936 matches
-
preot din Yokawa și trimite-l Înapoi. Îi dădu scrisoarea unui ajutor și, nepărând ca problema să-l mai intereseze cu ceva, Întrebă un paj: — Seniorul Mitsuhide mai doarme? — Când m-am uitat, În odaia dumnealui era foarte liniște, răspunse pajul. Auzind aceasta, lui Mitsuharu i se luminară ochii, de parcă și el și-ar fi găsit, În sfârșit, pacea, pentru prima oară În acea dimineață. Zilele treceau. Mitsuhide Își petrecea timpul În Castelul Sakamoto, nefăcând nimic. Primise deja ordinul lui Nobunaga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În necazul lui Mitsuhide propriul lor noroc. Mai mult, era posibil ca Nobunaga să se gândească să mute clanul Akechi În cine știe ce loc uitat de lume. Nu era mai mult decât un zvon, dar rareori iese fum fără foc. Ranmaru, pajul favorit al lui Nobunaga, era fiul lui Mori Yoshinari, vasalul clanului Oda care murise În luptă cu ani În urmă, la Sakamoto. Din acest motiv, Ranmaru râvnea, În taină, la Castelul Sakamoto. Se auzea chiar și zvonul că primise deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
imediat, drumul spre apus. Mitsuhide ascultă atent. În ochi i se oglinda intelectul limpede și perspicace. Dădea din cap la fiecare cuvânt al lui Shinshi. — Câți oameni Îl vor Însoți? Întrebă el. — Doar câțiva vasali și treizeci sau patruzeci de paji. — Cum! Merge la Kyoto cu un anturaj atât de mic? Mitsuharu rămăsese tăcut, În spate, iar acum, când Mitsuhide se cufundă și el În tăcere, Îi dădu liber lui Shinshi. După plecarea lui Shinshi, Mitsuhide și Mitsuharu rămaseră singuri. Mitsuhide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
era anotimpul nopților scurte, avea impresia că dimineața nu mai venea. În sfârșit, chiar când respirația Îi redevenise adâncă și regulată, dădu iarăși cuvertura la o parte și se ridică, cu o tresărire. — E cineva acolo? strigă el, spre odăile pajilor. Undeva, departe, se deschise o ușă glisantă. Pajul de gardă intră tăcut și se prosternă la podea. — Spune-i lui Matabei să vină imediat aici, ordonă Mitsuhide. Toți cei din apartamentele samurailor dormeau, dar, de vreme ce câțiva vasali ai lui Mitsuhide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nu mai venea. În sfârșit, chiar când respirația Îi redevenise adâncă și regulată, dădu iarăși cuvertura la o parte și se ridică, cu o tresărire. — E cineva acolo? strigă el, spre odăile pajilor. Undeva, departe, se deschise o ușă glisantă. Pajul de gardă intră tăcut și se prosternă la podea. — Spune-i lui Matabei să vină imediat aici, ordonă Mitsuhide. Toți cei din apartamentele samurailor dormeau, dar, de vreme ce câțiva vasali ai lui Mitsuhide plecaseră În seara trecută spre Kameyama, cei rămași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sau nu? Este sigur că va pleca din Azuchi În douăzeci și nouă. N-am putut afla numele generalilor principali care-l vor Însoți și s-a anunțat că vor mai fi cu el Încă vreo patruzeci sau cincizeci de paji și slujitori apropiați. — Unde va sta În capitală? — La Templul Honno. — Cum?! La Templul Honno? — Da, stăpâne. — Nu la Palatul Nijo? — Toate sursele spun că urmează să stea În Templul Honno, răspunse răspicat Matabei, atent să nu fie mustrat din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
curtea templului. Mitsuhide stătea pe un taburet de campanie, la umbra paravanului Întins de ajutoarele lui. Își terminase masa și Îi dicta secretarului o scrisoare. — Preoții Templului Myoshin... ar fi niște mesageri ideali! Cheamă-i Înapoi! Îi ordonă el unui paj. Când preoții reveniră, Mitsuhide le Încredință scrisoarea pe care tocmai o scrisese secretarul său. — Ați fi buni vă rog să duceți această scrisoare, cât mai repede, la reședința poetului Shoha? Imediat după aceea, se ridică și merse Înapoi la cal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
deschise ușa masivă. Imediat ce Mitsuharu intră, Toshimitsu Închise ușa În urma lui. Doar din cea mai Îndepărtată cameră de pe coridor - dormitorul lui Mitsuhide - se strecura lumina slabă a unei lămpi. Când Mitsuharu privi În Încăpere, nu văzu nici slujitori și nici paji. Mitsuhide era singur, Îmbrăcat Într-o kimono de vară din voal alb, cu sabia lungă lângă el și brațul pe rezemătoarea de-alături. Lumina lămpii era deosebit de palidă, fiind filtrată prin plasa verde de borangic pentru țânțari, care atârna În jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
