6,372 matches
-
unei năstrușnice dizidențe. Nu știu sigur dacă, după trauma revoluției, nu și-a făcut un mic stagiu purgator și pe la Socola, oricum, întîlnirile cu el sînt în ultimul timp din ce în ce mai deraiate, consumîndu-se rapid, doar în două-trei vorbe, în două-trei mimici comice, dacă n-ar fi de fapt triste. Îl întîlnesc de regulă dînd tîrcoale chioșcurilor de ziare, necumpărînd, făcînd în shimb un fel de furișată revistă a presei: citește doar titlurile. Acum două zile, își executa numărul obișnuit, numai că, de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
pentru a-i divulga frumusețea. Frumusețea unui gen atît de uitat într-o Românie care l-a practicat cîndva cu superbie. Acea Românie din care venea însuși cel căruia-i fusesem emoționat cicerone. Nu poate fi ocolită, desigur, voluta cumva comică a refuzului de a face diligența dorită de mine într-o Academie "de foarte multă vreme inexistentă", academicianul trecînd "foarte rar pe acolo". Dar și sofisticata mizanscenă a motivațiilor/ escamotărilor declanșate de cererea-mi (impardonabilă, monșer!). Așa încît, chestiunea devenea
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Ghiață uita parcă de moliciunile de scoarță ale vechii lui picturi și semna o, de nerecunoscut, pînză, Construcții noi în București. Dar în situația maestrului deja clasicizat se aflau alți cîțiva mari pictori care-ți lăsau impresia unui compromis aproape comic, dacă avem în vedere titlurile cu nonșalanță lipite lucrărilor. Ce asocieri de substanță, pictură-titlu, ar fi putut opera în cazul compoziției lui Catargi, în care spațiul imens al unei cazangerii era doar pretextul desfășurării excepționalelor sale potențe compoziționale și coloristice
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
se închega. Și care năzuia. Imediat sub titlul ziarului în grafica ingenuă a începuturilor, cu o bucolică țărăncuță, notînd probabil știri pe un corpolent carton e titrată, cum ar veni, tema numărul unu, scandaloasă desigur: Iadul casnic. Sub ea însă comic fotografia (cu aer de dagherotip) a Biroului Asociației Generale a Studenților din (țineți-vă respirația!) Montpellier, fiind trimiși (alt suspans) la pag. 3, pentru a afla numele celor șapte... din Montpellier. Un subiect grav, cu care nu aș încerca, nici
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
promoțional al editurii cu același nume, în care Gabriel Liiceanu și Andrei Pleșu invită cititorii la noua serie Rîsul lumii. Și o fac la modul cel mai adecvat: rîzînd. Unul, Pleșu, prăpădindu-se de rîs, celălalt abia stăpînindu-se. Cei doi... comici nu-s la prima lor ieșire de acest fel. Anul trecut, în înțesatul amfiteatru Eminescu de la Universitatea din Iași, subiectul atacat (cvasinecunoscutul filozof Alexandru Dragomir) a îmbrăcat același costum de Ianus bifrons. Liiceanu, știind exact ce va face Pleșu după
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
batiste albe, antisudorifice, declanșează, la tot cîteva minute, ropotele sălii. Rîsul lumii. De curînd, invitați fiind de unu' care-și zice, de ce?, Nașul, joacă aceeași scenetă în dublă mască, lăsîndu-l cinic pe moderator să-și facă, și el, numărul de comic permanent involuntar, ei doi pigmentînd ora cu perle pescuite în acceptat grotescul spectacol al lumii. Și mai are Nașul o fixă: să afle de la Pleșu de ce rîde Băsescu; la care fostul consilier de Cotroceni îi spune: Pentru că-i vine să
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
la urma urmei plictisitoare (dacă nu chiar nocivă) de personaje care nu au nici în clin, nici în mînecă cu analiza de acest gen, spectacolul oferit spre digerare unui public (la fel de diletant și el) fiind unul, dacă nu penibil și comic, oricum infecțios. Apariția unei convulsii politice sau sociale pune imediat în mișcare comandoul deriziunii analitice, antipaticii băgăreți bîntuind cam pe la toate posturile, dacă se poate în aceeași seară, cam pe la aceleași televiziuni de doi bani. Invitați de cam aceiași moderatori
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dimineața nesperată, încă o excepție, încă cineva care nu vocalizează în vid. Numai că, pentru a înțelege asta, se cere ureche fină. Navigatorul o are. Altfel, filarmonistul ce sînt n-ar rămîne, o oră, computerizat, lîngă el. 29 noiembrie Scenă comic stupefiantă, cu Castro îndreptîndu-se fudul spre asistența în delir, călcînd însă două trepte-odată și prăbușindu-se cu nasul de podea. Pe fondul unei de-acum disoluții organice, împiedicarea ultimului strigoi bolșevic îmbracă deja tunica simbolică a finalului. Un final care
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
