6,175 matches
-
roșu (Editura Junimea, Iași, 1985), climatul poetic favorizează revelațiile, căutarea de "semne" sacre și transformarea uneori emfatică a oricăror gesturi care țin de contingent, printr-un proces de valorizare sau de amplificare simbolică. Obsedat de vestirea celeilalte ordini, poetul nu ezită nici aici să practice un soi de anamorfoză care să dea sens realității naturale și celei obiectuale, în numele unei credințe nestrămutate în transmundan. Planurile, Epistolele, Lunetele și Ringurile din această a doua carte a lui Nicolae Panaite certifică practic ancorarea
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
Originea însăși a poeziei stă în natura dublă, în ambiguitatea disarmonică (Zwiespaltigkeit) a Ființei. Poezia există pentru că Ființa este în sine ironică" (subl. aut.). În acord cu aceste idei din finalul eseului intitulat chiar Ironia ontologică, poetul Mihai Ursachi nu ezită să își asume riscurile inerente ironiei radicale, ontologice ("O singurătate nesfârșită și o dezolare fără leac e prețul nașterii (facerii acesteia, ironia absolută, adică negația radicală a propriei ființe poate constitui limanul acestei automachii sau faceri de sine"), într-un
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
în el ca într-un clește..." Pentru realizarea acestei izbînzi extraordinare, toate mijloacele sînt, bineînțeles, socotite legitime. Și, într-adevăr, sînt folosite toate, primele fiind spionajul și delațiunea. Un alt personaj al lui Eugène Sue, iezuit de rang înalt, nu ezită să-și dezvăluie trufia, "extraordinara bucurie" pe care o resimte pentru că aparține acestei "poliții negre și tăcute", care, la un semn, se răspîndește pe tot globul: Ne strecurăm în intimitatea familiei prin mărturisirile muribunzilor, pe tron, prin conștiința neliniștită a
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
altor genuri descriptive (portretul și mai ales descrierea de acțiuni), textul ca structură secvențială, apoi ca structură a reprezentării descriptive, punerea în secvențe a propozițiilor descriptive, în sfîrșit predicatele funcționale și descrierea de acțiuni, aceasta din urmă, prin anumite particularități, ezitînd între narațiune și descrierea propriu-zisă. Accentul cade în această parte pe sublinierea funcției formelor descriptive care își capătă sensul în însăși dinamica textului narativ, explicativ sau argumentativ. Regularitățile lingvistice reprezentate de propozițiile descriptive și de modul lor de secvențializare sînt
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
al Paralelei dintre Antici și Moderni (Parallèle des Anciens et des Modernes), Ch. Perrault insistase deja asupra dificultății de a accepta fragmentele descriptive. Aceasta îl aducea chiar în poziția de a critica cadrul descriptiv al dialogurilor platoniciene pe care nu ezita să le prezinte ca pe o supraîncărcare inutilă, neglijîndu-le prin aceasta funcționalitatea. Cu autonomizarea progresivă a lui locus amoenus, am văzut mai devreme cum topos-ul a pierdut din funcționalitatea sa narativă. 2. Clasificarea descrierilor în retorica tradițională (trecere în
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
logica clasică. Statutul său rămîne și astăzi ambiguu: ne îndoim de forța sa predictivă și chiar de existența sa, ca teorie generală a inferențelor valabile 17. Situația este bine rezumată de Heinz Pagels: "... majoritatea fizicienilor, ca și majoritatea altor oameni, ezită să-și abandoneze modul obișnuit, boolean de a gîndi... care este copiat după modul în care limbajul obișnuit corespunde lumii experienței. Ei suspectează că adoptarea unei logici cuantice, non-boolene, este un fel de artificiu ce atribuie neliniștitoarea stranietate cuantică mai
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
electronului, Dirac ajunge la concluzia că trebuie să fie prezent un nou tip de particulă. El înțelege rapid că această nouă particulă, care are o sarcină opusă celei a electronului, trebuie să aibă aceeași masă ca electronul. Dar Dirac nu ezită să-și prezinte descoperirea: Nu am îndrăznit să postulez o nouă particulă în acel moment, căci la vremea aceea curentul de opinie era ostil noilor particule ". Într-adevăr, se cunoșteau electronul, purtător de electricitate negativă, și protonul, purtător de electricitate
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
pasaj în care găsim, poate, cheia enigmei. Bachelard scrie: "Din această ultimă lucrare se desprinde, din fericire, o solidă metafizică a microfizicii. Ar fi bine să poată fi publicată. Nu mergem însă atît de departe ca S. Lupasco. El nu ezită să integreze, într-un fel, principiul contradicției în intimitatea cunoașterii. Activitatea dualizantă a spiritului este, pentru el, neîncetată. Pentru noi, ea se limitează la a pune în mișcare un fel de caleidoscop care bulversează brusc raporturi, dar care păstrează mereu
