59,587 matches
-
comunist este modalitatea în care e înțeleasă, în fiecare dintre aceste cazuri, problema libertății. În cazul fascismului, viața individului este subsumată statului și, ca atare, împlinirea scopurior individuale este identificată cu îndeplinirea scopurilor coletive ale puterii etatice. Regimul politic fascist respinge, prin ideologia pe care o propagă, concepția atomistă asupra societății pe baza căreia e proiectat ideologic regimul politic al democrației liberale insistând asupra adevărului absolut al concepției organiciste, holiste asupra societății. Potrivit acesteia din urmă, societatea funcționează precum un organism
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1080_a_2588]
-
o nouă garanție"26. Această constatare vine să sublinieze marea catastrofă pe care au adus-o ideologiile totalitare: anularea, dincolo de libertatea individuală, prin intermediul fenomenului concentraționar, a demnității umane. Analizând morfologia elementelor regimului totalitar comunist, dar și ale celui nazist, autoarea respinge ideea potrivit căreia totalitarismul nu ar reprezenta decât o supraevaluare nefirească a umanismului modern al socialismului, considerând că, dimpotrivă, el reprezintă "apoteoza înfricoșătoare a anumitor tendințe ale politicii moderne, care aduc grupuri mari de oameni în situația de a fi
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1080_a_2588]
-
extensie "generală", de natură să epuizeze toate perspectivele din care ideologia a fost analizată. Dimpotrivă, cred că o teorie integrată a ideologiei își câștigă condițiile de posibilitate nu atât printr-un grad extins de generalitate pe care, de altfel, îl respinge ci prin "integrarea" celor mai importante perspective în analiza ideologiei. 50 Wolfgang von Leyden, "The situational 'determination' of ideological and utopian concepts. The 'Frankfurt' School: Mannheim, Horkheimer, Marcuse", in Ideology and Politics. Idéologie et politique, eds. Maurice Cranston and Peter
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1080_a_2588]
-
a] spera (a sufix pentru modul infinitiv) sperași (a sufix pentru timpul perfect simplu) sperau (a sufix pentru timpul imperfect); * omonime sintactice (structuri având valori/ funcții sintactice diferite): îi întoarce spatele (complement indirect + predicat verbal exprimat prin locuțiune verbală: "îl respinge") îi întoarce spatele [pentru a-i lua măsurile] (complement indirect + predicat verbal + complement direct); Deși au fost invocate anterior în cadrul reperelor teoretice subsumate nivelului fonetic/ fonologic, omofonele și omografele sunt prezentate, în general, în literatura de specialitate, în asociere cu
by ANGELICA HOBJILĂ [Corola-publishinghouse/Science/978_a_2486]
-
noi se admit variante accentuale literare libere (indicate în Dicționar în ordinea preferinței), cu unele deosebiri față de DOOM1: !acatist/acatist, anost/anost, !antic/antic, !gingaș/gingaș, !hatman/hatman, intim/intim, !jilav/jilav, !penurie/penurie, profesor/profesor, !trafic/trafic. Unele accentuări respinse de normă sunt inculte (butelie), în timp ce altele sunt tolerabile, nereprezentând propriu-zis greșeli, ci variante livrești, mai apropiate de unul dintre etimoane, uneori cu încercarea de specializare semantică sau de domeniu (caracter, fenomen), ori accentuări mai vechi (călugăriță, doctoriță) și/sau
by ANGELICA HOBJILĂ [Corola-publishinghouse/Science/978_a_2486]
-
etape precum stabilirea agendei, formularea politicii, luarea deciziei, implementarea politicii, evaluarea. În acest model, stabilirea agendei privește procesul prin care problemele ajung În atenția publicului și a instituțiilor guvernamentale; formularea politicilor privește procesul prin care sunt definite, evaluate, acceptate sau respinse politici alternative de soluționare a unei probleme aflate pe agendă; luarea deciziilor este procesul prin care instituțiile guvernamentale adoptă o anumită alternativă pentru soluționarea unei probleme; implementarea este procesul prin care instituțiile guvernamentale aplică politica, fac trecerea de la decizie la
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
politicii externe americane trebuie să meargă dincolo de Îngusta și prea literara definiție a securității naționale. Este vorba de interesul național al unei puteri mondiale, definit de sensul unui destin național, nu de mioapa securitate națională (Kristol, 1983, p. xiii). Neoconservatorii resping așadar realismul, privindu-l ca pe o greșeală teoretică și periculoasă din punct de vedere politic, datorită faptului că ar submina virtutea politică a societății prin aceea că se concentrează asupra viziunii Înguste a propriului interes. Ei au Însă o
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
politic, datorită faptului că ar submina virtutea politică a societății prin aceea că se concentrează asupra viziunii Înguste a propriului interes. Ei au Însă o relație mai complexă cu liberalismul. Potrivit opiniei lui Williams (2005), neoconservatorismul este departe de a respinge valorile și principiile liberale. Mai degrabă, neoconservatorismul ar căuta să găsească modul În care valorile ar putea fi protejate de atitudinile cinice și de presupusa decadență morală a societății În care viața politică ar fi fost redusă la promovarea preferințelor
