823 matches
-
la marginea parapetului, din spatele căruia se ridică blestematul de reflector. Pe fundul tranșeei, nemișcată, o mogâldeață îmbrăcată în uniformă germană. În fața lor se profilează o umbră. Unul dintre soldați îndreaptă țeava armei către ea: Nu trageți băieți, se aude glasul șoptit al Americanului. Nu vă mai recunoașteți prietenii? Unul după altul, soldații continuă cu pași grăbiți să se furișeze către ținta misiunii lor. Străduindu-se să facă cât mai puțin zgomot, își presează echipamentul pe corp. Acolo, în spatele zidului întunecat al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
să abandonez. Am un rost aici. Mic sau mare, nu contează, important este să îmi îndeplinesc misiunea, așa cum fac toți cei din jurul meu." Deodată ușa se deschide fără zgomot și intră maiorul Moga. Ai auzit, spune el cu o voce șoptită, Licheardovici a murit. Ești sigur? Una din patrulele noastre a adus vestea. A trecut cu jeep-ul peste o mină antitanc. Și acum mai adună bucăți din el. Fața imobilă a comandantului nu trădează nici un sentiment. Tăcut, își întoarce privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
și apucă degetele fetei, topite și fără vlagă sub atingerea lui. Sunt aici, lângă tine. Și nu voi mai pleca niciodată. Dar eu cred că voi pleca...Într-o lungă călătorie, acolo unde numai sufletele ajung, spune ea cu glas șoptit, extenuat. Nu, nu spune asta. Trebuie să rămâi lângă mine. Sunt sigur că te vei însănătoși curând. Strânge din dinți, aproape devorat de durere. Gândul că nu poate face nimic să o salveze aproape că îl scoate din minți. Ah
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
când ridică capul peste marginea gropii întâlnește privirea scormonitoare a sergentului Lazăr. Dom' locotenent ...sunteți în viață! Bucuria de pe chipul gradatului este imensă. Mă gândeam eu că nu se poate să pățiți ceva. Am un glonte în stomac, Mâțule. Vorbele șoptite aproape că urlă iremediabilul în urechile sergentului. Închide ochii într-o încercare de a-și ascunde tristețea copleșitoare, dar când ridică pielea albă a pleoapelor își dă seama că nu a reușit deloc să facă asta. Mâhnirea este prea mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
prins fără să-și dea seama într-o plasă din care acum greu sau imposibil mai putea să iasă. Dacă refuza, sigur s-ar fi aflat despre el că a acceptat să colaboreze cu cei care ciopârțiseră țara. O vorbă șoptită aici, o frază neterminată dincolo și ambiguitatea situației l-ar fi făcut în ochii camarazilor un trădător fără putința unei apărări. Nu putea ieși pur și simplu în curtea cazărmii cu o pancartă în mâini unde să scrie că da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
un zâmbet șiret i se desena încet-încet, ridându-i carnea obrajilor. Se înroși la față și clătină din cap, murmurând „da, domnule” de mai multe ori. Apoi, în drumul spre reporter, care fusese invitat să ia loc, transmise soldaților tot pe șoptite ordinul proaspăt primit. - Îl aranjăm după ce termină. Să pară un accident. Așezat la birou, Frank ștergea distrat praful de pe Memoriile lui Winston Churchill și se gândea la ceva foarte nostim, fiindcă un rânjet i se întipărise și lui pe față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
inima de spaimă? De ce-ai trecut, dacă eu ți-am spus că se face roșu?!“. „Accidentatul“ i-a răspuns respectând convenția impusă, fără să-și întoarcă fața: „N-am văzut, băi, fratele meu!“... Mă rog, a urmat o conversație șoptită - spate în spate, de jos în sus și invers - din care mi-am dat seama că cei doi erau prieteni, că băuseră împreună, că bărbatul în trening nu vroia să aibă vreo treabă cu poliția: „Dacă ești bou, descurcă-te
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2190_a_3515]
-
bărbat. Diane surâse. — Draga mea, Înțeleg mai bine decât crezi. Cele două femei se urcară În mașină și-și continuară plimbarea printre canioanele Înverzite. — Vrei să asculți ceva care să te Înveselească? zise Diane dând drumul la muzică. Vocea profundă, șoptită, a lui Sade răsună În mașină, cântând Smooth Operator. — Doamne, strigă Kitty râzând. Ăsta e ultimul cântec pe care-aș vrea să-l ascult acum! Spre asfințit, mașina părăsi dealurile superbe și se târî Înapoi În traficul aglomerat din centru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
