59,062 matches
-
reprezentînd masacrul din Chios, arta romantică adoptă cauza greacă, comitetele filoelene se multiplică, Chateaubriand și Victor Hugo iau atitudine, în timp ce Byron se duce la Missolonghi 260 în februarie 1824, urmînd ca la 19 aprilie să moară acolo de febră. Guvernul francez nu se mai poate opune intelectualilor săi, iar Anglia, unui membru al Camerei lorzilor, dacă nu poetului Byron. Ambele vor ceda insistențelor belicoase ale țarului Nicolae I care succede țarului Alexandru, la 1825. La 20 octombrie 1827, cînd flota ruso-an-glo-franceză
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
independenți. Lipsită de vreo nuanță dramatică, independența belgiană confirmă și mai mult orientarea catolicilor spre un principiu al naționalităților. După 1815, Belgia aparține Olandei, care o administrează direct. Această tutelă apăsătoare îi nemulțumește mai ales pe notabilii liberi de expresie franceză, fie și numai pentru faptul că aceștia rîvneau la posturile ocupate de funcționarii olandezi. Sub celălalt aspect, ideologic, notabilitățile catolice se răzvrătesc împotriva innfluenței pe care agenții de stat, aproape toți protestanți, o exercită asupra societății, în special asupra școlilor
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
o fac eliberînd țăranii de iobăgie, decretînd înrolarea cu adevărat universală, dînd orașelor consilieri municipali aleși, instaurînd în general un mod de guvernare descentralizat care contrastează cu rigiditatea modelului na-poleonian, făcînd armata prusacă să fie mai "democratică" decît revoluționara armată franceză. Efectele acestei refaceri vor fi întărite pe deasupra de expasiunea economică a Prusiei. Marile bănci devin adevărate puteri, talerul devine moneda de schimb intergermană, iar uniunea vamală Zollverein creată în 1825, în 1836 atrăsese deja cea mai mare parte a statelor
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
În mod paradoxal, acesta din urmă va triumfa după abdicarea sa. Carbonarii vor iniția în 1831 lovituri de forță în Modena și Pavia; în 1832 vor reedita experiența la Bolognia obținînd drept rezultat o dublă ocupare a zonei, austriacă și franceză pînă în 1838; apoi vor avea cea mai marcantă contribuție în cadrul Primăverii popoarelor de la 1848. La Palermo revoluția va izbucni înaintea celei de la Paris. Pentru a preîntîmpina extensia acesteia, regele Piemontului, marele duce al Toscanei și Papa Pius al IX
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
a fost învinsă. Ulterior, o revoluție care va izbucni la Roma va sancționa astfel neutralitatea pontificală. În noiembrie 1848 italienii vor reuși să întemeieze o republică, de scurtă durată însă, pentru că la 3 iulie 1849 un corp expediționar al armatei franceze o va distruge. Totul se va complica și mai mult. Republica de la Paris se va manifesta în spirit papist, timp în care, începînd cu luna martie, Charles-Albert va reîncepe războiul împotriva Austriei. Învins la Novara, la trei zile după începerea
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
1858, alianța cu Franța îi va permite să elaboreze un plan ce avea toate șansele de reușită. Provocată de incidentele instigate de către Piemont, Austria îi va adresa acestuia un ultimatum la 23 aprilie 1859. Războiul începe iar și, grație armatei franceze, Austria va fi constrînsă să cedeze. Mica Italie piemonteză se va mări cu Lombardia, Milano și cu Veneția. Printr-o minune ne-așteptată i se vor alătura Toscana, Modena, Parma și Romania cucerite de patrioții ce fuseseră mai înainte republicani
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
pe francezi care îi detestă atît, îi găsesc înduioșători și recunosc într-o manieră absolut sportivă că Jeanne d'Arc este cea mai curajoasă femeie a tuturor timpurilor, în viziunea lor un fel de sufragetă medievală lovită de obscurantismul episcopului francez Cauchon. Cel mult această stimă este nuanțată, pentru francezi ca și pentru alții, de un fel de compasiune din partea lor. Pentru britanici, celelalte popoare au neșansa de-a trăi în ignoranța libertății, într-un soi de vast Orient ale cărui
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
acestea nu sînt decît niște fantasmagorii extreme, conform spiritului timpului. Mai subtile sînt considerațiunile lui Renan sau Taine care nu se abțin să recunoască meritele eminente ale culturii germane. Și mai marcantă încă este întorsătura pe care o ia naționalismul francez sub impactul înfrîn-gerii de la 1871 și al anexării Alsaciei-Lorena, cînd dreapta ca-tolică și stînga laică reușesc să ajungă la un compromis tactic. Fără îndoială, această apropiere se înscrie tot într-o pulsiune belicoasă care, la început defensivă, va deveni ofensivă
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
