1,028 matches
-
Versailles, a condiționat reducere forțelor armate în Germania, la 100.000 de oameni. Armatele din Prusia, Bavaria, Saxonia și Wurttemberg au fost dizolvate. O trăsătură distinctivă a armatei prusace a fost rolul său important în viața publică. În istorie armata prusacă a intrat ca o întruchiparea a militarismului.
Armata Prusacă () [Corola-website/Science/325717_a_327046]
-
ca o simplă răfuiala sau ocupație pentru aristocrați. Helmuth Johann Ludwig von Moltke (1848-1916) - nepotul celebrului mareșal Helmuth Karl Bernhard Graf von Moltke (1800-1891), un mare strateg, care timp de 30 de ani fusese șeful Statului Major General al armatei prusace și obținuse victorii categorice în războaiele purtate cu Danemarca (1864), Austria (1866) și Franța (1870-1871) - a fost numit șef de Stat Major în 1906 și a aplicat, consecvent, planul creșterii eficienței aparatului național de război, iar în 1914 a fost
Primul Război Mondial () [Corola-website/Science/296816_a_298145]
-
ruși semnează un manifest semnat „Țării noastre și întregii lumi civilizate” . Problema era că înainte de 1914 există o amplă circulație a ideilor și cea a personalităților. În Antanta, Germania atacată nu era cea a lui Beethoven , ci cea a militarilor prusaci. Era vorba de o confruntare dintre materialismul britanic/autocrația rusească și militarismul german. Pe masura ce timpul a devenit tot mai greu pentru intelectuali , au apărut personalități pacifiste până la final în Germania -Einstein; Franța- Romel Rolan, Marea Britanie-G. Bernard Shaw, Bertrand Russel
Primul Război Mondial () [Corola-website/Science/296816_a_298145]
-
început un oarecare succes și către 5 aprilie a ocupat orașele Rendsburg și Flensburg. Între timp, la Frankfurt pe Main, sa decis admiterea în Confederație a Schleswigului, recunoașterea guvernului provizoriu de la Kiel și acordarea Prusiei comandamentul suprem al armatei. Guvernul prusac, urma planul unificării Germaniei sub auspiciile sale, încercând să utilizeze mișcarea de eliberare națională din Schleswig și Holstein, precum și de războiul cu Danemarca pentru a preveni dezvoltarea revoluției în Germania. La începutul lunii aprilie, fără o declarație de război pe
Primul Război Germano-Danez () [Corola-website/Science/328316_a_329645]
-
auspiciile sale, încercând să utilizeze mișcarea de eliberare națională din Schleswig și Holstein, precum și de războiul cu Danemarca pentru a preveni dezvoltarea revoluției în Germania. La începutul lunii aprilie, fără o declarație de război pe teritoriul ducatelor au pășit trupele prusace, conduse de generalul Wrangel (23.000 de soldați, dintre care 10.000 de soldați ai ducatelor și 13.000 de prusaci). La 23 aprilie Wrangel începe ofensiva și îi învinge pe danezi la Schleswig. Armata daneză s-a retras, o
Primul Război Germano-Danez () [Corola-website/Science/328316_a_329645]
-
din familii cunoscute de rabini, unica excepție fiind o soră a mamei lui care era căsătorită cu un evreu care era bancher (bunicul fondatorului concernului olandez Philips). Trier, mica urbe renană unde se va naște Marx, devine în 1815 posesiune prusacă, fapt care a dus la excluderea tuturor evreilor din funcțiile publice. În aceste condiții, tatăl lui Marx fiind jurist, decide să se convertească la evanghelism pentru a putea exercita meseria, și copiii lui vor fi botezați, soția acestuia fiind și
Karl Marx () [Corola-website/Science/297774_a_299103]
-
