803 matches
-
de forță dintr-o viață anterioară pe care cineva ți-o pune tocmai acum. Degeaba spune Mihai Ivanovici Kalinin că mișcarea, educația fizică, este un bun al Întregului popor, că după ce te-ai pișat pe tine acum te mai și caci, sporind greutatea exterioară a coconului În acestă zi de primăvară a anului 1948. Pe fața ta apare un zâmbet pe care-l arunci În Întâmpinarea tavanului. Trupele populare chineze au ajuns la 36 km de Nanking, sindicatul minerilor americani continuă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
și tu, ce speranțe mai au și cioroii ăștia de să îmbunătățească vreodată soarta? Cum or să se salte și ei vreodată din nevoi, dacă nu-s în stare nici măcar să priceapă importanța unei asigurări pe viață? Chiar așa se cacă pe toți cei dragi pe care-i lasă în urmă? Pentru că ăștia oricum toți „moare“, știi - „ah“, zice el furios, „mie-n sută moare!“ Spune-mi, rogu-te frumos, ce om e ăla care-și închipuie că-și poată lăsa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
și vină? Nu-i aici vorba, mai curând, de teamă și uzură și inerție, de lipsă de curaj, de-a dreptul, decât de „iubirea“ la care visează dintotdeauna consilierii matrimoniali, compozitorii și psihoterapeuții? Te rog, hai să nu ne mai căcăm atâta pe noi cu „dragostea“ și cu rezistența ei în timp. De-asta mă-ntreb: cum să mă-nsor cu o persoană pe care o „iubesc“, când știu preabine că în cinci-șase-șapte ani o să umblu ca turbatul pe străzi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
din întreaga proză engleză este o capodoperă: — Fute-mă-n pizdă, Futangiule, până leșin. Când mă bășesc în cadă, ea îngenunchează goală pe dușumeaua de gresie, se apleacă și sărută bulele de pârț. Îmi stă înfiptă-n pulă în timp ce mă cac, vârându-mi în gură un sfârc cât o pricomigdală, gângurindu-mi între timp la ureche cele mai cumplite măscări pe care le-a învățat la viața ei. Își umple gura cu cuburi de gheață până îi îngheață limba și buzele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
fi rațională. Ai talentul de-a fi sinceră, da - însă rațională, ioc! — Atunci, lasă-mă-n pace! Ai căpătat ce-ai vrut! Pleacă! — Poate că asta am să și fac! Pentru tine, oricum nu-s decât o altă aia! Te caci atâta pe tine cu vorbele tale mărețe și cu sfintele tale idealuri mărețe, dar în ochii tăi eu nu-s decât o pizdă - și o lesbiană! - și o curvă! Sar peste cafteală. E plicticos. Duminică: nu coborâm bine din lift
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
bărbat care, garantat, o să le dăruiască plozi de crescut și o să le pună să-l citească pe Kafka - un veritabil Mesia domestic. De bună seamă că, în amintirea adolescenței sale rebele, poate o să-i mai scape prin casă câte un căca-m-aș și futu-i - chiar și de față cu copiii - dar poanta incontestabilă și absolut mișcătoare e că stă întotdeauna pe lângă casă. Nu tu baruri, nu tu bordeluri, nu tu pariuri la curse, nu tu nopți întregi de table
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
să fi fost, oare, Spiked Heels?). Începuse să plătească, și încă cu bani grei, câte o femeie, de preferință negresă, care să stea pe vine în pielea goală deasupra unei măsuțe de cafea cu tăblia de sticlă și să se cace, în timp ce marele magnat stătea întins pe spate, exact sub tăblie, și și-o lua de zor la frecat. Și în timp ce căcatul se întindea pe sticlă la cincisprezece centimetri de nasul iubitului ei, Maimuța, sărmana noastră Maimuță, trebuia să stea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
gata, ajunge, chiar n-are pic de înțelegere? — Ochiu’ meeeu! și mă reped la bucătărie, unde Smolka și Mandel se tăvălesc de râs. — ...chiar în... izbucnește Mandel și se îndoaie de șale, jos pe podea, bătând cu pumnii în linoleum... căca-m-aș, chiar în... — Apă, căcănarilor, că orbesc. Mă arde! și, trecând cu viteză maximă pe lângă Mandel, îmi bag capul sub robinet. Deasupra chiuvetei, Iisus își continuă înălțarea în cămașa lui de noapte rozalie. Nemernicul ăsta neputincios! Credeam că trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
