7,696 matches
-
calcule halucinante, orori și masacre puse cu destulă știință la cale. Toate acestea sunt nemijlocit absurde. Ele pot arunca departe orice logică a bunei conviețuiri. Descoperă imediat latura tenebroasă a vieții, fiind terifiante în ordine cotidiană și socială. Le poți resimți în chip elementar astfel și te poți îngrozi de puterea lor. Avea dreptate Hegel, dacă privești viața omenească de aproape, cu tot ce se petrece de la o zi la alta, ea îți apare ca o dramă sumbră, animată de interese
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
de fapt, „cele cuvenite Demetrei“ privesc faptul de a mânca și a bea, iar „cele cuvenite Afroditei“, conduita sexuală. Dacă acestea nu-s absurde prin ele însele, atunci, spune Diogene, nu sunt absurde nici în piață. Nu știm ce au resimțit inițial cei care l-au întâlnit în piață pe Diogene. Probabil au fost șocați de ceea ce au văzut și au auzit. Faptele lui Diogene puteau să apară lipsite de sens, pur și simplu nebunești. Nu însă și mai târziu, după ce
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
Un asemenea catalog, dacă s-ar putea numi totuși astfel, trebuie să facă loc unor singularități incomprehensibile ca atare. În astfel de situații, ceea ce „se spune“ devine mai real și mai sensibil decât cele văzute nemijlocit. Realitatea sa poate fi resimțită întocmai, aproape carnal. Nu mai poți afirma că, față de cele de primă instanță, reprezintă o simplă compoziție simbolică. Observi, firește, că e vorba de o ficțiune sau de un mit, însă acest lucru nu o face mai puțin reală. Desigur
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
Cel deal doilea, dacă nu șia pierdut de la bun început mințile, a căzut și el în genunchi. Însă nici unul nu are în față ceva complicat sau greu de înțeles. Dimpotrivă, ei întrevăd deodată nonsensul ca atare. Mai bine spus, îl resimt în carne și oase odată cu moartea însăși, este la fel de enigmatic și ultimativ ca și aceasta. Drumul printrun astfel de labirint nu seamănă deloc celui care te lasă să alegi, la nevoie, fie o direcție, fie alta. În ambele situații descrise
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
ca și aceasta. Drumul printrun astfel de labirint nu seamănă deloc celui care te lasă să alegi, la nevoie, fie o direcție, fie alta. În ambele situații descrise de Borges, omul are în față ceva realmente straniu. Probabil că fiecare resimte, în felul său, prezen ța unui dincolo. Însă nimic nu mai lasă posibilitatea de a fi înțeles, nu mai este nici timp și nici loc pentru așa ceva. După ce închei lectura acestei povestiri, vezi că ai ignorat de la bun început ceva
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
nimic, Allaby, parohul locului, „a exhumat povestea unui rege pe care Divinitatea la pedepsit pentru că își construise un labirint“. Mai multe aflase chiar de la Abenjacán, după ce la cunoscut. Construcția ar fi fost ridicată tocmai pentru a scăpa de amenințarea morții, resimțită sub chipul desfigurat al cuiva ucis: „mă voi ascunde în centrul unui labirint pentru ca fantasma lui să rătăcească“. Ceea ce a și făcut, căci, de îndată ce a ridicat edificiul, sa refugiat în mijlocul acestuia, iar din ziua aceea nimeni nu la mai văzut
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
a). Deși nu o poate deține și o face nesigură de ea însăși, mintea omenească este fascinată de o asemenea viziune (theoría). Nu i este dată ca atare, însă va căuta să vorbească despre ea și despre cele divine. Mintea resimte dintru început o stare de nedumerire sau perplexitate (aporía). În același timp, se mi nunează în fața unor astfel de lucruri. Este o stare ce trezește imediat percepția acută a propriei necunoașteri („Acela însă care se îndoiește și se minunează recunoaște
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
în altă accepțiune. Ele îți apar mai curând incomprehensibile, stranii. Cred că acesta este termenul potrivit: „stranii“. Par să apar țină unei alte lumi, străină cu totul celei din care vorbim în viața de toate zilele. Însă de ce anume sunt resimțite astfel, stranii? Nu știm ce motive deosebite au avut unii filozofi ca să spună acele lucruri, sau dacă măcar au avut motive. Nu știm nici dacă ei au înțeles întotdeauna ceea ce au spus. Cu toate acestea, au fost bine reținute, LIMITE
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