greacă și pe Shakespeare, fapt care l-a apropiat de tatăl viitoarei lui soții, Johann Ludwig von Westphalen, un nobil cu vederi progresiste, în orice caz, mai progresiste decât cele ale fiului lui cel mai mare, care va ajunge ministru prusac de interne, și care îl introduce pe Marx în teoriile socialiste ale contelui de Saint-Simon. Din 1835 Marx va studia la Universitatea din Bonn și, mai apoi, la aceea din Berlin, perioadă în care va schimba studiile în drept pentru
Karl Marx () [Corola-website/Science/297774_a_299103]
-
imposibilitate de a începe o carieră academică din motive ideologice, Marx se orientează spre jurnalism; epoca și locul - Prusia militaristă, antiliberală și antidemocratică - nu vor fi potrivite însă nici unei cariere jurnalistice, căci după ce ajunge editorul ziarului liberal Rheinische Zeitung, cenzorul prusac îl închide. Începutul ca ziarist la jurnalul (Rheinische Zeitung) creat de un grup de oameni de afaceri din Koeln, a fost promițător, dovada că în scurt timp ajunge directorul editorial înainte de interzicerea publicării ziarului de către cenzura prusacă. După ce ziarul a
Karl Marx () [Corola-website/Science/297774_a_299103]
-
Rheinische Zeitung, cenzorul prusac îl închide. Începutul ca ziarist la jurnalul (Rheinische Zeitung) creat de un grup de oameni de afaceri din Koeln, a fost promițător, dovada că în scurt timp ajunge directorul editorial înainte de interzicerea publicării ziarului de către cenzura prusacă. După ce ziarul a fost închis de autoritățile Prusiei, acestea îi oferă lui Marx un post de editor în slujba guvernului, fapt care i-ar fi asigurat, probabil, veniturile necesare pentru o viață liniștită. Își făcuse deja un nume, și pentru că
Karl Marx () [Corola-website/Science/297774_a_299103]
-
-le-Château, purtată în apropiere de Bar-sur-Aube, a opus o armată franceză, sub comanda lui Napoleon I, „armatei Silezie”, aflate sub comanda Feldmareșalului Blücher. Bătălia a fost o întâlnire de trupe, în condițiile în care prusacii își concentraseră forțele, după ce capturaseră un ofițer francez de legătură, care le-a predat ordinele Împăratului către mareșalul Mortier și generalii Colbert și Bordesoulle. Ordinele îi informează pe prusaci despre planul francez și, la fel de important, nu parvin comandanților francezi, astfel
Bătălia de la Brienne () [Corola-website/Science/313581_a_314910]
-
cu acesta. România era în acea perioadă sub o influență puternică a culturii franceze, iar recomandarea de către Napoleon al III-lea a prințului Carol a valorat mult în ochii politicienilor români, la fel ca și rudenia de sânge cu familia prusacă domnitoare. Ion Brătianu a fost politicianul român trimis să negocieze cu Carol și familia acestuia posibilitatea ca prințul Carol să vină pe tronul României. În 10 aprilie 1866, o proclamație a guvernului provizoriu ajuns la putere după alungarea lui Cuza
Carol I al României () [Corola-website/Science/296762_a_298091]
-
semnată în 9 august 1858, care cerea ca deputații moldoveni și valahi, în adunăre, să fie cei care aleg conducătorul. Elitele românești n-au întârziat să îndeplinească această cerere, astfel încât la 10 mai 1866, cu o unanimitate de voturi, prințul prusac a fost ales domn al Principatelor. La presiunile Franței și Marii Britanii, Imperiul Otoman a acceptat păstrarea unității Principatelor, cu condiția însă ca principele străin să recunoască statutul de vasalitate în fața Înaltei Porți, ceea ce acesta a și făcut: în 23 octombrie
