8,218 matches
-
încât să nu-i mai permită redactarea și expedierea de scrisori „ostile”. Inutilitatea respectivelor angajamente era evidentă pentru oricine, dar toți - anchetatori, procurori, șefi de direcții de securitate și de procuratură, ministru secretar de stat și procuror general - s-au prefăcut a nu o observa, ignorând inclusiv...amănuntul că Gh.H. domicilia în Buzău, unde a și plecat de altfel, imediat după punerea în libertate, iar fiica și ginerele locuiau în București și, oricum, nu aveau cea mai mică influență asupra lui
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
trenului. Mai erau cinci minute până la acel moment, când l-am observat pe unul din șoferii unității alergând pe culoarele aproape pustii ale trenului, într-un sens, apoi în celălalt. Nu m-a văzut și puteam foarte bine să mă prefac că nu l-am observat. Dar, destinul sau altceva a decis altfel... Și nu a fost prima oară când am trecut prin astfel de situații! Dacă, de pildă, în ziua de 5 iunie 1984, la terminarea programului, nu aș fi
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
decât profilul. Sfidare, aroganță, dispreț, disperare mascată? Toate la un loc? Era îmbrăcat, nu am înțeles de ce, într-o salopetă de un albastru spălăcit, într-o singură croială bluza și pantalonii, cu fermoar la mijloc, iar la mâini purta cătușe! Prefăcându-mă că nu mi se părea deloc anormală atitudinea sa, dar și fără intenția de a-i răspunde cu o altă „monedă”, am chemat subofițerul de la arest și i-am cerut să-i scoată cătușele. Acesta a ezitat câteva momente
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
capitolul obligatoriu cu amintiri din Comunism... În primul rând că m-a șocat înjurătura. Taică-meu se înroșise, i se umflaseră venele gâtului și-mi tot repeta, furios, ultima parte a bancului. Încercam să scot măcar un chițăit, să mă prefac amuzat, taică-meu lovea apa cu palmele, se strâmba. Mă gândeam că o să mă înece, așa că până la urmă i-am dat ce voia, un hohot de râs cu lacrimi și scuipați și taică-meu s-a liniștit. Și eu care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
i se întâmplaseră! Mai ales ziua aceea de toamnă târzie, când ți-era mai mare dragul să-l privești... Oare cum îl chema? Iacek? Pierre? Nu, nu Pierre, Pierre fusese ofițerul rănit la naiba să-l ia, că numai se prefăcuse rănit, s-o impresioneze, n-avea nimic... ba parcă avea ceva, n-avea o mână, și-o pierduse în luptele cu turcii, sau cu hughenoții, mereu se băteau ofițerii ăștia cu cineva și ea trebuia să stea acasă să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
prin haremuri și murind imediat ce-i scoți la nord de Stambul, țânțari roșii de Arabia ce provoacă prin înțepătură boala zisă „mirajul puterii”, căpușe de Anatolia care sug sângele dușmanilor, gândaci de alcov pe care nu-i poți stârpi decât prefăcându-te mort, furnici de Eritreea, molii de Lipsca, bărzăuni de Kiev... Da’ ăștia ce ne mănâncă pe noi, ce sunt? - oftă Barzovie-Vodă. — Nu-mi dau seama - răspunse Cosette - pentru că din câte cunosc, bucata asta de pământ pe care odihnim a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
telepatic cu el. Dominic, stând pe scaun, fumând, picior peste picior, cu ochii în tavan, ca și când ar fi vrut ca tot spectacolul ăla vulgar să înceteze, părea că nu observă privirile fixe ale lui Suki, dar poate că doar se prefăcea. Sir Richard s-a apropiat și mi-a șoptit, dând din cap în direcția lor: — Să sperăm că or să se hotărască și ei în curând, nu, draga mea? Deci asta e, m-am gândit, de aia se uită la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
cu șampanie că nu ai curajul să intri în vorbă cu ea“. Altfel nu mi-aș fi făcut curaj. — Dar partea în care ajungeam în patul tău? am țipat. De-abia ne puteam auzi. Câțiva agenți de bursă tineri se prefăceau a călări o canapea din spatele meu, strigând: „Dii, căluțule!“. —Ei bine, după ce am discutat cu tine o vreme, ai plecat și atunci James a mărit miza și mi-a spus: „Bine, dublu sau nimic că nu reușești să o lași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