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
frecvent asupra surselor liberale clasice, precum Adam Smith, amintindu-le cetățenilor americani că liberalismul clasic ar asigura necesitatea virtuților individuale și a moravurilor sociale, Într-o societate stabilă și conservatoare (Kristol, 1983, p. 149). Din această perspectivă, liberalismul și democrația, respingând ierarhiile tradiționale, ar putea supraviețui doar pe baza formelor de virtuți individuale și publice care nu derivă din propriile interese. Îndreptându-și atenția către societatea contemporană americană, neoconservatorii susțin că, de-a lungul deceniilor, liberalismul ar fi degenerat Într-o
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
În eroare cu privire la legătura dintre relațiile internaționale și studiile de strategie. Deși problematica războiului rămâne esențială În ambele domenii, accentul este diferit. În vreme ce specialiștii relațiilor inernationale sunt interesați de studierea premiselor războiului ca și a consecințelor acestuia, șîn generalț ei resping purtarea războiului În sine ca obiect al studiului ș...ț Recunoscând interdependența dintre aceste trei faze, specialiștii studiilor de strategie sunt interesați atât de cauzele războiului și consecințele sale, cât și de conducerea operațiunilor pe câmpul de bătălie (Betts, 1997
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
mecanismele de siguranță pentru a proteja caracterul secret, iar membrii săi au trebuit să depună jurământ pentru menținerea secretelor și/sau sunt verificați asupra acestui aspect. Problema verificării parlamentarilor este una controversată. În câteva țări, precum SUA și Marea Britanie, parlamentarii resping această verificare, ce i-ar supune la supraveghere din partea serviciilor de informații pe care ei ar trebui să le supravegheze. Alte țări (de exemplu Norvegia) au votat ca verificările să aibă loc, dar rezultatele să fie predate parlamentului, care va
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
Această strategie a fost motivată de mai mulți factori. Pe de o parte, amenințările interne din cadrul Uniunii Europene fuseseră relativ bine controlate vreme de decenii. În plus, statele membre care s-au confruntat cu astfel de conflicte În general au respins sau blocat implicarea UE În gestionarea lor1. Pe de altă parte, conflictele din afara granițelor Uniunii au fost percepute ca fiind potențial mai periculoase pe termen scurt. Mai mult, pe termen lung, prin procesul de extindere, acestea s-ar fi putut
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
a recunoscut independența țării, Însă a refuzat să trimită trupe de menținere a păcii, cum ceruse președintele bosniac Alija Izetbegoviæ. În schimb, CE și ONU au găzduit o altă rundă de negocieri de pace (Vance-Owen) care a fost din nou respinsă de către delegația sârbă. Mai mult, Serbia și Muntenegru au fost supuse unor noi sancțiuni, iar embargourile privind comerțul și armele au rămas În vigoare. La presiunile CE, ONU a trimis forțe de protecție În Croațiaxe "Croația", Bosnia și Macedonia, intenționând ca prin
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
trebuie să se încadreze într-un șablon moral"55. Deși definirea realismului nu face parte dintre interesele explicite urmărite de Newey în "Two Dogmas of Liberalism", putem ușor deduce că, din perspectiva sa, realismul constituie un curent de opinie care respinge această "dogmă" și alte "dogme" ale liberalismului (în special presupusa "tentativă de a reduce raționalitatea colectivă la raționalitatea individuală"56), insistând că "normativitatea autorității politice este sui generis, în relație, în particular, cu normativitatea moralității" și - ca atare - că "nu
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Geuss că Rawls ne sugerează să "aplicăm" "teoria sa ideală a eticii" "acțiunii agenților politici", când orice student decent în filosofia politică știe că el a restrâns "aplicarea" celebrelor sale principii ale dreptății la evaluarea "structurii de bază a societății", respingând utilizarea lor, încă din primele pagini din A Theory of Justice, în cazul acțiunilor, judecăților sau deciziilor indivizilor?64 Cum să sugerezi despre Rawls că nu este atent la "lecțiile istoriei, sociologiei, etnologiei, psihologiei și economiei", de vreme ce el acordă un
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
mai adecvată, caracterizarea moralismului oferită de Rossi nu este totuși foarte departe de definiția lui Geuss în privința caracterului problematic. Dacă există un moralist prin excelență în filosofia politică recentă, atunci acel moralist este, neîndoielnic, G. A. Cohen. Iar Cohen a respins ideea că scopul filosofiei sale politice este acela de a "ghida acțiunea politică". Scopul filosofiei sale politice, a accentuat Cohen, a fost acela de a răspunde la întrebarea referitoare la ce trebuie să gândim (în special despre dreptate), nu la
