1,134 matches
-
catehumeni. Nu se știe când a fost scrisă și a fost trimisă unui laic, Petru, care urma să plece în pelerinaj la locurile sfinte și voia să aibă cu el un instrument cu ajutorul căruia să facă față eventualelor obiecții ale ereticilor. Apoi, Despre încarnarea Fiului lui Dumnezeu și despre Creatorul animalelor fără însemnătate, lui Scarila, într-o carte (De incarnatione Filii Dei et vilium animalium auctore ad Scarilam liber unus): numai Fiul, nu și alte Persoane ale Trinității, a căpătat natură
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de canoane (Breviatio canonum), adică o expunere sistematică a dreptului ecleziastic, bazată pe actele emise de numeroasele concilii grecești și africane, din extrasele și rezumatele cărora el alcătuiește o culegere. Această culegere are în obiectiv clerul, raporturile dintre creștini și eretici și dintre creștini și iudei, botezul și postul mare și diferite alte chestiuni. S-au păstrat de la el și șapte scrisori care sunt mai degrabă scurte tratate sub formă de epistolă. Primele două îi sunt adresate lui Fulgențiu și îi
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
completare a celei Despre erezii (De haeresibus) a lui Augustin (p. ???): într-adevăr, Augustin alcătuise o listă de erezii, iar în prologul scrierii sale spusese că, după această listă, ar fi vrut să explice în ce anume ar consta atitudinea ereticului, însă nu mai redactase această explicație. Primasius, așadar, a înțeles să completeze această lacună scriind, așa cum ne spune Isidor din Sevilia, un tratat Despre erezii, în trei cărți, în care explică tot ceea ce Augustin nu apucase să expună la vremea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și puținele tratate consacrate de el acestui domeniu nu au merite particulare. Pentru a combate arianismul, a scris o operă Despre misterul Sfintei Treimi (De mysterio Sanctae Trinitatis), din care ne-au parvenit fragmente, ca și un Scurt tratat contra ereticilor (Breviarum adversus haereticos), sau Capitolele alese din operele Sfinților Părinți (Capitula sanctorum Patrum), adică extrase din operele lui Ambrozie, Augustin și Ieronim privitoare la problema grației și liberului arbitru; a combătut și așa-zisul semipelagianism, atât de răspândit în Galia
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
se îndepărteze de El și pedepsește în mod exemplar pe cei care păcătuiesc. Intenția sa declarată este aceea de a compara succesele pe care le-au avut creștinii care credeau în Sfânta Treime cu nenorocirile care s-au abătut asupra ereticilor care o contestau. Grigorie pune accent pe teologia istoriei și crede într-o justiție divină imanentă în raport cu faptele oamenilor, concepție pe care o împrumută de la Horosius, autor menționat de mai multe ori; potrivit lui Grigorie, manifestarea cea mai semnificativă a intervenției
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
pastorale îl îndepărtează de înclinațiile sale și de vocația sa contemplativă ne ajută evident să ne eliberăm de clișeele triumfaliste aplicate lui Isidor chiar de către contemporanii săi. A fost un om măcinat de instanțe contradictorii: liberalism cultural și reprimare a ereticilor și a iudeilor, optimism naționalist și dureroasă pocăință în fața experienței păcatului și a slăbiciunilor omenești. De aici, neliniștea amestecată cu amărăciune, proprie unui om frământat și nefericit, pe care o putem surprinde în mod clar în două din epistolele sale
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Tyr; însă Iulian, totodată, se poate referi la experiența precedentelor decenii în care s-au înregistrat instaurarea și consolidarea unor strânse raporturi între creștinism și politica imperială (astfel, de exemplu, referirea la intoleranța creștinilor față de religia tradițională, și chiar față de „ereticii” lor: VI, PG 76, 813 D). Dacă discursurile lui Grigorie de Nazianz în care îl combate pe Iulian, scrise în iarna din anii 363-364 (cf. aici, p. ???), nu se referă la Contra galileenilor, e sigur că unele confutațiuni ale acestei
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Chiril l-au ajutat să triumfe la Efes, însă nu va putea fi uitat faptul că el și gărzile sale de corp (paralabani) au fost protagoniștii unor acte de violență și ai unor manifestări de autoritarism față de necreștini și față de „eretici”. De altfel, el continua astfel o tradiție a gestiunii puterii instaurate deja de unchiul său, patriarhul Teofil, care o practicase cu multă abilitate. Responsabilitatea lui Chiril în cazul odiosului linșaj al Hypathiei nu trebuie uitată. Însă ceea ce el a realizat
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
pe împărat să-l sprijine atunci când scaunul episcopal de la Constantinopol a devenit vacant. O dată numit patriarh, Nestorios i-a combătut cu mult zel pe evrei, pe de o parte, și pe cei pe care, pe de altă parte, îi considera eretici, și a inițiat măsuri împotriva arienilor, a novațienilor, a macedonienilor și a quartodecimanilor*. Întemeindu-și predicile pe cristologia antiohiană - care, preocupată de apărarea integrității naturii umane a lui Cristos, separa cu grijă proprietățile umane ale lui Cristos de cele divine
