8,218 matches
-
dacă nu azi; aștept să se-ntoarcă mama - ostenită, colbăită, cu pleoapele Înroșite, respirând numai pe gură și În lături și târând basmaua. Știu de unde vine, știu ce-a făcut, doar adineauri am venit și eu, peste grădini, dar mă prefac că sunt de-o viață-ntreagă, cuminte, În calidor. Știu, de aceea nu zic nimic, o las să se spele, să se schimbe; după ce s-a spălat bine-bine, după ce-a spălat și hainele cu care-a fost Îmbrăcată, azi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
Zice că-i prea tină (adică glod); ori prav (colb adică); ba prea multă zăpadă-omăt, iarna («Așa ceva numai la kino am văz’t!», zice ea la văzut), ba prea ger («De mi-or ’ghețat mațălie», zice ea, Însă noi ne prefacem că n-am auzit, așa ceva la noi nici țăranii nu spun). Se plânge mereu că n-are kino, că n-are promenadă pe unde să se promeneze - «Să dau un tur pe Corzo» - și noi iară ne prefacem că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
noi ne prefacem că n-am auzit, așa ceva la noi nici țăranii nu spun). Se plânge mereu că n-are kino, că n-are promenadă pe unde să se promeneze - «Să dau un tur pe Corzo» - și noi iară ne prefacem că nu i-am băgat de seamă turul promenat - ca la ei, la Alba Iulia; ca la Sibii, unde-a făcut ea școala Normală... Mama a tăcut ce-a tăcut, dar Într-o zi i-a zis: - Fată dragă, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
să se descurce, să coboare, fără să-și rupă oasele. După aceea desprind cămeșele, le taie, le Împart... - Dar cu parașutiștii ce fac?, Îl Întreb pe Moș Iacob, cel carele pe toate le știe el. Bătrânul Își scoate pălăria, se preface că o trântește de pământ de ciudă - o pune la loc, pe cap: - Măi! Ș’ dacă nu le-am spus de-o mie de ori: Aduceți-i, oamini buni, aicea, -n sat, la premarele comunii, că el s-ocupă... Aduceți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
să strecor, nu ca Întrebări, ci ca lucruri de la sine Înțelese „informația” din cartea lui Giurescu potrivit căreia un văr sărac, adus din Grecia și Însărcinat cu administrarea moșiilor din Bălți și din Orhei... Deși m-a ascultat, mama se preface interesată de lucruri mult mai arzătoare - de pildă, când Dumnezeu o să termin facultatea ceea, ca să am, În sfârșit, o diplomă, deci o situație - dă-o-ncolo, de treabă: la peste treizeci și cinci de ani - și fără situație... - Lasă-mi vârsta - mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
văr cu mama. Tata mi-a șoșotit marea-veste-mare (nu mai eram singuri-singurei, În toată România!), Însă mi-a atras atenția să nu-i vorbesc mamei despre ruda noastră. Fiindcă prima lor Întâlnire - după treizeci de ani - imediat după bună-ziua se prefăcuse În ceartă aprigă, la care asistaseră, de-o parte, a doua soție a unchiului-văr, cu cei doi copii, pe de altă parte, tata - adică străinii... Era vorba de hectare, de avere, dar și de o anume palmă (nu de pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
că de nu...» - Că de nu..? - Oamenii mai exagerează, dar ceva-ceva tot era adevărat... - Că-l mai și bătea? - A, nu! Așa ziceau oamenii, din pricina toiagului... - Îl bătea cu toiagul? - Nu! Nu! Așa ziceau oamenii, În realitate, mama se doar prefăcea că... - așa, ca să se distreze... - și mama chicotește. - Există o Întreagă legendă În legătură cu toiagul bunicii. Vărul dumitale pretinde că În sat i se zicea: Moise. - Și Moise și Mitropolitul și Cioara - Îi mira pe oameni că o fată de șaisprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
și mai cântătoare. Mai ales iarna mă duc la prietenul meu mult mai mare, pentru surori: să le-aud, să le văd; să simt cu sufletul suflul rochiilor, al coamelor, al trupurilor În mișcare. De asta mă duc, altfel mă prefac interesat de cărțile lui - cele de jucat, nu de-nvățat. Ionaș, așa-l cheamă pe fratele surorilor (toate mai mari și decât el), face cărți de joc. Eu Îi aduc carton, creioane, culori; el desenează, colorează. Băietu’ Ionaș desenează cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
fost... Așa, că n-a fost. În cazul acesta s-a Întâmplat că, mai Întâi am aflat ceva - și am tot aflat, o vreme - dar, la urmă, n-am știut nimic! Hai să zicem că față de Moș Iacob m-am prefăcut - dar față de Ionaș, băietul cu multe surori, care de care mai frumoasă și mai abricoasă? ; și mai parfumoasă? Fiindcă țin minte: asta a fost În ultima toamnă la Mana. Ba nu: era Încă vară, fiindcă era abia chistruiată. Vorbesc de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