matur, tot acolo! Interviul lui ultim, luat de un june invizibil, lîngă patul senectuții suferinde, deși tragic în subterana lui existențială, era de un burlesc al mimicii fără egal. Ticul facial al parkinsonianului, de nesupravegheat, se amplifica într-un crescendo comic, pînă la paroxism. Paroxismul marelui umorist al unei triste existențe. Dacă imediat îl așezăm aici și pe un longeviv Paleologu, de curînd plecat dintre noi, cu neiertător casantul său calificativ, imbecil, imposibil de prizat altfel decît rîzînd cu lacrimi, avem
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
unei triste existențe. Dacă imediat îl așezăm aici și pe un longeviv Paleologu, de curînd plecat dintre noi, cu neiertător casantul său calificativ, imbecil, imposibil de prizat altfel decît rîzînd cu lacrimi, avem exact ceea ce România a pierdut iremediabil: dimensiunea comicului superior. Nu aș risca pînă la a surprinde chiar și la fostul meu magistru de facultate, academicianul de-acum, Constantin Ciopraga, unda de umor subiacent a intervențiilor sale voit docte și serioase. Răposatul poet prieten Florin Mihai Petrescu, fost, și
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
meu magistru de facultate, academicianul de-acum, Constantin Ciopraga, unda de umor subiacent a intervențiilor sale voit docte și serioase. Răposatul poet prieten Florin Mihai Petrescu, fost, și el, student al magistrului, mare calamburgiu de locantă, intra în convulsivă transă comică, arunci cînd profesorul începea să-și dezvolte sobra intervenție publică. Numai tusea lui cronică îi întrerupea dezmățul hilar. Și tare nu cred că nu dibuise, el, pișicherul, sub ștaiful magistrului, bruma de... autoșagă. Cum, la fel, nu aș risca în
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
despre acea parte nobilă a unei Românii ce dispăruse demult și căreia îi ducem și-acum dorul. Reîntîlnit, altădată, într-un înțesat vernisaj de Sală Dalles, Catul, în așteptarea, și el, a personajului în discreționară vogă, iscă un moment de comic uluitor. Cum, în murmurul sperioasei așteptări hiperpoliticosul Catul își fuma distins țigara, un urlet de leoaică înjunghiată sparse societatea: vîrful aprins al țigării, excesiv de prevenitor manevrate, atinsese pempantul bust, producînd catastrofa... Incalificabilul Catul! Cu Baba, întîlnirile erau tușate cum altfel
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dovedesc mai pragmatice și izbutesc să-și impună punctul de vedere împotriva prejudecăților de tot felul, într-un final care abundă în farse. Conflictul între generații este speculat la maxim în Comedie cu olteni (jucată în 1969), tratare în registru comic a motivului shakespearian din Romeo și Julieta. Două familii rivale se judecă de ani întregi pentru tot felul de pricini ridicole, însă dragostea copiilor lor le aduce în cele din urmă împăcarea. În aceeași realitate se plasează și comediile într-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290598_a_291927]
-
Stoborăni prevestește romanul Răscoala al lui Liviu Rebreanu. G. Călinescu o consideră chiar „un strălucit izvor”. E o narațiune vie, cu un ritm bine susținut, respirând un adevăr care ține de realismul psihologic. Din loc în loc, dramatismul se răsucește în comic, în grotesc. În Stoborăni bântuie zvon de răzmeriță. Săraci din cale-afară, țăranii freamătă într-o așteptare pătrunsă de neliniști. Nu trebuie decât o scânteie ca disperarea lor să explodeze. Prilejul unor răfuieli le dă o exaltare ce duce ușor la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288944_a_290273]
-
scriitorului Constantin Popa este că a introdus-o în peisajul nostru actual. Fiind o piesă despre evaziune, nu este totuși o piesă evazionistă... Dimpotrivă, e o piesă acut implicată în actualitate. Vreau să subliniez finețea cu care împletește nuanțele dintre comic și tragic, dintre ironie și distanțare. MIHAIL DAVIDOGLU: Am fost fermecat de vivacitatea replicilor. PAUL TUTUNGIU: Autorul construiește un altfel de mit al violenței. Este vorba de individul care violentează o ordine socială, dar nu intrînd violent în acea ordine
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
un moment de tîrzie, mică și trecătoare revoltă. Mimînd sentimentele, gîndurile, comportamentele, viața îi refuză ca pe un fals, iar moartea îi primește ca pe o cacialma. Și-ți vine să rîzi. Reacția martorului e între nedumerire și un straniu comic. Nici urmă de tragic. Celelalte două personaje ale piesei există mai mult de dragul cenzurii... Mișar fi plăcut, dacă aș fi avut voie, ca Vera și Mihai să fi fost parteneri în această orgie a desființării, să sufere, să înnebunească și
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
Iubirea cea mare și unica face din ființa Poetului (așa ne place să-l numim pe cel nenumit în piesă) prilejul și pretextul unor aprige și încrîncenate dispute. Manevrantul al vedere este, firește, Șeful sectorului suflete, în varianta mai puțin comică, deloc binevoitoare. Intră în joc și soția jignită, părăsită pe jumătate. Intră în joc, sub presiunea "socială", frica, slăbiciunea, și protagonistul, din fericitul soartei, devine un cooperant supus al compromisurilor și politice. La vîrsta împlinirilor actoricești, Constantin Pușcașu vine cu
