7,696 matches
-
bogăția acesteia, este infuzat de toată această bogăție și o simte ca și cum toată atenția interioară s-ar îndrepta în afară, ca să se hrănească avid cu mulțimea neîncetată de fapte, unde există vibrații și mișcări care populează natura. Altfel spus, omul resimte interiorul naturii care palpită în el și care ia locul propriului său interior. Rezultatul este instinctiv: în mijlocul naturii, omul nu mai are nevoie să vorbească; chiar evită s-o facă și tace, ca și cum vorbirea ar fi un act indecent, bun
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
ca ceva venit de departe, dintr-o sferă care există, dar în mijlocul căreia nu ne mai aflăm: nu mai avem orgasmul receptivității ca atunci când eram prinși ca un cocon, în mod larvar și amniotic, în mediul placentar al naturii. Acuma resimțim numai prin efluvii, intuitiv și artistic, această stare, ca și cum ea ne-ar parveni în timpul somnului și ni s-ar transmite pe o cale nocturnă, ca iluminare indiscernabilă. Ca transmisie a unei profunzimi care nu se mai exercită în suprafață. Romanul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
ceea ce ne atrage în „fizicul“ cuiva pe care îl dorim nu este aici de ordin fizic, ci de ordinul unei plăceri resimțite ca ceva care nu aparține materiei fizice. Cineva ne place și îl dorim, după un simț interior care resimte prezența cuiva nu ca pe o realitate fizică, ci ca expresie a ceva frumos, îmbietor, care, să zicem, ne ațâță simțurile, dar care nu se oprește la ele, ci conduce în interior, la o formă de fascinație și seducție pe
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
care nu știe ce a fost... Dar această impresie de contopire și de lipsă de prezent a vieții nu apare decât târziu, când viața a ajuns „vârstnică“, când a trăit destul ca să se poată aduna în sine și să fie resimțită ca intrată cu adevărat în propriul ei trecut. Atunci viața, prezența, prezentul vieții pare că se contopește cu viața trecută, cu trecutul vieții, cu vagul pe care-l simțim când căutăm să fixăm clipa prezentă, când de fapt ne întoarcem
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
existe!“ Tot ce există ne apare deodată ca miracol, ca iluzie, imposibilitatea „normală“ ca tot ceea ce este să poată fi în mod normal ceva. „A fi“ este imposibil, și totuși există! Dar el nu există decât cu prețul de a resimți imediat că ceea ce este nu poate să fie, că nu este „ceva“ care este, ci altceva, o halucinație, un miraj, o stare de somn din visul altcuiva; sau demonismul unei închipuiri fără margini. Așa ceva ne sugerează maya hindusă, sau reversul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
acestuia e vorba), ei bine, în toate aceste cazuri ne găsim în fața unei revărsări de realitate care ne face să simțim că existăm noi înșine în afara noastră, că devenim orice lucru și că intimitatea strictă și misterioasă pe care o resimțim față de lumea noastră interioară, față de ceea ce numim, nesigur, viața noastră sufletească, se situează, dintr-odată, peste tot, în afara noastră; și că întregul Univers este locuit de noi, perceput ca și cum ar fi prezent în sufletul nostru. Când ești undeva pe munte
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
încercarea de a ne imagina această răsturnare de perspectivă, dar nu ca pe un efect optic de imagine răsturnată, ci ca realitate întrupată a unei stări de împlinire; care este mai puternică și mai vie decât particulele firave prin care resimțim câteodată că suntem prezenți în noi înșine, prezenți numai în interiorul nostru, pe care îl credem atât de fidel și atât de aproape de noi înșine! Rămâne deschisă o întrebare: când totul devine sensibil prezent în afara noastră, când interiorul se revarsă în
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
va exercita o supremație tiranică asupra sufletelor tinerilor artiști reducându le la 458 sclavie, tot așa am ajuns, în epoca de degradare a limbajului, sclavii cuvintelor“ (Considerații inactuale, IV, 5). Am lăsat loc mai mult cuvintelor lui Nietzsche ca să putem resimți felul în care el însămânțează, aici, vorbirea; felul ramificat, ca de iradiere în câmp, prin care cuvintele ne sugerează amploarea cu care contagiunea, boala limbajului, își strecoară peste tot efectele nocive. Cine ascultă la stetoscop bătăile de inimă ale limbajului
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
