59,587 matches
-
ar fi locul său natal Geneva. Franța, la sfârșitul secolului al XVIII-lea, era deja o țară vastă cu multe milioane de locuitori, și astfel s-a dezvoltat noțiunea de democrație reprezentativă, un concept pe care Rousseau l-ar fi respins cu fermitate. Ultima dezvoltare importantă a teoriei politice ce merită a fi luată în considerare în cazul de față și care este extrem de importantă pentru subiectul acestei cărți, este cuplarea noțiunilor de "națiune" și "stat". În trecut, statele și națiunile
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
democrația.28 De Maistre a considerat Revoluția drept o pedeapsă divină asupra Franței pentru încălcarea voii lui Dumnezeu și pleda pentru supunerea față de papalitate încurajând astfel dezvoltarea ultramontanismului francez.29 Acești scriitori sunt importanți nu numai pentru faptul că au respins statul-națiune modern și concepte precum drepturile omului și democrația, și au îmbrățișat anumite perspective religioase; de asemenea, ei au lăsat în urmă o percepție tradiționalistă a societății pe care o vedeau ca fiind corporatistă și ierarhică și care era pusă
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
standardizare ale statului francez. Într-o anumită măsură, aceste mișcări se suprapuneau cu mișcarea romantică menționată mai sus dar, în mare parte, erau mișcări domestice care au luat naștere chiar din interiorul acestor regiuni. Mulți dintre aderenții acestor mișcări au respins modernitatea pe care o percepeau ca pe o amenințare a stilului lor de viață și a tradițiilor. De asemenea, se opuneau apariției civilizației industriale, caracterizată prin mizeria și murdăria minelor de cărbuni, a fabricilor și prin condițiile insalubre oferite claselor
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
un impact de lungă durată, deși încă există sentimentul că, după aproape 20 de ani de existență, sunt incomplete.2 Propunerile de descentralizare ale noului guvern socialist, promovate de Gaston Defferre, în calitate de ministru al internelor și descentralizării, au fost puternic respinse de prim-ministrul Pierre Mauroy. Ambii miniștri erau primari cu influență în Marsilia și, respectiv, Lille iar acest lucru va avea un impact asupra naturii reformelor. La început, partidele de dreapta s-au opus acestor reforme, acum în opoziție, și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
târziu auto-caracterizați ca souverainistes care aveau o percepere iacobin-tradiționalistă a statului și care se temeau că descentralizarea va pune în pericol principiul unității și indivizibilității Republicii. S-au opus în mod deosebit creării guvernelor regionale, temându-se că acestea vor respinge rolul departamentelor, care, în viziunea lor, erau instrumente importante ale statului republican. Totuși, în ciuda acestei opoziții, reformiștii au avut elanul și puterea de a merge mai departe cu reformele. Au trebuit să se facă unele compromisuri pentru a-i liniști
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
mai dinamic. Și Yves Mény critică sistemul, pe care îl vede ca fiind responsabil de corupția din politică 37. Jean-Jacques Urvoas întrevede o problemă în sistemul fuziunii listelor dintre două tururi, ceea ce ar permite celor pe care votanții i-au respins în primul tur, să reapară în cel de-al doilea, și ar da partidelor posibilitatea de a manipula preferințele votanților în propria lor favoare 38. Sistemul electoral departamental: cantoanele Cantoanele sunt circumscripții electorale ale consiliilor departamentale (conseils generaux) și, ca
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
aceste competențe.69 Nu se poate spune că această legislație reprezintă o cale lină spre realizarea completă. În primul rând, a trebuit să se confrunte cu obstacolul examinării de către Curtea Constituțională, care i-a verificat constituționalitatea. Chiar dacă această curte a respins unele părți ale legislației propuse, a aprobat-o în cea mai marea parte. În al doilea rând era nevoie de acceptul majorității, atât în Senat cât și în Adunarea Națională. Proiectul de lege din 2004 cu privire la transferul de competențe, de
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
pentru a submina mișcările de stânga care își focalizaeză eforturile asupra guvernelor naționale. Vezi, de exemplu, P. Hirst și G. Thompson Globalization in question: the international economy and the possibilities of governance (Cambridge: Polity Press, 1996) în încercarea de a respinge teza globalizării din punctul de vedere al stângii. 38 Pentru o privire de ansamblu asupra acestor reforme vezi J. Loughlin et. alia., Subnational Democracy in the European Union (Oxford, Oxford University Press, 2004) și C. Jeffrey (editor), The regional dimension
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
corupt nu poate fi iertat În ultimă instanță marea diferență între păcătos și corupt constă tocmai în faptul că primul este încă deschis iertării, iar al doilea nu o mai caută. Păcătosul știe că a greșit și se spovedește; coruptul respinge conștiința și trăiește în păcat, și fără această conștiință nu poate să caute iertare și să-și schimbe viața. Primul motiv pentru care omul corupt nu poate fi iertat derivă din caracterul de stabilitate, sistematic, de imanență, de autosuficiența inimii