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
totuși că, în general, confruntate cu problema binelui și răului, fundațiile acestor religii se conformează unei logici cu doi termeni, din care terțul inclus este absent. Punerea în joc a energiilor contradictorii le conferă rezistență în timp. Astfel, Lupasco nu ezită să spere într-"o nouă concepție despre Divinitate", fondată pe "etica terțului inclus". Lupasco merge pînă la a afirma că "psihismul, ca atare, este Divinitatea", căci "în libertatea și lipsa ei de condiționare, Divinitatea se află la originea permanentă a
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
funcționarea naturală, mecanică a lumii, între știință și cunoaștere, între încarnare și înălțare la cer. Așa se constituie septenarul (TT; TA, TP; AA, AP; PA, PP). În septenar, terțul inclus semnalează în fine prezența sa reală, ca stare. Terminologia abelliană ezită între senar și senar-septenar. Această ezitare este evident legată de includerea sau neincluderea terțului inclus ca stare: dacă Abellio este gata să accepte terțul inclus ca principiu, în schimb e prea puțin înclinat să-l accepte ca stare. În termeni
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
nu poate exista decît pe bază cuaternar-senară... Aceasta explică ostilitatea mea față de folosirea unor expresii precum "logica terțului inclus", sau "logica trivalentă", sau "trialectica", care, oricîte precauții oratorice s-ar lua, vor crea confuzie cu logica lui Hegel"29. Am ezitat mult timp înainte de a răspunde acestei obiecții, căci mi se părea că opoziția înverșunată a lui Abellio față de orice gîndire ternară își avea sursa dincolo de vreun argument fondat pe logică, filosofie sau tradiție. Viața avea să ne ofere o ocazie
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
văzut atunci în privirea lui Abellio aprinzîndu-se deodată acea lumină intensă și de nedescris care e semnul interesului atît de rar, bazat pe relația dintre ceea ce gîndești și ceea ce trăiești. Pentru prima dată în discuția noastră, mi-a părut că ezită și mi-a spus că trebuia să mediteze singur asupra argumentelor mele. Surpriza mea de la colocviu a fost însă totală. În intervenția sa30, Abellio a subliniat cu putere că nu există opoziție între ternar și cuaternar, unul privind organizarea realității
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
și nu am reușit niciodată să mă hotărăsc, cum o făceau pe atunci atîția francezi, inclusiv comuniști, să urăsc "neamțul". Am trăit din plin ambiguitatea mea de european-antieuropean atunci cînd, la cîteva luni de la eliberarea Parisului, am acceptat fără să ezit invitația ce-mi fusese adresată de a mă alătura statului major al primei armate franceze, care urma să pătrundă în Germania. Cu-fundîndu-mă în "anul zero al Germaniei"*1, pătrundeam în însăși inima destinului european și în inima acestei inimi: orașul
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
urmare a celor două încercări antagonice menite a-l reunifica, a papei și a împăratului (sec. XI-XII). "Lupta pentru învestitură" ia sfîrșit odată cu Concordatul din Worms, care instituie principiul separării dintre puterile spirituală și temporală (1122). Filip cel Frumos nu ezită să îl umilească și să îl surghiunească pe papă, iar apoi să anihileze cel mai puternic ordin creștin (lichidarea Templierilor, 1321). Ca o ultimă și profundă diviziune, a avut loc pentru o vreme o dedublare antagonistă a papilor (Marea Schismă
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
sub ochii noștri și ea poartă numele martirilor de la Timișoara, cei dintâi care au avut curajul să strige în fața tiraniei: Vom muri și vom fi liberi!" Fără să știe, poate, ei repetau un strigăt pe care strămoșii lor n-au ezitat, în alte vremi, să-l arunce ca o sfidare în fața despotismului, a injustiției, a minciunii înrobitoare. O legătură tainică, pecetluită cu sânge inocent, se refăcea sub ochii mirați ai lumii. Era angajamentul demnității regăsite, era voința de a se opune
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
o lume ce devenea tot mai dependentă de știință, tehnică, creație umanistă. Mai puteau rămâne categoriile implicate în această sferă a muncii dincolo de răspunderile directe și bine definite? În spațiul românesc, V. Pârvan, D. Gusti, Em. Racoviță ș.a. n-au ezitat să pună accent pe funcția eminentă a acestor categorii, iar Camil Petrescu a închipuit chiar un sistem social bazat pe noocrație. Accentul se deplasa ostentativ către "polul noosic" al comunității, iar "noosul istoric" devenea o categorie operantă în orice reflecție
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