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ca teorii (universaliste, absolutiste și non-contextualiste) despre "designul politic" dezirabil "aici și acum" sau/și în orice alte circumstanțe imaginabile. Iar acest tratament inacceptabil al teoriilor moraliste îl determină să atribuie moralismului și alte teze pe care moraliștii le-au respins în mod clar și lipsit de echivoc, precum teza că "circumstanțele nu contează" și că temeiurile morale trebuie să aibă prioritate absolută - întodeauna, oricând și în orice contexte reale sau imaginabile - asupra temeiurilor non-morale (inclusiv atunci când trebuie să decidem ce
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
care ne caracterizează pe toți cei care lucrăm în spațiul academic, indiferent de disciplina în care profesăm 37. Nu cred că este cu totul inutil să precizez aici și că o obiecție similară celei aduse lui Newey sau Philip ar respinge și un alt posibil argument realist "moderat" împotriva ideii că filosofia politică este o ramură a eticii. În finalul capitolului anterior, am arătat că realiștilor le rămâne la dispoziție cel puțin un tip de concepții politice normative în privința cărora pot
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
societăți și toți au sugerat, într-o formă sau alta, că legitimitatea trebuie să beneficieze de prioritate asupra dreptății - dacă nu chiar trebuie să înlocuiască dreptatea - în agenda de lucru a filosofilor politici 14. Ca atare, toți realiștii par să respingă, în baza acestor idei, prima premisă a argumentului fundamental pentru moralism. Teza lui Geuss are însă cel puțin trei probleme evidente. Prima este, ca și în cazul lui Newey sau Philp, confuzia între filosofia politică și științele politice. Propunerea sa
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
drepturile civile și politice, reprezentarea sau egalitatea politică 16. În sfârșit, a treia problemă este lipsa extremă de verosimilitudine a sugestiei că dreptatea nu constituie o temă importantă a filosofiei politice. Desigur, în filosofie sunt susținute adesea teze considerate și respinse în mod uzual drept neverosimile, nerezonabile sau chiar "nebunești". Și de destule ori, unele dintre aceste teze "nebunești" se dovedesc, la o analiză mai atentă, a nu fi chiar atât de "nebunești" sau neverosimile. Aceasta pentru că, de obicei, filosofii care
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
diverse aranjamente politice în baza multor altor temeiuri decât cele legate de dreptate 31. În ceea ce îl privește pe Sleat, el i-a oferit lui Larmore două răspunsuri: 1) că argumentul său pierde din vedere faptul că Williams nu a respins niciodată ideea că justificarea puterii statului ca răspuns la exigența legitimării necesită și recursul la valori morale; și 2) că opinia potrivit căreia valorile morale necesare răspunsului la exigența legitimării trebuie să exprime o moralitate anterioară politicii neglijează distincția între
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
un argument pentru ideea că temeiurile legate de dreptate sunt singurele temeiuri ce pot fi invocate într-un răspuns al puterii politice la exigența legitimării, așa cum presupune Hall. El nu este nici un argument care depinde de presupunerea că Williams a respins ideea că justificarea puterii statului ca răspuns la exigența legitimării necesită recursul la valori morale, așa cum presupune Sleat. Tot ceea ce susține acest argument de natură mai curând sociologică decât filosofică - în baza unor premise acceptate de Williams (i.e., în special
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
drepte a puterii coercitive". Nimic din ceea ce evidențiază în replică Hall și Sleat nu afectează în vreun fel această concluzie. Într-un cuvânt: replicile celor doi sunt, de fapt, pe lângă subiectul și argumentul aflat în dezbatere. Singura modalitate de a respinge argumentul lui Larmore constă în demonstrarea caracterului problematic al tezei lui Williams despre statul liberal drept singurul stat legitim în condițiile modernității, teză fundamentală pentru acest argument. Iar unii realiști au chestionat, într-adevăr, interpretarea modernității oferită de Williams. Raymond
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
liberale 36. Cetățenii acestor state par să nu aibă, așadar, exigențele cetățenilor statelor liberale atunci când vine vorba despre temeiurile pe care puterea politică trebuie să le ofere pentru a se legitima. Chiar și așa stând lucrurile, observația lui Jubb nu respinge, ci doar limitează sau doar restrânge aria de valabilitate a argumentului lui Larmore în cazul statelor liberale. Tot ceea ce face observația lui Jubb este, altfel spus, să pună în discuție legitimitatea moralismului universalist ca teorie a legitimității. Moralismul parohialist rămâne
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
analizăm și să justificăm valoarea instrumentală a dreptății în realizarea obiectivelor fundamentale ale politicii fără să cunoaștem mai întâi ce este dreptatea? Utilizând o exprimare mai puțin academică, acest tip de argument pune "căruța înaintea cailor". În orice caz, în loc să respingă a doua premisă a argumentului fundamental pentru moralism, el contribuie, de fapt, la întărirea ei. În cea mai radicală sugestie de acest tip, Enzo Rossi propune ca filosofia politică să renunțe la modul tradițional, moralist, de a întreba ce este
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]