891 matches
-
de o perpetuă destrucție. E legat de sfârșituri, despărțiri, împachetări de bagaje, destrămări și dezagregări ale grupului familial. Toate acestea îi transformă pe oamenii de teatru în niște nomazi, sau mai curând în membrii izolați ai unui soi de ordin monastic, în care anumite simțăminte naturale (dorința de perenitate, de pildă) trebuie să fie suprimate. Noi, oamenii de teatru, avem acea „inimă de piatră“ a călugărilor; și, din acest punct de vedere, suportăm în alt mod schimbările caracteristice vieții obișnuite, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
singur și voi fi unchiul tuturor nepoților, ca un preot celibatar, voi preface iubirea stearpă în tainica mea capelă de închinăciune. Voi fi atunci în stare să iubesc fără scop și fără posesivitate, și se va dovedi oare această iubire monasticul misticism la care nădăjduisem să ajung când m-am retras la mare? Începuse să se întunece și am aprins lampa. Am închis fereastra ca să nu intre fluturii de noapte. Mi s-a nălucit o vagă întrebare cum de nu-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
esplanadei care urcă spre Catedrală, a ascuns-o privirilor (exceptând un unghi Îngust, din care mai poate fi Încă văzută). O idee năstrușnică a condus și la următoarea operație: dărâmarea Mânăstirii Văcărești, situată spre marginea Bucureștiului (cel mai mare complex monastic din secolul al XVIII lea din sud-estul Europei, ridicat În 1716-1724, cu biserica În stil brâncovenesc), În locul ei urmând să se construiască (dar nu s-a mai construit) noul Palat de Justiție, ceea ce presupunea demolarea vechiului Palat de Justiție, situat
România ţară de frontieră a Europei - ediţia a IV-a by Lucian Boia () [Corola-publishinghouse/Memoirs/587_a_1291]
-
reeditat În România post- comunistă (În anul 2000, la Editura Samizdat). În 1913, dr. Nicolae Paulescu prezintă in extenso cartea cu entuziasm <endnote id="(695, pp. 45- 49)"/>. De asemenea, ea a fost recopiată de mână - În parte În mediul monastic - În zeci de versiuni. Numai În colecția de manuscrise a Bibliotecii Academiei Române se află 28 de astfel de codice. Textul a circulat În tot spațiul cultural românesc, inclusiv În Transilvania <endnote id="(98)"/>. Este extrem de semnificativ faptul că scrierea a
Imaginea evreului În cultura română. Studiu de imagologie În context est-central-european by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/835_a_1546]
-
între vocația binelui și atracția pentru rău, furnicoleul moare de foame neputându-se hrăni nici precum carnivorele nici precum granivorele. O interpretare similară în direcția duplicității naturii umane găsim la Sf. Nil din Ancyra (m. cca 430) în lucrarea De monastica exercitatione. Olympiodoros din Alexandria (495-570), în comentariul său la Cartea lui Iov, vede în furnicoleu un analogon al diavolului, furnică pentru cei evlavioși și leu pentru cei necredincioși. Interpretarea mitologică, pur moral-alegorică, nu este însă unica în literatura creștină a
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
imediat după caterisirea sa: "rămân călugăr, chiar dacă nu mai pot sta în mănăstire". Afirmația este de natură să producă confuzie. Prin îndepărtarea sa, autoritățile eclesiastice lasă să se înțeleagă că exersarea libertății scriitoricești se află în dezacord cu vocația preoțească/monastică. Rămânând scriitor și călugăr, în ciuda verdictului instituției, Damian Stănoiu păstrează confuzia și, mai mult, construiește o incitantă justificare morală a propriei sale poziții. Armele artei literare sunt astfel mobilizate în sensul unei demonstrații care să reziste și examenului estetic, și
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
