725 matches
-
00 minute, mi-a venit inima la loc. Așa a zis la ora 22.30, prietena mea Magdalena, pe care o alint Cocoș: „Nu-i așa că după toată povestea asta parcă-ți vine inima la loc?“. Badabada. Cordurile s-au reașezat ca-n cuib nu doar în toracele noastre, ci în încă vreo 5-6.000 de piepturi de timișoreni, care preț de o oră s-au simțit pe piscuri. Chiar dacă erau la șes, pe malul Begăi, entuziasmul i-a aruncat de-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2211_a_3536]
-
Mai este o fermă de Monthbeliard la Țigănești. “În medie, eu țin vacile 4-5 lactații. Apoi, le trimit la abator. Carnea de vită nu are însă preț. Nici statul nu a făcut mare lucru. Să sperăm că ministrul Tabără va reașeza treburile. Pe mine nu mă interesează să aibă CV-ul umflat ca ex-ministrul Mihail Dumitru. Poate să fie cel mai slab agronom, dar să fie un bun organizator. Când era Borșan la Ministerul Agriculturii, puteam intra numai cu bodyguard, altfel
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
și parcă pe deșelate, deși parcă îmi aduc vag aminte și de un miros de piele, de hamuri. Curtea era plină de câini, și eu în mijlocul lor. Au descălecat repede, unul m-a luat în brațe, afectuos, cred, m-a reașezat, iar altul, pe vine, m-a întrebat „Berline, Berline?“, în ce direcție e Berlinul, adică ceva de neînțeles pentru mine. Mie-mi plăceau și m-am simțit bine, ca orice copil la vederea unor soldați. L-am putut remarca pe
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
o constrângă la o luare de poziție mai definitorie, expresia devine mai apropiată de demersul intim al mișcării gândului și ne conduce să de-limităm conduita gândului care întreține și între-țese forma gândului care este căutată aici. Și atunci, vom reașeza propozițiile noastre potrivit cu modul în care le căutăm sensul, ca și cum acesta le-ar traversa ca să le dea elasticitatea de mișcare necesară pentru ca dispoziția spiritului să se poată converti în această mișcare simultană prin care el se face resimțit ca prezent
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
M-am dus dimineață la primul spectacol, să-l revăd singur, în tihnă. Apoi... Derutată de glasul domol, sugrumat, Liliana se retrage cuminte la locul ei. Urmărește cu privirea cum Mihai se ridică, mută brațul pick-up-ului de la început și se reașază. Vorba lui domoală, cu inflexiuni moldovenești adesea, are uneori accente grave, parcă ar vrea să puncteze compoziția sonatei: Aveam un prieten în lumea teatrului. Ne cunoscusem la festivalul din primăvara aceea, și, cum descoperisem că eram amîndoi din aceeași comună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
avut impresia că e gata să mă întrebe la ce oră sosești. Nu te-a mai sărutat? o necăjește Mihai, trecîndu-și vîrful degetelor peste buzele ei. Liliana roșește toată. Se ridică din fotoliu, își strînge mai bine pardesiul și se reașază. Mihai scoate fularul de la gîtul său și-i acoperă cu el genunchii. Mîinile Lilianei rețin palma lui Mihai. Nu e bine ce-am făcut! Iar începi?! o privește Mihai dojenitor. Nu, mamă dragă! rîde Liliana. Ar fi trebuit să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
rezerva de spital cu cearșaful pe ochi. Cineva bate în ușă apoi intră. E Tamara. Vin din instalație, Mihai... Fără să-i adreseze vreun cuvînt, Mihai se ridică și întinde mîna spre scaunul din fața lui, invitînd-o să ia loc. Se reașază abia cînd o vede pe Tamara cum își potrivește poala halatului de doc, acoperind genunchiul stîng, ridicat peste dreptul. De ce-mi ocolești privirea, Mihai? îl dojenește Tamara. Îți admir genunchii. Rîd amîndoi rîsul lor deschis, prin care știu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
fetița, în prezența căreia s-a simțit debusolat. Cînd o vede apărînd veselă, cu cartea în mînă, urmată de frățiorul ei, simte că se topește și nu-și dorește decît să ajungă mai repede acasă, la Cristina. Ia cartea, se reașază în fotoliu și-și scoate pixul. Dar stă așa, incapabil să închege două vorbe măcar. Simțind-o pe fetiță alături, are o clipă impresia că stă la masa lui de scris, iar Cristina a venit să-i privească pe lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
