8,226 matches
-
cu livezi de pruni. Fracasse făcuse din ele un locșor drăguț, pe care l-am văzut într-o seară sau două când am stat și am vorbit, despre orice și despre nimic, fiecare dintre noi puțin rezervat, un loc ce mirosea a ceară de albine și lipici de cărți, a meditație și celibat. Nimeni nu fusese aici de când Împotrivă își luase în primire slujba, nici după ce îl luaseră infirmierii. Primarul băgă cheia în broască, împinse ușa cu greu, un pic surprins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
și a zâmbi. Se îndepărtă, făcu vreo câțiva pași, se lăsă pe vine și ridică de pe jos două castane târzii care tocmai căzuseră pe pământ și străluceau, lucioase, în învelișul lor brun, uimitor de proaspăt. Le rostogoli în mână, le mirosi închizând ochii și apoi plecă încetișor. Alergarăm pe scări, ne dădurăm coate precipitându-ne: era o apocalipsă. Nu rămânea nimic din vechiul farmec al micuței locuințe. Pur și simplu nimic. Împotrivă devastase metodic locul, mergând cu minuțiozitatea până la a tăia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
puțin capul și zâmbind. Totuși, într-o zi am văzut ceva diferit în ochii ei, ceva tăios, ascuțit, care semăna cu o rafală de pușcă. Era într-o duminică, în frumoasele ore dinainte de lăsarea serii, în primăvara lui 1915. Aerul mirosea a flori de măr și salcâm. Știam că micuța învățătoare își făcea duminica plimbarea în care ajungea pe colină, fie că timpul era frumos, fie că turna cu găleata. Mi se spusese lucrul ăsta. Și mie mi se întâmpla adesea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
încotoșmănat în trei paltoane grele. Mă simțeam ca un bebeluș. Mi-am apropiat picioarele de sobă. Încetul cu încetul, toate mi se întorceau în corp: elanurile și durerile, pârâiturile pielii și trosnetele oaselor. Mi-a adus o cană fierbinte care mirosea a prună și a lămâie. Am băut fără să spun nimic. Și ea a băut. Și-a terminat cana și a început să vorbească: De ce nu te-ai recăsătorit niciodată? — Dar tu, de ce ai rămas singură? — Am aflat totul despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
mine cum nu mai făcuse niciodată, aproape atingându-ne fețele, privindu-mă în ochi și-mi vorbi cu voce scăzută, în timp ce eu vedeam toate venele plesnite de pe chipul său, pliurile pielii, neregularitățile, negii minusculi și primeam în față respirația lui mirosind a grăsime și a ceapă, izurile de vinuri scumpe, aromele de carne și cafea amară. — Nu s-a întâmplat nimic, mă auziți? Nebuna asta a visat... Fantezii, povești, delir de bețiv, vedenii! Nimic, înțelegeți? Și vă interzic să-l deranjați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ce mă gândeam. Preoții sunt foarte abili, știu foarte bine cum să pătrundă în mintea ta și să vadă ce se petrece acolo. Mă privi zâmbind. Din pricina căldurii, pelerina fumega ca o locomotivă, iar din sutană se ridica un abur mirosind a humus și a lână arsă. Îngrijitorul se întoarse cu două farfurii de supă, o pâine neagră mare, o bucată de brânză tare ca lemnul de stejar și o ulcică de vin. Lăsă totul pe o măsuță și ne ură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
mă car, dar uniforma mă împiedica să fac asta. Astăzi nu m-ar mai împiedica nimic! Din când în când, le auzeam vocile, râsete, iar apoi auzeam pașii servitoarei primarului care venea să le aducă feluri de mâncare aburinde, care miroseau bine. Dar mirosul ăsta, în ziua aceea, era ca o enormă duhoare de care nu puteai scăpa. Aveam un nod în stomac. Îmi era rușine că sunt om. Louisette a făcut multe drumuri. „Pe o vreme să nu dai nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
nu mai știu câte. Și nopți. Nu mai ieșeam. Oscilam. Ezitam. Luam carabina lui Gachentard, puneam un glonț în magazie, îmi băgam țeava puștii în gură. Eram beat de dimineața până seara. Casa începea să arate ca o fundătură ce mirosea a canal. Îmi trăgeam forța din sticle. Uneori urlam și loveam în pereți. I-am dat afară pe cei câțiva vecini care veniră să mă vadă. Și apoi, într-o dimineață, când mă speriasem văzându-mi figura de naufragiat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
apoi îi făcea semn lui Bourrache să i se alăture. Atunci hangiul lua o sticlă de tărie, din cea mai bună, două păhărele și se așeza în fața procurorului. Umplea paharele și îl bea iute pe al lui. În schimb, Destinat mirosea alcoolul, dar nu îl ducea niciodată la buze. Apoi, cei doi bărbați vorbeau. — Dar despre ce? am îndrăznit să-l întreb într-o zi pe Bourrache, dar după multă, multă vreme. Avea privirea pierdută. Ai fi crezut că privea o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