însoțite de plăcinte, o paletă largă dulcețuri, sarailii, șerbeturi și alte delicatese cu iz oriental. Dacă la toate acestea mai adăugăm și o pantagruelică sete de vin și iubire de arginți, atunci avem în sinteză imaginea burlescă a unei comunități monastice aproape de modelul rabelaisian. În acord cu legile spirituale ale vechilului Răsărit, pofta pântecului constituie o slăbiciune care, dacă este ațâțată, prilejuiește apariția altor vicii mai grozave, zădărnicind cu totul efortul urcușului duhovnicesc. Iată cum evaluează situația Pitirim, autorul celebrei jalbe
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
1962, 85), care vine cu mare scandal la poarta mănăstirii să-și ceară plata pentru abuzul călugărului de la starețul mănăstirii însuși. Frecvența acestor scene (în proza de ficțiune, ca și în Amintiri) confirmă primatul materialității ca trăsătură esențială a universului monastic definit de Stănoiu. Consecința directă a unui asemenea accent axiologic este sentimentul valorizării superlative a lumii de aici și căutarea împlinirii hic et nunc. Aceste date aruncă în derizoriu orizontul eshatologic în care, prin proiectul ei fundamental, instituția mănăstirii e
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
la el și-l sărută pe obraji". Replica vine tot în termenii istoriei biblice: "Sărutarea Iudei, rânji Pahomie, ștergându-și obrajii cu batista înmuiată în vin" (1964, 59, s.n.). Invocarea istoriei sacre face parte din jocul și din limbajul interacțiunii monastice: orice e permis atâta timp cât se realizează în acord cu regulile locului. Gest și cuvânt, limbajul repertoriului sacru e un instrument a cărui elasticitate și ospitalitate sunt puse la încercare de fiecare dată cu maximum de profit. c. Spațiul mănăstirii, așa cum
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
construiește efectele. Faptul că mai toate textele sale despre viața mănăstirii sunt pătrunse de un suflu conflictual intră în contrast cu percepția comună de mănăstire, asociată cu ideile de liniște și pace; zgomotul, agitația și taifasul continuu se opun tăcerii și cumințeniei monastice; numele proprii care populează acest univers și care sunt fie exotice, de o seriozitate caricaturală, frizând savantlâcul (Epistimia, Platonida, Eudoxia ș.a.m.d.), comice prin rezonanțele lor sau prin nepotrivire caracterologică, fie locale, dar conotând, precum la Caragiale (cel din
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
sau prin nepotrivire caracterologică, fie locale, dar conotând, precum la Caragiale (cel din lectura lui Ibrăileanu), păturile sociale cele mai puțin înclinate spre apofatism și recluziune (Nița, Galina, Varvara ș.a.m.d.), contrazic echilibrul și buna cuviință asociate cu cumpătarea monastică sunt numai câteva complexe tematice care extind câmpul mijloacelor poetice mobilizate în construirea unei lumi singulare deocamdată în peisajul literar autohton. Oricum, strategiile inversării și tratamentul privilegiat al carnalului, senzorialului, materialității ocupă un loc privilegiat. *** În toate situațiile comentate mai
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
să-și fi ales această "luptă" și din rațiuni pur literare. E un spațiu în care îl are concurent numai pe Arghezi. Altminteri, scriitorul a simțit foarte exact potențialul uriaș de exploatare și resursele imense de surpriză pe care spațiul monastic, cu inerțiile lui, cu umanitatea lui specifică, cu regulile și cu limbajul lui îl constituie. Și pe care, drept e, l-a valorificat într-un proiect literar de o viață, care încă își așteaptă lectura adecvată și re-cunoașterea. Bibliografie Damian
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
în funcție de întinderea și mărimea lor, integrează în mod formal grupuri de diferite dimensiuni, și chiar populații întregi. Modul de organizare al bisericilor permite existența comunităților locale, care reprezintă unitățile de bază ale organizației și formele sale primare de existență. * Comunitățile monastice sunt forme comunitare comune pentru mai multe orientări religioase (creștină, budistă etc.) și se disting prin izolarea (spațială, temporală sau culturală) de mediul social în care au luat ființă. Valorile principale ale acestui tip de comunități sunt puritatea și curăția
