1,907 matches
-
care nu-și ascundea sentimentele. Și o spus că o stat cu cumnată-său, și l-o Întrebat: „De ce nu l-ai denunțat?”. Și el le-o spus: „De-aia, fiindcă urăsc comunismul! Comunismul i-așa și-așa”... S-o-nfundat singur săracul, În loc să se apere... Și tot Îmi spuneau la Securitate la București: „Tare rău soț ai avut dumneata, tare rău. A spus că urăște comunismul!”. Ce puteam face io? L-am apărat cât am putut, dar nu s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
un om de-al lui face anii pentru el. Desigur, în filme o pățește rău la sfîrșit, că-i personaj negativ, dar, în realitate, Radu n-auzise de prea mulți capi de mafie care să fi fost eliminați. Cel mult înfundau pușcăria, dar oricum nu primești chiar mult ca să-ți pese și-ți mai dau și cu suspendare. Și chiar dacă erai mai mic în ierarhie, tot n-aveai treabă. Nu trebuia să te duci la școală, să muncești laolaltă cu toți
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
holuri, deși Marcu ar fi preferat să fie frate cu întunericul. Își imagina un întuneric prin care-ar fi alunecat, de-a lungul pereților, spre destinație, fără să fie văzut de nimeni, iar dac-ar fi fost, s-ar fi înfundat într-un colț, nemișcat, și, eventual, ar fi tras cu arma în oricine ar fi apărut, păcat că n-avea vreo armă, nici măcar una cu cornete. Dar n-a dat de nimeni. Drumul prin sala de mese era la fel de liber
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
din natura mea totuși, și cultul imaginativ, poetic, grație căruia mi-am impregnat și idealizat viața. Da, există în mine un element de realism feroce care, traversând terenul neutru al judecăților mele în suspensie, sufletul meu, în anumite momente, își înfundă capul în primul rând. Când sunt de umoare realistă, iau cunoștință în mod crud și sinistru de faptul că n-ar putea corespunde la nimic, acest «acces la imortalitate» și la fericirea supremă în onoarea căreia, urmând instinctul cosmic al
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
într-o astfel de umoare realistă, recunosc cu o sobră resemnare animală că este, făcând toate contururile, destul de posibil ca sufletul să se piardă pentru totdeauna de aceeași moarte ca și corpul. Această umoare realistă, în care spiritul meu se înfundă ca un fir de plumb, traversând fiecare zonă neutră a unei îndoieli în suspensie, există totuși ceva pe care ea n-ar putea nici măcar o clipă s-o clintească, nici s-o tulbure, și asta e ferma mea certitudine că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
crească. Această absurditate a lui o numesc iubire care nu cere nimic - pentru că nici un părinte nu poate să fie sigur că va da naștere unui copil care le va face viața fericită părinților. Ninge și mă las pradă reveriei - mă înfund în meditații și simt urcând un fluid din creștet până în tălpi și din degetele picioarelor până acolo unde craniul meu are un loc numit frumos: „șeaua turcească”. Apoi, din albul zăpezii „compun” lumina albă, cea cu care (după povestirile lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
de iarnă, când ceva se schimbă în viața plantelor, care influențează secret viața și visele oamenilor neștiutori de proiectele din stele. A nins mult, și drumurile, dis-de-dimineață, au lucire de perle. Am visat busuioc înflorit, cu flori mici, albe. Îmi înfundam capul în frunze și flori, aspirând parfumul din tufele vii. Ce melancolie! Deși știu că viața nu e lucrul cel mai îngrozitor care există. Mă neliniștesc mereu pentru ce trebuie făcut. Pentru iubirea care dispare mereu. Exact ca la sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
centrul satului Ghiduleasa, care aparținea de C.A.P., asigura pâinea necesară mesei mecanizatorilor, dar și celor care nu făceau pâine acasă. Șoseaua era parțial asfaltată, iar în rest era pietruită și oarecum întreținută. Pe marginea șoselei erau șanțuri, care se înfundau adeseori din cauza aluviunilor aduse de ploi. Periodic iarba era cosită și erau refăcute șanțurile. Prin sate, podețele necesitau lucrări de reparații și de schimbare a tuburilor. În satul reședință de comună, în centru, era o clădire cu etaj care adăpostea
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