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
pământești ale lui Ioan Hrisostomul. A murit în 446, bucurându-se de aprecierea aproape unanimă a contemporanilor și a celor ce i-au urmat; Socrate subliniază faptul că era iubitor de pace și că a renunțat la folosirea forței împotriva ereticilor. Socrate atestă totodată (Istoria Bisericii VII, 28.41.43) celebritatea lui Proclus ca predicator; în aceste condiții, e firesc ca omilii care nu-i aparțin să fie transmise sub numele său (dar și unele predici ale lui au fost atribuite
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
tradiția Părinților Bisericii. Am amintit deja enciclica promulgată de sinodul din Constantinopol în 458 sau 459 care ne-a parvenit în două redactări. Se păstrează apoi o parte dintr-o scrisoare, adresată probabil lui Martirios de Antiohia, referitoare la primirea ereticilor în sânul Bisericii, unde Ghenadie face o distincție între cei ce nu au nevoie de botez (arieni macedonieni, novațieni, quartodecimani, apolinariști) și cei care, precum păgânii, trebuie catehizați și botezați (eunomieni, montaniști, sabelieni și alții). În sfârșit, s-au mai
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
clar pe puterea sa divină. Dat fiind genul textelor, nu ne putem aștepta să găsim aici o cristologie sofisticată; Leontie se mulțumește să sublinieze că Dumnezeu și omul sunt uniți și identici în Cristos. Foarte prezent e diavolul, instigator al ereticilor; este subliniat și raportul acestuia cu iudeii, în special prin exploatarea și dezvoltarea unor motive existente în Evanghelia după Ioan (mai cu seamă în omilia 8). Bibliografie. Ediție critică plus studiu introductiv: C. Datema - P. Allen, Leontii presbyteri Constantinopolitani Homiliae
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în orice lucru dorim noi ceea ce îi derutează pe ascultători (IV, 117). Îi critică și pe cei care se străduiesc să interpreteze tot Vechiul Testament ca o referire la Cristos: forțând sensul simplu al enunțurilor, aceștia fac un serviciu păgânilor și ereticilor; numai unele părți sunt profeții referitoare la Cristos (II, 195) și trebuie să știm să distingem ceea ce este profeție de ceea ce nu este (II, 63). Din punct de vedere dogmatic, Isidor se revendică de la Conciliul de la Niceea și se opune
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de călugării din lavra de la Maiuma. Iată câteva exemple. În primul capitol, autorul pretinde că relatează o amintire a lui Petru Ibericul referitoare la predica ținută de Nestorios la Constantinopol pentru a combate ideea de Theotokos; aflat încă în amvon, ereticul ar fi avut un atac care a dovedit că era posedat de diavol. Conform unei alte anecdote, Ava Andrei ar fi avut o viziune în care o mulțime formată din episcopi arunca un copilaș într-un cuptor încins; după trei
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Filostorgios intră în contradicție cu ceea ce spun alți istorici ai Bisericii, pentru că el îi laudă pe toți arienii și, dimpotrivă, aduce acuzații ortodocșilor și îi insulă, astfel încât, conchide Fotie, „istoria lui nu e atât o istorie cât o preamărire a ereticilor și o condamnare și o ofensă clară la adresa ortodocșilor” (Biblioteca, cod. 40), iar judecata lui Fotie este în esență exactă din câte ne putem da seama din fragmentele din opera lui Filostorgios. Așadar, dacă opera lui nu s-a păstrat
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cu concepțiile păgâne referitoare la idealul perfectului „suveran”, o concepție referitoare la „bunul împărat” creștin. În orice caz, atenția sa e îndreptată mai cu seamă spre tulburările din sânul Bisericii și, cu toate acestea, când povestește luptele dintre ortodocși și eretici, el nu aprofundează niciodată chestiunile dogmatice de care rămâne străin. Socrate încearcă să expună faptele simplu și limpede. El spune că vrea să renunțe la orice încercare de înfrumusețare retorică și că nu dorește decât să fie înțeles fără dificultate
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
ritm de creștere important, ea a dat lumii 40 de laureați ai Premiului Nobel. Istoria tinde să accentueze rolul negativ al Evului Mediu în spiralogia cunoașterii și considerarea lui ca o epocă întunecată. Perioada Inchiziției, a arderii pe rug a ereticilor (Giordano Bruno) și a vânătoarei de vrăjitoare, reprezintă o epocă de exaltare a misticismului, conducând la frânarea științelor și triumful exaltării transcendentale. Dintre personalitățile paradigmatice ale Evului Mediu, spiralogia menționează aportul biomedical al următorilor: Ibn Sina Avicenna, Rhazes, Rayhan Biruni
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