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
sau culturală) de mediul social în care au luat ființă. Valorile principale ale acestui tip de comunități sunt puritatea și curăția sufletului ca mijloc de accedere spirituală. Aceste valori prevalează asupra altora, de tipul iubirii aproapelui. De aceea, membrii comunităților monastice se supun multor interdicții (de tipul abstinențelor) și reguli comportamentale care au ca scop eliminarea relațiilor interpersonale, obiectelor sau activităților care îi pot "întina" sau distrage de la preocupările religioase. Acest tip de comunitate este specific pentru religiile tradiționale, în timp ce protestantismul
by Zenobia Niculiţă [Corola-publishinghouse/Science/1024_a_2532]
-
va hirotoni ca ierodiacon), Roma (ducea acolo o epistolă către papa Inocențiu I în sprijinul exilatului, atunci, Ioan Gură de Aur), pentru a se sfârși la Marsilia, loc în care Ioan Cassian va ajunge ieromonah și va întemeia câteva așezăminte monastice. Informația impresionată de care dispunea ca un adânc cunoscător al patristicii răsăritene, experiența diversă acumulată i-au îngăduit să discute în cărțile sale - mai toate lucrări de mari dimensiuni - chestiuni ale organizării vieții monahale (De institutiis coenobiorum et de octo
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287830_a_289159]
-
se leagă de cruciadele europene. Ordinul Templierilor era o comunitate de călugări militari ce urmau să păzească drumurile publice care duceau spre țara Sfântă, precum și teritoriile din jurul acestora. Deși erau laici, cavalerii au făcut în fața Patriarhului Ierusalimului cele trei legăminte monastice: de ascultare, de castitate și de sărăcie. Erau numiți „săracii cavaleri ai lui Hristos”. Sf. Bernard prezintă în sinteză noua funcție războinică astfel: „cavalerul lui Hristos produce moartea și o primește cu cea mai mare siguranță. Dacă moare este pentru
Sociologia religiilor: credințe, ritualuri, ideologii by Nicu Gavriluță () [Corola-publishinghouse/Science/610_a_1439]
-
Metoda de lucru a acestor studii rezidă în folosirea aparatului critic foarte bogat și în fundamentarea cercetării pe documente. De remarcat este faptul că Lapedatu nu analizează întreg ansamblul culturii medievale, ci doar părți ale ei: arta medievală ecleziastică, cultura monastică sunt doar câteva aspecte abordate. Interesant este că Lapedatu leagă istoria culturală cu cea a bisericii: cultura medievală românească este indisolubil legată de biserică, cele mai multe studii de valoare culturală oferind date despre dezvoltarea culturii monastice. Alexandru Lapedatu nu a intenționat
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3042]
-
ei: arta medievală ecleziastică, cultura monastică sunt doar câteva aspecte abordate. Interesant este că Lapedatu leagă istoria culturală cu cea a bisericii: cultura medievală românească este indisolubil legată de biserică, cele mai multe studii de valoare culturală oferind date despre dezvoltarea culturii monastice. Alexandru Lapedatu nu a intenționat să fie un istoric al culturii, dar contactul cu documentele și manuscrisele vechi, informațiile furnizate de ele, ucenicia la școala lui Dimitrie Onciul și Nicolae Iorga și prietenia cu ei, l-au direcționat spre abordarea
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3042]
-
de Chiril coincide cu al lui Eusebiu al Cezareii. Cf. G.J. Reid, „Canon of the New Testament”, în Catholic Encyclopedia, New York, 1908, vol. III. . Respingând Apocalipsa, Chiril respinge implicit toate pasajele din Cartea lui Daniel reluate în viziunea ioanică. . Ideologia monastică va aduce un corectiv acestei viziuni. Pentru călugări fiecare clipă a vieții lor este o confruntare directă și violentă cu diavolul în persoană sau cu acoliții săi. Exemplul celebru este, fără îndoială, Viața sfântului Antonie, scrisă de Atanasie. . Interpretare reducționistă