care, în 1872, va publica Cîntecul soldatului. Proclamînd în gura mare datoria imperioasă de a recuceri provinciile din est furate de Germania, această culegere poetico-cocardieră dezvoltă o mistică a armatei "armata este marea patroană care ne botează pe toți ca francezi"280 erijată în postura de ferment al naționalității. Chiar dacă după 1879 va urma o traiectorie facțioasă, va face campanie pentru generalul Boulanger în 1887 și apoi va încerca în 1899 să-l antrenze pe generalul Roglet într-un marș pe
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
ce derivă de aici naționalismul rămîne mai degrabă apanajul dreptei credincioase. Însă Barrès nu mai neagă revoluția. El o integrează în trecutul Franței. El denunță chiar, ca și Renan, viziunile rasiste, notînd că este inexact să vorbești de o rasă franceză în sens strict: "Noi nu sîntem o rasă ci o națiune"283. Astfel se prefigurează poziția intermediară între civismul național al liberalilor și primordialismul reacționar al Acțiunii franceze, Barrès recla-mîndu-se dintr-un vag socialism federalist din momentul în ca-re, în
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
Renan, viziunile rasiste, notînd că este inexact să vorbești de o rasă franceză în sens strict: "Noi nu sîntem o rasă ci o națiune"283. Astfel se prefigurează poziția intermediară între civismul național al liberalilor și primordialismul reacționar al Acțiunii franceze, Barrès recla-mîndu-se dintr-un vag socialism federalist din momentul în ca-re, în 1893, el ia conducerea ziarului Cocarda 284. În schimb, Charles Maurras (1868-1952) este foarte de-parte de a admite că Republica timpului său încarnează legitimitatea națională. Dacă și
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
francezilor fără ca aceștia să dețină prerogative asupra ei. Maurras disprețuiește legitimitatea democratică. Însă audiența de care se bucură rămîne într-un anume sens confidențială ori-cît ar părea să crească în aparență. Ea este formată din indivizi dubioși adepți ai Acțiunii franceze 285, al căror regalism depășit provoacă o heterodoxie religioasă ce va determina excomunicarea sa în 1928. Avansarea naționalismului de Stat într-o Franță republicană de voie sau de nevoie se va produce așadar în ciuda rezistenței maurrasiene, fapt atestat și de
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
raliere cu regimul republican proslăvit în 1892 de către papa Leon XIII, după ce cardinalul Lavigerie legase contracte cu Jules Ferry și Jules Grévy în 1883. În schimb, traiectoria laicilor cuprinși de misticismul patriei spirituale rămîne mai enigmatic, chiar dacă grație lui naționalismul francez depășește criza suscitată de separarea Bisericii și Statului pentru a atinge apoi nivelul sublimului în anii ce preced războiul din 1914-1918. Cel mai celebru dintre acești convertiți este desigur Charles Péguy (1873-1914) și convertirea sa are rădăcini adînci, mai precis
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
ce preced războiul din 1914-1918. Cel mai celebru dintre acești convertiți este desigur Charles Péguy (1873-1914) și convertirea sa are rădăcini adînci, mai precis într-un antimilitarism care, în 1899, îl de-termina să scrie în Revue blanche: "Ca internaționaliști francezi noi știm ce spunem atunci cînd răspundem: Da, atacăm în mod absolut întreaga armată atîta vreme cît aceasta este un instrument de război ofensiv în Algeria, în Tunisia, la Tonkin, în Sudan și Madagascar.". Însă este adevărat că tot Péguy
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
la un an de închisoare și refu-giindu-se în Franța, profitînd de răgazul ce i se acordase pentru a se preda ca prizonier, Hansi își va prezenta poziția drept o "luptă împotriva nedreptății și a barbariei".298 Același periodic al burgheziei franceze anunță faptul că Paul Déroulède, decedat fiind, va fi înlocuit de către Maurice Barrès în fruntea Ligii patriotice. Pentru a da evenimentelor o notă solemnă acesta exclamase în timpul unei manifestări ce avusese loc în strada Piramidelor: "Glorie Jeannei d'Arc! Trăiască
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
va fi înlocuit de către Maurice Barrès în fruntea Ligii patriotice. Pentru a da evenimentelor o notă solemnă acesta exclamase în timpul unei manifestări ce avusese loc în strada Piramidelor: "Glorie Jeannei d'Arc! Trăiască Franța!" Explicația este de la sine înțeleasă: patria franceză este sacră în timp ce aceea a germanilor este barbară. Necazul este că și germanii întrețineau, la rîndul lor, un sentiment asemănător și, în aceste condiții, socialiștii din ambele țări nu-și puteau reține mult timp impulsurile belicoase. Tra-diția socialiștilor își are
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
și de la Berlin pentru ca acestea să tempereze, unul Austria, iar celălalt Rusia. Ei nu l-au luat în seamă pe socialistul austriac Victor Adler care s-a arătat pesimist într-atît, incît i-a dus la culmea indignării pe interlocutorii săi francezi și germani. În ceea ce-l privește, Jean Jaurès rămîne convins de posibilitatea declanșării unei greve generale simultane în țările implicate, în cazul primejdiei de război. La 31 iulie, Partidul social-democrat german trimite un emisar la Paris pentru a se pune