meu cel lung și ușor și despre trezirea decepționantă. Am lustruit marmura, am smuls trifoiul care creștea de-a lungul dalelor, am dat la o parte cu palma lichenii de pe cruce. Apoi i-am trimis o bezea prin aerul care mirosea a pământ și a iarbă jilavă. Mormântul lui Destinat dispărea sub coroanele de flori și de perle. Primele începeau să putrezească și își răspândeau petalele ruginite pe pietrișul din jur. Perlele străluceau și prindeau câteodată o rază de soare care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
în cuptor, mi l-a adus, la o săptămână după moartea ta. Mi-a spus: — Este copilul dumneavoastră. Al dumneavoastră. Trebuie să-l creșteți. Apoi mi-a pus în brațe pachetul alb și a plecat. Copilul dormea. Era cald și mirosea a lapte. Părea dulce. Fața îi ieșea din păturica ce îl învelea ca pe micuțul Iisus în staul. Avea pleoapele închise, obrajii rotunzi, atât de rotunzi încât buzele de abia se vedeau. Am căutat să aflu în trăsăturile sale chipul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
fi încă mormolocul acela îndrăzneț de spermă, o miros, caut mirosul acela minunat al bebelușilor, mirosul acela liniștitor, dar în locul său nu găsesc decât un miros sărat și greu, ca mirosul de interior, mă îngrețoșează, este ca și când m-aș fi mirosit pe mine pe dinăuntru. Cum este posibil așa ceva, mă sperii eu, nu au curățat-o nici măcar de sânge și lichidele prin care a trecut în drumul său spre a se naște, iar atunci simt din nou cum mă umplu de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
pisoi în pustiul acestei câmpii, se jucau printre ierburi, codițele lor dansau în timp ce săltau de la soare la umbră, iar eu îi urcam pe scări, așteptând primul lor plonjon în această lume, îi momeam cu castronașe mici pline cu smântână, le miroseam blănița, de care se lipise aroma lăpticului cald. Iată și terasa dinspre vest, aici își aveau cuibul porumbeii cei gălăgioși, care se aciuaseră sub țigle și murdăreau podeaua terasei cu găinațul lor, iar mama striga, când vom scăpa de porumbeii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
unui nefericit, al unui copil micuț. Au fost probleme, se interesează ea satisfăcută, iar eu murmur, deloc, a mers foarte ușor, după care dispar de acolo, înainte ca ea să apuce să îmi citească gândurile rebele despre victoria aceea îndoielnică, mirosind a înfrângere, știu că lentilele ochelarilor ei de citit îmi urmăresc cu amărăciune pașii, ridurile unei neplăceri neașteptate îi delimitează ochii. Naama, ești așteptată la poartă, strigă Anat dintr-o cameră, iar eu întreb, cine mă așteaptă, și încerc să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
vor crește împreună copilul, deja am lacrimi în ochi de fericire, simt și o invidie jenantă, cât de bine le va fi, cât de bine ne-a fost nouă, întinși pe patul matrimonial, cu Noga răsucindu-se între noi, îi mirosim trupșorul luminos, îi ronțăim tălpile picioarelor, moi și parfumate precum pâinica de Shabat, iar ea ne lovește fețele cu piciorușele ei, râzând fericită, când ajung acasă, îi privesc ostil tălpile înfășurate în șosete groase și în bocanci și ea întreabă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
odihnesc capul pe patul ei, plâng pe umărul ei fierbinte, până ce aripile apusului răsfrâng asupra mea o pace neașteptată. Ea îmi întinde o mână transpirată, îmi atinge fața dezamăgită, unde este tati, șoptește ea, îl vreau pe tati, respirația ei miroase urât, mirosul grișului ars pe fundul cratiței, iar eu spun, va veni și tati, imediat ce va putea, va veni, ies repede din cameră, va muri dacă nu vine, nu va putea face față situației, caut telefonul pe întuneric, voi suna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
multe icoane, pelerinajul (pe) la mânăstiri și lăcașuri de cult (organizat de directoarea Doinița Mihai) fiindu-ne benefic. M-am ciocnit pe străzi și în magazine cu lume grăbită și stresată. M-au pipăit și câțiva hoți de buzunare. Am MIROSIT: mâncăruri specifice, aroma portocalelor și altor citrice încă neculese (sezon, în noiembrie), dar și putoarea din centrul Atenei OMONIA cel mai urât km 0 dintr-un oraș pe care l-am văzut pe oriunde am umblat ! Am GUSTAT: baclavale, prăjituri
