2,571 matches
-
ca atare sunt evident diferite în Antichitate și în Evul Mediu, nu se poate spune că acesta din urmă nu i-ar fi fost propice, de vreme ce ea figurează printre cele trei care constituiau așa-numitul trivium al artelor liberale, împreună cu dialectica și gramatica. De altminteri, nesfârșitele controverse teologice și filosofice ale scolasticii, care aveau loc în special la Paris față de auditorii numeroase, presupuneau o artă consumată a argumentației orale. Nu mai puțin, de altfel, modul de argumentare era în fond sofistic
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
umbră”: atunci le scade rău de tot creditul la generațiile tinere și se vorbește de ei ca de niște netrebnice rămășițe. Fenomenul acesta e destul de firesc. Ov. S. Crohmălniceanu a scris de curând în Luceafărul despre „sațietatea literară”. Există o dialectică firească și necesară, care dă receptării valorilor un caracter oarecum alternativ. E firesc că atunci când influența lui Rousseau devine dominantă, cea a lui Voltaire să scadă, iar el însuși să fie considerat ca o uscătură. La noi, de o vreme
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
poezie și mare proză: Arghezi, Ion Barbu, Bacovia, Blaga - Iorga, Sadoveanu, Rebreanu, Camil Petrescu, Hortensia Papadat-Bengescu, Matei Caragiale, E. Lovinescu. Dar cred că într-o societate civilizată, adică diferențiată, ieșită din starea de comunitate primitivă și intrată în dinamica și dialectica istorică, fenomenul normal este marea proză; absența acesteia nu e un semn bun. Poezia e o stare de excepție. E păcat dacă lipsește o vreme (cum s-a întâmplat în secolul al XVIII-lea în Franța), dar de apărut tot
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
că imaginația acționează productiv În domenii a posteriori cum sunt cele aferente exercitării facultății de judecare estetice sau teleologice e, din punctul de vedere al lui Kant, un fel de accident inevitabil, de același tip cu manifestarea necesară, În domeniul dialecticii, a iluziei transcendentale. Dimpotrivă, pentru Humboldt, numai desfășurarea actuală a imaginației productive este cea care contează. Mai exact (și Îmi rog cititorul probabil obosit de această fastidioasă discuție să fie atent acum, căci urmează partea realmente importantă): pentru Kant, subiectivitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
aceea În care configurației de forțe a câmpului i se conferă statutul de coexistență fără interferare și cu un rol de punere În scenă a convențiilor care stau la baza faptelor instituționale (În sensul lui John R. Searle). Participanții la dialectica acestui spațiu delimitat sunt implicați În Împrospătarea surselor de legitimare a unor realități instituționale (parade, procesiuni, muncitorii În fabrică, studenții Într-o bibliotecă ș.a.), și care se lasă descifrată - aidoma unei fotografii sau unui tablou - integral sau la nivelul unor
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
și Japoniei, țări care deveniseră moderne prin „imitație”. Pragmatismul imitației lovinesciene nu eluda Însă punctul nodal al civilizației românești, faptul că aceasta conținea „forțe reacționare” care se opuneau modernizării. Viziunea lovinesciană transferă opoziția maioresciană generată de organicismul romantic Într-o dialectică a modernului și premodernului, o confruntare În care modernul poate ieși Învingător. Ceea ce s-ar fi petrecut probabil mai târziu, În absența impactului stalinizării și sovietizării, În cazul coagulării unei culturi care să nu fie „organică” cu statalitatea, cum demonstra