o glumă, și intră În panică. Era drăguț, amuzant, confortabil, iar asta o Înspăimânta. Dacă lăsa garda jos acum, se putea trezi peste cinci ani ca nouă soție insipidă În apartamentul din Park Avenue, gazda unei mulțimi insipide care vorbea șoptit, Îmbrăcată În haine insipide, ciugulind din mâncarea insipidă dintr-o Încăpere insipidă cu pereți gri și cu covoare bej. Probabil că ar avea o aventură cu un antrenor sau cu barmanul de la barul din zonă, cu siguranță ar fi găsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
a intrat umil și smerit în biserica mănăstirii... înăuntru era aproape întuneric, abia distingea, cu ochii mijiți, icoanele tremurând la licărirea lumânărilor. În tăcerea și liniștea tainică din jur, două măicuțe, în strană citeau din cărți sfinte, cu voci moi, șoptite, slabe și dulci. În neclintirea lui, nu deslușea nimic, poate fiindcă în acea penumbră plutea ca o adiere a Duhului Sfânt... Când, în liniștea ca de mormânt, s-au auzit de Sus, cuvintele Lui Iisus: Luați, mâncați, acesta este trupul
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
deasupra tuturor închipuirilor existenței, închipuit doar prin cuvântul Ceruri... Este unic, al tuturor acolo în Cerurile Veghetoare.... Tatăl nostru...” ”Sfințească-se numele Tău” Se rugă bătrânul Iorgu... ”- Roagă-te, roagă-te cu bunăștiință, omule, pentru toți, măcar în clipa rugăciunii!” îi șoptit gândul. ”Tatăl nostru carele ești în Ceruri... ” Continuă Iorgu să se roage... ”- Dumnezeu este al tuturor, nu-i nici a unui neam sau loc. El plutește peste toată Creația Sa și o învăluie, așa cum plutește Cerul. E dincolo de cele pieritoare ale
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
către amiază mă duc la cimitir!.. Memento mori!.. Era în ziua de Sf. Dumitru, o zi mohorâtă de toamnă târzie. Octombrie era pe sfârșite... Vântul toamnei sufla rece, frunzele copacilor cădeau pe aleile cimitirului fluturând leneș, într-un cântec abia șoptit, neauzit... In cimitir vântul mângâia ierburile și frunzele copacilor înalți, care cu foșnetul lor cânta în șoaptă povestea celor adormiți de aici. Păsări care zboară și cântă prin copaci, flori firave tremurânde la adierea vântului, fluturi mângâindu-le... gâze căutându
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
Ipford 66066. Nu-i răspunse nimeni. însemna că Henry trebuie să fie la Tehnic. Formă numărul Colegiului Tehnic și ceru să stea de vorbă cu domnul Wilt. — Wilt? întrebă tânăra de la centrală. Domnul Wilt? — Da, zise Eva cu o voce șoptită. — Mă tem că nu este aici, îi zise tânăra. — Nu este acolo? Dar trebuie să fie acolo! — Ei bine, nu e. — Dar trebuie să fie! E cutremurător de important să dau de el! — îmi pare rău, dar nu vă pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
de bijuterii, avea, într-un sertar, o grămadă de cărți de vizită de pe la diverși "domni" care-i comandau găteli pentru doamne și domnișoare și nu toate doamnele și domnișoarele erau soții sau fiice. Cele mai scumpe erau pentru "prietene", comenzi șoptite și achitate în șoaptă, discret, cu fereală. Nu se gândea la șantaj, Doamne ferește, doar să-l ajute pentru o cauză a unor oameni uitați de lume. În prag îl aștepta Toni, care, cu manifestările lui de afecțiune, îi risipi preocupările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
mea și a Helgăi stăteau un bărbat, o femeie și cei trei copii ai lor. Și femeia a început să vorbească fără șir cu tavanul, cu bombele, cu avioanele, cu cerul și pe deasupra cu Atotputernicul Dumnezeu. A început cu glas șoptit, dar nu se adresa nimănui din interiorul adăpostului. Foarte bine, a zis ea, suntem aici. Suntem chiar aici jos. Vă auzim acolo sus. Vă auzim ce supărați sunteți, a spus ea și brusc glasul i-a crescut în intensitate. Doamne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
subțire în dreptul lămpii, zise exaltată: - E superb! Apoi trecu lângă bătrân, sub ochii căruia îl puse îmbră-țișîndu-i umărul cu mâna stângă. - Nu e așa, papa? Bătrânul îl privi avid cu ochii lui bulbucați, și din buzele sale groase emise invitația șoptită: - Ia-l! Ți-l dă ție.Prin ochii Aglaei și ai Aurichii trecură fulgere scurte. - Nu ți-e rușine, Costache, lăsați omului inelul. Poate evreo amintire. În loc de orice protest, Otilia întinse inelul lui Pascalopol. Acesta însă îi prinse mâna. - Te
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
totul se potoli și i se păru chiar că ghicește stingerea lămpii. Târziu de tot, spre miezul nopții, auzi o scârțâitură a ușii de alături, pași ușori de picioare goale care merseră până în dreptul ușii lui. - Felix, se auzi glasul șoptit al Otiliei, tu dormi? - Nu! - Stinge lampa. Cu sentimentul unui lucru neașteptat, Felix suflă pe deasupra sticlei. Ușa se deschise și se-nchise la loc, și în slaba lumină aruncată de flacăra din sobă tânărul zări pe Otilia, cu picioarele goale