munca, după concediu. Întors acasă de la consiliu, în următoarele patru zile, cît a corectat șpalturile romanului, s-a simțit din nou furat de cele scrise, personajele și soarta lor i-au umplut iar sufletul, încît abia a așteptat să se reașeze la masa de scris. Ana l-a lăsat în pace, iar copiii, bucuroși de zăpada abundentă, stăteau mai mult pe afară. A recitit tot cît a scris și s-a oprit. Doar gîndurile continuau să se frămînte. Personajul evadase din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
lui Mihai. Pînă le sosesc ceștile cu cafea păstrează amîndoi tăcerea. Oșanu își amintește brusc de ceva, se scuză și iese pentru două minute. Ascultă, Mihai, de unde ai știut numărul meu de telefon? se aude glasul lui domol imediat ce se reașază la masă. Mihai tresare. Mîna care ține ceașca tremură, iar o parte din cafea se varsă pe masă. Oșanu se preface că nu observă, preocupat să achite costul consumației. Chelnerul încearcă să refuze politicos, dar cedează. Rămași din nou singuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
și-i șoptește: S-o auziți cîntînd oratoriul Florile!... Floriile, dragă, o corectează bărînul de alături, sau fragmente din Pontica, spune el către Mihai, dar soția lui îi duce degetul la buze, semn să păstreze tăcerea, că pianista s-a reașezat și reia partitura la cererea publicului. Mihai nu se mai simte în stare să spună nimic; doar gîndurile lui se agață mereu de ideea că s-a îngropat la Valea Brândușelor... N-a mai fost la Ateneu din vremea studenției
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
element de limbă, atunci această producțiune devine diformă și abătută din destinațiunea ei plastică. Asta-i rădăcina absolută a toată pronunția necorectă. Doctrina și cultura trebuie așadar să lucre-ntr-acolo ca să elizeze orce esces de felul acesta, spre a reașeza elementele în deplina lor puritate. O dirigență care nu merge la actor cu cercetarea până-n temei aceea nu-și împlinește deloc misiunea sa. O instrucțiune complectă va arăta până și cel mai ușure consunet și va trata literile după valoarea
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
teoretizează, nu are nevoie de cinci acte pentru a părăsi scena. Povestea lui e scurtă pentru că trece direct la concluzie; ca și Hamlet, leneșul lui Creangă a înțeles. Numai că el nu mai întîrzie nici o clipă "aici": nu vrea să reașeze timpul lumii în matcă (ceea ce, în cazul lui Hamlet, reprezintă încă un tribut plătit iluziei), nu vrea să răzbune sau să repare ceva. De îndată ce a înțeles, el nu consideră că mai are vreo responsabilitate. Greva foamei nu o face pentru
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lui Cioran apare cea a Simonei (cu un discret Amitiés), iar Friedgard sosește la Paris și îi vizitează pe Ciorani însoțită de prietenul ei Walter. Atelajul înaripat, condus după cum Friedgard crezuse de cuviință, își readuce pasagerul pe pământ și îl reașază în matca obișnuită a vieții sale. Zborul magic al lui Cioran luase sfârșit. vineri, 30 noiembrie Senzație de "strîngere a cortului". În două-trei zile plecăm. Există și un nomadism cultural, mai ales în lumea de astăzi, când o grămadă de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
le explicăm celorlalți proiectul care am fost și, apoi, ne retragem din nou, spășiți, în prezumtiva noastră eternitate, așteptând, înainte de a dispărea definitiv, ca o altă generație să se îndure de noi. joi, 6 decembrie Viteza cu care sânt reintegrat, reașezat în termenii lumii de aici, care redevine ― așa cum până la urmă a fost dintotdeauna ― lumea mea. N-am ajuns să mă dezmeticesc bine din sihăstria germană și m-am și pomenit ieri, la Muzeul Țăranului, în fața unei săli de 300 de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
mod neglijent brațul să atîrne de partea cealaltă, În speranța că voi pipăi, voi atinge, voi mîngîia poate genunchii acelei fetișcane pe care o iubeam În tăcere. Fără să scoată o vorbă, mama mi-a luat mîna și mi-a reașezat brațul pe scaunul din față! Era noapte, credeam că nimeni nu va vedea nimic... O jumătate de oră mai tîrziu, mi-am Încercat iarăși norocul. O nouă intervenție a mamei! Nici vorbă să pot atinge genunchii fetei! Dar despre mica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
devreme, dacă era 22 și 27 de minute, că ai întârziat. Așa că stăteau cu toții în curtea primăriei. Ceea ce mă interesa pe mine era relația dintre omul real și cel din imaginație. Tu îți creezi un mit. C.Ș.: Iar moartea reașază lucrurile în ordinea lor firească, le dă dimensiunea adevărată. A.B.: Mi s-a întâmplat chiar mie la Fontainebleau, când am văzut patul lui Napoleon. „Doamne, ce mic e patul!”, a fost prima reacție. În mine nu trăia Napoleon cel
