59,587 matches
-
cercurile sunt linii, liniile sunt cercuri, iar infinitul și zero stau la polii opuși. Imaginarul ... un refugiu frumos, minunat al spiritului divin - aproape un amfibiu între ființă și neființă. GOTTFRIED WILHELM LEIBNIZ Zero nu este singurul număr care a fost respins de matematicieni timp de secole. Așa cum zero a suferit din cauza prejudecăților grecești, și alte numere au fost ignorate, numere ce nu aveau nici o logică geometrică. Unul dintre aceste numere, i, deținea cheia proprietăților stranii ale lui zero. Algebra oferea un
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
în +. Acest fapt ne conduce la o ecuație în aparență nevinovată, 4x + 12 = 0, însă soluția acestei ecuații este acum -3, un număr negativ. Așa cum, vreme de secole întregi, matematicienii indieni l-au acceptat pe zero în timp ce europenii l-au respins, tot așa Orientul a îmbrățișat numerele negative, în timp ce Apusul a încercat să le ignore. Chiar și în secolul al XVII-lea, Descartes refuza să accepte ideea că numerele negative ar putea fi rădăcini de ecuații. El le numea „rădăcini false
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
Kronecker a lansat atacuri caustice împotriva realizărilor acestuia și i-a îngreunat extrem de mult eforturile de publicare a lucrărilor. În anul 1883, când Cantor s-a înscris la concursul de ocupare a unui post la Universitatea din Berlin, a fost respins; a fost nevoit să se mulțumească cu un post de profesor la mai puțin prestigioasa Universitate Halle. Kronecker, care avea o mare influență în Berlin, trebuie să fi fost vinovatul. În același an, Cantor a scris un articol prin care
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
de știință și filozofi. A durat multă vreme până când astrofizicienii să se pună de acord în privința caracterului finit al universului nostru - în privința faptului că, în realitate, a avut și el un început. Prejudecata împotriva universului finit este veche. Aristotel a respins ideea creației din neant, deoarece el credea că neantul nu ar fi putut exista. Însă de aici a rezultat un paradox. Dacă universul nu se putuse naște din neant, totuși ceva trebuie să fi plutit prin spațiu înainte de nașterea lui
Zero-biografia unei idei periculoase by Charles Seife () [Corola-publishinghouse/Science/1320_a_2892]
-
ceva vechi și mult nobil își tânguia sfârșitul." Pantazi prin alte trăsături străluminează condiția de orfan a lui Mateiu, noblețea visată și exotismul afișat ostentativ: "fermecător de trist [...] înfățișarea nobilă [...]. A român nu semăna iarăși..." După cum bine observa Barbu Cioculescu "Respinși de mediu și de prezent, Craii își croiesc o lume a lor de protocoale și de reverii, creație mateină în care citim însăși viața lăuntrică a scriitorului." Un singur cusur se recunoaște lui Pașadia Măgureanu "prieteșugul cu Gorică", personaj care
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
românesc 1878), repertoriul propus scenei naționale cuprindea doar "trei mari categorii: localizări, plagiate și traducții" și după cum traducțiile nu fac o literatură (M. Kogălniceanu), "Afară de "Răzvan" nimic" concluziona Caragiale. Zece ani mai tîrziu, volumul său de Teatru (Socec, 1889) este respins de la premiere în urma raportului lui Hasdeu care motiva neinspirat că dramaturgul "nu este un creator de tipuri, ci un fotograf" ceea ce, probabil, a generat amara concluzie Hengher, da! da' literat nu! În mod realist și convingător, Șerban Cioculescu apreciază că
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
realism critic în aprecierea moștenirii literare a lui Caragiale. Ca și în cazul lui Eminescu sau Creangă, unii critici au manifestat rezerve față de publicarea integrală a operei; dintre aceștia, doi i-au fost foarte apropiați în timpul vieții: M. Dragomirescu care respingea "partea meschină a preocupărilor lui literare: parodii, imitațiuni searbede lirice, glume ușoare tot ceea ce într-o literatură nici nu trebuie înregistrat, necum recomandat și studiat" și Paul Zarifopol care nu l-a acceptat pe fabulistul Caragiale: "Iar fabulele, desigur, cele
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
Delirul de Marin Preda sau în Fețele tăcerii de Augustin Buzura, pledează pentru complexitatea etică a personajului, pentru realismul polemic, în fond antidogmatic, pentru literatura de valoare autentică adresată tineretului și copiilor. În calitate de cronicar literar, preferă să elogieze decât să respingă o carte, act pe care îl face, de obicei, cu reținere. Studiul monografic Hortensia Papadat-Bengescu, marea europeană (2001) îi oferă analistei posibilitatea de a releva în chipul cel mai plauzibil virtuțile unei creații prozastice exemplare. Examinând întreaga operă a scriitoarei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290286_a_291615]
-
mai mari obstacole către performanța înaltă sunt frica și anxietatea care pot să facă o persoană cu adevărat incapabilă. Întâlnim frica cel mai des în cazul agenților de vânzări. Acestora le este teamă de respingere când, în realitate, nu sunt respinși, ci doar refuzați. Pentru a înțelege frica, trebuie să analizăm cuvântul. Frica înseamnă „așteptări false ce par reale”. Este ea prieten sau dușman? Frica, la momentul potrivit și în activitatea potrivită, poate fi sănătoasă. Dar, majoritatea spaimelor sunt iraționale și
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
