59,062 matches
-
sunt: ’Pl, ’Eloah și ’Elohm: „Dumnezeu” (SC, Blaj, BVA, G-R, BS, C); theós (LXX); „Deus” (Vg); „Dieu” (BJ); „God” (RSV). Traducerile folosite pentru exemplificare nu diferențiază aceste trei nume. Genul de traducere care o face este ilustrat de versiunea franceză a lui André Chouraqui (1974), care se străduiește spre literalitate, forțând limba franceză să sugereze cât mai bine originalul. 3.1.1.1. ’Ql: Este numele semitic comun pentru divinitate, dar și cel care desemnează pe Dumnezeul unic al poporului
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
theós (LXX); „Deus” (Vg); „Dieu” (BJ); „God” (RSV). Traducerile folosite pentru exemplificare nu diferențiază aceste trei nume. Genul de traducere care o face este ilustrat de versiunea franceză a lui André Chouraqui (1974), care se străduiește spre literalitate, forțând limba franceză să sugereze cât mai bine originalul. 3.1.1.1. ’Ql: Este numele semitic comun pentru divinitate, dar și cel care desemnează pe Dumnezeul unic al poporului făgăduinței. Apare de 238 de ori pe parcursul Vechiului Testament. Sensul lui pare a
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
este tradus cu „Domnul”, este rezolvată diferit. Septuaginta, consecventă, alătura doi de kýrios, cel care îi corespunde lui ’A:Än"y fiind uneori însoțit de pronume. (e.g. Ps 8,1: kýrie, ho kýrios hQmÄn). Traducerea ecumenica a Bibliei în limba franceză face la fel: „Seigneur, mon Seigneur” și, de asemenea, Revised Standard Version, în limba engleză, „O Lord, my Lord”. Dar Vulgata traduce cu „Dominus Deus” și, după ea, multe versiuni occidentale; traducerile românești se aliniază și ele: „Doamne, Dumnezeul meu
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
atmosferică prilejuri de analize cromatice, de transparențe și iluminări ale unui soare mai întotdeauna convalescent. Mișcarea imprevizibilă a norilor, formele lor adesea sugerînd cavalcade fantastice animă suprafața și permit efecte în maniera impresionistă a lui Claude Monet. Diferența dintre maestrul francez și Viorica Toporaș constă în faptul că forma nu se pulverizează prin dispariția conturului, ci se potențează prin menținerea lui. Apropierea dintre cei doi are sensul de a releva doar problema, soluțiile fiind evident substanțial diferite. Întîlnirea cu acuarela s-
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
a negat vreodată legătura dintre mit și corpusul social. Mitul servește afirmării relațiilor cu divinitatea, creării de modele de comportament exemplare, explicării fenomenelor Înconjurătoare, eliberării de pulsiunile instinctive dăunătoare, perpetuării tradițiilor, justificării ordinii și instituțiilor sociale etc. Însă odată cu „școala franceză” (Durkheim și discipolii săi) și, mai ales, cu antropologii funcționaliști, relația dintre mit și societate a devenit criteriul principal de definire și analiză a fenomenului mitologic. Din această perspectivă, mitul se individualizează (altfel spus, este „autonom” În raport cu alte forme de
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
Spre deosebire de alte categorii ale antropologiei, unde un termen, chiar dacă ancorat Într-o anumită cultură, a fost transformat, prin generalizare, În concept unificator (mit, mana, totem, fetiș etc.), vocabularul științific al vrăjitoriei este extrem de fragmentat, după tradițiile naționale - witchcraft (engleză), sorcellerie (franceză), Hexerei (germană). Ceea ce face ca unitățile de analiză să fie deseori greu de transpus dintr-o limbă În alta. J.B. Russell (1987, vol. XV, pp. 415-423) susține că sistemul vrăjitoriei este compus din trei familii diferite: vrăjitoria simplă, care se
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
