59,062 matches
-
preluate de intelectualii români, după cel de-al Doilea Război Mondial situația era mult schimbată, În sensul confruntării cu o scenă intelectuală dominată de stînga. Mai mult, la 1848, mai ales românii de la Paris au găsit sprijin În mediile intelectuale franceze, au avut acces la publicații, Într-un cuvînt au reușit să prezinte o imagine unitară a României pe care doreau să o construiască. În contrast, exilul din Franța de după cel de-al Doilea Război Mondial s-a văzut confruntat cu
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
de a se face auzit, În condițiile În care mass-media au fost principalul mijloc de influențare a opiniei publice, iar românii nu au avut acces la mass-media occidentale. Virgil Ierunca afirmă că situația s-a schimbat după 1968, cînd publiciștii francezi au devenit interesați În activitatea exilului și a României sub comunism. Monica Lovinescu spunea că „primul pas Înspre deschiderea publicațiilor franceze pentru exilați s-a produs după 1970. Al doilea pas a fost făcut În momentul În care aceștia au
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
nu au avut acces la mass-media occidentale. Virgil Ierunca afirmă că situația s-a schimbat după 1968, cînd publiciștii francezi au devenit interesați În activitatea exilului și a României sub comunism. Monica Lovinescu spunea că „primul pas Înspre deschiderea publicațiilor franceze pentru exilați s-a produs după 1970. Al doilea pas a fost făcut În momentul În care aceștia au Început să ne caute, fiind interesați de noi. În cele din urmă, aceasta a Însemnat renașterea exilului de la 1848 pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
În care aceștia au Început să ne caute, fiind interesați de noi. În cele din urmă, aceasta a Însemnat renașterea exilului de la 1848 pe care ni l-am dorit Încă din 1940”. Dacă nu au putut avea acces la mass-media franceze, exilații români trebuiau să se folosească de propriile publicații pentru a suplini această absență. Prin urmare, publicul-țintă ar fi trebuit să fie cititorul francez, În general, și nu doar intelectualii. Cu toate acestea, publicațiile românești erau fie specializate, fie În
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
care ni l-am dorit Încă din 1940”. Dacă nu au putut avea acces la mass-media franceze, exilații români trebuiau să se folosească de propriile publicații pentru a suplini această absență. Prin urmare, publicul-țintă ar fi trebuit să fie cititorul francez, În general, și nu doar intelectualii. Cu toate acestea, publicațiile românești erau fie specializate, fie În limba română, fie distribuite În număr foarte mic, ceea ce limita accesul opiniei publice franceze. Pe de o parte, avem reviste specializate cum este cazul
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
absență. Prin urmare, publicul-țintă ar fi trebuit să fie cititorul francez, În general, și nu doar intelectualii. Cu toate acestea, publicațiile românești erau fie specializate, fie În limba română, fie distribuite În număr foarte mic, ceea ce limita accesul opiniei publice franceze. Pe de o parte, avem reviste specializate cum este cazul Revue de Etudes Roumaines care apărea În limba franceză și se adresa unei audiențe specializate, iar, pe de altă parte, erau publicate ziare În limba română pentru Întreaga comunitate a
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
acestea, publicațiile românești erau fie specializate, fie În limba română, fie distribuite În număr foarte mic, ceea ce limita accesul opiniei publice franceze. Pe de o parte, avem reviste specializate cum este cazul Revue de Etudes Roumaines care apărea În limba franceză și se adresa unei audiențe specializate, iar, pe de altă parte, erau publicate ziare În limba română pentru Întreaga comunitate a românilor de la Paris. În consecință, se poate spune că menirea ziarelor și a revistelor românilor de la Paris a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
redeveni ceea ce au fost, cîndva, părinții lui sau chiar el Însuși. În plus, comunitățile românești fondate În America și Canada sînt unice, din multe puncte de vedere, și se deosebesc de colectivitățile românești existente pe alte meridiane. Românii englezi, românii francezi, românii elvețieni etc. s-au adunat și ei În grupuri specifice, dar sînt altceva. Ca să nu mai vorbim despre comunitățile românilor rămași În afara granițelor naționale În urma unor „accidente” diplomatice, survenite după Primul sau al Doilea Război Mondial, care au provocat
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
În derularea Holocaustului din România. Cele trei studii familiarizează cititorul cu destinul evreilor români În Europa ocupată de naziști, reacții și percepții ale Ișuvului (comunitatea evreiască din Palestina pe cînd teritoriul respectiv se afla sub control britanic) și ale diplomaților francezi (Carol Iancu, Situația evreilor din România În perioada regimului antonescian reflectată În documentele diplomatice franceze) privind situația din România. Problemele diplomatice au apărut atunci cînd statul român a decis să „românizeze” proprietățile evreiești și cînd pașapoartele celor de religie iudaică