crimele lui Nobunaga din ultimele două decenii. În ultimă instanță, deși Îl servise pe Nobunaga atâția ani, Mitsuhide era un nostalgic al vechiului shogunat, cu toată stagnarea lui. Comandanții așteptau, adunați la un loc. Scaunul lui Mitsuhide era Încă neocupat. Pajii spuneau că se ruga În continuare la altar și că avea să se Înapoieze curând. Nu peste mult, perdelele fură date la o parte. Salutându-i pe oamenii strânși acolo, vasalii apropiați ai lui Mitsuhide intrară, unul câte unul. Mitsuhide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pornească spre Awa a doua zi dimineață. Mesagerul venise să raporteze acest lucru, precum și informația că Tokugawa Ieyasu călătorise de la Osaka la Sakai. Nobunaga Întoarse capul spre cer, ca și cum abia atunci i-ar fi observat culoarea, și Îi spuse unui paj: — Se Înserează. Ridicați storurile din partea de apus. Apoi, Îl Întrebă pe Nobutada: — Nu acolo stai și tu? Nobutada venise În capitală cu puțin timp Înaintea tatălui său și se cazase În apropiere, la Templul Myokaku. Fusese postat acolo În seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ordonă lui Nagato să-și cheme fiul Înăuntru. — Mă Întreb ce s-o fi Întâmplat cu musafirii noștri din Hakata, spuse el. Se ridică și intră În templu, lăsându-i pe Nobutada și pe Nagato unde se aflau. Din camera pajilor se auzea glasul lui Bomaru. Fratele său mai mare, Ranmaru, părea să-l certe pentru cine știe ce greșeală. Între timp, toți copiii lui Mori Yoshinari deveniseră adulți. Recent, se zvonise că Ranmaru spera să primească Sakamoto - În prezent, castel al clanului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
clanului Akechi - care fusese domeniul tatălui său. Vestea circula peste tot, până și Nobunaga fiind scandalizat de o asemenea idee. Astfel, pentru a pune capăt bârfelor neîntemeiate, Își regândi acum politica deplasată de a-l ține pe Ranmaru Îmbrăcat În paj și permanent lângă el. Această rectificare urma să fie și pentru binele lui. — Ieșiți În grădină? Îl Întrebă Ranmaru. Nobunaga se oprise pe verandă, iar Ranmaru ieșise În grabă din odaia pajilor pentru a pune o pereche de sandale pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de a-l ține pe Ranmaru Îmbrăcat În paj și permanent lângă el. Această rectificare urma să fie și pentru binele lui. — Ieșiți În grădină? Îl Întrebă Ranmaru. Nobunaga se oprise pe verandă, iar Ranmaru ieșise În grabă din odaia pajilor pentru a pune o pereche de sandale pe treaptă. Era plăcut să aibă În slujba lui un om atât de binevoitor și ager la spirit, Își spuse Nobunaga; se obișnuise cu acest gen de solicitudine, cam de zece ani Încoace
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
veți rezolva toate chestiunile de care vă ocupați, aș dori să vă Însoțesc Împreună cu Sotan, oferindu-vă o călătorie pe cinste. — Hai s-o facem! De mult Îmi doresc lucrul acesta. Dar, Soshitsu, vei trăi atât de mult? În timp ce un paj turna vinul, Nobunaga glumea cu bătrânul, dar nici Soshitsu nu se lăsa. — Ei, În loc de a vă face griji pentru asta, mă puteți asigura că veți pune totul În ordine Înainte să mor eu? Dacă dumneavoastră Încetiniți prea mult, s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
până și eu am devenit un broscoi Într-un puț, replică Soshitsu. — Ba eu te-aș compara mai degrabă cu o balenă. — Da, fu Soshitsu de acord, dar o balenă cu vederi Înguste. — Ia, adu niște apă, Îi ordonă Nobunaga pajului care dormita În spatele lui. Încă nu terminase pe seara aceea. Deși de-o bună bucată de vreme nu mâncaseră și nu băuseră, interesul conversației se menținuse de la sine. — Tată, se trase Nobutada mai aproape de Nobunaga. S-a făcut teribil de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
om. „E dimineață,“ murmură Nobunaga În sinea lui și se ridică, ieșind din dormitor. Ușa masivă de cedru, care se deschidea spre coridor, fusese lucrată rafinat, astfel că, atunci când era trasă, pragul scotea un sunet aproape ca o chemare. Când pajii auziră acest zgomot, În odaia lor Îndepărtată, tresăriră atenți. Lumina pâlpâitoare a lampionului de hârtie se reflecta pe scândurile și coloanele groase ale verandei, care luceau ca și cum ar fi fost lustruite cu ulei. Dându-și seama că stăpânul lor se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