comunități cathartice”). În acest sens, ele constituie un model pentru alte manifestări simbolice: spre exemplu, riturile politice bazate pe condamnarea unui lider pentru toate nenorocirile petrecute În timpul regimului său și pe executarea lui (de la Ludovic al XVI-lea În timpul Revoluției Franceze din 1789, până la Ceaușescu În timpul Revoluției române din 1989) sau pe exilarea lui fie În Închisori inexpugnabile, fie În zone Îndepărtate și greu accesibile (cazul lui Napoleon oferă sinteza unei Închisori și a unei insule izolate) se subsumează acestor sisteme
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
mit (liminalitatea) funcționează ca o structură culturală universală, o matcă simbolică În care se Înscriu numeroase manifestări ritualice și mitologice, indiferent de conținutul și scopul lor imediat. Tipologia riturilor de treceretc "Tipologia riturilor de trecere" La Începutul secolului trecut, savantul francez Arnold Van Gennep a lansat sintagma de „rituri de trecere” și a oferit o morfologie, valabilă și astăzi, a acestora: Dată fiind importanța lor, mă consider Îndreptățit să deosebesc o categorie specială de rituri de trecere, care se descompun, În urma
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
de activități colective cu funcții expresive. (F.A. Isambert, 1989, vol. IX, p. 424) Terminologia sărbătorii Își are rădăcinile În cuvintele latine festus (legat de o sărbătoare), feriae (sărbătoare, târg) și feralis (legat de moarte). De aici provin termenii precum fête (franceză), feast și festival (engleză) sau fiesta (spaniolă). Structura sărbătoriitc "Structura sărbătorii" Sistemele de clasificare a diferitelor tipuri de sărbători pot urmări diverse axe: astfel, E. Turner (1996, vol. II, pp. 484-487), referindu-se la sistemul social În care se integrează
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
defilărilor unităților militare sau sportive, procesiunile alegorice care evocă momente ale istoriei sau cortegiile masive ale militanților și publicului larg, toate creează un nou cadraj spațial și „monumentalizează” spațiul urban profan de zi cu zi. Toate acestea alcătuiesc ceea ce istoricul francez Pierre Nora (1984) a numit locuri ale memoriei, adică elemente spațiale care evocă un anumit trecut și Își metamorfozează permanent semnificațiile În funcție de procesele sociale de construire a memoriei colective. Perspectiva temporală Memoria socială este produsul unui proces complex de identificare
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
oficialetc "Inaugurările și vizitele oficiale" „În timp ce riturile de comemorare dau viață legăturilor sociale prin folosirea unor amintiri care transcend interesele și conflictele, instaurările și inaugurările afirmă noutatea, folosind Însă simbolurile deja consacrate” (C. Rivière, 2005, p. 27). Afirmația cunoscutului antropolog francez subliniază modul subtil În care aceste ceremonii afirmă, În chip predominant, noutatea, mizând pe dialectica dintre vechi și nou, continuitate și schimbare, valori consacrate și valori novatoare. După A.M. Potter (apud Ph. Abbott et alii, 2002, p. 208), acest tip
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
Întreg teritoriul stăpânit. Concretețea umană a Puterii era ritualic etalată (mai rar Însă) și În cadrul ceremoniilor de botez, căsătorie, Încoronare, Înmormântare sau chiar În programul vieții de zi cu zi: În ampla descriere a sistemului ceremonial instituit la curtea regală franceză de la Versailles, E. Pommier (1986, pp. 224-225) scrie: Locuința regelui este acum pregătită pentru etalarea liturghiei regale. Liturghia, prin repetarea ei zilnică, ia locul sărbătorii, care Întrerupe fluxul timpului prin străfulgerări efemere. Numele acestei liturghii este eticheta; este un act
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