impresia bucătăriei de cazan, adică a limbajului așa cum îl concepeau odată militarii, în formule, instrucțiuni și ordonanțe. Două cuvinte, mai ales, rezumă gândul lui Nietzsche din pasajul citat: înțelegerea și emoția. Cu sensul că: nu poți înțelege nimic fără să resimți emoția acestei înțelegeri, pe de o parte; de cealaltă: că emoția adevărată, vie și fertilă, aduce și poartă cu ea un tip de înțelegere, înțelegerea vieții. Astăzi, mai apăsat și mai neplăcut decât apare în tabloul lui Nietzsche, oamenii trăiesc
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
de medicamente ale biotehnologiei pentru descifrarea bolilor complexe cum sunt cancerul, SIDA și SARS. Prelungirea duratei de viață Am înregistrat harta viitorului medicinii care va asigura longevitatea acolo unde promisiunea de prelungire a vieții a devenit încet-încet o stare general resimțită pentru politica de sănătate națională. Referendumul pentru folosirea celulelor stem, care a fost aprobat în California pentru 7 miliarde $ este un caz evident; altul ar fi cel legat de investițiile mari, aprobate pentru biotehnologie și nanotehnologie, care figurează și ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2287_a_3612]
-
spirit în fața celor doi, ce își arătau tandrețea reciprocă, tachinându-se ; din câte am auzit, ils ont toujours été raisonnablement heureux en ménage, încât spectacolul lor îmi trezea tot felul de impulsiuni usturătoare. Dintr-odată am fost conștient că ceea ce resimțeam era pur și simplu invidia cu care (ființă fericită în această privință !) nu prea m-am întâlnit în viață ! Jena de mine însumi, dar mai ales spectacolul străzii m-au calmat. Nu, inexact ! De fapt mi-au înlocuit nemulțumirea cu
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
însă nu l-am suspectat de poză, mai ales când mi-a spus ce pregătiri se făcuseră pentru o posibilă evacuare a Bucureștiului, panica trecând fulgerător, după căderea Turtucaiei, de la Oltenița la capitală ! Ieri se renunțase, dar el încă se resimțea : nu-i deloc ușor în aceste zile să te afli în guvernul care a declarat războiul ! Ca totdeauna, tensiunea mea, insuportabilă, a mai scăzut când m-am văzut silit să ies din mine și să privesc în afară. Jorj era
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
pendant des mois) la distanță. Deodată mi-am dat seama cât a fost de chinuit sufletul meu, și m-am mirat că suportasem, aproape fără să bag de seamă, proporțiile chinului. M-am mirat și că lipsa ei n-o resimțeam decât ca o ușurare. Incredibil ! Niciun regret, nicio nostalgie ! Dar cum este posibil să suferi atât pentru o persoană a cărei lipsă îți face de fapt bine, care deci nu îți aduce nimic prin prezența ei ? Nu am vrut totuși
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
în hohote și țipând că-mi interzice s-o acompaniez, ceea ce nici nu intenționam. Am înțeles însă, în vreme ce am mers mai departe, spre chioșc, că a sta, de-acum înainte, alături de ea nu mai însemnează decât înjosire și suferință : ceea ce resimțeam față de noi amândoi, aproape fără a discerne între mine și ea, era numai dezgust. În schimb, cu obtuza ei minte, se înverșunează să creadă că ea este victima, iar eu călăul ! într-atât de strâmb și de pătimaș judecă, încât
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
a silit să-mi iau temperatura. În vreme ce stăteam de vorbă, ea mi-a atras atenția că venisem acasă fără baston și pălărie. Mă ținea bine minte cum arătam când m-am dat jos din trăsură, numai că emoția ce a resimțit-o, văzându-mă, a determinat-o să uite pe loc amănuntul. Deși fusesem atât de tulburat, nu cred că le-am uitat în trăsură, ci că mi le-a șterpelit acel ajutor al birjarului, pripășit în câmp. M-am silit
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
Privindu-le alături, trăiam o acută neliniște, ce aproape îmi dădea crampe : și totuși, mai mult ca sigur, nu riscam nimic. O teamă obscură, născută de firea mea convențională, pentru că, scrutându-mi altminteri sufletul, am fost conștient că nu-mi resimt în niciun fel vinovăția. De fapt, răul exista în alăturarea celor două doamne, pe care doar eu o știam exact ce înseamnă. Brusc, mi-am amintit o neplăcută întâmplare a primei mele tinereți, când doar prea marea inocență mă împinsese
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
greaua sarcină a supremației Semilunei. Resimțiri morale și intelectuale ale supremației bizantine la bulgari și la români. Efectele domniei bizantine asupra datinelor și maniere de-a gândi, precum și asupra întregei stări morale și intelectuale a amânduror naționalităților subjugate s-au resimțit cu mult în urma căderii Constantinopolei și a prăbușirii împărăției romane din răsărit și străbat până-n ziua de azi. Nu putea să nu se întîmple ca prin desele relații a amânduror părților, cauzate prin supremația grecească, exemplul bizantinilor mai civilizați, dar
