6,297 matches
-
stabilității hegemonice pare să ceară includerea în analiză a relațiilor stat-societate, ea nu trimite totuși la contractul social, concentrîndu-se în schimb asupra guvernelor și firmelor. CONCLUZIE Teoria stabilității hegemonice este fără îndoială o îndepărtare de neorealismul lui Waltz. Discuția despre declinul SUA a pus în evidență o înțelegere mai largă a politicii internaționale și a puterii. De altfel, teoria descrie un sistem internațional cu trăsături ierarhice. Într-adevăr, deși respectă al treilea aspect al definiției dată de Waltz structurii, adică relația
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
altele trebuie să rămînă nedezvoltate". Immanuel Wallerstein (1979 [1974], 1984: 1-96) adaugă acestei idei cîteva rafinamente conceptuale (vezi figura 11.2). În primul rînd, el propune categoria de semiperiferie, care se constituie atît prin ridicarea țărilor periferice, cît și prin declinul celor centrale. Semiperiferia funcționează ca o curea de transmisie, înglobînd cererile periferiei și înlocuind controlul direct al nucleului. Acest element dinamic apare pe fondul unei viziuni ciclice asupra economiei politice mondiale. Pentru Wallerstein, existența liderului hegemonic este necesară pentru susținerea
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
la conducerea lumii. În primul dintre aceste războaie hegemonice, Marea Britanie a înlocuit Olanda, pentru a fi înlocuită la rîndul ei, în al doilea război, de SUA. Perioada de pînă la sfîrșitul războiului rece a fost caracterizată, potrivit lui Wallerstein, printr-un declin al statului hegemonic și o sporire a provocărilor venite din partea mișcărilor antisistemice din interiorul sistemului (de exemplu pacifismul), dar și din afara sa (blocul socialist). Școala dezvoltării dependent-asociate își îndreaptă atenția asupra interacțiunii non-mecanice și non-materia-liste a forțelor externe și interne
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
transformarea calitativă a statelor în state ale bunăstării. Gilpin se axează atît pe procesele interne de ajustare din ce în ce mai dificile ale statelor bunăstării, înclinate să-și exporte problemele, cît și pe adaptarea la nivel internațional față de schimbările puterii, mai ales față de declinul marilor puteri, unde competiția riscă să degenereze în război tehnologic sau de altă natură (pentru o dezbatere mai pe larg a asumpțiilor metodologice și a analizelor empirice ale lui Gilpin, vezi Guzzini 1997a). Rezultatul este o "luptă pentru eficiență" la
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
și protejate în faza lor incipientă; de asemenea, ea va fi criticată și de socialiști și de Lenin în teoria sa asupra imperialismului. În viziunea lui Gilpin, primul război mondial a constituit un test pentru deplasarea de putere produsă o dată cu declinul Marii Britanii și ridicarea Germaniei și a Statelor Unite. Lipsa unei conduceri puternice în perioada interbelică a dus la prăbușirea sistemului. O nouă ordine internațională liberală va fi posibilă abia cu Pax Americana, după 1945. Pornind de la considerațiile istorice, Gilpin generalizează și
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
a face să funcționeze un sistem multilateral prin îngăduirea politicilor economice naționale autonome. Dinamica economiei politice internaționale: dialogul dintre Lenin și Kautsky Dacă actualul sistem internațional este al doilea în seria hegemoniilor liberale (nu doar a imperiilor), atunci înflorirea și declinul hegemonilor reprezintă o temă impor-tantă de cercetare la nivel internațional. Cercetarea aceasta face parte din teoria stabilității hegemonice. Așa cum am menționat în capitolul 10, Gilpin nu subscrie deturnării idealiste care vorbește despre sacrificiul SUA în numele unei ordini liberale. El afirmă
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
dreptului de pro-prietate în schimbul unei taxe. El acceptă argumentul lui Keohane (1984) că regimurile (bunul public, în viziunea lui Keohane), o dată stabilite, pot avea o dinamică a lor și pot subzista chiar dacă puterea hegemonului care a instituit sistemul intră în declin. În această privință, Gilpin transferă în economia politică internațională normele comune pe care realiștii le considerau necesare pentru funcționarea unui sistem (politic) concertat. Concertul trebuie gestionat nu de puterile majore, pur și simplu, ci pentru a permite funcționarea unei ordini
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
nu de puterile majore, pur și simplu, ci pentru a permite funcționarea unei ordini politice liberale de către toate puterile liberale majore, codul lor comun integrînd aspecte politice, de ordin intern, și aspecte economice, internaționale. Acestea fiind spuse, Gilpin crede că declinul statului hegemonic slăbește în mod evident fundamentele politice ale unei astfel de ordini liberale, care sînt: o putere hegemonică liberală dominantă sau puteri capabile să gestioneze și să întărească regulile; o serie de interese economice, politice și de securitate comune
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