leș filles sur leș bourgeoises leș plus dignes" [Zola, Nana, p.191]. Un punct culminant în ascensiunea socială pot fi considerate propunerile de căsătorie pe care le fac persoanele nobile curtezanei Nana. "Lovitură de teatru" constă în faptul că Nana respinge această idee354. Etapă cea mai interesantă este cea a transformării lui Nana în mondenă (un rol care îi reușește) și procesul de mitizare inerentă 355. Mișcarea descendentă oferă exemplele cele mai concludențe, pe care le sintetizează marchizul Chouard: "paroles indignées
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
que celui où ils étaient parmi leș Anciens" [Parallèle des Anciens et des Modernes]. 6 În funcție de domeniu, modernitatea prezintă datări diferite. Cât privește domeniul estetic, H.R.Jauss [1990, p.42] delimitează trei momente esențiale ale modernității literare: anii 1800, care resping Antichitatea, anii 1850, cu estetică lor înnoitoare și anii în jurul lui 1912 cu drumul lor spre viitor. 7 Cf. P. Robert, Dictionnaire alphabétique et analogique de la langue française, Paris, 1951-1964, art. "modernité". 8 Modernitatea se caracterizează, conform lui Georges Balandier
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
toleranță, dată fiind frecvența crescută a acestor conduite. Spre deosebire de devianța "normală" care este destul de acceptată și susținută uneori (a se vedea numărul mare de fumători, cât și vârsta timpurie la care este însușit acest comportament). Devianța cu caracter patologic este respinsă, întrucât implică un conflict cu morala publică și general acceptată, creând un puternic sentiment de insecuritate psiho-socială (pentru a înțelege mai bine acest concept, propun a se lua în calcul atitudinea generală față de exhibiționiști etc.). Întrucât fenomenul devianței implică o
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
este îngăduit ca un stil filosofic "pozitivist" (într-un sens foarte larg, de apropiere a sa de modalitatea argumentativă științifică) sau libertatea ordinii de prezentare a interogațiilor, în genere, a temelor, să fie considerate neproductive filosofic, în sensul că ele resping un principiu de construcție care ar putea deschide și apoi întări o anumită ordine a discursului? Pe de o parte, trebuie spus că modernitatea a propus o formulă de filosofare numită "metafizică inductivă", pusă la lucru și socotită încă semnificativă
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
și încearcă să-l justifice.Totuși, "Dumnezeu a murit", și-aceasta pentru că omul însuși a devenit o minciună și un reziduu de umanitate. Ne-am putea aștepta la o renaștere a omului prin "învierea" lui Dumnezeu? Logica demersului nietzschean nu respinge o asemenea idee. De altminteri, tocmai ceea ce dă viața omului, rearun-cându-l către originea vieții, anume eterna reîntoarcere, îngăduie și deicidul; dar numai atât cât actul ca atare este încă o simplă posibilitate; produs, el actualizează și potențează la maximum tocmai
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
degradării energiei"; personalismul energetic reconstruiește ordinea universului pornind de la cele patru concepte fundamentale (realitatea originară ca energie, evoluția, finalitatea, personalitatea); în contextul acestei reconstrucții filosofice, personalitatea este o direcție a energiei, este forma finală a evoluției acesteia. C. Rădulescu-Motru nu respinge pur și simplu formula energetismului. Dimpotrivă, el consideră că această filosofie reformulează, într-o manieră modernă, determinismul universal; că înlătură "vechea metafizică" și deschide o cale liberă cercetărilor experimentale. Comentatorii și interpreții filosofiei lui C. Rădulescu-Motru au acceptat, în general
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
proiecția în universal a omului și raportarea lui totodată la condiționat și Absolut. A proiecta în universal (în universalul uman) nu înseamnă a pune la punct un scenariu deschis către un ideal educațional umanitar, deși un asemenea proiect nu este respins; adică nu înseamnă a-l adapta pe om, folosind orice mijloc, la un ideal pe care la un moment dat ființa sa, poate viața sa, nu-l onorează. Ci înseamnă a reconstrui poziția omului în lume pe măsură ce omul însuși se
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
rezonabil și util. Așa se explică bizara carieră carpato-danubiană a unor concepții „clare și distincte” în ariile lor de emergență. Bineînțeles, aceasta este soarta tuturor importurilor cultural-ideologice: mediul de receptare e adevăratul creator, localnicii decid până la urmă ce preiau, imită, resping; singurele excepții sunt consecințele neintenționate, parodiile fără voie, hibrizii, aliajele „contra naturii” etc. Culturile, din fericire, nu pot evolua izolat; dar trebuie să recunosc și aici că mi-ar fi plăcut să trăiesc într-o cultură care să depindă mai
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
René Girard numește „competiție mimetică”. Autohtoniștii se angajează în ceea ce eu consider a fi o autoimitație cvasimistică, pentru care aș sugera termenul imitatio nationis (pentru a surprinde și dimensiunea mistică). În România, în vreme ce grupul „Junimea” avea păreri împărțite despre imitație, respingând-o uneori ca sursă a unor inautentice „forme fără fond” (ca să folosesc sintagma proverbială a lui Titu Maiorescu), alții susțineau imitația sistematică, invocând legile imitației formulate de sociologul francez Jean-Gabriel de Tarde (1883-1904); în fruntea susținătorilor imitației se află E.