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
apoi cu patul pistolului - mai Întîi la boașe, apoi o combinație de croșee stînga-dreapta-stînga la figură. Hinton căzu la pămînt, scăpînd hîrtiile. Jack Îi frînse brațele: genunchii pe coate, apoi Îi smuci violent Încheieturile mîinilor. Hinton se albi. Abia acum resimțea șocul. Bracken avea În mîini canistra cu benzină și o brichetă. Jack stătea În fața gropii, cu pistolul armat. Blocaj. Din canistra cu capacul desfăcut ieșeau vapori de benzină. Lynn aprinse bricheta cu un declic. Jack coborî țeava direct spre figura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
care încercăm să aflăm cu cine colaborăm de fapt. Ea devine încă și mai dificilă din clipa în care gândul că altcineva sau nimeni a ales în locul nostru dă naștere unui regret infinit. Ea devine imposibilă când acest fapt este resimțit ca o umilință și se transformă în prilej de necontenită revoltă. Dimpotrivă, colaborarea se face firesc când ceea ce e străin în noi devine intim și când ceea ce vine de dinaintea alegerii noastre este trăit ca și cum ar fi fost ales de noi
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
că ea ne-a fost conferită. Dimpotrivă, când faptul de a se fi hotărât în privința noastră în câteva chipuri fundamentale - a fi, a fi conștienți și a fi liberi (deci până și în privința capacității noastre de a hotărî) - poate fi resimțit ca o imensă umilință, se naște ogoliul: ce umilință să nu ne fi întrebat nimeni în chiar privința noastră! Când ceea ce este intim-străin în noi devine pur și simplu străin, când în locul acomodării cu zestrea noastră apare revolta împotriva "celui
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
-mi detest chipul și înzestrarea mentală, pot să-mi doresc alți părinți, să tânjesc după alt tărâm, să-mi repudiez neamul, să regret că m-am născut în acest secol, să visez că sânt alb, în vreme ce sânt negru, să-mi resimt numele ca pe un blestem, să-mi detest apartenența la masculinitate sau la feminitate. Pot deci să nu mă împac cu hotarul pe care îl am și să-mi doresc un altul, după cum pot să contest prestigiul oricărui hotar: să
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
-mi detest apartenența la masculinitate sau la feminitate. Pot deci să nu mă împac cu hotarul pe care îl am și să-mi doresc un altul, după cum pot să contest prestigiul oricărui hotar: să repudiez sexualitatea în principiu și să resimt tentația androginului; să nu-mi priască nici un loc, să fiu distopic, mânat de instinctul apodemiei, etern rătăcitor; să nu mă simt bine în nici un trib al lumii, să vreau să-mi pierd orice rădăcină. Însă acest mod de a considera
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
aceste două sau mai multe lucruri. Dar pe care dintre ele este bine să-l fac? Nehotărârea este incapacitatea de a acționa într-un câmp finit de posibilități; ea nu e o dezorientare generală a cunoașterii. Ea nu e dezorientarea resimțită pe un câmp fără repere, ci aceea structurată de răspântia unor drumuri; e o rătăcire regizată de economia posibilului. Nehotărârea se bazează astfel nu pe inexistența obiectivă a soluției, ci pe imposibilitatea noastră de a o depista. Și totuși... Nu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
incompatibilă cu caracterul finit al vieții și în care orice limită, odată atinsă, repune în discuție sensurile împlinirii și redeschide astfel spațiul "de depășit-de atins". * Existența secvenței "de depășit-de atins" nu este decât consecința modului ambivalent în care poate fi resimțită limita în spațiul conștiinței: ca neajuns și ca împlinire. Insatisfacția în fața limitei resimțite ca neajuns și jubilația în fața celei resimțite ca împlinire reprezintă temeiul afectiv al secvenței "de depășit-de atins". * Deoarece limita interioară ("natura din noi") este fondul recurent al
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
astfel spațiul "de depășit-de atins". * Existența secvenței "de depășit-de atins" nu este decât consecința modului ambivalent în care poate fi resimțită limita în spațiul conștiinței: ca neajuns și ca împlinire. Insatisfacția în fața limitei resimțite ca neajuns și jubilația în fața celei resimțite ca împlinire reprezintă temeiul afectiv al secvenței "de depășit-de atins". * Deoarece limita interioară ("natura din noi") este fondul recurent al unei vieți, ea se reafirmă cu fiecare nou proiect, devine limită de depășit și redeschide astfel scenariul "de depășit-de atins
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]