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
puțin jenată, fără să-l privească. - Este normal să se întâmple așa, Iuliana. Nu suntem roboți. Avem trup și în el avem suflet... Mai mult ori mai puțin sensibil, după cum am fost născuți și educați, desigur, o liniști Eugen. Se reașeză și el pe scaun și o privi cu înțelegere și multă afecțiune. Poate că ea s-ar fi bucurat nespus de mult să-i vadă ochii în acele momente, dar nu-l privea. Avea ochii închiși și părea adânc gânditoare
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
sub bărbie, de parcă i-ar fi fost frig și încerca să-l cheme pe Moș Ene în ajutor, fără prea mare spor. Gândurile toate se împotriveau să rămână la locul lor, în cutiuța secretă a sufletului, așa că începură să se reașeze ca frânturi din viața ei. „Părinții mei au fost model în toate. Nu au greșit cu nimic nimănui, iar eu și Tinu am fost preocupați numai de învățătură..., nu am bătut maidanele și nici nu am trecut pragul cluburilor de
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
scaun. Nu vreau să aud de așa ceva! Nu mă bucură vestea aceasta, doctore... Îmi pare rău. Știu că îmi dorești doar binele, dar nu pot accepta în ruptul capului... - Stați puțin, vă rog! se ridică și Eugen, după ce abia se reașezase. Nu am ajuns încă la București. În plus, vă aduc la cunoștință că există și bănci de organe. Cu ceva noroc, poate vor fi acolo și retine... Am vorbit cu doamna doctor Maria Eftimescu, specialista noastră. M-a asigurat că
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
lacrimile-i mari ce se rostogoleau ca mărgăritarele în lumina puternică a soarelui ce pătrundea de afară. Iuliana venise lângă ea și o strângea în brațe, încercând s-o liniștească. Eugen îl forțase blând cu brațele pe Iustin să se reașeze pe scaunul de pe care se ridicase, intenționând să vină lângă Laura... * Doamna Lucreția era mai ocupată ca oricând. Nici nu mai avea timp personal de când Iustin fusese internat la spitalul în care lucra fiica ei. Laura era aproape zi și
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
ne-a adus împreună. Cărările neștiute ale Iubirii divine neau purtat fără ca noi să fi înțeles atunci...” - Acum poți să răspunzi cu „da” mare, de tipar, la propunerea mea, Laura? întrebă Iustin, extrem de sobru, după ce Laura îi șterse lacrimile și reașeză ochelarii. - Of, mărite Doamne!! Da, Tinule! Da! răspunse Laura, repezindu-se să-i strângă în brațe pe amândoi, bărbat și copilă, cu lacrimile șiroindu-i pe obraji. Iuliana o trase discret pe Mariana de mână și ieșiră împreună. - Știți, doamnă
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
ce-a fost cândva e mai bun, statul e dator să aibă grijă de scriitori, proprietarii de ziare trebuie să-i invite cu multe temenele și să-i plătească superior. Eu cred că timpul aduce alte condiții de lucru și reașază artele într-o altă ierarhie. În ceea ce mă privește, eu am un respect cardinal pentru arhitecți și medici - ei fac viitorul Planetei acum - și sunt mai rezervat față de trufiile breslei scriitoricești. Să fim realiști! Scriitorii sunt fruntașii celor șapte arte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
Să fim realiști! Scriitorii sunt fruntașii celor șapte arte și pentru că ei lucrează cu vorba. Putând să-și facă singuri reclamă, jucându-se cu vorba, chiar și cred în cuvintele pe care ei le creează despre ei. Artele astăzi se reașază. Într-o revistă muzicală am întâlnit o formulare care mi-a plăcut enorm. Noi vorbim despre „muzică“ și când e vorba de manele, și când e vorba de muzică adevărată. Or, în revista aceea am citit formularea „muzică de artă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
am fost lângă tine ? Împreună cu Dorina. Ți-am vorbit, ți-am cântat... Nu îmi amintesc de nimic. Cine știe pe unde hălăduiam... Dora ațipește. A obosit. Nici nu a remarcat că patul de alături s-a ocupat. Victor s-a reașezat și ține între mâinile lui o mână a Dorei, o mână cu degete colorate în galben ca atunci când te dezinfectezi cu tinctură de iod... Din nou ușa deschisă, din nou clinchetele unor rotile. De data aceasta este masa de seară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]