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Europa ocupată de naziști, reacții și percepții ale Ișuvului (comunitatea evreiască din Palestina pe cînd teritoriul respectiv se afla sub control britanic) și ale diplomaților francezi (Carol Iancu, Situația evreilor din România În perioada regimului antonescian reflectată În documentele diplomatice franceze) privind situația din România. Problemele diplomatice au apărut atunci cînd statul român a decis să „românizeze” proprietățile evreiești și cînd pașapoartele celor de religie iudaică au primit ștampila cu inscripția „Evreu”. Așa cum arată autorul articolului, cunoscutul cercetător Radu Ioanid, situația
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
care avea drept scop apărarea și ajutarea evreilor, acest fapt nu reiese nicidecum, ba chiar sîntem surprinși de lipsa de reacție și de disfuncționalitățile care au existat În sînul acesteia. În articolul său, Carol Iancu analizează o sută de documente franceze, documente publicate anul trecut și În limba română (Carol Iancu, Shoah În România, Editura Polirom, Iași, 2002). Ultima parte a cărții, „Miturile și spălarea istoriei”, totalizează trei studii și, așa cum sugerează și titlul, Își concentrează atenția asupra istoricilor naționaliști români
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Cu mai bine de un secol În urmă Caragiale observa că nu guvernul era ridicol, ci opoziția, unii speculînd după 1990 că și În comunism erau provocate false Împotriviri, pentru a justifica represiunea. Frica (definită și explicată convingător de istoricul francez Delumeau) nu a fost un fenomen doar românesc, Însă la noi epocile de spaimă predominau În istorie, Încît Emil Cioran se Întreba dacă „viața inspiră mai multă spaimă decît moartea”. Pe de altă parte, după 1990, au apărut tot mai
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
S-ar putea spune că lucrarea este un experiment deoarece cei doi autori, Alina Mungiu-Pippidi și Gerard Althabe, vin din direcții metodologice diferite - Mungiu-Pippidi s-a format la școala americană de antropologie politică, În timp ce Gerard Althabe este un cunoscut antropolog francez, director de programe la Ecole des Hautes Etudes en Science Sociales, Paris, cunoscut mai ales pentru interesul său În studierea societăților rurale din spațiile african și sud-american. Experimentul este cu siguranță unul reușit și binevenit dacă ne gîndim numai că
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
În condițiile În care În România se instaurase regimul „democrației populare” după abdicarea regelui Mihai I. Prin urmare, fiind nevoită să-și continue activitatea În alt spațiu decît cel familial și avînd avantajul cunoașterii excelente a limbii și a culturii franceze, Monica Lovinescu s-a integrat vieții culturale pariziene inițial ca parte a unor tinere companii teatrale de avangardă. Concomitent Începe Însă să-și definească din ce În ce mai clar rostul pe lume, dedicîndu-se promovării culturii românești În străinătate pentru a determina schimbarea regimului
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
o selecție a articolelor În funcție de temele care revin, trebuie precizat că autoarea se apropie de literatura română, analizînd nu numai calitatea operei literare, ci și implicarea scriitorilor În colaborarea cu regimul. În al doilea rînd, Monica Lovinescu evocă scena culturală franceză dominată de stînga și, În fine, Încearcă În cîteva articole să analizeze unele evenimente politice sau culturale semnificative pentru situația țărilor din blocul comunist, În general, și a României În special. În acest sens, autoarea Încearcă să aducă În discuție
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
liberalizare În literele românești” (p. 41). Un alt scriitor plasat În rîndul colaboratorilor cu regimul este Eugen Barbu, despre care Monica Lovinescu afirmă că Între apariția romanului Groapa În 1957 și 1966, cînd a fost publicat la Paris În traducerea franceză, „Între aceste date, aproape zece ani În cursul cărora am putut asista la măcinarea unui talent În romane de mîna a zecea și la creșterea conformismului cotidian cu care autorul plătea un moment de neconformism” (p. 193). Pe de altă
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Am avut deci dreptul la panoplia completă a imaginilor ce denaturează o spiritualitate autentică În favoarea unui folclor de almanah popular” (p. 225). Cea de-a treia temă majoră a articolelor care alcătuiesc volumul Monicăi Lovinescu se referă la scena culturală franceză, surprinzînd de cele mai multe ori evenimentele publicistice care marcau Într-un fel sau altul fie momentul desolidarizării unor intelectuali de ideologia comunistă, fie mărturiile venite dinspre blocul comunist. După cum se știe, conformismul stîngist domina În Franța În perioada aflată În atenția
