874 matches
-
de aproximativ 2 x 1,50 m., pe care erau cașerate documente și fotografii, iar la baza lor stăteau înșirate vitrine tip masă. În afara unei lingurițe de argint cu monograma Ralucăi, o icoană de la familie și o copie după masca mortuară a lui Eminescu, muzeul nu expunea, la vremea aceea, decât còpii după documente și fotografii, precum și câteva volume. Prima încăpere înfățișa un arbore genealogic al familiei, cu portretele părinților și fraților, apoi date privitoare la nașterea poetului, la anii de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
află un mormânt antic. Deschizându-l, arheologii au constatat că groapa este, de asemenea, plină cu noroi alb. Sub acesta, era amenajat un strat gros de cărbune de lemn, de peste cinci tone. Scoțând afară cărbunele, au dat de zona camerei mortuare. Peste edificiul cu o lungime de șapte metri, lățime de cinci și o înălțime de trei erau așezate în patru straturi câteva zeci de rogojini. Deschizând sicriul, cercetătorii au rămas înmărmuriți văzând fața expresivă a femeii decedate acum două mii de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
cerul și stelele. Lângă catafalc era așezată macheta împărăției, inclusiv munții și fluviile, iar pe cursul fiecărui fluviu curgea mercur, pe care pluteau rațe poleite cu aur. Sala era luminată cu lămpi ce ardeau cu ulei de balenă. În afara încăperii mortuare, o imensă armată de teracotă îl "apăra" zi și noapte pe defunctul împărat. Fiecare colț al mormântului, era de fapt o reprezentare a manifestării puterilor și statutului împăratului. Împăratul Qin Shi Huang a murit în anul 210 î.e.n
[Corola-publishinghouse/Administrative/1478_a_2776]
-
Venea să ne vadă, [era bucu roasă și voioasă. Îmi aduc aminte că într-o zi, vorbind de o în tâm plare comică, râse cu hohot. De la plecarea alor noștri nu mai râsese nimeni în casă, ca într-o casă mortuară. Această izbuc nire de veselie ne lovi dureros și nimeni nu-i ținu isonul. Se uită mi rată împrejurul ei, cred însă că nu înțelesese dezacordul nostru sufletesc.]( Ibidem.) Dădea prânzuri și dejunuri cu Marghiloman, Grigore Cantacuzino, George Știrbey cu
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
zgomot. Generalul, aflând lucrul, i-a dat afară și a închis casa. Când vrea, poate. Dar să revenim la asasinarea lui Iorga și Madgearu. Guvernul, care regreta această faptă, nu a permis ziarelor să le facă un necrolog, în anunțul mortuar să pună ora ceremoniei, și nu numai nimeni din guvern nu a asistat la înmormântare, cum se cuvenea, dar nu s-au îngăduit discursuri. Maniu, neținând seama de această interzicere, a rostit elogiul lui Madgearu. Ceremonia funebră a lui Iorga
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
nu mai trecuse decât o săptămână până la moartea ei. Jack întreprinse toate demersurile necesare, atent până și la cele mai mici detalii, petrecu momente de adâncă reculegere la căpătâiul decedatei, o conduse pe ultimul drum, mergând cu demnitate în urma carului mortuar îmbrăcat în coroane, alături de notabilitățile orașului care nu putuseră rata participarea la un astfel de eveniment, apoi află (avocații apar și atunci când trebuie, nu numai invers) că Lady Esmeralda trecuse toată averea pe numele său. Înainte de vinde domeniul, luă legătura
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
grijă să n-o atingă sau să se apropie de ea În vreun fel. Ea aprobă din cap și orice ar fi fost acea expresie Îi dispăru din ochi. Se Întoarse pe neașteptate și se Îndreptă Înapoi spre ușa camerei mortuare. La câțiva metri de ea, se opri brusc, se uită În jur, surprinsă parcă să se afle unde era și alergă spre o chiuvetă lipită de peretele din spate. Vomă violent și icni de mai multe ori până să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
am spus, completam niște hârtii, Îmi luam Însemnări. Și nu cred că a intrat din camera de așteptare. Cred că a venit de acolo, zise el, arătând cu degetul spre ușa din cealaltă parte a camerei. — Ce e acolo? — Camera mortuară. Terminase lucrul acolo cam de-o jumătate de oră și-mi scriam observațiile. În zăpăceala poveștii lui Bonaventura, Brunetti uitase de furia lui. Acum Îi era brusc frig, era Înfrigurat până În măduva oaselor, Însă sentimentul nu era furie. Cum arăta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