retoricii și a discursului cercetărilor medicale, valabile până în zilele noastre. Scrierile lui teologice conțin elemente de logică și fizică. El se declară contra dogmelor canonice, fapt pentru care intră în conflict cu Papa Ioan al XII-lea. Este condamnat ca eretic și excomunicat în anul 1326. Trecerea de la Evul Mediu la Renaștere este marcată de două personalități, Johannes Gutenberg și Nicolai Copernic. Johannes Gutenberg (1398-1468), inventatorul tehnicii imprimării, ce a permis răspândirea științelor și culturii, cu efecte deosebite și asupra medicinei
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
religiile. Din păcate pentru el, declanșarea războiului "antispinozist" nu se mai oprește până la sfârșitul vieții sale. Este condamnat de Sinodul provinciilor Statelor Olandeze, Zeelandeze, și de Biserica Calvinistă a Amsterdamului, de întreaga comunitate iudaică și creștină. Spinoza fiind socotit un eretic periculos, ideea înlăturării lui încinge mințile extremiștilor evlavioși, dar, concomitent, înflăcărează mințile tinere, doritoare de nou. Creștinii îl numesc "evreul de la Haga" sau "evreul de la Voorburg", iar evreii îl cataloghează ca "ereticul" Spinoza. Este anatemizat ("toate relele cerului să se
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
comunitate iudaică și creștină. Spinoza fiind socotit un eretic periculos, ideea înlăturării lui încinge mințile extremiștilor evlavioși, dar, concomitent, înflăcărează mințile tinere, doritoare de nou. Creștinii îl numesc "evreul de la Haga" sau "evreul de la Voorburg", iar evreii îl cataloghează ca "ereticul" Spinoza. Este anatemizat ("toate relele cerului să se abată asupra lui"), ceea ce îl expune riscului răzbunării exaltaților religioși. Exilat din Amsterdam, reușește să se întoarcă pe ascuns. Pentru a-și câștiga existența în condițiile de hărțuire în care trăia, șlefuiește
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
căruia i se dusese vestea) este căutat, pe când se afla la Utrecht, de prințul de Condé22, pe care-l întâlnește la cererea acestuia. Faptul este larg discutat și va fi acuzat de trădare și spionaj în favoarea Franței. La blestemul ca eretic s-a adăugat anatema de trădător. Va fi judecat și condamnat la moarte împreună cu Johan De Witt. De Witt va fi ucis, Spinoza va scăpa ca prin minune. Blestemat, urmărit, hăituit și hulit, devine obiectul atacurilor chiar și dincolo de granițele
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
sfârșitul exilului, conform căreia Torrente Ballester preferă acest mit cultural în lecțiunea romanticului Espronceda, și mai puțin variantele Zorilla, Molière, Byron. În ceea ce ne privește, nu ne-ar displace să-l revedem în aura satanic-estetizantă a lui Baudelaire sau în ereticul său discurs postromantic, frivol-hipnotic din versiunea romanescă a lui Nicolae Breban. Insular, săgetător și cinic, cu mari profunzimi afective și totuși ascetul unor aspirații spre sideral și sublim, acest Don Juan, păcătos și gânditor cioranian, am zice, nemântuit teoretician al
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
Înverșunarea malignă față de ereziarhi ne poate face să ignorăm fondul problemei aflate în discuție la toate marile sinoade ecumenice. Nu este vorba aici de a îndulci granița între erezie și ortodoxie, ori de a inventa un limbaj politically correct la adresa ereticilor. Obligația noastră este de a sesiza legitimitatea întrebărilor la care Părinții Bisericii au răspuns printr-o viziune dogmatică de ansamblu. Prin studierea perioadei de formare a limbajului teologic al Ortodoxiei ne putem supune unui examen autocritic. Vulgata triumfalistă a ortodoxiei
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
de la Dumnezeu, ci este duhul lui antihrist” (1In. 4,3). Au existat, fără îndoială, reacții organizate împotriva kerygmei apostolice. Varietatea acestor poziții include atât blasfemiile fățișe, cât și numeroase mostre de rea-intenție. Totuși, trebuie să acceptăm că problemele cu care ereticii s-au confruntat erau nu mai puțin și problemele teologilor ortodocși: în primul rând, înțelegerea unității transcendentale a Scripturilor și recepția Revelației în Biserica de tradiție apostolică. Ortodoxia nu poate fi înțeleasă decât în complexa întâlnire de orizonturi între idiomul
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
geneza discursului se împletește cu geneza practicii”1. Arheologia indică în ce măsură aceste „izvoare” ale abstracțiunii - ascunse în rafturile bibliotecilor - au adăpat decizii politice ireversibile, transmise apoi genetic țesutului social modern până târziu, în zilele noastre. Dacă discursul secular e considerat eretic - în relație cu creștinismul ortodox2-, aceasta nu înseamnă că indiferența religioasă sau ateismul spiritual ar fi preferabile 3. Milbank își propune să descopere raportul secret existent, la origini, între proiectul modern - care pretinde obiectivitate metodologică - respectiv „teologia creștină” , rivalizată mimetic
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]