59,587 matches
-
decurge din actul de gîndire. Așadar, după Moore, raționalismul nu poate oferi nici criteriul universal al adevărului și nici principiul elementar al întemeierii lui. În "filozofia simțului comun" concepută de el, îndoielile de tipul celei carteziene (dubito ergo cogito) sînt respinse în mod simplu, precum, de exemplu, dovada că mîinile există este faptul că ele pot fi expuse ca atare. Prin urmare, experiența ne furnizează o bună parte din cunoașterea despre constituenții lumii independente de spiritul nostru și ne-o furnizează
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
și ne-o furnizează, cel puțin în unele cazuri, cu o certitudine superioară aceleia pe care o au concluziile care pornesc de la premisele sceptice. Dar, deși în domeniul teoriei cunoașterii Moore se situează pe o poziție de esență empiristă, el respinge concluziile sceptice la care s-a ajuns uneori prin empirism, relația exactă dintre datele senzoriale și lucrurile materiale rămînînd mereu enigmatică. Orientarea sa novatoare în problema cunoașterii a înrîurit însă gîndirea unor urmași precum Bertrand Russell și Ludwig Wittgen-stein, în
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
multe puncte de contact în ceea ce privește interpretarea limbii. Există chiar, crede acest analist, elemente care dovedesc o filiație între opiniile despre limbă ale gînditorilor englezi (între care și Bertrand Russell) și aserțiunile filozofului austriac, îndeosebi din Tractatus logico-philosophicus145. Ludwig Wittgenstein 146 respinge, la fel ca Moore, opini-ile carteziene despre cunoaștere și îndoială, dar crede că atît Moore, cît și Descartes greșesc, fiindcă este lipsit de sens să ai pretenții de cunoaștere acolo unde îndoiala însăși nu are nici un rost. De vreme ce în toate
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
conștiente. Urmărind în continuare concepția lui Eugen Coșeriu, se remarcă afirmația că, spre deosebire de fenomenele naturale care se produc printr-o cauză, printr-o necesitate exterioară, fenomenele culturale, precum schimbările lingvistice, se produc în virtutea unei finalități, unei necesități interne. Dar, deși respinge cauzalitatea de un anumit tip (cauzalitatea exterioară) în cazul schimbării lingvistice, Coșeriu nu pierde din vedere faptul că schimbarea are loc în anumite împrejurări și că are două etape distincte, inovația și adoptarea, aceasta din urmă "fiind achiziție, modificare sau
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
mărginindu-se la a da indicații pedante în legătură cu semnificația cuvintelor. În aceste circumstanțe, fenome nologismul cu spiritul lui "anticonstructiv" nu poate fi începutul unei noi mișcări filozofice, ci, mai degrabă, un moment final al filozofiei realizate pînă acum. Dar, deși respinge maniera de filozofare favorizată de Martin Heidegger și, în general, nu urmează căile deschise de cugetătorul german, în efortul de a caracteriza spațiul stilistic, de a exemplifica specificitatea diferitelor spații și, mai ales, de a caracteriza spațiul mioritic românesc, Lucian
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
și operațiile matematicii− nu-și au locul într-o asemenea analiză. Ca atare, din punct de vedere metodologic, textul lui Noica este paradoxal, fără perspectivă și ineficient, căci, în vreme ce Heidegger sau Wittgenstein ignoră existența unei științe a limbii, gînditorul român respinge lingvistica, consi-derînd-o fără rost și demnă de dispreț, datorită acribiei cu care încearcă să explice faptele de limbă. După Noica, cugetarea filozofică nu are nevoie de un limbaj de specialitate, fiindcă ea "folosește nu limbajul, ci limba"407(se observă
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
că teoria lui necesită asumpția că cel puțin unele state urmăresc să supraviețuiască. Totuși, el nu formulează asumpția că statele urmăresc în mod rațional această strategie. Așadar, Waltz subliniază importanța pe care el o acordă și pe care Keohane o respinge procesului de selecție ce are loc în cadrul sistemelor competitive (Waltz, 1986, p. 331; James, 2002, p. 122). În Buzan ș.a. se afirmă că modelul lui Waltz implică o teorie "de sus în jos" a statului. Odată ce statele acționează împreună într-
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
unde cooperarea internațională aduce beneficii nete pentru state în termenii creșterii securității sau bunăstării lor în sistemul internațional, statele vor urmări activitatea instituționalizată. Totuși, unde instituționalizarea impune costuri nete statelor, care presupun acomodări și ajustări semnificative, probabil că statele vor respinge opțiunile instituționale. Instituționaliștii pot prezenta dovezi semnificative pentru a-și sprijini predicțiile referitoare la strategiile Germaniei începând cu 1989. Mai întâi, nu este clar dacă interpretarea neorealistă a procesului de unificare satisface pe deplin. Kohl a intenționat în mod expres
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