Corupţia by Lorenzo Biagi () [Corola-publishinghouse/Science/100970_a_102262]
-
stăpânirea sa, constituie un alt subiect dezbătut pe larg de Eminescu în paginile Curierului de Iași. Diplomația europeană se distinge în viziunea jurnalistului prin practicile birocratice, în opoziție cu puterea otomană care vede soluționarea problemelor pe calea armelor. Imperiul Otoman respinge însă propunerile Marilor Puteri și, astfel, în 12/24 aprilie 1877, Rusia declară război Porții. Proclamarea Independenței României, în 9 mai 1877, este prezentată ca un moment esențial în istoria țării noastre, urmare firească a derulării evenimentelor: "Drept că în
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
lui Beldiman" și "Iar iconarii", constituind o replică la materialul "Iconarii", publicat de Al. Beldiman în Voința națională, în 11/23 noiembrie 1888, prin care autorul denunță răspândirea portretelor țarului și ale familiei acestuia drept elemente de propagandă panslavistă. Eminescu respinge afirmațiile lui Al. Beldiman, considerându-le "o exagerație și o gogoriță", și deplasează discuția de pe terenul politic pe cel al artei, evidențiind caracteristicile artei bizantine și ale celei occidentale. Disputa continuă cu răspunsul lui Beldiman care acuză ziarul puterii de
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
promis o colaborare regulată; a primit să-l punem, în public, în capul nostru, cu condiția pe care oricine o înțelege că am primit-o cu entuziasm ca să ne revizuiască manuscrisele, să le aprobe, să le îndrepte sau să le respingă"227. Eminescu semnează articolul-program al revistei și textele "Formă și fond", "1888" și "Ziua de mâine", apărute în 11 decembrie 1888, respectiv 25 decembrie 1888 și 1 ianuarie 1889. Materialele continuă linia tematică a Curierului de Iași, cuprinzând critici la adresa
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
și păstrării specificului național. Limba constituie premisa fundamentală pentru o cultură și civilizație proprie, astfel încât "limba și spiritul, limba și naționalitatea sunt pentru Eminescu aproape sinonime"272. Apărător al neamului românesc și al valorilor naționale, denunțând pericolul influențelor externe, gazetarul respinge cosmopolitismul, considerând că numai în și prin limbă se păstrează specificul național, identitatea națională; limba reflectă caracterul unui popor și ceea ce îl deosebește de alte popoare. Subliniind că "naționalismul eminescian" trebuie citit prin grila contextului social-istoric al epocii, Alexandru Sereș
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
suspendarea cărții, operei și autorului. Un alt teoretician care a atenționat asupra pericolului termenilor periodizanți este Matei Călinescu 17; statutul acestor termeni este înșelător, deoarece chiar și gânditorii care afirmă deschis că nu sunt interesați de periodizare sau chiar o resping cu vehemență sfârșesc prin a o utiliza prin intermediul diverselor scheme (sunt analizate, de exemplu, cazurile Barthes, Foucault, Lyotard). Astfel, oricât de neutru ar părea un termen periodizant, el implică o dimensiune evaluativă, de care, de pildă, postmodernismul a fost mereu
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
stil specific", ci "un concept periodizator, a cărui funcție este aceea de a corela apariția unor noi trăsături în cultură cu apariția unui nou tip de viață socială și a unei noi ordini economice"25 (s. n.), Umberto Eco, de exemplu, respinge ideea periodizării postmodernismului, pe care preferă, mai curând, să-l cerceteze ca pe o categorie meta-istorică: "cred, totuși, că postmodernismul nu desemnează o tendință pe care să o putem delimita cronologic, ci o categorie spirituală (ideală), sau mai bine-zis un
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
pe cât se pare, este încă în desfășurare, și axarea pe alte dimensiuni specifice lui. Ceea ce este interesant și marchează încă o dată caracterul profund contradictoriu al postmodernismului rămâne însăși modalitatea în care este tratat trecutul în interiorul său, trecut care nu este respins, așa cum ne-am aștepta de la un curent care îl are drept prefix pe "post-", ci este utilizat, chiar încorporat ca strategie în unele dintre operele sale. Baudrillard observă această revitalizare a trecutului în postmodernism (în mod ironic, el afirmă că
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
timp a fi și postmoderni, iar o serie de tehnici poststructuraliste au fost înglobate cu ușurință în discursul postmodern (deconstrucția 64 fiind aici doar un exemplu). Aplicând tezele poststructuraliste sociologiei 65, Charles C. Lemert consideră că și poststructuralismul, și postmodernismul "resping ideile iluministe conform cărora cunoașterea este o caracteristică autonomă și constitutivă a vieții sociale"66, cu deosebirea că primul realizează acest lucru implicit, în timp ce al doilea în mod explicit. De asemenea, unii critici afirmă existența a două tipuri de postmodernism
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