vânătaie închisă la culoare împrejur. Mi-am dat seama că aceasta nu putea fi opera doctorului. Am tras înapoi mâneca de la pijamaua Belindei exact când Suki s-a întors. Nu a fost timp să-mi retrag mâna, așa că m-am prefăcut că îi iau pulsul. Este destul de slab, însă perfect normal pentru starea în care este ea, i-am zis nonșalant. Era cineva acolo? Nu, poate a fost o ramură bătută de vânt sau ceva de genul ăsta. Suki mă privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Instinctul mi-a spus că se îndreaptă către serviciu; acest drum i-ar fi luat mai mult de două ore de la plecare până la destinație, iar felul în care a plecat pe furiș din bancă arăta că nu își acoperise urmele prefăcându-se că se întâlnește cu un client. Trebuia să ajungă la birou cât de repede putea. Așa că am preferat să aștept și să văd cine mai ieșea din acea casă. O altă femeie a sunat la interfon și a intrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
orice în momentul în care nu i-ar plăcea ce vede în oglindă: de absolut orice. Geneviève Planchet m-a abordat de îndată ce am intrat pe ușile din sticlă. —Cum se simte? m-a întrebat, părând puțin îngrijorată. Fără a se preface, s-a întors încet într-o parte, retrăgându-se într-un colț departe de centrul camerei pentru puțină intimitate. I-am admirat metoda. — Este într-o dispoziție stranie, i-am spus precaută, dar asta se poate datora calmantelor. —Cui? Oh
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
nu știam ce să îi spun. Partea cea mai ciudată este că am crezut-o atunci pe Suki și acum o credeam pe Geneviève; vedeam că grija pentru Suki e destul de reală, cu atât mai mult cu cât nu se prefăcea că i-ar păsa de rebela ei soră. —Părea tensionată? m-a întrebat Geneviève. —Cam da, i-am răspuns. Geneviève a dat din cap în semn de dezacord. Întorcându-și capul, i-a făcut semn lui Sir Richard, care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
mărul exact lângă margine. În grabă, m-am întins după el, l-am apucat și l-am aruncat fix în capul lui Dominic, într-o parte. Am lăsat tocătorul să cadă. Capul i-a alunecat într-o parte. Nu se prefăcea. Îl lovisem destul de tare ca să-l las inconștient pentru cel puțin zece minute. —L-ai omorât! a țipat Belinda. —Nu fi proastă. Mi-am tras răsuflarea, desprinzându-mi corpul de al lui Dominic, și m-am ridicat ușor, ținând încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
istorie, nu de des-făcători, ca Groza, cel mai mare vânzător de țară din Întreaga noastră istorie - care nu duce lipsă de așa ceva! - Rămăsesem la Ștefan - care s-a Închinat... - Ți-am spus că așa era moda pe-atunci - s-a prefăcut că se-nchină și Polonezilor și Turcilor și Ungurilor - dar i-a bătut el pe toți? - Ce să zic... - Drept: pe rând, pe câte unul, cu ajutorul celorlalți... Da, bre, hătu-i ceara ei de is-to-ri-e! Dacă așa ne-a fost nouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
zicem: „pământul de sub case” - ci, după modelul rusesc (nu devenise acea jumătate de Moldova gubernie, botezată: „Bessarabia” - de cartografii francezi..?) - și sufletele... Frumos spus: suflete - ceea ce dovedește, dacă mai era nevoie, bunul-suflet al Rusului, șarmul lui slav...: sclavii, robii, oamenii prefăcuți În vite, În unelte și care puteau fi vânduți, pierduți la cărți, dăruiți unei amante, aceștia nu erau ceea ce erau: șerbi, sclavi, animale, ci... creștinește; ci rusește: suflete. Aflând țăranii moldoveni că, dintr-o trăsătură de condei, Rușii le furau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
a Italianului (oamenii Îi spuneau ’Talianu’, dar și, ca o răzbunare onomastică: Sârdar Ali și Sâr Ali): construirea „Curții”. Numai că, Înainte de a se fi terminat zidirea, «o dat Dumnezeu oleacă di cutremur», cum zice Moș Iacob, care cutremur a prefăcut Pălatul Sârdarului Într-un morman de piatră gălbuie-roșietică - din aceea friabilă, semințoasă (dealtfel, la noi i se spune: „sămânță de parâng” acestei pietre putând fi tăiată cu fierăstrăul, folosită doar la ridicarea gardurilor (murii) dintre vii - dar de unde să fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