noapte, în diverse locuri, denunță comunismul sub toate deghizările lui, dar n-au ajuns încă la un dialog constructiv. De cealaltă parte se situează un aparat care știe a folosi instrumentele puterii, căci le exercită de atâta timp, și nu ezită să le pună în slujba unui plan menit a asigura, sub altă formă, continuitatea vechiului regim. Fantomele persistă, în ciuda oprobiului public, ispita puterii i-a sedus pe mulți și nu e surprinzător că se refuză părăsirea ei benevolă. Posedații epocii
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
e unul eminent critic și presupune depășirea partizanatului. Eminescu dădea asigurări, sub acest unghi, declarând că numai adevărul îl interesează, ori de unde ar veni el și că nu înțelege să facă publicistică numai de dragul unei grupări sau alta. N-a ezitat chiar să intre în coliziune cu partidul al cărui oficios îl redacta, atunci când s-a văzut pus în fața unor ingerințe inacceptabile. Un exemplu de conduită profesională, a cărui actualitate se cere subliniată, mai ales că redactorul de la Timpul proceda astfel
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
deprinși a colporta informații năucitoare, menite să producă derută, confuzie, spaimă, ca premise ale "stabilității" sociale. S-a putut vedea, mai ales în ultimele săptămâni, că regimul n-a inventat nimic în exercitarea puterii sale și că la nevoie nu ezită a folosi orice mijloc, întemeindu-se pe vechiul adagiu care scuză mijloacele prin scop. Numai că în acest caz, scop și mijloc sunt la fel de condamnabile și se explică reciproc. Acta, non verba! În analiza situației prezente sunt destule motive să
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
în timp ce încurajează diferența, discontinuitatea, revoluția, dacă e să vorbim în termenii sociologiei lui P. Bourdieu. Aceasta presupune pe de o parte angajament, implicare, militantism, iar pe de altă parte respectul cel mai deplin față de adevăr. La timpul său, Maiorescu nu ezita să formuleze chestiunea tranșant: "Critica, fie ea și amară, numai să fie dreaptă, este un element neapărat al susținerii și propășirii noastre, și cu orice jertfă și în mijlocul oricăror ruine trebuie împlântat semnul adevărului". Sfera ei de acțiune e practic
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
beatitudinea lenei spirituale a contemporanilor", spunea Pârvan, socotind și el că acțiunea critică face parte din Datoria vieții noastre. Nu e surprinzător deci că puterea îi tratează pe intelectuali cu atâta ostilitate și că în situații de criză ea nu ezită să le opună, ca în timpul din urmă, forța brută a celor care (folosind o mai veche expresie) nu sunt destul de înțelepți pentru a se îndoi. Îndoiala presupune deja spirit critic, discernământ. Desigur, o putere ce se îndoiește mereu e aproape
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
dubios), cititorii nu mai au ce cumpăra, afară numai de un număr restrâns de texte publicate cu rost evident comercial. Situația e dramatică, iar Z. Ornea, editor cu vechi state de serviciu, activând de multă vreme în miezul sistemului, nu ezită a vorbi de paralizie și chiar de colaps în acest domeniu. Te întrebi cum a fost posibil ca odată cu explozia jurnalistică de după Revoluție factorii cointeresați în tipărirea și difuziunea cărții să decline în așa măsură, lăsând ca toate disponibilitățile materiale
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
trebuie să o întâmpinăm ca pe un lucru de mare preț și să o punem la loc de cinste. Unde e, acum, locul însuși al pedagogului? Din moment ce regimul comunist și-a propus să întoarcă pe dos istoria, el n-a ezitat să facă din om un instrument, cu cât mai docil cu atât mai bine, unul peste care s-a pus, abuziv, eticheta de "om nou", ca și cum n-ar fi destul și încă atât de greu să fii pur și simplu
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
Ei și-au păstrat totuși ființa etnoculturală, izbutind până la urmă a-și redobândi dreptul de a scrie în limba lor, de a recurge la simbolurile naționale, de a-și organiza țara în acord cu ideile timpului. Adversarii reformei n-au ezitat să recurgă la cele mai diverse mijloace pentru a submina și compromite întreaga operă de reconstrucție. Ei au incitat mai ales grupurile etnice, opunându-le populației majoritare din Republică. Așa-numitele republici găgăuze și nistriene, înfiripate în numele unui principiu detestabil
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
deplină a rosturilor noastre. În definitiv, dacă suferința e un "teritoriu al istoriei" (Christa Wolf), lotul ei inerent, istoria se anunță și ca un instrument soteriologic. De aici până la apologia suferinței e un pas pe care unii istorici n-au ezitat să-l facă. Text pregătit pentru Cronica, 29 dec. 1989 ÎN MIEZUL DURATEI Plasat, la vremea lui, în actualitatea cea mai fierbinte, doritor ca nimeni altul să contribuie la înălțarea unui neam pe care îl știa mereu sub biciul nevoii
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]