când metafizica, mai precis dorința metafizică, se orientează către ceea ce îi apare pentru totdeauna străin? Încredințată fiind că „adevărata viață se află în altă parte“, dorința va fi acum de nesatisfăcut (Émmanuel Lévinas). În acest caz, lipsa de sens e resimțită mai curând dincoace, eventual în nevoia de a te fixa întrun loc și ați satisface dorința însăși. De altfel, locul străin începe cu noi înșine, cu simțurile și trupul pro priu, mergând până în punctul în care, așa cum intuiește Rimbaud, eul
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
obținut prin abstracție și nivelare<ref id="120">Ibidem, p. 219.</ref>. Apare deopotrivă ca lipsă: lipsă a determinării felului de a fi, lipsă a unei limite sau lipsă de relief, cum am văzut mai sus. De aceea va fi resimțită în multe feluri, retrasă și inertă, sau, dimpotrivă, activă, capabilă să se opună. De pildă, ceea ce numim „realitate“ a fost înțeles la un moment dat ca „rezistență“ a unui lucru în fața voinței omenești: ceva apare „în afară“ și totuși opus
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
naturale pot să irumpă în așa fel încât să distrugă totul în cale. Erupția pe neașteptate a unui vulcan, ce îngroapă în cenușă localități întregi, ne apare absurdă. Revărsarea cumplită a apelor, ce șterge din cale așeză rile omenești, o resimțim imediat absurdă. Căderea unui meteorit de proporții, ce duce la dispariția unor specii vii, apare sigur absurdă. Doar că toate acestea nu sunt absurde în ele însele: nu sar putea spune cu înțeles așa ceva. Ele devin absurde în măsura în care omul vine
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
ea rămâne doar bănuită. Probabil că acest „mai târziu“ este la lucru chiar și aici, în aceste pagini, numai că faptul ca atare nu prea se lasă văzut. Nu este vorba doar de acea „lipsă de sens“ pe care o resimte gândirea logică în fața „cercului înțelegerii“. Ci de o accepțiune a ei radical diferită. Astfel, vorbind despre sensul ființei, înțelege că nu poate fi vorba de ceva „care s ar afla în spatele ființei“, ci privește ființa însăși în măsura în care se deschide comprehensiunii
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
Bătrânul și cu mine am îngenuncheat în fața mormântului deschis și în fața Lui. Acest din urmă gest, insondabil întro privință, infirmă ideea simplei absențe a sensului în cele petrecute. Cei doi, care au îngenuncheat atunci în chipul cel mai firesc, au resimțit sigur altceva decât puterea oarbă a naturii în simpla ei dezlănțuire. 18. Dorința de a exprima absurdul ca atare Ca întrun fel de întrecere retorică, atemporală, sau formulat propoziții absurde sub cele mai variate intenții. Un exemplu bine cunoscut este
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
ciunea.“ Această întrebare aduce cu sine o chestiune esențială, anume ce înseamnă în definitiv nebunie și ce înseamnă înțelepciune. După cum spune Apostolul, când cel înțelept pierde sensul adevărului și al vieții, înțelepciunea sa este nebunie. Numai că acest înțelept nu resimte el însuși propria nebunie, ci vede nebunia în altă parte, în cuvântul Crucii (I Cor. 1, 18). Nu vrea să știe că Dumnezeu a dovedit nebună înțelep ciunea acestei lumi (1, 20), că Hristos cel răstignit este însăși înțelepciunea lui
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
altul, de o înțelegere sau alta. Întro altă scriere va spune că Dumnezeu este incomprehensibilis și immensus, cunoscut așa cum este doar Lui Însuși; ceea ce ne ajută săL înțelegem este neputința de aL înțelege (Apologeticum, XVII, 2-3). În fața puterii sale, omul resimte ceva cu neputință ca atare (impossibile), copleșitor și minunat. Vorbind în acest fel, nu cred că Tertulian lasă deoparte pu terea rațională de înțelegere proprie omului. Nu uzează de o logică spectaculoasă doar pentru scandalul ei, întrucât ar veni în
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
caută să înțeleagă ceea ce se petrece întrun asemenea loc singular. Cele două tendințe compun o antinomie insolubilă, din care, odată atinsă, nu se poate da înapoi. Este însă în joc o situație de excepție, sau, dimpotrivă, o tentație continuă și resimțită sub varii chipuri? Kierkegaard împărtășește a doua variantă, știind bine că fiecare paradox este în felul său singular. Constată că paradoxul poate fi întâlnit chiar și în gândirea obișnuită a unui individ, „în măsura în care, când acesta gândește, el nu mai este
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
afle ceva sigur? Încrezător în posibilitatea unui sens, ar putea crede că omul de la țară întâlnește în ultima clipă tocmai legea pe care o caută. O întâlnește așa cum este ea, de nevăzut și totuși acolo, insesizabilă și totuși strălucitoare. O resimte asemeni gra ției de sus, fulgurantă și imprevizibilă. Ar putea invoca în această privință cel puțin două secvențe, cea în care află de „o strălucire nestinsă ce răzbește pe ușa legii“, și cea finală, când omului de la țară i se