destul de rar în acel sat. Înainte de intrarea în sat erau grădinile de zarzavat ale Cooperativei de Producție. Prin mijlocul grădinii trecea un pârâu care tăia drumul. Un tub de beton ținea loc de pod. Când apele veneau mari, tubul se înfunda cu aluviuni și crengi, iar apa inunda drumul și grădina. Sătenii săpau șanțuri adânci printre rândurile de legume. Pământul era gras și mănos. Producția de legume era suficientă pentru necesitățile satului și nu numai. Populația era îmbătrânită. Tineretul plecase să
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
Aceia sunt toți oaspeții dumitale? Întrebă În șoaptă poetul. Celălalt, după o ocheadă rapidă, făcu semn că da. Dante parcurse cu privirea Întregul grup, oprindu-se asupra fiecăruia dintre ei. Arătă spre cel care ședea În capul mesei, cu capul Înfundat Între umeri și cu o expresie contrariată pe chipul cu trăsături nobile. Parcă Îl mai văzuse pe undeva. Era cel mai tânăr, douăzeci de ani sau ceva mai puțin. - Franceschino Colonna, roman, murmură hangiul. S-a Întors de la Bologna. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
de interesele dumitale. Am nevoie de o escortă. - Ca să mergi unde? caută șeful gărzilor să câștige timp. E târziu, se Înnoptează, adăugă, ridicându-și ochii spre cerul violaceu, pe care strălucea vie steaua Venerei. Apoi, Înghețat de privirea poetului, Își Înfundă capul Între umeri ca pentru a-și căuta protecție pe sub gulerul platoșei. - Am nevoie să știu ca să pot da ordinul de acțiune. - În noaptea asta. Trebuie să pătrundem Într-o biserică, replică Dante sec. - O biserică? exclamă omul alarmat. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
auzi spunând din umbră. Știam că Încăpățânarea dumitale te va aduce aici, mai devreme sau mai târziu. În stelele acestei nopți era indicată ora exactă a smintelii dumitale. Omul ședea pe unul dintre sarcofagele romane alipite de peretele Baptisteriului. Capul, Înfundat În gluga hainei de călătorie Își ascundea trăsăturile, Însă Dante Îl recunoscu de Îndată. Făcu câțiva pași spre el. - Sănătate dumitale, messer Marcello. Și eu știam că te voi Întâlni, Într-o bună zi. Sau poate că ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
în acest timp cealaltă jumătate a mea surâde îngăduitoare 3 iunie 2011 Inexplicabila părăsire a eșafodului singur se trăsese pe viață ca pe o roată supliciul fusese întâmpinat cu zâmbetul pe buze mulțimile amuțiseră gâtuite de mirare călușul tăcerii le înfundase gurile nu e bine nu așa (strigase călăul care nu înțelegea cum o victimă își poate lua moartea în propriile mâini) nu te poți tortura singur domnule numai eu stabilesc etapele premărgătoare morții unele extrem de dureroase desigur cei prezenți în fața
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
piept“, m-a avertizat el. Dar când s-a convins că-s de încredere, ceea ce la început am și fost, urmându-i instrucțiunile cum să împăturesc pliantele și să le înfig în gurile de aramă de deasupra soneriilor fără să înfund cutiile poștale și să-l bag în belea cu poliția, mi-a dat un sifon și o bucată de rahat și mi-a zis că o să mă lase să rup bilete când mai cresc, sau o să mă facă responsabil cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
aparatul de proiectat, iar acum spunea că lipsise prea mult de la școală ca să mai fie în stare să șadă în clasă. Cu ochii lăcrimându-i din cauza vântului de noiembrie, stătea cu noi pe Milwaukee Avenue, iar mâinile groase îi erau înfundate în buzunarul pardesiului, avea grumazul scofâlcit, genunchii i se loveau unul de altul și făcea haz de necaz. Nu lua în serios diferența de vârstă dintre noi. Își dădea pe față toate gândurile. Când avea să-și ia diploma, urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
în Nebraska. Și mi-a spus: „Mai bine aș muri. Că mi-am irosit viața oricum.“ Și eu ce să fac, dacă și-a irosit-o? Ce mai căutam eu acolo? Eu ce aveam de câștigat? De îndată ce i s-a înfundat, a venit cu coada între picioare la mine, și eu l-am apărat. Dacă n-ar fi avut o idee așa de anormală despre fericire de la bun început, nu s-ar fi întâmplat nimic. Cine i-a spus că are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de acasă, cu restaurantul Sălcii. Doi erau morți deja spune asistenta șefă intrînd în urma lui în cabinet. Poveste veche, bombăne Runca, ștergîndu-și ochelarii -, dacă-i prinde viscolul, rămîn în mașină, lasă motorul să meargă, să aibă căldură, ei adorm, zăpada înfundă eșapamentul, gazele intră în mașină, îi asfixiază... I-ai transmis? ridică ochii miopi în direcția lui Radu, zîmbind. Ce, cui?! se miră acesta. Aurei. Ți-am strigat să-i transmiți sărutări de mîini. Am vorbit cu autogara. Cursa rapidă mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