pas pe stradă, ca și cînd ar fi fost urmărit. Careva ÎL observase. Și chiar dacă e adevărat că atunci fusese văzut ultima oară, ce puteau Însemna toate acestea ? — Oare n-ar fi mai Înțelept să presupunem că doar s-a prefăcut că o ia În direcția autobuzului pe care știa că nu poate conta și că, de fapt, de la bun Început intenționa să meargă cu metroul și deci a luat-o pe dîmb În jos? Îmi imaginez că a avut o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Poc - poc - poc... Pași repezi și mărunți ai unei femei pe tocuri... De, se Întorcea tîrziu. Nici măcar Întunericul nu-i putea ascunde paltonul alb garnisit cu blană la mîneci și guler. Ducea o sacoșă din hîrtie sub braț... S-a prefăcut că nu mă vede, dar să nu-și Închipuie că mă poate duce de nas cu una, cu două. Partea de sus a corpului era imobilă, ca o platoșă. Ce-ar fi s-o trîntesc pe iarbă?... Va cădea ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
să mă scuzați. Știți... v-am mințit adineauri... Vă rog să mă scuzați... N-ar fi trebuit... — Din respect pentru director, presupun. — Știu și eu... Nu... Cred că nu. Pentru că directorul știa ceva... De ce nu o fi intervenit? S-a prefăcut că nu știe... De aceea mă simt absolut oribil. Am mustrări de conștiință... Am devenit complice În trădarea domnului Nerauro, șeful meu direct... Nu te mai frămînta. Dacă este spre binele domnului Nemuro, e-n ordine. — Nu, nu-i În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
sudoare și Îmi rînji cu un aer de superioritate. Nu arăta atît de bine fără palton... era slab și adus de spate. Oare ce caută el aici?... Ce joc blestemat și neamazant!... Ca să prinzi un cîine turbat, trebuie să te prefaci că ai alte treburi și exact așa aveam de gînd să procedez și ea. O să-l fac eu pe acest cîine turbat pe care-l urmăresc să mi se gudure la picioare, dînd din coadă, atunci cînd și unde se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
degete. Nu, nu glumesc. Bănuielile tale sînt neîntemeiate. Zău că nu... De fapt s-au Încurcat rău niște ițe, foarte ciudat... Dacă asta-i părerea ta, ar fi mai bine să-mi explici și mie. Aș fi preferat să mă prefac că nu știu nimic, dar... Îmi dau seama că te-am cam supărat, așa că nu mă mai pot abține... Îți spun totul, adevărul gol-goluț. Ca să fiu cinstit, am venit aici pentru șantaj... — Șantaj ? — Da. Nu-i așa, domnișoară? Fata luă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
peste cămașa de noapte. M-am trezit căutînd pantofi de bărbat În vestibul, cu urechile ciulite la camera de alături... Oare ce mi se părea suspect?... Eram eu Însumi puțin cam dezamăgit... Era sau nu acolo? Un bărbat care se prefăcea dispărut, dar, de fapt, se ascundea În propria-i casă... Ideea era fantastică și nu pe de-a-ntregul imposibilă. Cine-și putea permite să mă Întîmpine la ora aceasta tîrzie cu un „sînteți băut” În loc de salut. De! Ea era stăpîna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
spun dacă vii cu mine. Dacă-i OK mototolește bilețelul și dă-mi-l Înapoi”. L-am Împăturit În două și i l-am strecurat ușor sub cot. Se dădu Înapoi mirată și-mi aruncă o privire, dar m-am prefăcut că n-o văd și am Început să-mi strîng lucrurile. Desfăcu bilețelul și Începu să-l citească, tulburată. Nasul bont și obrajii durdulii prinseră culoare imediat. Nu mai mișca deloc, părea că a Încetat și să respire. Așteptam nerăbdător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
trecut de partea mea pe parcurs, cerîndu-mi bani ca să-și țină gura. E adevărat că am și eu slăbiciunile mele, dar chiar să-ți bați joc și să n-ai deloc Încredere În mine... atunci ce rost mai are să te prefaci că ești cinstit? — Da, dar cînd Începi și născocești tot soiul de povești, nu te lași pînă nu mă scoți pe mine vinovată, nu ? ZÎmbetul Îi dispăru ca și cînd i l-ar fi smuls cineva. I se citi apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