măririi bugetului UE, ce ar rezulta dacă PAC și fondurile structurale ar fi extinse la nivelul noilor membri (Tewes, 1998, p. 123). Instituționalismul evidențiază valoarea fundamentală a instituțiilor. Acolo unde angajamentul față de instituții creează costuri semnificative pentru state, ele vor respinge opțiunile instituționale. Astfel, tipul de comportament prezis de instituționalism ar fi susținerea din partea Germaniei fie a unei forme de "Europă-nucleu", fie, alternativ, a unei "Europe mai vaste" (Gutjahr, 1994; Hellmann, 1996). Europa-nucleu se referă la un grup de state vest-europene
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
teoriei instituționaliste, instituțiile internaționale pot dobândi o valoare de utilitate pentru state. Statele vor folosi instituțiile când acestea sunt utile în urmărirea intereselor naționale. Totuși, când instituționalizarea impune costuri nete statelor, cerându-le o acomodare și ajustare considerabilă, statele vor respinge opțiunile instituționale. Condițiile în care instituțiile pot fi valoroase pentru state apar când există tipare complexe ale interdependenței și/sau un grup bine dezvoltat de instituții internaționale preexistente. Se poate considera că relațiile Japoniei cu state din America de Nord și Europa
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
marcată de un grad ridicat de continuitate. Totuși, o astfel de concluzie pur și simplu aduce în discuție chestiunea mai profundă, referitoare la cât de durabilă este această strategie. Liberalism 2: opțiunile Japoniei În 1989, Van Wolferen a încercat să respingă afirmația că sistemul politic japonez se afla în pragul unor schimbări fundamentale. El a afirmat că ceea ce teza "Japoniei la răscruce" nu reușea să ia în calcul era faptul că "lipsirea sistematică de opțiuni în, practic, toate domeniile vieții cu
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Khmerilor Roșii să nu întrerupă procesul de pace. Totuși, aceste acțiuni au coincis cu încetarea ajutorului sovietic pentru Vietnam, fapt care a dus la retragerea vietnamezilor din Cambogia (Tow 1994, p. 151; Yahuda, 1996a, p. 214). Mai mult, China a respins sugestia de a-i aduce în fața unui tribunal internațional pe cei care au comis genocidul cambodgian, pentru a nu crea un precedent juridic neconvenabil (Seymour, 1998, p. 229). În prima jumătate a anilor 1990, China a susținut principiul suveranității cu privire la
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pentru state. În anumite condiții, statele vor fi încurajate să instituționalizeze aspecte ale interrelaționărilor lor, atunci când acest lucru facilitează urmărirea intereselor naționale. Totuși, când instituționalizarea impune costuri nete statelor, cerându-le un grad ridicat de adaptare și ajustare, ele vor respinge opțiunile instituționale. Condițiile în care instituțiile pot dobândi valoare pentru state apar atunci când există tipare complexe ale interdependenței și/sau un corpus bine dezvoltat de instituții internaționale. În termenii nivelurilor absolute ale interdependenței, economia Chinei a dezvoltat într-adevăr legături
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
În literatura din domeniu se afirmă că generarea identităților de tip ingrup duce direct la devalorizarea celor de tip outgrup. La rându-i, acest fapt duce la interpretări concurente ale relației cu outgrupul. Este important să notăm că ingrupul nu respinge și nici nu este suspicios față de outgrup, din cauza vreunei amenințări concrete la interesele ingrupului, așa cum afirmă neorealismul/realismul. Mai curând, are loc socializarea și se cercetează (in)existența unei amenințări concrete. Astfel, săgeata cauzală se orientează în sens opus față de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
eșecului pieței, instituționaliștii urmăresc să demonstreze că, și în lipsa unui agent centralizat de impunere a regulilor în sistemul internațional, cooperarea internațională este posibilă. Totuși, la o analiză mai atentă, se poate ca instituționaliștii să fi distorsionat trăsăturile neorealismului. Waltz a respins mereu perspectiva potrivit căreia teoria lui depinde de asumpția comportamentului rațional. În schimb, el subliniază că teoria se bazează pe efectele de selecție generate de interacțiunea într-un mediu competitiv. Privit astfel, neorealismul trebuie să fie înțeles ca o teorie
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
putem privi neorealismul dintr-o perspectivă raționalistă. Totuși, nu trebuie să ignorăm calitatea reflexivă a neorealismului, și nici preferința lui Waltz față de dependența de retroacțiunea cu efect de socializare din interiorul sistemului internațional. În baza acestei interpretări a neorealismului, putem respinge o înțelegere liniară a relației dintre neorealism, instituționalism și liberalism, în care instituționalismul este privit drept un punct de sinteză de-a lungul unei axe între neorealism și liberalism. Relația dintre cele trei modele trebuie să fie înțeleasă în termenii
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