În ’39, Lupul-Neamț chiar hăpăise mai bine de jumătate din oaia poloneză, când i-a sărit În ajutor (ne-cerut!, ba chiar... temut) Ursul-Rusul...Ajutorul a fost dat Neamțului, Întru lichidarea Poloniei... Oii i-a șoptit că... el doar se preface că Înghite, imediat ce au să se liniștească lucrurile, Lupul are să dea Înapoi ce-a Înghițit, de aici vorba: Cacă, Ruse, ce-ai mâncat... Atunci să vezi, frățietate urso-oìtică... - Domnule, Lupul - fie el turc, austriac, ungur; fie, ca În ’39, Hitler
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
e la mintea cocoșului... - De asta nici nu ți-a reținut atenția... Ziceam de Grecia - și ea a fost ocupată de Slavi, Începând din secolul al VI-lea. Adevărat: numai două veacuri și ceva, dar de-ajuns ca s-o prefacă Într-un... ogor lăsat În pârloagă - Slavii erau agricultori, oameni-de-sat: tot ce era cetate, oraș, târg, dacă n-a fost distrus, dărâmat, s-a ruinat... Băștinașii care n-au fugit În vârful muntelui ori În Italia ori În Sicilia s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
să fie pohodiți-na-Sibir. Vorbesc de popii din satele vecine - cât despre mânăstiri (Hirova, de maici, peste deal, la vreo trei kilometri; Curchi, de călugări, la stânga, spre Apus tot la vreo trei kilometri și Tabora, de maici, dincolo de Curchi), fuseseră desființate, prefăcute În cluburi și sovhozuri și magazii, iar călugării și călugărițele, Dumnezeu să le păzească pe-acolo pe unde-or fi, prin Siberia. Revin, insist: din acea dimineață festivă Încep amintirile numai ale mele - În vârstă de cinci ani și aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
aur, cu cal cu tot! Eu țin la Duda: aș fi mângâiat-o, n-aș fi desfăcut-o și m-aș fi uitat numai În sus, ca să n-o stric. Nu se cade să strici fata - dar dacă ea se preface că nu mă mai știe; că nu mă vede... Stau lângă foc, În râpă. Aburii din ceaun adie aproape tot atât de bun ca Duda - Înainte de stricăturare. Așteptăm cu sufletul la gură zama de găină pe care o to-ot des-Încântă Mătușa Domnica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
lupii; să deie peste mine războiul, să-mi ardă-un plumb În cap și să mă omoare de viu! Ies În curtea lor; ies În drum - tot al lor, dar nu zăbovesc, o iau la stânga pe-o hudiță care se preface-n cărare - pe-acolo am venit când ne-am refugiat aici, din refugiu. Îmi târâi tălpile prin colbul gros de-o palmă și plâng de mila mea - ce băiat eram și uite ce-am ajuns... Plâng, dar nu prea tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
să merg și prin miriște și prin pădure, desculț - dar așa ziceam-că. Ling, sug talpa - după ce am pus În gură un spin adevărat - pe care-l scot și i-l arăt! Praf am făcut-o cu spinul! Nu se mai preface că citește (ziceam-că avea la ea capodopera); se uită la mine cu toată funda ei și cu toată gura ei deschisă și cu aproape totul, deschis. Când socotesc că-i gata făcută praf, Îi propun să mă facă și ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
țărănească, o ogradă, În asfințit. M-au despărțit de Nora, nu mai stăm la Doamna, din pricina chestiei. Eh, și asta-i viața. Dormeam. Adormisem după amiază. M-au trezit din somn chiote, apoi Împușcături pe-aproape, apoi din nou chiote prefăcute În chiuituri de bucurie, ca la nuntă - și iar Împușcături. Înfrigurat de somn, cu toate că afară-i cald și bine, cobor În curtea pustie: unde-or fi gazdele? Dar mama? Mama, unde-i? Străbat ograda prin troscotul gros și gras, răcorit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
le-adună bine-bine; și frumos; după aceea le Împrăștie, mai-mai să cadă-n ceaune. O aud pe Doamna răstindu-se la ea, amenințând-o cu degetul, dar nu-i aud glasul. Nora o ajută cu adevărat. Nu strică nimic: se preface că face - se zice că ăsta e cel mai rău obicei din lume, dar Nora nu știe, ea nu-l cunoaște pe Moș Iacob, el mi-a spus, asta: mai bine nu faci, decât să te faci că faci - acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
nu faci, decât să te faci că faci - acum știu: era și mama de față și pe dată l-a Întrebat pe bătrân dacă se uitase În oglindă când descoperise marea-descoperire... Nora nu s-a uitat În oglindă și se preface numai și numai pentru mine, simt eu: ia o găină penită, se Îndreaptă spre căruță, unde a rămas o singură femeie la tăiat, curățat, spălat În multe ape... De acolo poate să-și rotească privirea, să mă caute. Nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]