prin persoana sa fizică, el o anunță supușilor. Tocmai de aceea, simpla sa prezență instituie, aproape de la sine, o «stare de centralitate», deplasând sufletul comunității către locul său de rezidență”. Vizitele prezidențiale moderne urmează o logică similară. Pornind de la modelul francez, D. Fleurdorge (2005, pp. 160-165) identifică următoarele momente ceremoniale: a) sosirea președintelui și primirea de către autoritățile locale proeminente; b) deplasarea de la locul sosirii către prima destinație: rolul mulțimilor strânse pe străzi - mărturie a adeziunii, simpatiei și identității politice, dar, uneori
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
sau urmau unor mișcări sociale de anvergură. Ideea principală este aceea că violența filtrată ritual („violența simbolică”) are capacitatea de a se substitui violenței reale. Spre exemplu, ampla investigație consacrată de M. Ozouf (1976) diverselor constructe ceremoniale apărute În timpul Revoluției franceze relevă existența a două tipuri de sărbători, unele fabricate de liderii revoluției și altele create spontan de mase. Primele aveau misiunea de a Înlocui vechiul calendar, vechile ceremonii și vechile simboluri religioase și politice; celelalte se nășteau din pendularea (aproape
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
calea dezordinii - iar rezultatul acestei escaladări nu mai poate fi limitat de rituri sau controlat de liderii orașului (vezi și interpretarea, masacrului din noaptea Sfântului Bartolomeu ca rit al violenței În B. Lincoln, 1989; a evenimentelor sângeroase din timpul Revoluției franceze În D. Kertzer, 2002; a mișcării de protest a studenților francezi din mai 1968 În J. Duvignaud, 1991; a revoltelor populare din 1992 de la Los Angeles În S. Body-Gendrot, 1993). Un exemplu interesant, care dezvăluie „plasticitatea” extraordinară a unităților constitutive
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
de rituri sau controlat de liderii orașului (vezi și interpretarea, masacrului din noaptea Sfântului Bartolomeu ca rit al violenței În B. Lincoln, 1989; a evenimentelor sângeroase din timpul Revoluției franceze În D. Kertzer, 2002; a mișcării de protest a studenților francezi din mai 1968 În J. Duvignaud, 1991; a revoltelor populare din 1992 de la Los Angeles În S. Body-Gendrot, 1993). Un exemplu interesant, care dezvăluie „plasticitatea” extraordinară a unităților constitutive ale sistemului ceremonial, este oferit de Peter Shaw (1981): În anul
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
Aron Cotruș, tribuni ai luptei naționale și sociale, ci practică o poezie cosmică, străbătută de fiori metafizici, în spirit eminescian. Vine apoi cu o formație filosofică, literară și artistică, precumpănitor germană, când majoritatea confraților săi se mișcau în raza culturii franceze. Toate acestea îl singularizează în peisajul intelectual românesc interbelic, dar, paradoxal, nu-i răpesc facultatea de a fi foarte reprezentativ. El e, ca și Eminescu, Creangă, Coșbuc, Sadoveanu, unul dintre scriitorii care întruchipează cel mai grăitor particularitățile spiritului național. Eseurile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285754_a_287083]
-
existente în creațiile amândurora. Loredana Ilie insistă asupra înrudirii estetice dintre Caragiale, Urmuz și Eugen Ionescu. În convorbirile cu Claude Bonnefoy, Ionescu a mărturisit influența exercitată de creația lui Caragiale și Urmuz în structura propriei opere. A adaptat în limba franceză Căldură mare. A tradus, împreună cu Monica Lovinescu O noapte furtunoasă și Conu Leonida față cu reacțiunea. A redactat Portretul lui Caragiale, text de "adâncime exegetică". Iar în eseul Caragiale, actual și universal, publicat la New-York, în revista "România", relevă elementele
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