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
munte a fost apreciată de Șerban Cioculescu ca un „epos pastoral de o grandioasă primitivitate”. Departe de justiția arbitrară ce acționează „jos”, în lume, „judecata muntelui” îi apare lui A. veșnic valabilă. În Minunea de la Tismana se reface, după tradiția monastică, viața sfântului Nicodim, întemeietorul lăcașului. Divagația istorică romanțioasă reliefează figura excesivă, sadică a lui Jicmond (împăratul Sigismund), care îl supune pe Nicodim la încercări consacrate de hagiografie. Minunile religioase, ca și datinile populare, sunt frecvente în textele lui A. Zilele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285208_a_286537]
-
poate fi comutat de la un nivel individual într-un plan comunitar. Este ceea ce încearcă să sugereze meditația noastră teologică asupra sensului istoriei și al maladiilor ei. O reflecție asupra politicului își poate găsi locul într-o inspirată vecinătate cu meditația monastică. Este o descoperire făcută pe cont propriu, parcurgând câteva scrieri ale unor autori duhovnicești din vechime (e.g., Evagrie Ponticul) sau contemporaneitate (e.g., arhimandritul Sofronie din Essex și arhimandritul Emilianos Simonopetritul). Complementar, am inclus câteva „Stații teologice” care trec în revistă
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
nu doar pentru elita savantă. Odată asigurat succesul alfabetizării, eseul putea deveni varianta laică a predicii ecleziastice. Eseul evocă urgența unui nou tip de lectură: aceea tăcută, cursivă și imediată. Contrastul cu tehnica ruminației (lectio divina), practicată de întreaga tradiție monastică, aproape că nu mai trebuie subliniat. După mărturia Sf. Augustin (Confesiuni 6.3.3), un început al modernității lecturii apare odată cu Sf. Ambrozie de Milan, care renunță la cititul în șoaptă. Dimensiunea audio-tactilă presupusă în hermeneutica scrierilor sacre de odinioară
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
avut în spate decât un calcul politic. Dorința de convertire a păgânilor la religia oficială a Imperiului nu s-a remarcat decât rareori prin smerenie și inocență. Viziunea eshatologică din primele secole apostolice a fost absorbită aproape exclusiv în spiritualitatea monastică, dar nu și de agenda expansionistă a Bisericii imperiale. Creștinismul urban a suferit un proces de secularizare treptată. Cu Eusebiu din Cezarea avem o interpretare triumfalistă a istoriei greu de înțeles pentru Augustin (354-430), episcopul Hipponei, care asistase înfricoșat la
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
sub crampoanele unui atacant profesionist. Limitele reprezentăriitc "Limitele reprezentării" Este păcat că răspunsul dat în Răsărit la accentuarea conștiinței istorice și a simțului critic a constat mai ales într-o repliere pepremisele fideiste îmbrățișate în multe cercuri protestante. Cu excepția mediilor monastice atinse de acel extraordinar revival isihast est-european (de la Paisie Velicikosvky la Nicodim Aghioritul)- Filocalia (1792) fiind monumentul unei tăioase conștiințe istorice -, ortodoxia rurală și urbană a cunoscut fie exaltarea pietistă, fie tentația gnostic-intelectuală (contraste perfect vizibile în Rusia secolului al
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
1893-1979) sau John Meyendorff (1926-1992) - nu reprezintă doar prilejul unei „pogorâri la iad” din care putem desprinde mai bune temeiuri pentru smerenie. Asceza lecturii este întotdeauna un test al integrității conștiinței noastre morale. Cititul impune uitarea de sine și virtutea monastică a ascultării celuilalt. N-am putea face cu adevărat un sondaj într-o mină de perplexități fără să ne asumăm riscul destabilizării propriei noastre conștiințe. Firește, participarea livrescă la drama alterității poate fi înșelătoare și nu este niciodată suficientă pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]