ridicat privirea fluturându-și genele false. — O-la-la. — Dar e o poezie serioasă. — Păi, zise ea lingându-mi cariciul, e o ofensă gravă. Ah, irezistibile mândrele astea istețe din Sud, mai ales când sunt și lungane, ca tine. — Nu te mai căca atâta pe tine, Portnoy. Recită-mi poezia aia porcoasă. — Porte-noir, i-am răspuns eu, după care am început: Un suflu brusc... Aripa se mai zbate. Uimită-și simte gâtul strâns în cioc, I-s coapsele de áripi mângâiate Și-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
mine, de parcă nesiguranța nu mi-ar da și-așa întruna dureri de cap, cum deschid și eu gura, imediat faci mutra aia - vreau să zic că n-apuc să-ți spun nici cât e ceasul că, deja, hop, privirea aia: căca-m-aș, iar scoate din ea vreun text tembel și tâmpit, pizdulicea asta cu creier de bibilică. Îți zic „e șapte fără cinci“ iar tu, în sinea ta, îți spui „Ce cretină poa’ să fie!“ Ei bine, n-am creier
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
Ia nu te mai învârti atâta în jurul cozii! Și-atunci? S-o dau pe idiș? Cum? În ciuda numelui meu, nu știu mai mult de douăzeci și cinci de cuvinte mari și late - jumătate din ele porcoase, iar restul stâlcite! Nu te mai căca atâta pe tine, ține-ți clanța și urcă în mașină! — Mulțumesc, mulțumesc, bâigui eu în timp ce-mi salt geanta și pornim spre microbuzul familiei. Kay și cu mine urcăm pe bancheta din spate, împreună cu câinele. Câinele lui Kay! Căruia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
cu mărinimie: — Nu te obligă nimeni. Știi asta foarte bine. Dacă nu vrei, atunci... — Ei, dar bine-nțeles că vreau - nu se pune problema obligației. Vreau. — Ei bine, riposta ea, eu una nu vreau. — Dar de ce? — De-aia. Nu vreau. — Căca-m-aș, astea-s răspunsuri de copil mic, Sarah - auzi la ea, „de-aia“! Dă-mi un motiv!... Nu... nu o fac, și cu asta basta. — Dar asta ne-ntoarce la de ce? De ce? — Nu pot, Alex. Pur și simplu nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
că tocmai de-asta am cea mai mare nevoie, să urlu. Un urlet pur, fără alte cuvinte între mine și el. — Aici poliția, Portnoy, ești înconjurat. Ai face mai bine să ieși și să-ți plătești datoria față de societate. — Mă cac în societate, curcanule! — Număr până la trei ca să ieși cu mâinile sus, Turbatule, altfel intrăm noi după tine și te ciuruim. Unu. — Ciuruiește-mă, nemernicule, mă doare-n cur! Iete că mi-am rupt eticheta de pe saltea... — Doi. Dar, cel puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
negre și ciorchini de corcodușe. În fiecare dimineață, el ciugulește din mers, dulceața lor răcoroasă îți taie și setea, și foamea instantaneu, sănătate curată, vitamine, organismul cere, dar mai cu măsură, Rafaele, papa-caca, una-două dai în pântecăraie. Ai să te caci sânge după atâtea fructe pe stomacul gol. Păi, tot foamea, care ne-a făcut frumoși și deștepți și a pârjolit iarba verde de acasă... Se mai aude că patronul ăla a luat balta ca să facă din ea o crescătorie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
-i de ajuns, mereu rămâne ceva de spus, de aflat, de pus În ordine. Vei fi plin de puterea iubirii care rabdă la nesfârșit, capabilă să te scape de animalul suferind care erai până de curând, care mănâncă, bese, se cacă, se împerechează, își consumă crizele periodic, vărsându-și mizeria pe partener. Vei lăsa în urmă orice slăbiciune, nemaivăzând nimic în fața ochilor, în afara unui trup și a unui chip, rămânând perfect lucid totodată, conștient că nu poți iubi această zidire mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
spui!? Păi, la câte mânării au făcut... Dacă n-ar fi câștigat? Păi, cum să nu câștige? I-a prostit, le-a băgat mâncare pe piață... La ce te mai miri? Așa-i românu’, să mănânce bine și să se cace gros. Așa-i, Rafaele, curvă hoață. Curvă proastă, Milică-tată, prostimea... Bine zis: cică o minoritate infimă, în care au văzut un pericol major și o amenințare fățișă, drept pentru care au stârpit-o. Efectiv au stârpit-o. Acestea sunt, așadar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
nici să stea cu ea toată ziua acasă. N-are încotro, trebuie să umble încolo și-ncoace să producă un ban. Păi, cum dracu’, Rafaele, am stabilit doar că trebuie să mâncăm. Indiferent! Păi, și când om ajunge să ne căcăm pe noi, să ne spele alții la cur, și atuncea trebuie. Păi, nu doar ca să produci. Mai ieși și să te mai aerisești. Îmbini utilu’ cu plăcutu’, ca să zic așa. Ai înnebuni să stai toată ziua lângă ea ca s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