altele (Gilpin 1987: 38-40; vezi și pag. 86 a acestui volum). În concluzie, problemele empirice și preocupările politice și morale ale lui Gilpin nu se referă doar la schimbările intervenite în echilibrul puterii, ci și la viitorul ordinii liberale după declinul așa-numitei Pax Americana. TEORIA STRUCTURALĂ A PUTERII A LUI STRANGE 2 Dacă Gilpin se întîlnește cu economia politică structuralistă în cercetarea sa asupra dinamicii puterii, Strange întîlnește perspectivele dependenței în înțelegerea structurală propusă de ea asupra puterii (Strange 1984
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
ale alegerii din managementul economiei politice globale, fie absolvă actorii de blestemul responsabilității (1985: 3, 7, 39). Acesta este un exercițiu de demistificare continuă. Dintre cele două teorii deterministe pe care ea le critică, marxismul și așa-numita școală a declinului hegemonic, cea din urmă este atacată cu precădere. De la prăbușirea sistemului Bret-ton-Woods, Strange a tot repetat că dezordinea economică globală nu a fost cauzată de declinul puterii Statelor Unite, ci de lipsa voinței Americii de a-și folosi puterea. Dorința de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
două teorii deterministe pe care ea le critică, marxismul și așa-numita școală a declinului hegemonic, cea din urmă este atacată cu precădere. De la prăbușirea sistemului Bret-ton-Woods, Strange a tot repetat că dezordinea economică globală nu a fost cauzată de declinul puterii Statelor Unite, ci de lipsa voinței Americii de a-și folosi puterea. Dorința de a nu taxa cetățenii americani pentru războiul din Vietnam, crearea necontrolată de credit intern și refuzul de a deprecia dolarul în raport cu aurul, acestea au fost elementele
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
ale anilor '60 și '70. Consensul metateoretic survenit acolo a fost adus în discuție pentru a arăta cum poate fi folosită o altă tipologie pentru a completa matricea. Triada meta-teoretică germană indică evoluția dezbaterii metateoretice și evită excluderea preocupărilor normative. DECLINUL DISPUTEI PARADIGMELOR Disputa paradigmelor a constituit prima rundă a discuțiilor metateoretice din cadrul disciplinei relațiilor internaționale. Aceasta a trezit conștiința de sine a disciplinei. A ajutat și la legitimarea agendelor de cercetare, care existau în acest domeniu, însă fuseseră pentru un
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Waltz, încercarea cea mai serioasă și mai credibilă de a salva tradiția realistă de neorealism poate fi găsită în lucrarea Logic of Anarchy (Buzan, Jones și Little 1993). Această carte reprezintă o reacție la două crize ale realismului. Ea tratează declinul realismului ca o paradigmă unificatoare, realmente definitorie pentru disciplină și vorbește despre fragmentarea disciplinei. Însă reacționează și împotriva criticilor aduse soluției waltziene pentru această criză. Lucrarea se inspiră din dezbaterea cu privire la interdependență, care a determinat fragmentarea disciplinei, pre-cum și din
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Primului Război Mondial, cea mai mare pierdere s-a resimțit în capitalul uman, milioane de oameni fiind fie uciși, fie răniți în timpul conflictului care, după cum am văzut în capitolul precedent, a afectat mai mult Franța rurală. Acest fapt a dus la un declin demografic în anii 1920 și 1930. De-a lungul acestor decenii, criza economică mondială a afectat Franța mai târziu decât alte țări, este adevărat, dar, totuși, din cauza confruntărilor politice și sindicale, infrastructura economică s-a slăbit, iar Franța a rămas
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
putea fi descrise cu adevărat în cuvintele lui Mendras ca o "seconde révolution" pe o scală comparabilă cu Revoluția din 1789. Schimbările principale au avut loc în sistemul economic dar și în proiectele de așezare urbană și rurală, mai ales declinul agriculturii tradiționale și urbanizarea masivă din anii 1960. Toate aceste schimbări au solicitat o examinare serioasă a guvernării teritoriale a Franței, ceea ce s-a întâmplat odată cu venirea la putere a socialiștilor în 1981 și cu lansarea programului de descentralizare. În
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
a fost alăturat Bayonne-i, fie prin absorbția unui pol urban în interiorul unei couronne périurbaine dintr-un oraș mare ca Lyon sau Paris. Câteva PU din zonele rurale pur și simplu au încetat să mai existe, astfel constituind un exemplu al declinului economic rural. Între 1990 și 1999, au existat 18 "apariții" și 25 de "dispariții" de poluri urbane. Aceste tendințe au dus la o creștere importantă a concentrării populației franceze în jurul unui număr limitat de pôle urbaine. În 1999, cel mai
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
scăzut de voturi necesare pentru a obține un loc. Acest fapt a cauzat fragmentarea politicii locale și regionale care s-a manifestat de-a lungul unui număr de dimensiuni diferite. În primul rând, creșterea numărului de abțineri a însemnat un declin pentru sprijinul partidelor de la guvernare, fie ele de dreapta sau de stânga, care mai erau și subestimate de către apariția forțelor politice anti-sistem, verzii de extremă-stânga și Frontul Național de extremă-dreapta. Creșterea numărului de abțineri și descompunerea partidelor de guvernământ (PCF