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
urmărit cu atenție evoluția doamnei Monica Șerbănescu în fața CSM pentru a vedea calitatea umană a candidaturii. O doamnă timorată, lipsită de siguranța opiniilor, evaluându-și temător șansele, lipsită de fermitatea impasibilă a unui procuror șef. La ora actuală clasa politică resimte DNA ca pe un atentat la propriile privilegii. Eforturile celor care luptă împotriva activității procurorilor au în vedere tocmai realizarea unei uriașe presiuni politice și de imagine publică asupra acestora pentru intimidare. De doi, trei ani, de când s-a declanșat
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
o ceartă și orice întâlnire într-o confruntare. Este ceva în modul personajului de a se comporta și de a vorbi care îi enervează pe ceilalți, antrenându-i pe o pantă aberantă a controversei. E firesc ca eroul nostru să resimtă viața ca pe o corvoadă și lumea ca pe o aberație pe care vrea să le nege prin sinucidere, după cum la fel de firesc este ca sinuciderea să eșueze matematic, din aceeași blestemată fatalitate care îl face să treacă din gafă în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2201_a_3526]
-
pe toți cei din jurul său cu aura absurdului îl individualizează iarăși pe eroul din Circul nostru, apropiindu-l de frații săi de acum 70 de ani. El ia toate întâmplările prin care trece ca pe niște aventuri existențiale, gata să resimtă violența boantă a realului chiar și într-o întâlnire fără consecințe cu niște țigani obsceni într-un tramvai. Nervozitatea zgândărită a eroului amintește de disperările nemotivate ale naratorului blecherian în fața sertarelor cu nasturi din casa părintească. În fine, clasică este
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2201_a_3526]
-
neobișnuite pentru matematică și limbi străine. Nieve are simț pentru afaceri și știe foarte clar ce vrea de la viață. Atunci când Nieve îi răpește singurul lucru pe care nu este dispusă să-l împartă - primul bărbat pe care îl iubește -, Darcey resimte dubla trădare ca pe o adevărată catastrofă. Incapabilă să accepte lovitura, părăsește New York-ul și se mută în Irlanda. După zece ani, Nieve face o tentativă de reconciliere: se căsătorește și, în acest moment atât de important, vrea să-și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2214_a_3539]
-
cuprinsă de adâncă descurajare și deznădăjduire, un bine ce-l mai pot avea ar fi să mor. Și, dacă n-am mai zis nimic de venirea mea în București, este că n-ași voi cât de puțin să fac ca să resimți în vreo presiune din parte-mi, las lucrurile în voia soartei și mai cu seamă în voia ta și a împrejurărilor tale, căci nu mă sfiesc a-ți spune: îți voi fi sarcină și aceasta mă apasă pe suflet. Citind
Opere 16 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295594_a_296923]
-
pe care acest spectacol l-a avut asupra mea și a Helgăi a fost de-a ne uni, de-a ne aduce fără nici un efort într-o relație care altminteri ar fi necesitat un timp îndelungat. Stăteam unul lângă altul resimțind invazia imperiului nostru. — N-a fost o pipă foarte valoroasă, nu-i așa? l-am întrebat eu. — Ba a fost... pentru mine, zise el. — Cumpără-ți alta, i-am sugerat. — Pe aia o vreau, se încăpățână el. M-am obișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
pe câmpiile Rusiei. Fără îndoială că aceste stări de lucruri și-au pus amprenta pe caracterul simfoniei. Unii comentatori au legat impetuozitatea, năvalnicul suflu de viață care țâșnește din Simfonia VII, de speranța luminoasă către viitor a popoarelor, de bucuria resimțită de masele largi la aflarea căderii lui Napoleon. Iată de ce muzicologul Karl Schnewolf, denumește Simfonia VII-a ,,Simfonia 1812”. Optimismul care străbate Simfonia VII, bucuria fără margini, dusă până la paroxism, care irumpe din sunetele ei, ne apar cu totul explicabile
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
călugărul Savatie pe scriitorul Baștovoi, acest răspuns se conține în însăși cartea despre care vorbim. Cum vezi literatura ta în contextul producțiilor literare de azi? Atât în proză, cât și în poezie s-au produs schimbări notabile după 2000. Cum resimți aceste schimbări? Eu mă bucur că lumea se întoarce la literatură, după entuziasmul idiot pe care l-a trezit instaurarea televiziunii prin cablu. La sfârșitul anilor ’90 părea că literatura și-a trăit traiul, și-a mâncat mălaiul. Acum lumea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]