au și scris în spiritul său sunt în literatura românească optzeciștii, considerați promotorii postmodernismului românesc și inițiatorii canonului său. (Ca o mențiune, trebuie spus în legătură cu acest "loc comun" al identificării începuturilor postmodernismului cu generația '80 că există și opinii care resping reducerea optzecismului la postmodernism, unii critici afirmând chiar că postmodernismul nu este sub nici o formă invenția acesteia.) Sorin Alexandrescu, de asemenea, recunoaște decalajul instituirii curentelor în România, care, ca tot estul Europei, cunoaște o ieșire forțată din modernitate, postmodernitatea întrând
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
că acesta nu a fost pur și simplu împrumutat din dorința unei sincronizări cu spațiul cultural occidental, ci pentru că există motive întemeiate în interiorul fenomenului românesc, ale cărui trăsături importante ar fi în concordanță cu cele ale curentului internațional (această atitudine respinge, prin urmare, simpla modă a etichetării și consideră că alinierea culturii românești la cea internațională este una argumentată), alți critici afirmă că termenul postmodernism face referire doar la proiectul occidental și că acest termen ar putea denumi în mod corespunzător
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
2. Modernitate versus postmodernitate? Conceptul de postmodernitate, la fel ca și cel de postmodernism, nu a fost unul acceptat în unanimitate sau cu ușurință de către cercetătorii contemporaneității; unii dintre ei nu sunt de acord cu terminologia în sine, iar alții resping ideea conform căreia postmodernitatea ar depăși modernitatea, încheind-o pe aceasta din urmă și instalându-se în mod singular în arena teoretică și practică, ca o nouă epocă istorică ce o depășește pe cea anterioară. Asumarea unui vocabular comun pare
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
inexistența diferențelor și a contradicțiilor și chiar a nediferențierii rezultatelor discursurilor avute în vedere (sunt pomenite, de pildă, dialectica negativă, genealogia și deconstrucția). Chiar dacă acceptă o parte dintre criticile postmodernilor, Habermas preferă să reconstruiască tezele modernității și nu să le respingă în totalitate; în această direcție, pune bazele unei concepții alternative a raționalității, "raționalitatea comunicativă", bazată pe teoria acțiunii comunicative, iar la o altă problemă detectată în discursul modernității paradigma filosofiei conștiinței Habermas găsește soluția prin înlocuirea acesteia cu "paradigma înțelegerii
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
În același sens, Matei Călinescu consideră că este greșit să adopți consensul sau dezacordul drept valori în sine, contextul, miza dialogului, cauza sa și chiar calitatea dialogului fiind foarte importante într-o asemenea relaționare 123. De asemenea, cei doi critici resping atât cvasi-fundaționalismul habermasian, cât și aversiunea regăsită în majoritatea teoriilor postmoderne în ceea ce privește construcțiile universale (deși acestea pot fi provizorii, contextuale, utilizarea lor poate fi benefică). În pofida dezacordurilor teoretice dintre cei doi filosofi, Best și Kellner insistă mai degrabă pe similaritățile
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
fiind sub semnul incertitudinii sau, dimpotrivă, perioada care se vrea încheiată este subpoziționată, devalorizată, negată, în timp ce următoarea este privită în sens "eliberator" și pozitiv. Alți critici ai fenomenului se distanțează de interpretarea lui "post-" în termeni de posterioritate temporală (postmodernismul respingând de altfel ideea timpului linear) și se concentrează pe ideea de consecință logică, ce susține că într-un anumit înțeles, postmodernismul derivă sau rezultă din modernism mai mult decât ar fi o perioadă care îi succede. În această înțelegere, postmodernismul
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
fie suspectat. [...] O operă nu poate deveni modernă decât dacă ea este mai întâi postmodernă. Postmodernismul astfel înțeles nu este modernismul ajuns la sfârșitul său, ci pe cale să se nască, iar această stare este constantă"157. Iată o interpretare care respinge în mod extrem de explicit înțelegerea celor două concepte din perspectivă periodizatoare și care impune conceperea lor sub forma unor moduri diferite de sensibilitate, gândire, enunțare, critică etc. (viziune care îi permite lui Lyotard să nu țină cont de vreo succesiune
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
vechi și nou, conflict din care se conturează două tipuri de postmodernism un postmodernism de rezistență și unul de reacție. "Postmodernismul de rezistență" deconstruiește modernismul, dar rămâne în status-quo, prezervând o serie de caracteristici ale modernismului, în timp ce "postmodernismul de reacție" respinge complet proiectul modern. Este simplu de observat că primul tip descris corespunde tezei continuității dintre postmodernism și modernism, în timp ce al doilea se încadrează în teoria rupturii, a negării, a depășirii complete a modernismului într-o modalitate de ordin paradigmatic. De
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]