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
orașele mari și foarte mari în care mecanismele unui partid sunt foarte puternice, și s-a împânzit către regiuni, departamente și municipalități mai mici. Astfel, problemele naționale și nu cele locale sau regionale, domină alegerile. Este adevărat că există un declin în susținerea marilor partide guvernamentale de stânga și de dreapta, însă acestea au fost înlocuite de partidele antisistem, și de abținerea de la vot, ceea ce reprezintă probabil expresia unei reacții negative față de partidele politice. Noile regiuni care au început să funcționeze
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
municipale. De fapt, municipalitățile răspund de numărul mare al administratorilor teritoriali cu peste un milion de angajați. Numărul celor aflați în slujba departamentelor și instituțiilor departamentale a rămas destul de stabil, creșterea fiind foarte modestă, de sub 3%, în timp ce a existat un declin în rândul celor aflați în slujba instituțiilor (ca HLM și CNFPT). Creșterea numărului administratorilor teritoriali a fost în favoarea celor angajați permanent (titulaires) al căror număr a crescut cu 38,8%, și în defavoarea celor angajați temporar (non-titulaires sau vacataires) care au
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
mai degrabă generale decât specifice. Direcția generală de-a lungul Europei în ultimi ani a fost spre creșterea nivelurilor autonomiei fiscale locale chiar dacă există și contradirecții astfel încât imaginea generală este oarecum confuză.11 Astfel, conform Consiliului Europei, a existat un declin al resurselor proprii și o creștere a granturilor guvernamentale centrale însă aceste granturi sunt mai puțin specifice deoarece autoritățile locale au un cuvânt important de spus în privința acestora. Franța nu a urmat această direcție în totalitate deoarece resursele proprii sunt
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
le achite chiar și la aceste rate preferențiale din cauza motivelor menționate mai sus, adică lipsa de profesionalism a autorităților locale. Tabelul 8.9 oferă o privire de ansamblu a datoriilor din ultimii ani. Pentru municipalități și departamente a existat un declin între 1999 și 2005, în timp ce pentru regiuni a existat o creștere generală. Pentru toate nivelurile de guvernare locală a existat un declin inițial între 1999 și 2003, după care datoriile au crescut din nou. Însă datoria generală a autorităților locale
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
9 oferă o privire de ansamblu a datoriilor din ultimii ani. Pentru municipalități și departamente a existat un declin între 1999 și 2005, în timp ce pentru regiuni a existat o creștere generală. Pentru toate nivelurile de guvernare locală a existat un declin inițial între 1999 și 2003, după care datoriile au crescut din nou. Însă datoria generală a autorităților locale a scăzut de la 82,36 miliarde de euro în 1999 la 79 de miliarde în 2005. Aceasta contrastează cu datoria statului central
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
de condiție săracă și umilă”. Dar, concludea Smith, „nici o societate nu poate fi fericită dacă marea majoritate a membrilor săi e săracă și mizerabilă”; - de când am început să acceptăm că democrația, ca legătură socială fondată pe egalitate, merge periculos spre declin, formând pe de-a dreptul un consens al inegalității. Pentru revoluțiile americană și franceză, mai mult decât regimul politic, conta ideea unei societăți fără privilegii și diferențe sociale. De aceea cuvântul „egalitate” era atât de important, după cum remarca Tocqueville. În timp ce
Corupţia by Lorenzo Biagi () [Corola-publishinghouse/Science/100970_a_102262]
-
însușit individualismul ca pe propria noastră natură, dar „oricât de legitime ar putea fi revendicările individuale, oricât de importante ar putea fi drepturile individului, a pune accentul pe astfel de aspecte comportă un preț ce nu poate fi evitat, adică declinul sensului unui scop împărtășit” și al spiritului de comunitate; - de când am reușit în puțin timp, în numele postulatului după care individul este autosuficient, să provocăm trei mari reinterpretări de valori: a atrofia, în însăși interiorul conștiinței noastre (a „inimii” noastre), autoritatea
Corupţia by Lorenzo Biagi () [Corola-publishinghouse/Science/100970_a_102262]
-
cultivat de Rosetti "își are sursa în oratoria revoluționară pașoptistă, amintind și de înflăcărarea romantică a publicisticii franceze de la 1848"490. Patosul argumentației, amploarea frazelor, trimiterile istorice, abundența repetițiilor sunt câteva dintre constantele scrisului jurnalistic cultivat de Românul. După 1880, declinul publicației este evident, iar încercările de revitalizare sunt sortite eșecului. Discutând din ce în ce mai dogmatic, Românul, pierdut în amintirile sale de odinioară și nedespărțit de teoriile școlii pozitiviste, de unde plecase cugetarea celor dintâi redactori ai săi, nu mai corespundea unei epoci de
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]