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Flora, timpul Fiului a trecut deja. Biserica spirituală va înlocui formula sa temporală și vizibilă. Aceste teze, expuse în Cartea concordanței dintre Vechiul și Noul Testament, duc în cazul libertinilor spirituali la crearea unei matrice în care ei își înscriu propria dialectică. Frații și Surorile Spiritului Liber aderă la această schemă a unei lecturi poetico-rațională a Istoriei. în ochii lor, planul lui Dumnezeu nu-i atât liniar, cum susține catolicismul apostolic și roman, cât ciclic. Timpul ce vine răstoarnă reperele și deschide
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
curățat de implicările dăunătoare datorate exercitării puterii temporale. Dacă-l citim mai atent - și nu doar într-un text ci în toate cărțile sale - sesizăm coerența acestei idei. Despre Constantin și despre voluptate, despre liberul arbitru și limba latină, despre dialectică și eleganță, Lorenzo Valla dezvoltă o concepție neobișnuită, în afara cadrului obișnuit în care gândește istoriografia tradițională. De unde și supărătoarea tendință a istoricilor oficiali de a extrage din operă ceea ce permite închiderea subtilității unei gândiri într-o cutiuță ușor de etichetat
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
versiune purcei... Se obține acest gen de confuzie nepreluându-se din Despre plăcere - De voluptate - decât un singur text din trei. Or, primul este stoic, al doilea epicurian iar al treilea creștin. Totul în spiritul evolutiv și progresiv al unei dialectici marcate de trinitate, de ritmul ternar obișnuit în scolastica și în retorica clasice. Valla se manifestă în momentul al treilea, cel de-al doilea propune doar un timp necesar dar nu și suficient. Voi reveni în detaliu. Considerându-se, fără
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
un text de mici dimensiuni în care el dezbate împreună cu Antonio Glarea faimoasa chestiune a predestinării și a libertății, a raportului dintre determinismul divin, preștiința lui Dumnezeu și îin)existența liberului arbitru. Argumentația nu este lipsită de însuflețire, este subtilă, dialectica impresionează, recunoaștem în ea forța intelectuală a lui Valla. Or, el nu face risipă de această înzestrare, cu excepția momentului când conchide asupra necesității de a renunța la întrebările fără răspunsuri omenește posibile, dat fiind că numai credința și încrederea cea
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
anume poate el să-și impună vrerea? în ce anume punct începe voința oamenilor? Etc. Valla refuză să mai continue discuția. El a definit regulile jocului la începutul conversației. O întrebare, un răspuns. El dovedește și însuflețire și talent și dialectică și iscusință retorică. Și-a arătat și și-a dovedit indiscutabila sa putere conceptuală. Dacă refuză o a doua întrebare, aceasta nu din cauza unei incapacități intelectuale. Confruntarea de idei încetează pentru că această problemă este fără soluție. Nici o nevoie să cauți
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
creștin? Ea aduce în scenă trei interlocutori, pe Leonardo Bruni, omul Porticului, pe Antonio Beccaldi, filosof al Grădinii, și pe Niccolo Niccoli, gânditor al Paradisului creștin, care-și apără, pe rând, propria poziție? Nu mai contează economia internă a cărții dialectica ei proprie, soarta ei, parcursul ei retoric: pentru anumiți cititori răuvoitori, trebuie că Valla e epicurian, sub nasul fals al lui Beccaldi utilizat ca pseudonim... De-a lungul secolelor, această stratagemă intelectuală - necinstită - se construiește cu prețul unei uitări, al
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ca pe o cale de acces la ceea ce este esențial: o practică realmente, autentic creștină... 8. Caracterul cinstit al voluptății, și retur. La fel ca Dante care trece prin Infern și apoi prin Purgatoriu înainte de a ajunge în Paradis - o dialectică subtilă... -, Lorenzo Valla își începe periplul cu Leonardo Bruni, purtător al stindardului stoic. Pentru el, binele suveran rezidă în virtute - care e un scop în sine. E cunoscută opțiunea austeră a școlii filosofice; Valla nu aderă la ea, ascetismul eroic