Carol I al României () [Corola-website/Science/296762_a_298091]
-
reputație prin luarea unor decizii tactice rapide și profitarea de avantajul confuziei inamicului. A fost rănit de trei ori și decorat cu Crucea de Fier, Clasa I și a II-a. Rommel a mai primit și cea mai înaltă decorație prusacă, crucea Pour le Mérite după bătălia din munții din vestul Sloveniei - Bătăliile de la Isonzo - frontul Soca. Decorația a primit-o ca urmare a Bătăliei de la Longarone, și a capturării Muntelui Matajur, Slovenia, și a apărătorilor săi, care numărau 150 de
Erwin Rommel () [Corola-website/Science/303098_a_304427]
-
Ducat al Finlandei din componența Imperiului Rus ar fi trebuit să fie o operațiune secretă. Recruții erau transportați peste granița vestică a Finlandei, prin Suedia, până în Germania, unde voluntarii au fost încadrați în Batalionul al 27-lea de Infanterie Regală Prusacă. Batalionul de jägeri finlandezi a participat la luptele de pe frontul de răsărit în rândurile armatei germane, începând cu anul 1916. După izbucnirea războiului civil din Finlanda, jägerii care au dorit să intre în rândurile armatei finlandeze "albe" (nesocialiste) au fost
Trupele Jägerilor finlandezi () [Corola-website/Science/302414_a_303743]
-
de drumuri și canale. Aceste măsuri l-au făcut pe rege popular în rândul maselor, în timp ce clasele educate erau mulțumite de faptul că regele a eliminat interzicerea limbii germane impusă de Frederic cel Mare prin admiterea scriitorilor germani îm Academia prusacă și prin încurajarea activă dată școlilor și universităților. Dar aceste reforme au fost afectate în sursa lor. În 1781 Frederic Wilhelm, atunci prinț al Prusiei și cu înclinații spre misticism a aderat la Rosicrucianism și a căzut sub influența lui
Frederic Wilhelm al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/319759_a_321088]
-
mister și intrigi rosicruciene, ceea ce a împiedicat posibila dezvoltare armonioasă a politicii lui și în final a dus la dezastru. Dar mult mai fatală pentru Prusia a fost atitudinea regelui față de armată și politica externă. Armata a fost temelia statului prusac, un adevăr pe care atât Wilhelm Frederic I cât și Frederic cel Mare l-au realizat pe deplin; armata a fost prima lor grijă, și eficiența sa era menținută prin supravegherea lor personală constantă. Frederic Wilhelm, care nu a avut
Frederic Wilhelm al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/319759_a_321088]
-
mai apoi preluată de numeroși cronicari occidentali. De vreme ce rezultatele bătăliei au fost folosite în scopuri propagandistice de ambele tabere, numeroși autori străini au supraestimat tăria armatelor poloni-lituaniene într-o încercare de explicare a dezastruoasei înfrângeri a teutonilor. Într-o cronică prusacă se spunea că ""forțele regelui polonez erau așa de numeroase, că nu există număr suficient de mare în limba omenească pentru a le descrie"". Într-o cronică anonimă din orașul hanseatic Lübeck se menționa că forțele lui Jagiello număra aproximativ
Bătălia de la Grunwald () [Corola-website/Science/303048_a_304377]
-
el a trebuit să facă față opoziției orășenilor, cavalerilor și chiar a camarazilor din Ordin. În scurtă vreme, teutonii au pierdut sprijinul popular datorită conflictelor interne și a creșterii impozitelor, ceea ce a dus câteva decenii mai târziu la formarea Confederației Prusace de opoziție. A apărut o serie de conflicte, care a culminat cu izbucnirea războiului de 13 ani (al orașelor), încheiat cu o nouă înfrângere a Ordinului.
