10,805 matches
-
și, prin urmare, gratuitatea perfectă”. Către concluzii de felul acestora evoluează și Adăpostul Sobolia, unde un cuplu de tineri are revelația, intrând într-un adăpost bucureștean în timpul unui bombardament, că trăiește un absolut al comunicării sufletești, dar iubirea lor durează, tragic, doar până fac primii pași în afara adăpostului, când o bombă îi spulberă pe amândoi. Romanele, mai ales cele de maturitate, vor avea protagoniști problematici, devorați de angoasele omului modern, clamându-și foamea de răspunsuri capitale și afini, prin exemplaritatea acestor tensiuni
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288781_a_290110]
-
domnia lui Matei Basarab, insistând și asupra personalității lui Udriște Năsturel, și se bazează, în reconstituirea epocii, pe documente, scrisori, cronici etc. A lăsat în manuscris alte două microromane, O iubire soră cu moartea (în centru se află dragostea, încheiată tragic, a unui bătrân filosof pentru o tânără femeie) și La fabrica de nisip. SCRIERI: Avangarda literară. Termeni și semnificații, București, 1972; Disocieri în teoria culturii și artei moderne, București, 1975; Olteni în cetatea de scaun, Craiova, 1982; Conceptul de originalitate
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290448_a_291777]
-
Iliadei constituindu-l „divina nebunie” (theamania) a lui Achile. În Antichitatea clasică, nebunia ocupă spațiul tragicului, ea apărând ca o pedeapsă, o nenorocire și un blestem căzute pe capul oamenilor care se împotrivesc (hybris) voinței zeilor. Exemplele sunt numeroase la tragicii greci (Ajax, Hercule, Medeea, Oreste), dar și la autorii latini, ca Virgiliu (Sibila din Cumae, Didona etc.). Platon, în Republica, recunoaște existența alături de formele tragice, culturale, ale nebuniei și a unei „nebunii-boală”, el indicând pentru aceasta măsuri de tratament medical
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
blestem căzute pe capul oamenilor care se împotrivesc (hybris) voinței zeilor. Exemplele sunt numeroase la tragicii greci (Ajax, Hercule, Medeea, Oreste), dar și la autorii latini, ca Virgiliu (Sibila din Cumae, Didona etc.). Platon, în Republica, recunoaște existența alături de formele tragice, culturale, ale nebuniei și a unei „nebunii-boală”, el indicând pentru aceasta măsuri de tratament medical însoțite de izolarea socială supravegheată a bolnavilor deveniți periculoși. O atitudine particulară față de nebunie întâlnim la Plutarh, care analizează „mânia”, dar și remediile morale ale
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
umaniste, nebunia apare din nou ca tematică socială, morală și medicală Dar, spre deosebire de Antichitatea clasică care o plasa în registrul tragicului, ca suferința cea mai profundă a omului; Renașterea plasează nebunia în registrul comicului. Nebunul încetează să mai fie personaj tragic, el apărând sub imaginea „bufonului”, care colorează decorul peisajului social și înveselește lumea. Aceeași concepție, de data aceasta dintr-un punct de vedere moral, o regăsim și la Desideriu Erasmus din Rotherdam în Moriae encomium. În ceea ce privește remediile și mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
mă pun la adăpost. Fiecare individ răspunde de actele sale. Dar ca să-și poată satisface propriile nevoi, individul îi „lovește” pe alții sau prejudiciază lumea. Din acest motiv, el este vinovat. Vinovăția lui este corelată cu pedeapsa și cu sentimentul tragic al vieții (M. de Unamuno). Formele prin care se compensează vinovăția sunt asceza, sacrificiul, martirajul și eroismul. Referindu-se la măsurile de psihoigienă care trebuie adoptate în cazul situațiilor-limită și al persoanelor-limită, E. Kübler-Ross pune câteva probleme: ce este fericirea
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
cultura românească, ci și în rândurile istoricilor în general. Cu toate că după cel de-al Doilea Război Mondial s-a produs o oarecare renaștere a interesului pentru Acton, pentru opera și avertismentele sale, în anii ’70 și ’80 s-a reafirmat tragicul hybris al omului modern. De câte ori vor mai trebui să plătească oamenii nevinovați pentru aroganța și eșecul intelectualilor lor? Luați aceste cuvinte ca pe o pledoarie pentru reconsiderarea încercării greșite și ratate a secolului al XIX-lea de a face din
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
câtorva aspecte ale relațiilor româno-sovietice din intervalul 20-26 decembrie 1989, prezentate pe baza unor materiale aflate în arhiva Ministerului Afacerilor Externe al Federației Ruse, precum și a altor lucrări și articole de presă. în seara zilei de 20 decembrie 1989, după tragicele evenimente de la Timișoara, a fost invitat la CC al PCR însărcinatul cu afaceri a.i. al URSS la București, Viulen Pozdniakov. Conținutul acestei convorbiri este dezvăluit de un document aflat în arhiva MAE rus, din care rezultă că, la 21 decembrie
