i de mirare
by Éric Debarbieux [Corola-publishinghouse/Science/1097_a_2605]
-
glorificare a activității umane. Dacă filosofia în descendență tradițională atribuie naturalului un statut de necontestat, în timp ce artificialul este depreciat ca aparență a unei imitări a naturii „adevărate”, filosofia virtualității tehnologice desfide orice privilegiere. De pildă, acest recent tip de mintal respinge vechea preferință pentru natural (original, autentic, real, referențial etc.Ă în dauna artificialului (copie, fals, ireal, autoreferențial etc.Ă, în timp ce nu cade în capcana favorizării celui de-al doilea termen. De asemenea, această filosofie îi propune distincției obișnuite dintre artificial
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
străinătatea (tehnologiaă. Astfel, prin conceptul de corp (incluzând mintea, rațiunea, percepția, dorința, memoria, senzualitatea și identitateaă se înțelege o constelație de semnificații uman-tehnologice, adesea conflictual-creative, care sunt privite în aspectul de spațializare relațională a elementelor materiale și fictive variate. Se respinge, deci, o abordare a subiectului (postăuman în ipostaza imaterialității sale sau a destrupării în spațiul tehnologiilor informațional-comunicaționale, preferându-se în schimb, noțiunea de virtualitate în înțelesul de materialitate 5 (vezi Hayles în acest eseuă. Această teorie tehnoculturală poate fi relaționată
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
una dintre aceste întemeieri, este ontologizant prin cuplarea sa la uman și la lume, în toate regimurile acestora. Filosofia propusă de cei doi filosofi este una a devenirii și a conectării mașinilor din toate dimensiunile lumii: ansamblul mașinic deopotrivă își respinge părțile constitutive (deteritorializareă și le atrage (reteritorializareă într-un proces infinit de dezmembrare și de recombinare. Întrepătrunderea uman-tehnologic este una dintre multiplele valențe ale acestui proces mașinic al dorinței de simbioză, dorință 7 specifică „mașinilor dezirante”: Mașinile dezirante sunt mașini
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
glisantă, opacă și moale. Fluxurilor legate, conectate și întrerupte le opune fluidul său amorf, nediferențiat (Deleuze și Guattari, 1972, p. 15Ă. Acest fenomen de repulsie și de negare constituie starea paranoică a mașinii: stadiul ontologic în care corpul fără organe respinge mașinile dezirante. Însă în cadrul acestui nivel de opoziție, între procesele productive ale mașinilor dezirante și caracterul neproductiv al corpului fără organe are loc geneza însăși a mașinii paranoice (la machine paranoïaqueă: „mașina paranoică este un avatar al mașinilor dezirante: ea
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
gazda” componentelor tehnologice 13. Punctul vulnerabil al acestui discurs este că, deși se dorește ștergerea dihotomiilor dintre subiect și obiect sau dintre interioritate și exterioritate, binarismele sunt perpetuate și, mai mult, se produce favorizarea unuia dintre termeni. De pildă, dacă respinge perspectiva (fenomenologică aă trupului ca subiect, artistul privilegiază reversul, și anume trupul ca obiect supus manipulării, ca o reificare mecanologică. O ultimă dimensiune a teoriei artistului o constituie scindarea trupului uman în cadrul conectării la interfața Internet: corpul este acționat de la
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
tipare culturale. În același timp, în terminologia studiilor culturale, „împrumuturile” din istoria artei sunt practici opoziționale care rezistă forțelor social-politice dominante. Reconfigurările trupului artistei se asamblează și în cheie feministă, deoarece idealurile estetice construite de lumea masculină în legătură cu feminitatea sunt respinse. De pildă, în „Self-Hybridations” (1998-2002Ă, artista parafrazează și grefează canoanele frumuseții clasice pe propriul chip; inspirată de transformările corporale din cultura indienilor mayași și olmeci, precum strabismul sau elongațiile de craniu, dorește să scoată la iveală monstruosul artificial, de tip
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
mare doză de misticism pseudoștiințific, în credința oamenilor de știință afiliați ideilor transumaniste se observă o izbitoare viziune spirituală, o proorocire a transcendenței și a dăinuirii spiritului uman prin intermediul avansării bioștiințelor și tehnologiilor. Criticând astfel de poziții ale spiritualismului tehnologic, respingem în primul rând ideea separării minții de corpul uman, idee susținută atât în scopul privilegierii raționalității asupra simțurilor și a dorințelor corporale, începând cu cartezianismul, cât și în scopul teoretizării posibilității de transmigrare a minții umane într-un creier artificial
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
cel dintâi nu este decât o teacă și care se confundă cu ființa însăși a corpului (Merleau-Ponty, 1999, p. 188Ă. Corpul motoriu și perceptiv devine aproprierea spațiului și a obiectului, elementul originar prin care spațiul există pentru subiectul uman. Filosoful respinge orice considerare a percepției sau a conștiinței drept universală și abstractă, deoarece are convingerea că percepția și conștiința emerg în urma experienței trăite a subiectului-corp în spațiu. Nu conștiința este cea care direcționează situarea trupului în lume, dimpotrivă, această situare este
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
un punct maxim de „extremism postștiintific” deoarece prin „știința excesului”, conceptul însuși de știință este ambiguizat: știința-limită sau limita-științei este știința extremei, cibernetica, echivalată cu riscul dispariției științei înseși și cu „vertijul accelerării realității” (Virilio, 1998Ă. Întrucât realitatea obiectivă este respinsă în demersul cibernetic, prin eclipsa realului se înregistrează „estetica dispariției științei”. Știința devine fatală, pentru că, în calitate de cunoaștere, își pune în joc propria viață pentru a atinge un rezultat perfect. În ultimă instanță, situația „științei ca sinucidere a cunoașterii” (Virilio, 1998Ă
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
din perspectiva regimului de manifestare, ci datorită faptului că acestea din urmă se instanțiază ca inconștient pentru cele dintâi. Astfel încât ceea ce constituie exteriorul mașinilor tehnologice în termenii raporturilor de producție devine interioritatea mașinilor dezirante. Prin urmare, Deleuze și Guattari nu resping doar psihoanaliza freudiană care a obturat viața instinctuală și dorința, încarcerându-le în „complexul lui Oedip”, codul limbajului familiei alcătuit în numele controlului social, ci și capitalismul însuși. Teoreticienii propun, pe de o parte, analiza schizofreniei ca o modalitate de observație
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
mai mult decât un simplu uman” și să caute augmentări corporale și mintale de tipul „mai rezistent”, „mai inteligent”, „mai talentat” etc. Astfel de puncte de vedere sunt radicale, fie că vin din partea utopiilor transumaniste, fie din partea distopiilor bioconservatorilor. Întrucât respingem orice formă de discurs radical, propunem o perspectivă situată între discursul optimist de promovare a postumanului (și a transumanuluiă și critica extremă a acestuia. Așadar, recurgem la o critică a entuziasmului tehnoștiințific în diverse accepții ale acestuia, de la viața și
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
ale spațiului virtual și utopiile prin care se exprimă credința în libertatea tehnologică nelimitată, în omnisciență și imortalitate. Provocându-i atât pe apărătorii umanismului, care militează pentru integritatea umanului și a umanității în fața intruziunii tehnologiilor, cât și pe literații care resping cultura tehnologică, acest tip de postumanism este în același timp critic față de pretențiile exagerate și lipsite de precauție ale transumaniștilor. Iată o încercare de definire a acestei direcții teoretice, o posibilă și parțială definiție care reușește însă să surprindă caracterul
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]