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
contra idealismelor, el acționează asemeni calului troian în istoria filosofiei oficiale... Definind adevărul ca pe un moment într-o mișcare, atrăgând atenția asupra fluxului care durează vreme îndelungată și nu în apogeul orbitor al clipei, Montaigne inventează, în felul lui, dialectica modernă. în același timp, el numește un anume moment pentru folosința hedonistă a timpului, un îndemn la trăirea clipei și la umplerea ei cu densitate. S-a afirmat, în mod eronat, că timpul nu există la Montaigne: dimpotrivă, există, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
încă impregnate de mitologie sau chiar de teologia moștenită de la cei mai vechi presocratici. Pentru Epicur, care n-o spune în acești termeni, Platon gândește ca un Anaximandru sau ca un Xenofon, mai apropiați de o poetică decăt de o dialectică a evenimentelor... Propunerea fizică epicuriană oferă o globalitate conceptuală compactă: nu există loc pentru îndoială, interogație, inexplicabil sau neexplicat, din care s-ar putea hrăni religiosul, fantasma sau miturile. Nicio zonă de umbră genealogică a zeilor. Atomi și vid, mișcare
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
vor fi plătite mâine, mai târziu, cândva, cu diferite dureri: degradări și oboseli ale trupului, boli cronice și genetice, îmbătrâniri precoce, irosirea unor energii utile, isterizarea relațiilor sexuate și alte variațiuni pe tema neputinței în viața de toate zilele... Această dialectică înrudită cu un fel de viclenie a rațiunii - negativul preferat pentru a genera pozitiv - legitimează învățătura, investițiile dureroase pe moment, dar producătoare de plăceri sublimate mai târziu: a învăța să vorbești și să stăpânești o limbă, a investi timp, efort
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
trupul și spiritul, limbajul, cuvântul și poemul, sănătatea, boala, moartea. Să nu trecem pe lângă ceea ce doar o privire pătrunzătoare ne dezvăluie: chiar și neterminat, poemul De rerum natura începe cu cuvântul „mamă” și se încheie cu cuvântul „cadavru”... -7- O dialectică a forțelor. Acestui vitalism îi vom adauga și o cinetică. Pentru că Lucrețiu propune o teorie a forțelor angajate într-o mișcare dialectică în care creația și distrugerea se opun. Forțele vitale își împart piața atomică cu forțe ale distrugerii. Primele
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
Jacques Schlanger, Qu’est-ce qu’une vie bonne?, PUF. A se vedea și Actes du VIIIe congrès de l’Association Guillaume Budă, Paris, 5-10 aprilie 1968, Les Belles Lettres, 1969: despre clinamen, simulacre, fizica zeilor, prietenie, senzație, discontinuitate, cunoaștere, scepticism, dialectică și alte subiecte, dar și despre interpretările făcute de Horațiu, Lucrețiu, Montaigne, umanism, Saint-Evremond, Gassendi, Kant, structuraliști î!). Reprezentativ pentru genul colocviului: și mai rău, și mai bine, multe comentarii, câteva intuiții, o mulțime de compilatori, o mână de cercetători
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
său, temperamentul său, și teismul, și timpul, tinerețea sa, tradus, și tragicul, și trupul, trupul care gândește, și Varro violențe de care s-au făcut vinovați creștinii Valla anticlerical, caracterul său, creștin, și creștinismul hedonist, curajul său, datele vieții, și dialectica, erori făcute în ce privește opera sa, fideist, filolog, fuga, și libertatea, și liberul arbitru, și plăcerea, polemist, prima formulare a creștinismului epicurian, și preștiința divină, și sinuciderea, și Vaticanul. IV. Filosofi clasici Cyrano de Bergerac, Descartes, Diderot, Garasse, Gassendi, Hume, Kant
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