lung ale balanțelor economice și strategice pentru că, prin politicile noastre sociale și economice, noi suntem cei care generăm aceste schimbări viitoare. Dacă acceptăm cu onestitate această transformare și gestionăm abil schimbarea relativă a poziției Americii în lume sau, dimpotrivă, dacă respingem și combatem această tendință seculară, insistând că SUA reprezintă o excepție ar putea fi cea mai mare întrebare strategică dintre toate. (Kennedy, 2001, pp. 77-78) Kennedy a continuat cu recunoașterea faptului că, deocamdată, probabil că SUA dețin resursele pentru a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
încercaseră (sau nu reușiseră) să i-o confere. Lui Hans Morgenthau, sarcina edificării unei teorii raționale a politicii internaționale i se părea necesară, dar imposibilă, iar Raymond Aron contesta ambițiile teoretice dincolo de pragul analizei istorice sau sociologice a relațiilor internaționale, respingând explicit analogia cu teoria economică. Acest scepticism se datora, în viziunea lui Waltz, faptului că nici ei, nici alți teoreticieni realiști nu își asumaseră răspunderea de a imita demersul fiziocraților în teoria economică de a abstrage un domeniu pretabil studiului
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
mulțumiți ("Realitatea TV", 2008) Indiferent dacă se dă de ceasul morții, tot nu-l iert.. 16 În unele situații, valoarea lui că nu este condițională: Uneori, am impresia că pur și simplu nu suntem interesați de perspectiva sănătății: fie că respingem descrierea simptomelor, fie că ne-am împăcat cu boala până într-atât, încât a început să ne placă (Andrei Pleșu, DV, 2007). 17 În toate expresiile corelative identificate, propoziția a doua poate fi (și este de cele mai multe ori) eliptică. 18
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
sprijină pe ipoteza subiacentă, greu de susținut, că trăim într-o lume fără repere axiologice, în care toate alegerile sunt echivalente. Ori, dacă ar fi așa, alegerea între variantele de acțiune nu are sens, decizia devine arbitrară, iar libertatea imaginară. Respingând această interpretare, nu putem însă să nu menționăm că ea surprinde, totuși, un prim grad al libertății: libertatea implică puterea voinței umane de , a pune între paranteze automatismele impulsurilor, de a nu accepta pasiv să dea curs oricăror solicitări ale
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
-l recunoaște ca ființă morală a obligat gândirea creștină să susțină existența liberului arbitru. Substratul moral al ideii religioase de liber arbitru este interpretat de Nietzsche în termeni extrem de negativi. Ideile directoare ale moralei creștine, bunăoară ideea de milă, sunt respinse ca având efecte nefaste asupra omului și asupra societății. Puternic influențat de ideile lui Darwin asupra selecției naturale, Nietzsche tinde să vadă oamenii ca ființe biologice angajate într-o continuă luptă pentru supraviețuire , luptă în care ceea ce contează este, energia
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
oamenii ca ființe biologice angajate într-o continuă luptă pentru supraviețuire , luptă în care ceea ce contează este, energia , forța, vitalitatea, valorile creștine: mila , umilința, supunerea, având un rol negativ, demobilizator, ele slăbesc voința și instinctul vital, de aceea filosofia le respinge. Într-o lume a luptei pentru existență, a selecției celui mai puternic, valorile și ideile creștine nu mai au nici un sens, acesta este unul din motivele pentru care Nietzsche crede ca ”Dumnezeu a murit!”, idee din care decurge și incompatibilitatea
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
pe ceilalți, de a-i păcăli, de a-i utiliza În folosul său, face parte din portret. Tipul agresiv face orice l-ar putea evidenția ca pe un bun luptător. Și toate acestea provin din frica profundă de a fi respinși, de a nu fi acceptați, ce izvorăște din marea neîncredere În sine și neîmplinirea afectivă. A fi recunoscut Îi promite nu numai afirmarea de sine, pe care el o reclamă, ci și menținerea iluziei de a fi iubit de ceilalți
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by Bivol O., Magda Luchian () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1474]
-
a iritat pe B. Delavrancea. Autoarea însă n-a voit să fie întru totul fidelă motivului românesc, ea concepându-l, spre exemplu, pe domnitorul Neagoe ca pe un Othello crud și aducând în scenă un grec, Kir Dimitri, care este respins de Maria Giannetta, soția lui Manole (în piesă: Mano). C. S. și-a dobândit merite și prin traducerile sale din literatura română. Rumänische Dichtungen (1881, în colaborare cu Mite Kremnitz), care cuprinde traduceri din opera lui V. Alecsandri, M. Eminescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286113_a_287442]
-
tânărului austriac, care declarase într-un spirit strict weiningerian că lui nimic nu i se pare acceptabil în viață în afara producerii unei mari opere sau a delectării cu cele pe care le datorăm celor mai geniale minți ale omenirii. Wittgenstein respingea orice concesie care ar fi putut să aducă atingere acelui ideal de perfecțiune creatoare ale cărui ingrediente principale erau claritatea cristalină și simplitatea austeră. Cercetarea fundamentelor logicii îi apărea drept un domeniu de supremă puritate, comparabil, din acest punct de
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]