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
cu poporul român „care își apără idealurile libertății, democrației și demnității naționale”, sprijinul pentru eforturile FSN îndreptate spre instaurarea liniștii și ordinii și disponibilitatea de „a se acorda poporului român un ajutor umanitar neîntârziat și eficient în vederea lichidării consecințelor evenimentelor tragice din ultimele zile”. La 26 decembrie 1989, MAE al URSS face o declarație în legătură cu evenimentele din România în care se apreciază că “în Uniunea Sovietică se urmărește în modul cel mai atent evoluția evenimentelor din România prietenă”. Se precizează, de
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
ține morțiș la actul de reîntregire a Bisericii Ortodoxe din Transilvania, așa cum s-a săvârșit la 1 decembrie 1948, nu se poate prevede posibilitatea unei soluții acestei probleme în viitorul apropiat”. într-o lucrare devenită clasică, Hansjakob Stehle, pornind de la tragica experiență carcerală a mons. Joseph Schubert, a întocmit un adevărat rechizitoriu împotriva politicii „indolente” și „rigide” a Sfântului Scaun față de Biserica Catolică din România la începutul anilor ’50, orientare îmbrățișată și de regentul Nunțiaturii Apostolice la București, O’Hara, care
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
prieten de atunci, ne făcusem și serviciul militar împreună. Avusesem la Filologie un grup de prieteni din care mai făcea parte Șerban Stati, ajuns mai târziu ambasador la Roma, Radu Niculescu, un filolog de foarte bun nivel care a murit tragic, Sorin Alexandrescu, pe care toată lumea îl cunoaște, mai întâi profesor universitar în Olanda, astăzi revenit în țară, foarte activ în mediile culturale și editoriale. După 1948, aproape toți membrii familiei mele trecuseră prin închisori. Bunica din partea tatei și mama mea
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
un istoric îl poate trece simplu cu vederea ca urmare a lipsei de dovezi. Jan Gross a demonstrat că în țări din Europa, înainte, în timpul și după război, implicarea „populației native” în arestări, persecutări și chiar atrocități a fost o tragică realitate. în România, pe atunci ocupată de armata sovietică, armata română nu avea altă opțiune decât să urmeze ordinele sovieticilor de a aresta etnicii germani desemnați. Cu toate acestea, trebuie menționat faptul că, înainte chiar de ordonanță, anumite partide politice
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
mâncarea din belșug, aceste detalii nu au fost însoțite de lamentări excesive. Se pare că principala lor preocupare o dată ajunse acasă era să-și croiască propria viață. La 20 de ani, aceste femei aveau un viitor frumos în față. Deși tragice, experiențele lagărului și realitățile cărora au trebuit să le supraviețuiască le-au făcut mai puternice. Deși cu siguranță au simțit că au pierdut o perioadă importantă din viață, comparată cu timpul pe care îl aveau în față, sentimentele negative se
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Germaniei de Vest în anii ’80. După căderea comunismului, statul a început să ofere despăgubiri foștilor deportați prin decretul din 1990, dar, având în vedere situația economică generală a României, acest ajutor material era mai mult simbolic. 5. Concluzii Deși tragică, soarta etnicilor germani din România de după cel de-al Doilea Război Mondial nu a fost nici pe departe un fenomen unic, minorități etnice din Cehoslovacia, Ungaria, Iugoslavia având aceeași soartă. Deși aceste politici inumane erau impuse guvernelor acestor țări de către
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Beneš. Americanii au ales să nu intervină în favoarea minorităților menționate mai sus, și astfel nu numai că au contrazis motivul intrării în război, dar s-au poziționat ca spectatori - nici pe departe inocenți. Având toate acestea în minte, prin integrarea tragicei sorți a etnicilor germani în contextul mai larg al istoriei României și Europei - în special în manualele de istorie -, nu doar că îi facem pe aceștia mai vizibili ca indivizi, dar încurajăm și reflecția asupra noastră și asupra propriilor societăți
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
fiind însă nevoia de cunoaștere, frica de a dispărea împreună cu informația și evenimentele pe care le trăiește, fără voia ei: „A trecut aproape o lună de când n-am mai scris în jurnal. S-au petrecut atât de multe lucruri, lucruri tragice, comice, dureroase, plăcute, neplăcute. N-am scris nimic nu din lipsă de subiect, ci din lipsă de răbdare, răbdare de-a lua creionul în mână. Dar azi trebuie să scriu; nu mă îndeamnă muza, dar trebuie să consemnez evenimentele, căci
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