comic, mai exact, factorul declanșator poate fi devalorizarea, înjosirea unui lucru sau a unei persoane care impunea respect.4 O altă nuanțare importantă a acestei teorii este dată de concepția lui Bergson. Încă din primele pagini ale studiului său, filosoful francez preciza multipla funcționalitate a râsului. Acesta nu doar marchează superioritatea prin ridiculizare, ci și corijează defectele, fiind în măsură să reprime automatismele care amenință armonia socială: "Orice rigiditate a caracterului, referitoare la spirit sau la corp, va fi deci suspectă
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
și comicul formelor"44 pentru ca apoi să insiste în capitole speciale asupra comicului de situații și de limbaj și asupra caracterului. Pentru primul tip sunt descoperite inepuizabile surse precum: repetiția, inversiunea, interferența seriilor având ca principală variantă qui-pro-quo-ul. Celebrul filosof francez găsește oportună precizarea distincției între absurditatea propriu-zisă și cea din care derivă comicul, echivalează ,,absurditatea comică"45 cu cea a visurilor și își susține teoria prin numeroase exemple. Cel al lui Don Quijote i se pare a întruchipa tipul general al
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
în scenă a legendei referitoare la adulterul Afroditei, la care asistă, ascuns după coloanele palatului, un reporter nerăbdător să dezvăluie totul în Curierul Olimpului. O analiză mai detaliată se impune, însă, în cazul piesei Englezește fără profesor, devenită în varianta franceză Cântăreața cheală, despre care se poate demonstra că întruchipează paradigma demersului literar parodic total. 3.5.2. Cântăreața cheală "o parodie de piesă, o comedie a comediei"99 Sintagma "o comedie a comediei", prin care Eugen Ionescu își caracteriza retrospectiv
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
mucigai, Blesteme, etc. sau din romanele cu tentă satirică Poarta neagră, Icoane de lemn (1930), Cimitirul Buna-Vestire, (1936), Lina (1943) și în special din Tabletele din Țara de Kuty (1933), raportându-se ineditul limbajului și al imaginarului său la scriitori francezi ca Baudelaire sau V. Hugo, nu ar trebui trecute cu vederea prefigurările caragialiene și urmuziene ale acestei estetici. Dacă la Caragiale banalul și derizoriul pot fi resorturi de reprezentare artistică alături de "enorm și monstruos", aceștia din urmă vor acapara decisiv
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
-n pomi. Victor Hugo încearcă să se cațere dupe ei. Dar îl lovesc în cap cu ramuri, picioare goale, pietricele din buzunare și alte fructe. Nu știți cine sunt! le strigă bietul poet. Eu sunt Victor Hugo, membru al Academiei Franceze. Eu am scris despre voi, despre gingășia voastră, iubiți copii, și așa mă răsplătiți, cutre nemernice?? Dar copilașii nu se sinchisiră. Victor Hugo se rostogoli din copac ca scroafa. Îl întovârășiră hohote de râs și "fructe"".194 Putem observa astfel
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
a ridicolului. I s-ar cuveni un trofeu al ignoranței absolute deservite de o inegalabilă superbie. Spre hazul mușteriilor de la bărbier un fel de agora pentru reprezentațiile de mitomanie și megalomanie Mya Lak perorează: Nu-ți închipui cum seamănă limba franceză cu limba noastră. Dacă nu mă duceam la Paris, n-aș fi crezut nici eu. Cum intri pe granița Franciei, nu auzi decât merçi și bonjur. Noi zicem literatură ei zic literatiur. Noi zicem universitate, ei zic universite. Zicem librărie
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
mă duceam la Paris, n-aș fi crezut nici eu. Cum intri pe granița Franciei, nu auzi decât merçi și bonjur. Noi zicem literatură ei zic literatiur. Noi zicem universitate, ei zic universite. Zicem librărie, ei zic librării. Toată limba franceză de după război e copiată după noi, însă puțin schimonosită, ca să nu se cunoască și pițigăiat, prin denaturarea consoanelor pure. Au renunțat la î și ă. [...] toate instituțiile noastre sunt maimuțărite la Paris, până și Academia. Mai mult, literatura franceză actuală
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]