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
de sensibilitate autentică. Vedem, mai ales la femei, naivitatea expresiei, o naivitate uniformă, care caută să sugereze un suflet vulnerabil, cu o voce pierdută, cu o sonoritate de transă, de suflet împins până la capătul lui de emoție, cu o vorbă șoptită, condusă parcă spre ultima lui „voce“, care se vrea așa de plină de interioritate, încât abia îndrăznește să vorbească. În fond, este vizat aici chiar reflexul de interpretare, de un manierism extatic, de ceva prefăcut după calapodul acestui act care
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
care avusese nenorocul să primească un nume de care nu era vinovat. Imediat după scena asta, unul dintre ruși s-a ridicat și a devenit foarte atent; ceilalți l-au urmat și s-a făcut liniște. Unul a zis, pe șoptite, „votchi“, ceilalți, la fel, cu voci scăzute, ca la mărturisirea unui secret. Simțiseră mirosul de țuică venind dinspre povarnă. Și s-au îndreptat toți trei, tiptil și prudent, cu armele în mână, spre povarna unde o încuiasem pe maică-mea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
duhului, mângâierea lui anonimă, în care își face cuib blândețea și matca vieții, clipa unei întâlniri inexplicabile, adânci și palpabile, ascunsă ca într-o firidă și ferită de curiozitatea privirii, ca și cum lucrurile și cuvintele adevărate s-ar petrece numai pe șoptite. Nici nu poți spune când te simți pătruns și purtat de forma secretă de prezență pe care o încerci în obiceiurile ortodoxe, în acest amestec de mireasmă și penumbre, chiar cuprins sub bolta acestor penumbre, într-o formă de prezență
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
el s-ar putea s o atingă. — Drum bun... îi șuierase însă el, oprindu-se pe neașteptate în loc. Ca și când și-ar fi dat brusc seama că nu mai are putere să ajungă până la ușă. — Au revoir, Papa, spusese, și vocea șoptită și-o auzise stridentă, nefiresc de tare și grăbită. Se răsucise brusc, învârtejindu-și fusta écossaise, de călătorie, sub pardesiu ; era gata să coboare scara de lemn, tropăind ușurată. Încă mai ținea mâna pe clanța al cărei mâner striat i
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
fiecare, odată intrat, nu mai părea a avea de gând să iasă, și am început a mă panica, având tot astăzi de mers și pentru lemne. Cealaltă lume n-avea desigur motivele mele de grabă, pentru că se complăcea, făcând conversații șoptite, spu nându-și motivul ce-i adusese aici - același la toți, ca și la mine, am dedus, adică scutire temporară de front. Unii își tot argumentau cazul, confuz și detaliat, alții vorbeau prin gesturi și tot priveau temători împrejur, știind că
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
amăgește cu gîndul ăsta. Are nevoie să opună cenușiului vieții de zi cu zi o imagine luminoasă, gîndurile să-i fie legate de o femeie dragă. Dar asta era pînă ieri. Acum... Ascultă, Mihai Vlădeanu! rupe Liliana tăcerea cu vocea șoptită, dar rostirea numelui întreg, chiar cu inflexiunea ce numai ea știe s-o dea glasului, prevestește ceva grav. Am o bună prietenă. Un timp a locuit și ea pe-acolo, pe la voi, în Moldova, dar s-a întors cu amintiri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
ocol larg pînă să ajungă la picioarele celor doi, să nu-și fluture rochia de vară peste capetele lor. Frumoaso! o întîmpină Petre cu un zîmbet de reală plăcere. Ți-ai scos soțul la iarbă verde? întreabă pe un ton șoptit. Da, azi nu circulăm și... încuviințează Tamara, continuîndu-și drumul spre locul unde stau Ana și Cezara, la care s-a oprit George. Măcar vara să mai pască și el, murmură Petre, cînd femeia s-a depărtat. Salut, domnilor! le strigă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
tu s-o alinți ușor, plimbîndu-ți un deget prin părul ei; abia atunci se va simți împlinită", își amintește Mihai sfatul primit. Ai nisip de aur în păr... îi șoptește Simonei, răsfirîndu-i buclele cu vîrful unui deget. Știu... vine răspunsul șoptit, de femeie gata să alunece în somn. Îl port de cincisprezece ani... După un timp în care pare că amîndoi au adormit, Mihai o aude șoptind: Cînd ai fost la noi după referat, am visat să rămîi la masă, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]