6,854 matches
-
pereții bucătăriei personale în care baba soră se deda la alchimia subtilă care da naștere prăjiturilor "haioș-chifli". Trecea sora cu Biblia sfios proptită în dreptul inimii ca să ne dea de înțeles că ne pierdem viața în zădărnicii duminicale în loc să ne încredințăm veșniciei celei de peste fire. Ar fi de spus că neputința care îmi dădea ghes în fața versului aceluia publicat, după cum m-a încredințat junele meu hip-hopist în revista "Ateneu", (an III, nr. 9 [26], septembrie 1966, p.12), seamănă cu aceea a
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
noaptea în care o neuitată tornadă îl va face să simtă măreția naturii. Așa și noi pătrundem în răcoarea tulburată de zgomotul ușurel al unor picături de apă căzând la intervale rare, amintind, prin monotonia misterioasă a plescăitului lor, de veșnicia peșterilor pe care le explorează reporterii de la Discovery. Și ce văd ochii noștri e greu de arătat, după cum e dificil de povestit înfiorarea romantică care ne cutreieră în ruinurile acelei atât de expresive stații de pompare pentru irigații aparținând de
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
povestea cu patria și cu investițiile economice gata să rupă Ardealul, iar UDMR va tuși protector din punct de vedere acustic. O alegorie cu anonimul provincial Vorba lui Vlahuță nu de provincialismul stârnitor de analize politologice mă tem, ci de veșnicia ăluilalt, a celui cultural. Acela mă lasă gânditor și surpat de reverie, așa cum l-a lăsat pe vrednicul Bălcescu pământul cel frumos și armonic alcătuit al Ardealului în cunoscutul fragment cu care delectasem eu, pedagogic și docimologic, ani la rând
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
cunoscutul fragment cu care delectasem eu, pedagogic și docimologic, ani la rând, populația școlară de pe strada Islaz, din cartierul Fratelia din Timișoara. Asta e problema cea mare, nu regionalizarea, nu parlamentele locale, nu confruntarea centru-perferie. Nu acestea mă sperie, ci veșnicia mulțumită de sine a provincialismului cultural, mai ales că acesta răsare unde nu te aștepți. Cred că siesta ideilor este numele potrivit al acestei ațipiri duminicale, aceasta se prelungește voluptuos până ce vin rătăciții națiunii și fac larmă pe ulița mare
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
se regăsesc integral doar în valorile eterne ale românismului. Negreșit, Trandafir de la Moldova este una din corzile extrem de sensibile ale sufletului meu de țărancă, plecat mereu în căutarea Satului Românesc Tradițional, acolo, unde se ascunde tezaurul cel mai de preț, Veșnicia .
ANSAMBLUL ARTISTIC TRANDAFIR DE LA MOLDOVA by LUMINIŢA SĂNDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/254_a_495]
-
scuturi. Și aveam multe, multe bile cu monumențele din astea celebre. Și chestia era că atunci când împușcam pe cineva cu o bilă din aia, omul nu murea, ci biluța îl sugea brusc în interiorul ei și omulețul rămânea închis acolo pentru veșnicie, să-l ningă atunci când o fi scuturat. Eram tare mândru de pistolul meu, nu mai aveam nici o treabă cu nimeni. Și după asta m-am dus să mă întâlnesc cu proprietarul ca să-mi dea banii de chirie. Nu știu cum, dar în loc să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
divinității sau o suprapunere a dezamăgirii divine și a celei auctoriale. Apa abisală, „fără fund” este asociată Haosului, acelei „substanțe indistincte și potențiale” (V. Lovinescu), apte de a deveni Cosmos: „Cetate.../ Odihnă multă ai avut/s-arunci năvoade în noianul veșniciei./ Pescuit-ai frământări din ape fără fund? [s.n.]” se-ntreabă Zeul. în Cruciada copiilor, apa stătută, „fierea bălților”, zemuirea primordială, bântuită de taine și mituri, germinează puii de balaur. Balaurul, arhetip teriomorf fundamental (Gilbert Durand ), tutelează aici, paradoxal, lipsa oricărei
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Elena Agachi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1379]
-
o să vă mai rabde pământul?! Și românul?! Nu mai cereți osândă, fraților, pentru că vine, dacă nu vă treziți! Vine precis. Nu luați nimic cu voi dincolo, decât conștiința, și asta o să vă coboare până la Scaraoțchi și veți avea timp, o veșnicie, să plângeți și să vă chinuiți că n-ați lăsat aici și pe alții să trăiască. Aveți de toate, cheltuiți fără rost, că ba nu vă mai plac televizoarele din cabinete, ba mai trebuie angajată o slugă care să dea
Când îngerii votează demonii sau România răstingnită by Leocadia Georgeta Carp () [Corola-publishinghouse/Administrative/1182_a_1887]
-