Căcaturi. Sau: ― Individul ăsta, Proxmire, e un rahat cu ochi. Sau: ― Intelectualii ăștia cu stea În frunte ar trebui să se ocupe de politica externă. Cum să-i trateze pe rușii ăia blestemați și pe chinezii roșii. Nu să se cace pe ei pentru un jaf la un amărât de birou de campanie. Așezat În spatele tăviței sale de la televizor, Milton privea amenințător presa de stânga, iar asemănarea sa crescândă cu președintele nu mai putea fi ignorată. În serile din timpul săptămânii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Sunt doi vagabonzi care stau În dunele de vizavi. În timp ce unul din ei stă peste mine, celălalt Începe să cotrobăie prin tabără. ― Ce bunătăți aveți pe-aici, afurisiților? ― Ia uită-te la el, spune celălalt. Împuțitu’ ăsta mic o să se cace-n pantaloni. Îmi țin picioarele strânse, Încă Împins de temerile mele de fată. Caută mai mult după droguri. Cel cu lanterna Îmi scutură sacul de dormit și-mi cotrobăie În geamantan. După o vreme vine Înapoi și se apleacă Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
plânsul lui, totul să se schimbe între noi pentru totdeauna. Abia când a căzut de pe cazemată, Coșuță mi-a răcnit printre sughițuri că o să văd eu ce-o să mi se întâmple, că vărul lui, că știe el, că eu mă cac în pantaloni de frică; dacă îl ating pe Cristos ăla, o să văd eu pe dracu. Ceva îmi spunea că ușurința cu care Coșuță cade la pământ trebuie să fie cumva egală cu cea a lui Cristos făcând același lucru. Închideam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
venit la gard, le-a cerșit alți biscuiți, ei i-au dat, ce puteau să facă?, să-l refuze?, îi înghițea aproape pe nemestecate în timp ce maică-sa căuta disperată să pună mâna pe el, urla aruncă-i, boule, că au căcat pe ei!, aruncă-i când îți zic, dobitocule, idiotule, ’tu-ți crucea mă-tii de copil!, aruncă-i că te omor!, el clefăia de zor, le zâmbea complice, ei stăteau cu degetele agățate de plasa gardului, priveau, meciul de fotbal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
pantalonașilor ăia de stofă zace un asemenea monstru de mazăre revoltată. Ca să n-o mai pun la socoteală pe tovarășa Stănescu, care, cu simțurile ei antrenate în detectatul spurcăciunilor, a rostit cu o forță crudă întrebarea retorică „care s-a căcat pe el“ și apoi, ca o consecință implacabilă „că pute de-mi mută nasu’“. Întrebarea era, firește, retorică, pentru că tovarășa nu se aștepta să-i și răspundă cineva. Așa că, deja cu crucea pe umăr și proba strivită de scăunel, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
povestesc ceva din copilăria mea, ăsta e episodul despre care vorbesc, pur și simplu pentru a arăta că eram niște ființe cît se poate de normale. Nu mai e nevoie să spun, sosirea acestei hîrtii proaspete pe care nu se căcase, nu se pișase și nu făcuse nimic nimeni, n-a avut tocmai darul de a-mi potoli pofta, așa că probabil, imediat ce am fost În stare să merg de-a bușilea, bălăbănindu-mă pe picioare și să ies din colțul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
să mă zbat necontenit între tine și viață. Urlu. Nici eu singur nu mai stiu ce mă doare. Fata!... Îndură-te... Dă-mi un semn în vis. Când nu te visez în noaptea de tuci te caut treaz, dincolo de aflare. Caci nu e ceas să nu mă gândesc și făr’ de voie, la tine. - Sufletul, inima unde-mi sunt, Doamne?!... în zadar le caut. Neclintit, stau în mută rugăciune... Necontenit inima bate în mine ca o toacă și cheamă la rugă
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
sunt slab, tu fă-mă tare -/ de nu,/ primește-mă,/ hrănește-mă/ și mă ascunde/ sub poalele tale de vivandieră“. Poemul confruntarea numește din nou, cu o violență de-acum caracteristică, splendoarea și mizeria scrisului: „poezia nu e măgarul care cacă aur./ poezia e o locomotivă“. De astă dată, poezia servește drept refugiu față de o interioritate sufocantă, față de o angoasă nelocalizabilă, îngropată „mai adânc în piept decât mine“. Nici acum „ultima patrie“ nu se arată mai primitoare: „draga de ea, poezia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2206_a_3531]