ei lîngă mașină: — Uită-te la fotografia aceasta. Scrie aici că dumneata ai făcut-o. Soțul dumitale s-a băgat sub mașină. Fratele stă la o parte și se uită, dus pe gînduri, la ceea ce face soțul, dar doar se preface că se uită la el căci, de fapt, privește zîmbind complice În direcția celei care face fotografia... adică la dumneata. Firesc, soțul dumitale nu-i vede expresia feței. — Oare Începuse să ne bănuiască? — Nu. Acesta-i un document și așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
mici, verzi și cu gura mare când se cască. Aflat la strâmtoare, PSD-ul dădea școlarilor lapte, PNL le dă laptoape. Credeam că odată cu apusul vechii gărzi din PSD, pomanagerii politici sunt o specie dispărută. Iată însă că dl. Tăriceanu preface micii și berea în plastic verzuliu și-l bagă pe gâtul copiilor. Multe lucruri negre am spus și voi mai spune despre dl. Băsescu, vedeta torpiloare a politicii românești, dar vă rog să vă gândiți la un lucru: eu nu
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
mult pe membrii comparației. Altă resursă retorică utilizată este ironia, prin apelativul "vedeta torpiloare a politicii românești" pentru Traian Băsescu, fost comandant de nave, dar și prin asocierea acțiunii de acordare de laptopuri cu alte activități incriminate ale PSD: "Tăriceanu preface micii și berea în plastic verzuliu și-l bagă pe gâtul copiilor". Exemplul analizat ne arată cum pot fi folosire mijloacele retorice clasice în construcția discursivă de tip jurnalistic. Dublat de o utilizare adecvată a mijloacelor specifice, discursul jurnalistic poate
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
tot spectrul social, însă discursul jurnalistic trebuie să fie creat într-o instituție media. Alternativele posibile trimit la fenomene sociale negative: crearea discursului într-o instituție politică transformă discursul jurnalistic în discurs propagandistic, iar crearea discursului într-o instituție comercială preface discursul jurnalistic în discurs publicitar mascat. Situarea creării discursului jurnalistic doar în cadrul unei instituții media nu conduce automat la îndeplinirea tuturor factorilor determinanți ai unui limbaj obiectiv, dar este una din condițiile necesare pentru ca specificitatea discursului jurnalistic să se păstreze
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
pe la vreun spital... Că... Cine știe... poate mă îngrijea și pe mine mai cu simț de răspundere cineva... Că dacă... nu îngrijești bolnavul și cu omenie... cu suflet adică...” O priveam cu atâta milă și teamă... Ți-amintești, Laura? Te prefăceai bolnavă, inventând tot felul de dureri ca să intri în cabinetul școlii să vezi cum procedează medicul... de parcă... puteai deveni medic doar... „furând”... Ți-amintești? Mi-am jurat că mă voi face medic... Apoi, nu trebuia să-mi fac și eu
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
care-l iubesc și căruia îi pot dărui copii, dar să lăsăm asta acum... Cum spuneam, la mijlocul felului doi, o melodie mai plăcută ca toate cele ascultate în seara aceea a invadat spațiul nostru, camera aceea în care doar ne prefăceam chinuit că luăm cina, când dorul nostru era cu totul altul. Cina fusese doar un pretext pentru a ne alătura... Ne-am privit lung, ne-am zâmbit și ne-am ridicat amândoi odată, fără cuvinte, doar cu graiul ochilor. S-
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
a trecut prin războiul din fosta Iugoslavie, însă „la un moment dat nu mai există fotografii recente cu oameni și câini, pentru că viața lor ia sfârșit“. „Fiecare moarte - spune Aleksandar - mi se pare fără rost, nefericită și nemeritată. Verile se prefac în toamne, casele sunt dărâmate și oamenii din fotografii se transformă în fotografii de pe pietre de mormânt. Sunt atâtea lucruri care nu ar trebui să se sfârșească niciodată... Realismul magic al Balcanilor, cunoscut mai ales din opera lui Ismail Kadare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
întrțadevăr, așternută pe hârtie o schemă narativă (care mi se părea - în naivitatea mea de nevindecat - destul de viabilă) și încercasem pe o coală chiar o reprezentare grafică (în ciuda faptului că întotdeauna am dovedit două mâini stângi în ale desenului). SȚau prefăcut în deșertăciuni căci, pe măsură ce încercam să supun șuvoaiele poveștii îndiguirilor prestabilite, ea cu atât mai tare aluneca și se strecura, căutânduțși propriile făgașe. În cele din urmă, agasată de vanele încontrări ale celui ce o scria, Povestea sța dus la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]