omoară, dar n-a făcut decât să mă lovească. N-avea nici o logică. Nici cuvintele și nici altceva, doar zgomot, ca un animal. Cred că atunci au intrat brancardierii. Întorcându-se de la el și clătinând din cap către ușa camerei mortuare, Brunetti Întrebă: — E acolo cadavrul? — Da, v-am spus. I s-a spus familiei să vină și să-l ia la două. Brunetti se duse la ușă și-o Împinse În lături. Înăuntru, doar la câțiva metri de ușă, trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
pălăria largă, cam într-o parte, fața mea palidă, ce arăta osteneala, zâmbea, și-mi târâiam bastonul pe prundul mărunt al stradelor fluierând printre dinți o arie, nu mai știu care. Deodată auzii în urma mea sunetele monotone ale unei muzice mortuare. Îmi întorsei capul, stătui în loc și, luîndu-mi pălăria, fața mea se întristă puțin câte puțin. În urma mortului venea o trăsură, și-n ea, în rochie lungă de matase neagră, o față palidă încadrată de păr de aur, față cunoscută mie
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
mortală ca aceea a păretelui, părul cel blond, fața era a ei... dar ea în acea pompă?... Ea, așa de săracă?... Dar în trăsura a doua? Cine era! Doi dandy din cei mai corupți ai orașului, cari râdeau în convoiul mortuar, îmbrăcați cu pantaloni de călărie strâmți, cu veste vinete, cu legături roșii, cu jachete galbene, cu pălării largi și cu câte două lanțuri de orologii. Secele fețe de maimuță râdeau râsul cel amar al desfrânaților sceptici, într-un convoi care
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
spumă vânătă, apoi un țipet desperat, strălucit, cerni aerul din salon. Pin flacările-nfiorate ale căminului marmoreu învinețea în trăsuri aeriene fața cea tristă a lui Toma Nour. ["Cine a văzut o-nmormîntare-n București "] 2255 Cine a văzut o-nmormîntare-n București? în carul mortuar, pe amândouă laturile cu câte - un alb 5 înger de marmură, zace sicriul deschis... pe o perină de atlas alb brodat cu negru zăcea capul cel palid cu răsfiratele bucle negre ale moartei. Caii îmbracați în negru mergeau în pas
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
ostrețe de fier până la gigantica poartă de piatră. M-am uitat înapoi să văd acel negru palat de uriaș, ce s [e]-nalța în cer asemenea unui munte în patru colțuri. Deschise poarta. Afară aștepta o trăsură neagră asemenea carelor mortuare. Credeam că mă duce la supliciu. Mă suii. În fundul trăsurii ședea un bătrân galben ca moartea, cu capul pleșuv și-ncoronat de vo câteva fire de argint, cu lanțuri grele de mâni și de picioare. Era companionul durerilor mele. Șezui alături de
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Simțea iar nebunia cuprinzîndu-i sufletul... simțea iar sufletul contrăgîndu-i-se într-un grăunte de jăratec... Simțea iar că nu-i nebunie *... că o noapte întinsă îi {EminescuOpVII 258} învălește simțirea și cugetarea, că lumea încetează împrejurul lui... și în somnul lui mortuar * parcă mai * ***, încet, ca un sunet de vioară subțire și dulce, vorba: amor... apoi nu simți nimic... nimic... In mijlocul paraclisului negru și nalt era zidit catafalcul îngreuiet de un sicriu și asupra întregului era aruncat un lințoliu de catifea
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
un sicriu și asupra întregului era aruncat un lințoliu de catifea neagră cusut cu stele de aur... în noaptea solitară arde o singură făclie... nici un preot nu murmură cu glasul măsurat * rugăciunile morților, numai cîte-o rază se fură asupra înălțărei mortuare și din formele ce transpar cunoști că sub lințoliu e un cadavru... Deodată o ușă [de] spijă se deschide și [apare] un înalt chip de femeie. Rochia ei neagră foșnește uscat asupra pietrelor bisericei, un fin văl de dantelă îi
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
pe o tavă, cornuri proaspete și ziarul de la Clermont-Ferrand, care consacra două pagini știrilor din Vichy. Maigret luase obiceiul să le citească de la Început și pînă la sfîrșit, astfel Încît era la curent cu toate evenimentele locale. Citea chiar anunțurile mortuare și mica publicitate. — Vilă, trei camere, baie, tot confortul, stare excelentă, vedere liberă spre... — Vrei să cumperi o vilă? — Nu, dar e interesant. Mă Întreb dacă cei care vin În mod obișnuit la cură țin neapărat să aibă o vilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
Cred că vor rămîne aici. În orice caz, sînt sus. Cealaltă, grăsana, a plecat adineauri la masaj. — Francine Lange n-a mai venit? — O aștept. Nimeni nu știe ce se va Întîmpla. A vrut neapărat să fie amenajată o cameră mortuară, dar nu cred că vecinii vor veni. Eu am primit instrucțiuni să stau aici, să-i observ discret pe vizitatori, În caz că... — O zi bună totuși, mormăi Maigret, ieșind din bucătărie. Apucă cu un gest mecanic cartea legată În piele neagră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