misticul, a cărui experiență o trăiește ca și cum ar fi proiectat în afara oricărei „scene“ posibile. Nebunul, situat pe orbita nebuniei lui, este simultan și invers proiectat pe două direcții diferite, în care se confruntă și se confundă ambiguitatea existenței actoricești cu veșnicia misticului. Așa cum memoria se stratifică înăuntrul nostru, există, mult în afara noastră, la un nivel pe care nu e nepotrivit să-l denumim cosmic, niște efluvii armonice, mari curenți de energie în mișcare; aceștia există suprapuși la un mod instabil, n-
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
nici libertatea, nici luarea în derâdere, adică ușurința, de a fi superficial. El este profund, oriunde și oricând. Semnul acestei îndărătnicii de a se da drept un exemplar serios stă în frecvența cu care spiritul românesc face deseori apel la veșnicie; mai precis, în faptul că românul are un acces la veșnicie care nu i se cuvine decât lui. „Ascultă, dom’le, ia vezi, că eu lucrez cu veșnicia! Am totul de partea mea!“ Și cu această superbă părere despre sine
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
superficial. El este profund, oriunde și oricând. Semnul acestei îndărătnicii de a se da drept un exemplar serios stă în frecvența cu care spiritul românesc face deseori apel la veșnicie; mai precis, în faptul că românul are un acces la veșnicie care nu i se cuvine decât lui. „Ascultă, dom’le, ia vezi, că eu lucrez cu veșnicia! Am totul de partea mea!“ Și cu această superbă părere despre sine, românul se consideră superior fără s-o dovedească. Și asta îi
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
serios stă în frecvența cu care spiritul românesc face deseori apel la veșnicie; mai precis, în faptul că românul are un acces la veșnicie care nu i se cuvine decât lui. „Ascultă, dom’le, ia vezi, că eu lucrez cu veșnicia! Am totul de partea mea!“ Și cu această superbă părere despre sine, românul se consideră superior fără s-o dovedească. Și asta îi ajunge! Îi ajunge lui, dar nu ajunge până la ceilalți. Și, în suficiența asta, există o opacitate care
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
față de orice diferențiere; pe scurt, în acceptarea unui dat transcendent care iese din sfera datului comun și face să apară însăși apariția a ceva care nu mai ține de ordinul aparențelor. Așa este divinul mai înainte de apariția lumii, așa este veșnicia lumii, ceva „făcut“ înainte de orice devenire lumească, așa este lumea ideilor la Platon, valoarea ideii față de lipsa ei, așa este actul de a presupune și de a face continuu ca orice afirmație să conțină neapărat o presupunere din care decurge
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
reproș în priviri, ci o necruțătoare amenințare adresată mai ales acelora care adaugă clipei supreme în care părăsim viața vorbe și urări despre necunoscutul în care intră viața, „prezentat“ ca o situație socială plină de medalii și recunoștințe, ca o veșnicie pavoazată folcloric și indecent. Și să nu uităm acest adevăr, care contrazice dogma, cum că dacă proslăvim slava învierii sale, victoria lui asupra morții, atunci stâlpul de foc al credinței care afirmă viața de „om adevărat“, pe care natura umană
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
felul în care se începe ceva, modul de a începe ceva ca tip de devenire. Tatăl, care singur nu are devenire, intră și se manifestă ca devenire a sa proprie, unică și absolută, ca generare a filiației, ca trecere a veșniciei în devenire; mai precis, ca devenire care este primită înăuntrul divinului: pentru că nimic nu se poate arăta mai divin decât devenirea neîncetată a tuturor lucrurilor, care reîncep mereu în fiecare clipă și care trec prin trecerea trecătoare și măsurătoare a
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
pe un conținut unic și total, tot ce se petrece, tot ce există, tot ce se schimbă. Nu mai rămâne nimic de conceput în afara devenirii; aceasta are un sens gândit care închide în el orice fel de realitate, chiar și veșnicia constrânsă să facă față trecerii. Astfel, nimic nu se poate sustrage devenirii, ea ține totul „în mână“. Ea spune simultan că, pe de o parte, totul se pierde; și că, pe de altă parte, nimic nu se pierde, întrucât devenirea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