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
cu francezii în acestă privință. Însă, în ziua următoare Jaurès va fi asasinat. Presa, care-l tra-tase cu dispreț ani de-a rîndul, nu acordă prea mare atenție morții sale, preocupată fiind cu desăvîrșire de anunțarea mobilizării. În plus, socialiștii francezi se consideră drept victime ale unui atac german, tot așa cum omologii lor de dincolo de Rin se considerau amenințați de către despotismul țarist sprijinit de Franța. Astfel se poate spune că începe un dialog al surzilor. Declarația de război nefiind supusă Reichstag
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
de către despotismul țarist sprijinit de Franța. Astfel se poate spune că începe un dialog al surzilor. Declarația de război nefiind supusă Reichstag-ului, socialiștii germani votează totuși credite militare excepționale, chiar și cei paisprezece deputați pacifiști. Cît despre omologii lor francezi aceștia se angajează în aceeași măsură pe calea exaltării naționale. Incluzînd și extrema stîngă, războiul din 1914-1918 ia îndată chipul luptei pentru libertatea popoarelor și pentru afirmarea democrației împotriva autoritarismului, atît din perspec-tiva francezilor, a englezilor, a belgienilor cît și
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
Kaiser-ului, ca și de laudele aduse lui Franz-Josef, pe care evreii îl considerau drept protectorul lor împotriva grupurilor antisemite din Austro-Ungaria."299 Asemenea sentimente explică o dată în plus angajarea patriotică a evreilor germani sau austrieci ca și a celor francezi și englezi. Ilustrativ este cazul lui Ernest Rosenberg, născut în Silezia, admis la Academia militară în 1917, voluntar în corpurile armatei franceze în 1918, afiliat Partidului social-de-mocrat în 1925, devenit apoi comandantul miliției militare Reichbanner înainte de a se fi alăturat
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
299 Asemenea sentimente explică o dată în plus angajarea patriotică a evreilor germani sau austrieci ca și a celor francezi și englezi. Ilustrativ este cazul lui Ernest Rosenberg, născut în Silezia, admis la Academia militară în 1917, voluntar în corpurile armatei franceze în 1918, afiliat Partidului social-de-mocrat în 1925, devenit apoi comandantul miliției militare Reichbanner înainte de a se fi alăturat Brigăzilor inter-naționale, la Madrid, în 1936. Pentru Rosenberg ca și pentru mulți alții în acestă epocă, un astfel de parcurs nu avea
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
cîmpul de luptă se aflau și cadavre abandonate ale aliaților. Acest maniheism al primilor doi ani de conflict va fi a-gravat în Germania prin expresia așa-numitelor "rațiuni de război" de orientare pangermanistă. La Paris, filosoful Bergson opune "sufletul francez" "mașinismului german".307 La Berlin, industriași ca Hugo Stinnes, Alfred Hugenberg, Emil Kirdorf, în general Asociația patronatului, Federația agricultorilor ca și masa claselor mijlocii, proslăvesc anexarea Țărilor baltice și a Poloniei rusești, prefigurînd deja principiul "epurării etnice" a acestor teritorii
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
va inaugura renașterea între 1919 și 1922 printr-o serie de conflicte militare cu Ucraina, cu Cehoslovacia, cu corpurile de armate germane și mai ales cu Rusia. Dintr-o națiune martiră ea devine imperialistă grație concursului ofițerilor și susținerii materiale franceze. Paralel cu aceasta, viața politică internă înregistrează un conflict recurent între un curent germanofil și antirus, condus de generalul Pilsudski, și o tendință inversă, favorabilă consolidării unei mici Polonii preponderent poloneze, condusă de liderul demo-crat-naționalilor, Roman Dmovski. De la o zi
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
săi mai puțin notorii, patria devine un bun al muncitorilor. Nu numai Rusia, ci lumea întreagă anunță acest lucru: anume, un viitor al dreptății prefigurat de muncitorii uzinelor din Moscova, de greviștii din Ruhr care în 1923 protestează împotria ocupației franceze și cu care Partidul comunist se solidarizează în numele luptelor revoluționare împotriva magnaților cărbunelui"369, și, la limită, de către insurgenții marocani din Rif care, în 1925 îl conving pe Aragon să strige "Trăiască Abd-el-Krim"370. Într-un cuvînt, extrema stîngă intelectuală
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
ar vrea să concilieze predispoziția lor internaționalistă cu legăturile naționale pe care le-ar displăcea să le rupă și de asemenea, cu o convingere democratică încă liberă și pluralistă. Problema se va descîlci începînd cu 1934, la inițiativa Partidului comunist francez care se preocupă într-un alt mod de pagubele provocate de acest amalgam care tinde să strivească cu aceeași ostilitate pe democrații moderați, pe socialiști și pe naziști, toți repudiați în aceeași clasă a "trădătorilor sociali". În mai 1935, semnarea
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]