se deschise În dreptul lui. O femeie cu bigudiuri În păr și capot Îl Întrebă: — Spuneți-mi, domnule comisar, e adevărat că se poate vizita? Expresia Îl surprinse și o clipă nu Înțelese Întrebarea. Cred că da, pentru că există o cameră mortuară și ușa e Întredeschisă. — Poate fi văzută? — După cîte știu, sicriul e Închis. — Mai bine, spuse femeia, oftînd. Doamna Maigret Îl aștepta pe banca verde și se arătă surprinsă că soțul ei venise atît de repede. Apoi porniră la drum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
Închipuiau că e un șiretlic. — Vine lume? — După cum mi-a spus Dicelle, a Început să vină pe la zece. O femeie În șorț a deschis ușa și a băgat capul Înăuntru, apoi a făcut cîțiva pași și a dat peste camera mortuară. Atunci a scos un șirag de mătănii din buzunarul șorțului și a Început să murmure. Și-a făcut cruce cu apă sfințită și a plecat. Ea a deschis defilarea. Le-a spus vecinelor. Apoi vecinele au venit și ele, singure
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
pe străzi stăruia același amestec de răcoare matinală și de umezeală. Strada Bourbonnais prezenta un spectacol neobișnuit. În afara celor de la ferestre, așezați ca la defilarea unui cortegiu, curioșii formau un șir de-a lungul trotuarului, mai gros În dreptul casei. Mașina mortuară sosise deja. În spate staționa o mașină neagră, furnizată probabil de pompele funebre, apoi alta pe care Maigret nu o cunoștea. Lecoeur Îi ieși În Întâmpinare. — A trebuit să-mi las baltă borfașii, Îi spuse el. Spargeri au loc În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
fi căutat pe cineva cu privirea. — Nu-l zăresc pe tînărul Dicelle. — Pentru că a găsit o fereastră undeva, de unde să privească Împreună cu ucenicul cîrnățar. CÎțiva oameni ieșeau din casă; mai intrară două persoane, dar ieșiră aproape imediat. Apoi șoferul mașinii mortuare urcă la volan. Ca la un semnal, patru oameni, destul de anevoie, scoaseră sicriul pe ușă și Îl așezară În mașină. Unul dintre ei reintră În casă, de unde aduse jerba și un buchet mai mic de flori. — Buchetul e din partea chiriașilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
e din partea chiriașilor. Francine Lange aștepta În prag, Îmbrăcată cu o rochie neagră, care nu-i venea bine, cumpărată probabil de la un magazinaș de pe vechea stradă Georges Clemenceau. Îl puteai ghici pe Însoțitorul ei În spate, În penumbra coridorului. Mașina mortuară Înaintă cîțiva metri. Francine urcă În mașina neagră Împreună cu amantul ei. Haideți, șefule! Oamenii de pe trotuar nu se mișcau, doar fotografii alergau În mijlocul drumului. — Asta e tot? Întrebă Maigret, Întorcînd capul. — Nu mai e altă familie, nici prieteni... — Chiriașii? — Maleski
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
Vireveau ședință de mesaj. Străbătură două-trei străzi cunoscute comisarului, pentru că rătăcise pe ele la Întîmplare. Își umplu pipa, apoi privi casele, mirîndu-se că ajunsese În fața gării. Cimitirul nu era departe, de cealaltă parte a liniei ferate. Și era pustiu. Mașina mortuară merse pînă la capătul aleilor carosabile. Astfel, erau doar patru pe aleea acoperită cu pietriș, În afara celor de la pompele funebre. Lecoeur și Maigret se apropiară În mod normal de cuplu. Bărbatul care o Însoțea pe Francine Își pusese ochelari de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
apoi cînd, la indicațiile maestrului de ceremonii, Francine arunca o lopată de pămînt peste sicriu. La cîțiva metri, dincolo de un zid scund, Începea un teren viran unde rugineau carcase de mașini și, mai departe, se vedeau cîteva case albe. Mașina mortuară plecă. Fotograful la fel. Lecoeur Îi aruncă o privire lui Maigret, care nu Înțelese, deoarece era cufundat În gînduri. De fapt, la ce se gîndea? La orașul La Rochelle, la care ținea mult, la strada Notre-Dame-de-Lorette, de la Începutul carierei sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
devenea din ce În ce mai arogant. În ziua funeraliilor tatălui său, Nobunaga fusese Îmbrăcat nepotrivit pentru solemnitatea evenimentului. Sub privirile neîncrezătoare ale invitaților, Nobunaga s-a Îndreptat spre altar, a luat o mână de praf de tămâie și a aruncat-o pe placa mortuară a tatălui său. Apoi, spre surprinderea tuturor, s-a Întors la castel. — Ce rușine! ăsta să fie moștenitorul provinciei? — Un senior fără nimic În cap și fără nici o speranță. — N-aș fi zis că o să se ajungă până aici. Aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]