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
ca intertitlu. Gabriel Liiceanu a protestat împotriva întrebării și punerii ei în pagină (operate de redacție fără consultarea lui Mircea Martin) în nr. 697 („Un titlu care vinde o revistă”), iar Gabriela Adameșteanu a răspuns în același număr („Dincolo de Păltiniș”), respingând acuzațiile marelui discipol al lui Noica și relansând unele întrebări incomode. „Dosarul” politic Noica fusese deschis deja de Adrian Marino, în urmă cu un deceniu. Dintre discipolii lui Noica, Sorin Vieru a dat până acum cea mai credibilă apărare a
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
o perspectivă surprinzătoare (vezi mai ales pp. 292 și 294), regretând că nu l-a preferat pe Cioran lui Noica și arătând cum cel de-al doilea „ne pregătise pentru un meci care nu era al nostru”, dar continuând să respingă drept incompetente perspectivele „din afară”. Câte fețe are liberalismul ?tc "Câte fețe are liberalismul ?" În excelenta sa istorie intelectuală a liberalismului, Pierre Manent afirmă că această doctrină a apărut ca soluție a gravei crize europene provocate de războaiele religioase 1
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
aceasta să fie folosită de unii împotriva altora, din moment ce admitem că există o pluralitate de autonomii personale, construite pe principii și valori potențial divergente și chiar antagonice. Libertarii ca Murray Rothbard consideră, dimpotrivă, că autonomia personală oferă posibilitatea de a respinge pluralismul valorilor fără a ajunge prin asta automat la constrângere. Cum poate fi înțeles în maniere diametral opuse un concept fără echivoc? Explicația rezidă în înțelegerea diferită a unor noțiuni cardinale din filozofia politică, de la drepturi și valori la raporturile
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
curentul central al societății, în mainstream. În consecință, cvasitotalitatea criticilor radicali intră în derivă (sau sunt doar percepuți ca atare, eventual „recuperați”, „cooptați”) spre una dintre extreme: Stânga, Dreapta (ca să folosesc totuși cum grano salis etichetele pe care le-am respins mai sus), sau unul dintre grupurile de presiune ale marginalilor. În această lumină, poziția lui Allan Bloom e deosebit de revelatoare. Evreu ateu, ar fi trebuit să se plaseze undeva în stânga, să devină „liberal” în sensul nord-american; homosexualitatea asumată (deși nu
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
pe terenul filozofiei politice anglo-saxone, preponderent analitice, și îndreptate împotriva unor liberalisme (anglo-saxone) riguroase până la dogmatism, construite pe același teren. Emblematice sunt astfel atacurile lui Alasdair MacIntyre împotriva lui John Rawls: în cartea sa din 1981, After Virtue 9, MacIntyre respinge în numele dependenței de tradiție viziunea sistematică a justiției la nivelul instituțiilor sociale, dată de Rawls cu zece ani înainte, în clasica sa A Theory of Justice. Lui MacIntyre i s-au alăturat în ultimele două decenii, uneori parțial sau temporar
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
reclamă de la genialii Friedrich von Hayek și Ludwig von Mises, dar pare să nu observe că lumea s-a schimbat radical în ultimii 50-60 de ani și în consecință continuă să lupte cu adversarii părinților fondatori 11. O atare atitudine respinge pe mulți dintre intelectualii la fel de sincer atrași de tradiția liberală (deși poate mai aproape de spiritul lui Tocqueville decât de cel al lui Adam Smith), dar simultan mai preocupați de „adaptarea intelectului la lucruri” decât de ortodoxia „paleoliberală”, ceea ce îi descalifică
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
nu aderăm la ele în oricare alt mod. Urmând acest raționament, orice valori ar îmbrățișa comunitatea în care ne naștem, trebuie să le adoptăm; de fapt, nici nu putem face altfel. Dar cum rămâne atunci cu autonomia individuală? Iar dacă respingem ideea unei path dependency (un determinism al trecutului), atunci nu revenim la punctul de plecare al societății moderne, autoinstituită (deci fără fundament transcendental), contractuală? Nu cumva comunitarismul este de fapt un asociaționism? Noțiunea de religie civilă, amintită în secțiunea precedentă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]