limite și a despărți sacrul de profan, ca două teritorii distincte, nici nu face bine inteligenței; pentru că retezi în acest caz o parte din puterea sacrului, îi delimitezi acestuia domeniul - ca poliția de circulație - și îi sustragi implicit dreptul la veșnicie, cu gândul că sacrul nu e veșnic decât „în partea lui“, în timp ce, în partea cealaltă, toate devin profane. Astfel, chiar principiul vaselor comunicante s-ar astupa. E poate mai fecund gândul că profanul nu este decât secvența ulterioară față de starea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
și forța unei prezențe de adevăr. Ceea ce nu simți la autorii patristici; motiv pentru care textele lor sunt decupate și amenajate după nevoile contextului în care sunt citate. Nu ajunge să invoci autoritatea unui sfânt ca să te amesteci în treburile veșniciei ca și cum ai ști ce este veșnic în ea. Există însă un duh al vieții ortodoxe care compensează în mod nebănuit mediocritatea scrierilor patristice - ba poate chiar face ca mediocritatea acestora să nici nu fie băgată în seamă. Viața intimă, neoficială
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
de o prezență simplă, absolută, nemărginită; și întreg interiorul nostru se regăsește pe sine, ca ceva adevărat întreg, împlinit de sine și împlinit cu sine: interiorul a trecut în afară, cu totul în afară, și există ca ceva care, din veșnicie, se poate situa peste tot, ca o prezență interioară universală! Să facem deci încercarea de a ne imagina această răsturnare de perspectivă, dar nu ca pe un efect optic de imagine răsturnată, ci ca realitate întrupată a unei stări de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
a vieții noastre“, ci dimpotrivă, irumpe în noi ca ceva neîntrerupt, ca ceva care nu poate fi „parte“ decât împreună și odată cu viața; și nu numai cu viața noastră, ci cu sursa tuturor vieților, a vieților din tot timpul, al veșniciei celor născute și tuturor celor nenăscute... Conștiința este, ca să spunem așa, o instanță a vieții interioare prin care „ne dăm seama“ că știm ceva. Altfel spus, noi știm ceea ce știm sub forma sub care conștiința își însușește această stare de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
nou?", la care el, invariabil, răspunde: "Se rupe". "Zona centrală, asta-i!" conchide unul dintre cei veniți, după care amîndoi cercetătorii se întorc la ale lor. Deși au trecut doar zece zile, Mihai are impresia că se ocupă de-o veșnicie de filtrele fine, iar Liliana e tot mai prezentă în mintea sa, dar fără să-i mai fie imbold în rezolvarea problemei tehnice și, cu-atît mai puțin, în travaliul la viitorul roman, al cărui titlu i se pare deja o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Don Kleckner Îi urară noroc. Așa amețit cum era, le citi gîndurile: voiau posturile de adjuncți. Dudley Smith Îi făcu cu ochiul, iarăși ușor de citit: „Eu o să fiu următorul șef al detectivilor, nu tu“. Scuzele pentru că pleacă durară o veșnicie. Ajunse la casa ei pe cînd amețeala se risipea dureros. Ora 6.00 - Inez ajungea acasă În jur de 7.00. Ed intră și așteptă, cu luminile stinse. Timpul se scurgea chinuitor. Ed urmărea mișcarea limbilor ceasului. 6.50 - o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
și nu au încheiat încă nimic. "Merită să trăiești, spunea un prieten răposat, ca să poți citi în fiecare zi "Universul"." Acestor simpli spectatori la spectacolul fără sfârșit al lumii, cititorilor de ziare și privitorilor la televizor, lor le trebuie acordată veșnicia, ca despăgubire pentru că n-au putut să desăvârșească nimic și, deci, să se săvârșească. Iar acum, dacă admitem că moartea este un sfârșit adevărat, și unul bun, atunci eternitatea bună și adevărată e aceea în care poți comunica cu departele
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
ce îți este superior, ca soluție colectivă și deznădăjduită de supraviețuire. Sânt deci tentat uneori să circumscriu această expectorație azvârlită, prin jocul urii și al întîmplării, pe obrazul oricărei fapte care nu are de partea ei decât "forțele plăpânde ale veșniciei". Însă aș greși făcând astfel. Când Odiseu coboară în Infern, umbrele morților se îmbulzesc în preajmă-i să primească sânge pentru a învia o clipă, pentru a reveni o clipă la cuvânt. Toate aceste sanguine luări de cuvânt sânt false
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
nu este o limită de care se lovește, pentru că este un zid asumat. Este un zid care este. Dar dacă faci un zid pe care-l investești cu ființă și te pitești îndărătul lui, ajungi să nu fii. Rămâi în veșnicie acolo, dar nu ești. Poporul chinez a trăit eternitatea în forma ei proastă. Poporul lui Israel are un zid pe care nu-l voiește, fără însă ca să facă ceva pentru a trece dincolo de el. Zidul poporului lui Israel e un
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]