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
unu: Și n-am dreptate?! Gh. P. doi: Ba da..., ai dreptate... Și mă gîndesc că ar trebui să faci o cerere pentru o decorație..., să zicem "Rotița cuminte... în grad de mare rulment...". Ce zici? Gh. P. unu: Ești comic! Gh. P. doi: Păi măcar asta am învățat în viață să rîd exact atunci cînd îmi vine să plîng... Gh. P. unu: Și mai e ceva... Cu ce drept mă judecă pe mine, cei de azi, de acum, ca și
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
văd, Octav, eu te-am ghicit... Tu ataci din dorința de a te ataca pe tine... Octav: Nici măcar atîta, tata... Vorba lui Mona..., exerciții... antrenamente ușoare... trageri cu gloanțe oarbe... Și, culmea falsificării, cred că lupt de-adevărat... Ha! Scheciuri comice... ridicole... Costache: ... Pentru că tu vrei să ataci redute care ori sînt prea puternice, sau nu sînt deloc... Octav: ...Nu te contrazici deloc, tata... Cu alte cuvinte, tu spui că lupta e o absurditate...! Costache: Pentru că eu nu știu nici să
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
De acord, numai că cei care s-au dezintoxicat cel mai repede au fost cei care au provocat toate nenorocirile... În schimb, călare pe fotolii, tranzitează voioși... și în zbor spre culmile capitalismului...! Aici e culmea imoralității! Groparul: Iar ești comic...! Păi despre ce imoralitate vorbești tu?! Imoral este un om care încalcă o lege morală... Dar ăștia n-au încălcat nici o lege morală... pentru simplul motiv că nu știu ce-i aia morală... Adică sînt amorali... și deci n-au nici o vină
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
teatrale pentru diletanți. Sprijinit în acțiunea sa temerară, Ioan Baciu pregătește, peste puțin timp, o reprezentație teatrală cu piesa Ciorobor pentru un topor de Iosif Vulcan, piesă ce fusese tipărită în „Gura satului”. Repertoriul diletanților clujeni se îmbogățește cu „cânticele comice” și alte texte de Vasile Alecsandri, Costache Negruzzi și Matei Millo. Sosind în turneu în 1870, trupa lui Matei Millo acordă sprijin diletanților prin spectacole și îndrumări, contribuind astfel la formarea lor. La reprezentațiile lui Millo studenții aveau acces gratuit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289768_a_291097]
-
exprima în vizibil invizibilul, de a exploata distanța verticală, vectorii către un alt plan de realitate. De pildă, o cercetare recentă privind cultul budist birmanez dedicat lui weikza (mediator uman între lumi, înzestrat cu puteri extraordinare) punea în evidență stîngăciile comice ale spectacolului ritual de apariție a personajului. Asistența făcea haz de ele, înțelegîndu-le totodată ca aproximare prin definiție, imperfectă a supranaturalului. Pentru credincioși, greșelile voite de regie din episodul ritual făceau din el o conjectură performată, dacă e să folosim
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
sunt distribuite liste de cuvinte și de expresii verbale. In cazul acestui modul, la cererea participanților, ultimele cinci minute sunt consacrate unor exerciții de relaxare. Comparând situația pe care o trăim cu ceea ce li se întâmplă altora. Privind un film comic sau ascultând o muzică antrenantă. Să asculte o muzică lentă, să mângâie o batistă de mătase, să mănânce o bomboană cu gust de vanilie, să privească flacăra unei lumânări, să simtă mirosul unui parfum... De exemplu, să ne imaginăm că
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
să ofere claselor educate distracții și motive de mîn-drie culturală națională și modernă în același timp. În acest scop, în secolul al XIX-lea, s-au dezvoltat opera italiană, chiar înainte de a se fi desăvîrșit unitatea politică a țării, opera comică în Franța, zarzuela, gen liric semipopular în Spania și, de asemenea, o operă cvasifondatoare de naționalitate încă necunoscută în Ungaria și Boemia. Însă, indiferent de nivel, elementar sau elitist, proiectul final rămînea același, anume de a pune limba și cultura
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
nevoia de cunoaștere, frica de a dispărea Împreună cu informația și evenimentele pe care le trăiește, fără voia ei: „A trecut aproape o lună de cînd n-am mai scris În jurnal. S-au petrecut atît de multe lucruri, lucruri tragice, comice, dureroase, plăcute, neplăcute. N-am scris nimic nu din lipsă de subiect, ci din lipsă de răbdare, răbdare de-a lua creionul În mînă. Dar azi trebuie să scriu; nu mă Îndeamnă muza, dar trebuie să consemnez evenimentele, căci cine
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]