Bătălia de la Grunwald () [Corola-website/Science/303048_a_304377]
-
și a soției acestuia, Frederica de Mecklenburg-Strelitz. Prin a doua căsătorie a Fredericăi de Mecklenburg-Strelitz, Frederica Wilhelmina era soră vitregă cu regele George al V-lea de Hanovra. Cuplul era logodit din 17 mai 1816, negocierile fiind aranjate de curtea prusacă. Acestă conexiune dinastică a fost expresia politicii pro-prusace a lui Leopold. Frederica Wilhelmina și Leopold au avut șase copii:
Leopold al IV-lea, Duce de Anhalt () [Corola-website/Science/327051_a_328380]
-
lui Frederic) cu Amelia și Frederic, copiii fratelui ei, regele George al II-lea al Marii Britanii. Temându-se de o alianță între Prusia și Marea Britanie, mareșalul von Seckendorff, ambasadorul austriac la Berlin, i-a mituit pe mareșalul von Grumbkow (ministrul prusac de război) și pe Benjamin Reichenbach (ambasadorul prusac la Londra). Discret, cei doi au calomniat curțile britanice și prusace în ochii celor doi regi și în final planul căsătoriei a eșuat. Frederic Wilhelm considera că Frederic ar trebui să se
Frederic al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/298937_a_300266]
-
ei, regele George al II-lea al Marii Britanii. Temându-se de o alianță între Prusia și Marea Britanie, mareșalul von Seckendorff, ambasadorul austriac la Berlin, i-a mituit pe mareșalul von Grumbkow (ministrul prusac de război) și pe Benjamin Reichenbach (ambasadorul prusac la Londra). Discret, cei doi au calomniat curțile britanice și prusace în ochii celor doi regi și în final planul căsătoriei a eșuat. Frederic Wilhelm considera că Frederic ar trebui să se căsătorească cu Elisabeta de Mecklenburg-Schwerin, nepoata împărătesei Anna
Frederic al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/298937_a_300266]
-
o alianță între Prusia și Marea Britanie, mareșalul von Seckendorff, ambasadorul austriac la Berlin, i-a mituit pe mareșalul von Grumbkow (ministrul prusac de război) și pe Benjamin Reichenbach (ambasadorul prusac la Londra). Discret, cei doi au calomniat curțile britanice și prusace în ochii celor doi regi și în final planul căsătoriei a eșuat. Frederic Wilhelm considera că Frederic ar trebui să se căsătorească cu Elisabeta de Mecklenburg-Schwerin, nepoata împărătesei Anna a Rusiei, dar la acest plan s-a opus cu ardoare
Frederic al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/298937_a_300266]
-
galopat departe lăsându-l pe feldmareșal Kurt Schwerin la comanda armatei. De fapt, prusacii au câștigat bătălia din momentul în care Frederic a fugit. Frederic ar fi declarat ulterior "Mollwitz a fost școala mea". În Războiul de șapte ani, trupele prusace pătrund în Sachsen (Saxonia) "regatul sașilor" și îi determină pe vecini să se unească împotriva Prusiei într-o alianță alcătuită din Austria, Franța, Rusia, raportul forțelor fiind de 1:3 în favoarea aliaților. Iscusința strategică a tânărului rege i-a determinat
Frederic al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/298937_a_300266]
-
a devenit unul dintre fondatorii Clubului Iacobin din orăș și a jucat un rol important în Republica Mainz, primul stat republican din Germania. În iulie 1793, în timp ce se afla la Paris ca delegat al tinerei Republici Mainz, forțele de coaliție prusace și austriece au recucerit orașul și Forster a fost declarat în afara legii. Neputând reveni în Germania și departe de prieteni și familie, s-a îmbolnăvit și a murit la Paris la începutul lui 1794. s-a născut în micul sat
Georg Forster () [Corola-website/Science/334949_a_336278]
-
fuseseră trimiși la Paris să ceară ca Mainzul - care nu putea exista ca stat independent - să fie primit ca parte a Republicii Franceze. Cererea a fost acceptată, dar nu a avut niciun efect, deoarece Mainzul a fost cucerit de trupele prusace și austriece, vechea ordine fiind restaurată. Forster și-a pierdut biblioteca și colecțiile și s-a hotărât să rămână la Paris. Pe baza unui decret al împăratului Francisc al II-lea prin care se stabileau pedepse pentru supușii germani care
Georg Forster () [Corola-website/Science/334949_a_336278]