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
care le-a moștenit... Adică să revizuiască toate pozițiile și pretențiile anterioare, mărturisind Însă, mai departe despre puterea negativă, antifetișistă, radical critică a spiritului, dar renunțînd la orice ideologie optimistă a salvării” (p. 22). Monica Lovinescu amintește cîțiva dintre intelectualii francezi care au inițiat și susținut efortul de revizuire: Edgar Morin, Pierre Fougeyrollas, Jean Duvingaud și Henri Lefebvre, și În acest context este prezentat opiniei publice din România Ștefan Lupașcu, una dintre personalitățile marcante ale exilului românesc care „a devenit pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
ale exilului românesc care „a devenit pentru revizioniștii de la Arguments, un fel de busolă În Încercarea nu numai de a depăși marxismul, ci și modurile de gîndire moștenite din secolul trecut” (p. 23). Exemplar pentru modul În care unii intelectuali francezi au renunțat la opțiunile comuniste este cazul lui Louis de Villefosse, care, În urma unei călătorii În URSS În 1952, cînd Îi sînt arătate miracolele comunismului, vede Într-o gară o țărancă bătrînă care ține În mînă un ou pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
celor care, Înșelîndu-se, au recunoscut mai tîrziu minciuna În care crezuseră și care, atunci cînd și-au dat seama, au avut un șoc și-au știut să tragă consecințele, dar nu iartă aroganța și lipsa de pocăință. Pe scena culturală franceză și-au făcut simțită prezența, deși periodic și fragmentar, și autori români din exil care fie publicau În limba franceză, fie erau cunoscuți prin traduceri. Existau Însă riscurile ca o antologie oficială, Nouvelles Roumaines, prefațată de Tudor Vianu, care nu
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
avut un șoc și-au știut să tragă consecințele, dar nu iartă aroganța și lipsa de pocăință. Pe scena culturală franceză și-au făcut simțită prezența, deși periodic și fragmentar, și autori români din exil care fie publicau În limba franceză, fie erau cunoscuți prin traduceri. Existau Însă riscurile ca o antologie oficială, Nouvelles Roumaines, prefațată de Tudor Vianu, care nu mai este „onestul profesor și estet de altădată”, să aibă consecințe dezastruoase pentru imaginea literaturii române În străinătate, iar Monica
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
pozitive cum ar fi Teatrul de Comedie de la București la Paris, sub regia lui David Esrig «un regizor de clasă» din noua generație de regizori În stare să Înfrunte concurența internațională” sau a regizorului Lucian Pintilie. În fine, scena publică franceză a fost locul În care disidenți din interiorul blocului comunist au devenit cunoscuți Întregii lumi. Expresie a liberalizării permise de Moscova, unii dintre aceștia au avut acordul autorităților; acesta a fost cazul poetului Andrei Voznesenski, care, atunci cînd a oferit
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
din Occident. Reacțiile din Occident pot fi Împărțite În două categorii: onorabile și suspecte. Onorabile, apelurile unor scriitori ca François Mauriac, Pierre Emmanuel, Alberto Moravia, Arthur Miller, Marguerite Duras. Suspecte, cîteva proteste ale unor partide occidentale. De pildă, partidul comunist francez. E Într-adevăr o degajare față de Moscova sau căutarea unui teren de Înțelegere electorală cu socialiștii? Și mai suspect, protestul indignat a lui Aragon care descoperă deodată că În Uniunea Sovietică se pot săvîrși nedreptăți” (p. 164). În concluzie, se
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
una, La Roumanie 1938-1940 vue de France, este o culegere de documente apărută În 1996, iar cealaltă investighează Împrejurările morții lui Gheorghe I. Brătianu În Închisoare. A doua a fost tradusă În românește. Un al treilea volum, destinat inițial publicului francez, pune acum la Îndemîna cititorilor români copioase extrase din corespondența dintre Churchill și Roosevelt, Însoțite de un comentariu care urmărește negocierile Aliaților cu Stalin Înainte și după sfîrșitul războiului. Concluzia sugerează, deși fără accente polemice, responsabilitatea Marii Britanii, mai Întîi pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Gilbert. A fost utilizată ediția Kimball a corespondenței Churchill-Roosevelt, din care vol. III, care cuprinde perioada februarie 1944 - aprilie 1945, se intitulează Alliance Declining. Reproducem aici textul original (În publicația românească, documentele sînt retraduse după o primă traducere În limba franceză), Întrucît e vorba de piesa fundamentală a dosarului, cea care reflectă cea mai timpurie atestare a soluției propuse de Churchill, la 31 mai 1944. De fapt, cu două săptămîni mai devreme, sovieticii o discutaseră cu Eden, arătînd o prudentă rezervă
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]