în cultură, doar universul creat de text poate să legitimeze asemenea poziționări. Într-o povestire în care mieii ar fi mereu prezentați ca distrugători, o sintagmă de tipul sălbaticii miei ar fi perfect naturală. Avem de-a face cu o dialectică între ceea ce este dat și ceea ce este nou: orice text se bazează pe un spațiu semantic preexistent, dar are și posibilitatea de a stabili relații inedite care pot și ele să constituie un dat pentru textele ulterioare. În fraza următoare
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
fantastic și parabolic. Varvaria (trimitere străvezie la „Barbaria”) e un ținut al abjecției instituționalizate, proliferând în final asemenea rinoceritei din piesa ionesciană. C. s-a impus însă ca eminescolog, fiind apreciat dintru început de Edgar Papu și George Munteanu. Eminescu - Dialectica stilului (1984), carte erudită și polemică, constituie și baza exegezelor sale viitoare. Metoda arhetipală folosită revelează unitatea organică a operei în întregul ei, virtute dedusă în urma analizei a nouă „cercuri dialectice”, supraordonate de conceptul de Archaeus - „punct originar al universului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286314_a_287643]
-
istoria românească modernă și ea marchează înlăturarea lui Eminescu de la făurirea destinului românesc”; poetul în anii bolii e „un rege Lear detronat și un Hamlet în neputință de a-și răzbuna strămoșii martirizați” etc. SCRIERI: Marele zid, Iași, 1981; Eminescu - Dialectica stilului, București, 1984; Modelul ontologic eminescian, Galați, 1992; Provocarea valorilor, Galați, 1997; Dubla sacrificare a lui Eminescu, Târgoviște, 1997; Eseu despre Cezar Ivănescu, Târgoviște, 1998; Varvarienii, Galați, 1998; Dubla sacrificare a lui Eminescu, Brașov, 1999; Controverse eminesciene, București, 2000; Fragmentele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286314_a_287643]
-
Complexul bacovian, Iași, 2002; Caragiale-abisal, Timișoara, 2003. Repere bibliografice: Eugen Todoran, Cosmologia poetică a lui Eminescu, T, 1984, 6; Dan C. Mihăilescu, Eminescu și fervoarea asociativă, RL, 1984, 24; Edgar Papu, Interesul pentru știință, CNT, 1984, 25; Cristian Livescu, „Eminescu - Dialectica stilului”, ATN, 1984, 9; Ioana Em. Petrescu, „Eminescu - Dialectica stilului”, ST, 1985, 1; Al. Piru, Armonia eminesciană, FLC, 1985, 39; Adrian Marino, Cărți și lecturi critice, TR, 1986, 7; George Munteanu, Eminescu și eminescianismul, București, 1987, 15-22; Solomon Marcus, Eminescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286314_a_287643]
-
Eugen Todoran, Cosmologia poetică a lui Eminescu, T, 1984, 6; Dan C. Mihăilescu, Eminescu și fervoarea asociativă, RL, 1984, 24; Edgar Papu, Interesul pentru știință, CNT, 1984, 25; Cristian Livescu, „Eminescu - Dialectica stilului”, ATN, 1984, 9; Ioana Em. Petrescu, „Eminescu - Dialectica stilului”, ST, 1985, 1; Al. Piru, Armonia eminesciană, FLC, 1985, 39; Adrian Marino, Cărți și lecturi critice, TR, 1986, 7; George Munteanu, Eminescu și eminescianismul, București, 1987, 15-22; Solomon Marcus, Eminescu și orizontul matematic, București, 1989, 210-213; Ioana Bot, Eminescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286314_a_287643]
-
Venus.593 La Caccia di Diana are meritul de a conține, in nuce, câțiva topoi specifici operelor lui Boccaccio 594 : prezența unui loc mirific, locus amoenus, a femeii misterioase și a nimfelor pe care le conduce, dar mai ales tema, dialectica Diana - Venus, opoziția între ceea ce am numi donna angelicata, castă, pură, eterică, și donna demonicata, carnală, pasională, nesupusă, senzuală, precum și impactul pe care femeile îl au asupra personajelor masculine. Inspirația vine și din literatura antică, mai ales de la Ovidiu, ale
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]