al fecundării, despre care a scris atîtea articole stînd nopțile aici, pe canapeaua din biroul său, act pe care îl blestema adesea pentru că se întîmplă doar altora, "pînă și animalelor, ori insectelor mie nu!", plîngînd de multe ori cu fruntea înfundată în perna mică, meschină aproape, făcută din cîrpe scărmănate, deși ar fi putut oricînd să aducă una mare și pufoasă de acasă, din dormitorul ei. S-a bucurat imens că bărbatul de alături știe să-i respecte momentul de acalmie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Urmară o serie de uguituri și croncănituri, care, treptat, sporiră În intensitate și viteză. Ieșitura pe care Își făcuseră cuib fusese montată, inițial, În scopul de a adăposti grătarul de ventilație de deasupra chiuvetei din baie. Acum, grătarul era aproape Înfundat. Deși nu era decât o nișă de treizeci de centimetri pătrați, ea constituia un loc de odihnă foarte frecventat de numeroasa colonie de păsări care domicilia În zonă, petrecându-și timpul plimbându-se agale pe acoperișurile caselor de peste drum, stând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
mă vezi. Gabriel părăsi camera, făcându-i Stellei un mic semn cu mâna. George se apropia, cu mersul lui caracteristic, deliberat și conștient de sine, asemenea cuiva care ar păși, plin de încredere, peste apă. Mergea ușor înclinat în față, înfundându-și, fără zgomot, picior după picior, în covorul de plastic cenușiu, gros, moale, buretos, al spitalului. Brațele i se legănau într-o mișcare echilibrată. Părea un atlet în timpul liber, conștient de faptul că e fotografiat. Când o văzu pe Gabriel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Ennistone trebuie să-ți pară atât de liniștit și atât de mic. Liniștit și plăcut, mic și plăcut. Alex îl privi pe John Robert, care nu se uita la ea, și simți cum i se strânge inima. Capul lui mare, înfundat în gulerul larg al hainei, îi dădea aproape un aspect de cocoșat. Îi văzu pielea feței, îngroșată, cu pori mari, nasul puternic de pasăre de pradă și buza cărnoasă, umedă, care-i cădea peste bărbie. Simți impulsul de a întinde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
vibrație profundă, continuă, care, foarte curând, înceta a mai fi conștient audibilă. George stătu un timp nemișcat, percepând vibrația care se armoniza atât de desăvârsit cu bătăile inimii lui și cu freamătul întregii sale ființe. Mai merse câțiva pași, picioarele înfundându-i-se în covorul gros și moale, ca o blană. Când ajunse la camera cu numărul patruzeci și patru, se opri și trase cu urechea. Dinăuntru se auzea doar zgomotul apei. Bătu ușor în ușă. Nici un răspuns. Oare ciocănitul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
cumpăr ca să-l salvez. Două lire pe un pește? Vreau să-l arunc înapoi în mare. Nu fi idioată! Nu putem zvârli cu banii. Categoric, nu. Gabriel se răsuci și începu să alerge mai departe, cu sufletul la gură, picioarele înfundându-i-se în nisip, fața șiroindu-i de lacrimi. Și-acele tălpi, în vremi străbune Călcat-au pe engleze dune? Și mielul sfânt, dumnezeiesc Păscut-a pe plai englezesc? Și chipul lui a scânteiat Pe cer englez, înnegurat? Cei patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
o vadă la Institut. Aici părea mai bătrână, mai sulemenită, mai animalică. Părul lins, parcă lăcuit, îi încadra fața smeadă, arcuindu-se la marginea obrajilor și terminându-se în două vârfuri ascuțite. Buzele umede îi erau puternic rujate. Ochii erau înfundați în orbite și încercănați, iar mâinile mici, pătate de nicotină. Purta una dintre rochiile ei negre care îi plăceau lui George, o rochie de cocktail demodată, pe care o cumpărase de ocazie; avea un decolteu în formă de V, corsajul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Iute! Vă explică mandea ce și cum, din mers! Nenea Sandu stă și se uită și dumnealui, inexpresiv, cum oaspeții, îndrumați de către Poet, iau pe brațe corpurile-delicte, ridicate de la muzeu pentru a fi fotografiate, numerotate și menționate pe proces-verbal constatator, înfundându-le precipitați, pe post de șrapnele, în gura largă a șemineului. Mut, polițistul se urnește la rând, mătăhălos ca un marangoz, deschide unul dintre fișete și răstoarnă de-a valma, peste spadă, scut și peste coif, tot arsenalul de pistoale
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]