acest zgomot, În odaia lor Îndepărtată, tresăriră atenți. Lumina pâlpâitoare a lampionului de hârtie se reflecta pe scândurile și coloanele groase ale verandei, care luceau ca și cum ar fi fost lustruite cu ulei. Dându-și seama că stăpânul lor se trezise, pajii grăbiră pasul spre baia de lângă bucătărie. Pe drum, auziră un zgomot din direcția coridorului de miazănoapte. Părea al unui oblon de fereastră care se deschidea repede. Crezând că era Nobunaga, se opriră, privind spre dormitorul Întunecat. Singura persoană din cameră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Pe măsură ce obloanele erau deschise, prin fereastră se vedea un cer matinal de culoarea campanelelor, aproape ca un decupaj din hârtie. Briza care adia Înăuntru fremăta prin părul negru al femeii și răspândea mireasma de aloe până În locul unde se opriseră pajii. — Veniți Încoace. Pajii auziră sunetul apei curgând și alergară În direcția bucătăriei. Preoții templului Încă nu-și părăsiseră camerele, așa că ferestrele și uriașa poartă principală erau Închise. În bucătăria spațioasă, cu pământ bătătorit pe jos, și pe platforma de lemn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
deschise, prin fereastră se vedea un cer matinal de culoarea campanelelor, aproape ca un decupaj din hârtie. Briza care adia Înăuntru fremăta prin părul negru al femeii și răspândea mireasma de aloe până În locul unde se opriseră pajii. — Veniți Încoace. Pajii auziră sunetul apei curgând și alergară În direcția bucătăriei. Preoții templului Încă nu-și părăsiseră camerele, așa că ferestrele și uriașa poartă principală erau Închise. În bucătăria spațioasă, cu pământ bătătorit pe jos, și pe platforma de lemn Înălțată, zumzetul țânțarilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
poartă principală erau Închise. În bucătăria spațioasă, cu pământ bătătorit pe jos, și pe platforma de lemn Înălțată, zumzetul țânțarilor și Întunericul nopții mai dăinuiau, dar se simțea deja arșița dimineții de vară. Nobunaga detesta acel moment al zilei. Când pajii Își dădură seama că plecase din apartamentul său de culcare și veniră În fugă, seniorul terminase deja cu spălatul gurii și al mâinilor. Mergând spre vasul enorm În care curgea apă dintr-o țeavă de bambus, luă o găletușă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
apă dintr-o țeavă de bambus, luă o găletușă și o cufundă Într-o covată lăcuită. Stropind peste tot cu apă, ca o rață, Își spălă, grăbit, fața. — ăh, vi se udă mâneca, stăpâne. — Lăsați-mă să vă schimb apa. Pajii erau Îngroziți. Unul din ei ridică, temător, mâneca albă a lui Nobunaga, de la spate, În timp ce altul scoase apă proaspătă. Un al treilea luă un prosop, pe când Îi Îngenunchea la picioare. În același timp, oamenii din locuințele samurailor părăsiră corpul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pași furioși alergând spre curtea interioară. Nobunaga se răsuci În loc, cu părul Încă șiroind de apă, și spuse nervos: — Du-te să vezi ce e, Bomaru. După ce dădu ordinul, continuă să-și frece viguros fața cu un prosop. Unul dintre paji spuse: — S-or fi Încăierat paznicii de la templul exterior sau așa ceva. Nobunaga nu luă În seamă remarca. Un moment, ochii săi părură ca apele unui abis, scânteind ca și cum ar fi căutat ceva, nu În lumea din afară, ci În sine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pământului se transmitea printr-un zgomot greu de definit și un Înspăimântător curent de energie. Orice om, cât de puternic, e firesc să se simtă nedumerit Într-un asemenea moment. Sângele se retrase chiar și din obrajii lui Nobunaga, iar pajii care-l slujeau păliră cu toții. Dar probabil că nu stătură nemișcați mai mult timp decât să respire de două ori. Aproape imediat, cineva veni În fugă pe culoarul din apropiere, cu mare viteză. — Stăpâne! Stăpâne! răcni un om. Pajii răspunseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
iar pajii care-l slujeau păliră cu toții. Dar probabil că nu stătură nemișcați mai mult timp decât să respire de două ori. Aproape imediat, cineva veni În fugă pe culoarul din apropiere, cu mare viteză. — Stăpâne! Stăpâne! răcni un om. Pajii răspunseră În cor: — Domnule Ranmaru! Domnule Ranmaru! Încoace! Nobunaga Însuși ieși, strigându-l: — Ranmaru! Unde te duci? — A, aici erați, stăpâne, răspunse Ranmaru, Îngenunchind mai-mai să cadă pe jos. Dintr-o singură privire, Nobunaga simți până pe suprafața pielii că ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
dintotdeauna, următoarele sale cuvinte sunară aproape ca un mârâit: — Akechi... era inevitabil. Răsucindu-se rapid Într-o parte, Nobunaga se repezi Înapoi În camera lui. Ranmaru dădu să-l urmeze, dar după cinci-șase pași se Întoarse și-i mustră pe pajii care tremurau: — Treceți imediat la lucru toți. I-am ordonat lui Bomaru să le spună tuturor să Închidă toate porțile și ușile. Blocați toate căile de acces și nu lăsați inamicul să se apropie de Domnia Sa. Înainte de a apuca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]