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
activiste occidentale, genul care cunoștea feminismul la nivelul broșurilor de popularizare pe care le luau ad-literam, nu cu cele de excelență în cercetare sau în mișcare, femei foarte nuanțate, de altfel. Era la Budapesta, cred că prin ’92. Noi, est-europenele, miroseam a parfumuri franțuzești. Ele se apropie și ne apostrofează: „Ce fel de feministe sunteți voi, dacă vă dați cu parfumuri franțuzești?”. Le-am răspuns: „Ne-am săturat să ne spălăm cu săpun ieftin și cu detergent. Visăm la un parfum
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
cu detergent. Visăm la un parfum adevărat și la un săpun adevărat. Acum, când le avem, lasați-ne în pace. Nu avem povestea vostră, noi o avem pe a noastră. Avem și noi frustrările și dorințele noastre. Vrem să simțim că mirosim frumos. Aceasta nu ne-o ia nimeni, în numele nici unui dogmatism. Când ești obligată să stai în salopetă și în cizme și să faci muncă patriotică, să dai la cartofi și al lopeți, visezi un pic de feminitate, de eleganță, de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
Am mers mult cu geamul deschis. Pe peronul din Gara de Nord am luat-o repede la pas, evitând să mă uit spre cele trei vagoane care mai erau până la locomotivă. Conductorul se dăduse jos și examina botul locomotivei. Acolo, în față, mirosea îngrozitor a oi. Printr-o coincidență - sau cum să-i spun că nu știu -, în dimineața următoare s-a produs un accident feroviar în China. Două trenuri s-au ciocnit și au murit peste 70 de oameni. Am mai scris
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
de seară îmi cad ochii pe Les Nuits d’Hadrien, un parfum ambrat, misterios, inspirat, zice prospectul, de căderea nopții într-o grădină cu portocali din Toscana. Așa că, seară de seară, când mă joc de-a cosmetica în fața oglinzii, îl miros. De dat, însă, mă dau rar cu el, la ocazii, tocmai pentru că are ceva ultra-select, grav și plin. Ceva încărcat de o tristețe surâzătoare, de o împăcare înaltă, superioară și senină în același timp, pe care nu le găsesc în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
Am mers mult cu geamul deschis. Pe peronul din Gara de Nord am luat-o repede la pas, evitând să mă uit spre cele trei vagoane care mai erau până la locomotivă. Conductorul se dăduse jos și examina botul locomotivei. Acolo, în față, mirosea îngrozitor a oi. Printr-o coincidență - sau cum să-i spun că nu știu -, în dimineața următoare s-a produs un accident feroviar în China. Două trenuri s-au ciocnit și au murit peste 70 de oameni. Am mai scris
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
de aur... Cu doi ani înainte, la Montreux, pur și simplu spulberase așteptările europenilor. Fusese invitat ca un fel de reprezentant al muzicii texano, dar a dovedit că este mult peste nivelul unui virtuoz local. Vulpoi desăvârșit, David Bowie a mirosit imediat talentul imens, disponibilitatea stilistică, anvergura necunoscutului chitarist. Intuind că poate exploata în folos personal „descoperirea“, l-a invitat să cânte împreună. A primit doar un gest de complezență. SRV a făcut partea de chitară pe discul (oarecare) Let’s
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
și în același timp fantomatic tată vitreg. Pe de-o parte, există lumea glamoroasă, în care se joacă golf și se voiajează în Europa, pe de altă parte lumea Vilmei, metisa cea frumoasă și fără noroc, a Nildei, bucătăreasa care miroase a usturoi și povestește lucruri incredibile din orașul Tambopata din ținutul îndepărtat Madre de Dios, a celor doi majordomi engleziți și a șoferului Carlos, a Berthei care moare alături de sticluța de colonie cu care o parfuma pe domnișoara Cinthia și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
sticlă de iaurt și sticle de sticlă de lapte. Și pe marginea dulapului, oala de fasole cu costiță, Dumnezeule, câte mirosuri, câte așteptări, câte miracole se puteau întâmpla. În 1977, cutremurul. A amestecat mirosurile, a stricat ordinea firească. Ani a mirosit bucătăria a oțet cu mâncare de fasole. Imposibil așa ceva! A disidență a mirosit o singură dată în bloc. Tot în 1977. O locatară s-a întors de unde fugise: America. Da, se întorsese fiindcă Ceaușescu spusese că lasă granițele deschise câteva
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]