câmp un „snop de grâu” (p. 189) este acuzat de sabotaj. Această mărturie cutremurătoare ne face să privim mai cu detașare pedeapsa cu „cinci zile de izolare” pentru un deținut care a jucat „singur șah (construit din pâine)” (p. 357). Tragice erau și episoadele împușcării unor chiaburi (pp. 212-228), în vreme ce alți țărani „predau cotele cu carele încărcate, strigând lozinci și cu fanfare” (p. 228). în luptele purtate în munți cu opozanții regimului (pp. 264-311) trupele aveau, uneori, o eficiență slabă: după
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
gazetă» n-are importanță, din clipa în care prin acest subterfugiu poți să-ți păstrezi opera curată”. Astfel și răspunderea față de cuvânt este sporită, indiferent de locul unde ai folosi acest cuvânt căci „nu poți să te înfiori de condiția tragică a omului, la carte și apoi să-ți reverși un optimism de comandă pe prima pagină a ziarelor” (p. 236). în acest sens, Nichita Stănescu, considerat a fi unul dintre cei mai talentați poeți ai clipei de față, „dă dovadă
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
fiecare dintre personajele istorice implicate și-a făcut datoria față de interesele țării sale. Este tocmai ceea ce o îndreptățește pe doamna Petre să remarce, în cuvântul de încheiere pe care-l adaugă traducerii, cu experiența cuiva deprins să studieze tragedia greacă: „Tragică este acea situație anume în care protagoniștii nu au de ales decât între o nenorocire și alta”. Andrei Pippidi Ulrich BURGER, Misiunea Ethridge în România. The Ethridge Mission in Romania. Die Ethridge Mission in Rumänien, în românește de Florica Mateiaș
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
de povestiri consemnează soluția de acceptare a dramelor vieții, salvatoare în condiții extreme, precum deportarea sașilor în lagărele de muncă din Uniunea Sovietică. Supraviețuirea, reîntoarcerea și reluarea cursului normal au fost țelurile care au animat pe protagoniștii unui asemenea destin tragic. O altă serie de declarații învederează modul de adaptare la viața postbelică a României comuniste: dificultățile inițiale de aprovizionare, construirea căminului, educația copiilor, manifestările de divertisment, lipsurile provocate de politica dură de economii pe seama populației, programele prelungite de muncă și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
documente care atestă că indivizi de diferite etnii erau puși `n vagoane și, `n general, că modul de organizare era incoerent. Kroner (op.cit., p. 41) dedică un amplu spațiu celor ce au plecat `n Ungaria, Austria sau Germania. `n mod tragic, mulți dintre ei au fost prinși de ruși, aduși `napoi `n România și deportați `n URSS. Martin Hutter, „Pferde and Hundefleisch gegessen”, Russland Deportieren Erinnern sich: Shicksale Volsdentscher aus Rumanien 1945-56, Neuer Weg, Bukarest, p. 46. Comunicatul ce cuprindea ordinul
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
rațiunii pure, broderiilor matematice, filigranului cartezian, și o cufund În viața cotidiană, În labirinturile palpitante ale inimii, În impura rațiune practică. Marele obiectiv al inteligenței este ceea ce numim fericire, și din acest motiv toate eșecurile ei conduc la nefericire. E tragic să descoperi că deseori circumstanțele, experiențele de viață ale unei persoane Îi limitează acesteia resursele intelectuale, capacitatea de a ține piept vieții. Se ajunge atunci la un eșec obiectiv de care, desigur, victima nu este responsabilă. Un copil căruia i
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
Nu au suferit deficiențe la origine, dar au greșit drumul, s-au rătăcit, s-au lăsat duse În derivă. Lucrurile s-ar fi putut petrece altfel, ar putea chiar să se petreacă altfel, și această posibilitate adaugă fenomenului un element tragic. Orice amator de psihologie știe că Robert J. Sternberg este autorul unei teorii a inteligenței foarte respectate În mediile academice. Pe deasupra, este și un om ager, ce reușește să facă scufundări până și Într-o băltoacă. Nu de mult a
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
generoasă poate fi definită drept dorința ca altă persoană să fie fericită. Pentru că e o dorință, e ușor de confundat cu altele. Când eram adolescent, am citit un roman de Stefan Zweig, cu titlul Ungeduld des Herzens, care relata Întâmplarea tragică provocată de o confuzie. Dorința de a ajuta o altă persoană, de a-i alina durerea sau de a o salva se poate confunda foarte ușor cu sentimentul de dragoste. De asemenea, vanitatea, care e dorința excesivă de a fi
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
ajuta să-mi treacă... Nu-i așa?”. Multe convingeri legate de dragoste au răspândit ideea de dependență, iar acesta e un lucru prea puțin inteligent. 4 După un fragment atât de Înspăimântător, Îmi veți permite o divagație ridicolă, dar nu tragică. Vanitatea e o dorință stupidă și adesea degradantă. Am cunoscut mai mulți bărbați distruși mai mult de orgoliu, decât de situația financiară. Vanitatea e o „dorință excesivă și predominantă de a fi admirat”, spune lexicografa María Moliner. Ea duce la
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]