1,299 matches
-
care de-abia mijesc, stă culcușit alături de un bol cu creierul fiert și condimentat. După cină, Wakefield Îl urmează pe domnul Redbone În biblioteca lambrisată cu stejar, unde se opresc În fața unui raft plin de cărți legate În piele marocană roșiatică. Domnul Redbone mormăie: — Deci ai fost la o școală bună, ai făcut o grămadă de bani Îndrugînd rahat unor ciumeci, ai și slujbă, ai și adăpost, apoi umbli prin lume criticînd totul pentru că e... prea rapid. Mă omori, Wakefield! Wakefield
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
postamentului era rabatată Înainte, formând un fel de pasarelă care Înlesnea ieșirea printr-un culoar. Iar de acolo ieși Într-adevăr un individ cu un felinar - poate unul cu gaz, cu sticla colorată, care Îi lumina fața cu niște văpăi roșietice. M-am lipit Într-un colț și nu m-a văzut. Cineva dinspre cor Îl ajunse din urmă. „Vite“, Îi zise acesta, „repede, peste o oră sosesc“. Aceea era deci avangarda, care pregătea ceva În vederea ritului. Dacă nu erau mulți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
întoarce pe călcâie și de a se îndepărta cu pași apăsați. Alice s-a pierdut printre ceilalți nuntași în întunericul înfrigurat al bisericii și s-a așezat lângă părinții ei. În față stătea mătușa Frances. Din când în când, frunzișul roșiatic i se scutura violent în clipele când emoțiile erau pe punctul s-o copleșească. Alice așteptase cu nerăbdare să-l vadă pe Bo, controversatul mire. Dar, contrar așteptărilor, acesta nu stătea în fața bisericii, jucându-se agitat cu verigheta. —E ridicol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Băiețel, a spus Una, așezând pe stomacul Amandei un gogoloi plin de sânge. Amanda s-a holbat la el. Nu era heruvimul blond pe care și-l imaginase ea. Era brunet, plin de riduri și pliuri și cu o piele roșiatică neplăcută. În plus, ceva legat de trupul copilului îi amintea mamei de partea interioară a gâtului unei păsări, așa că Amanda a fost bucuroasă când Una a luat pruncul ca să-l curețe. Femeia nu își făcea griji nejustificate legate de reacția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
ca o bombă în orice secundă. Așa mamă, așa fiu, se gândea Hugo. Se întreba dacă și în ce fel copilul semăna cu el. Cel puțin momentan, la capitolul aspect exterior nu se observa nimic. Copilul avea fața contorsionată, pielea roșiatică și o aparență terifiant de fragilă. Din câte reușea să-și dea seama Hugo, pruncul lui nu semăna cu altceva decât cu un copil. Hugo era conștient că astfel de gânduri erau o mare greșeală. Se spunea că momentul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
apropiat mai mult de imaginea heruvimului blond și cu ochii albaștri din închipuirea ei. Dar Theo era slăbuț și întunecat ca o maimuță. Chiar dacă acum părul începuse să i se mai deschidă la culoare, suvițele îi căpătaseră o îngrijorătoare nuanță roșiatică. Amanda nu era plictisită numai de maternitate. Și Bath-ul o plictisea în egală măsură. Orașul nu avea nimic din sclipirea și splendoarea metropolei; un Ayckbourn resuscitat, cu Wendy Craig în rolul principal, jucat pe scena Teatrului Regal nu se putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Indiferent ce fac, fac prost. Ei, dar Theo cum e? I s-a mai îmbunătățit culoarea părului? Hugo s-a îmbățoșat indignat. Ce zisese Amanda de părul lui Theo? Lui i se părea perfect în regulă. Încă mai e puțin roșiatic, s-a confesat Amanda. Dar l-am pus pe Charles Worthington în stand-by în caz că situația se înrăutățește. — Dar nu e nimic în neregulă cu pă... a început Hugo, însă Amanda l-a întrerupt imediat. Deci, ai venit să faci cumpărături
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
sfaturi, dar nu într-o asemenea cantitate. Sfaturile se întindeau de la tavan până la podea. Erau rafturi peste rafturi de doctori, psihologi și „specialiști în creșterea copiilor“ de toate tipurile și toate culorile. Literalmente. Erau kilometri și kilometri întregi de cotoare roșietice și pastelate, dar nici unul dintre ele nu purta titlul pe care-l căuta Hugo. Cum să pui un scutec, Cum să hrănești copilul și alte cunoștințe de bază pentru părintele care nu știe absolut nimic nu părea să se afle
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
dezamăgire, a urmat sentimentul de uimire. Bărbatul arăta cu totul altfel decât își aducea ea aminte. Cândva atrăgător, acum ar fi trebuit să se bărbierească. Fosta lui spilcuială era acum mototolită. Ochii îi erau injectați, iar dedesubt aveau niște săculeți roșietici uriași, care trădau oboseală. Pielea îi era uscată, barba îi era crescută, iar privirea îi era hăituită și disperată. Alice și-a amintit că Jake spusese despre el că e un „ticălos uns cu toate alifiile“ și că-l detestase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
morți“, Își imagină Heidi. Fantomele de pe câmp. Ce tare, zise Rupert. Câți au fost omorâți? Mii, se hazardă Lulu. Heidi văzu mii de soldați japonezi zăcând pe câmp, cu sângele scurgându-li-se În pământ și transformându-se În noroi roșiatic. Și din acest sol fertil creșteau fantome la fel cum creșteau și tulpinile de trestie-de-zahăr. Privind fix siluetele aplecate, Își imagină că scotoceau după oase și cranii să le ia ca suvenire. Când sosi mâncarea, nu putu decât să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
spuse Harry Încercând Încă o dată. Pe ghid Îl cheamă Walter. Uaal-tăr. Iar pe autocar scrie „Golden Land Tour“. Eu mergeam și am căzut, vedeți? Buf! Arătă din nou spre șanț, și apoi spre umărul său și spre pata de noroi roșiatic de pe cămașa lui albă și apretată. — Și autocarul a plecat: vrrrruuuum! Stătu apoi Într-un picior ca și cum ar fi Încercat să oprească un taxi. —Așteptați-mă, hei, așteptați-mă, stop, stop. Își puse mâna streașină la ochi urmărind autocarul imaginar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
mergeai la magazin și schimbai patul cu totul. Priveai altfel lumea din ele: parcă te îmbarcai pe-un transatlantic. „Vrem să prindem și noi marea, după cutremur. Atunci ar avea o culoare unică.“ „Nu, serios, de ce mergem acolo?“ „Un verde roșiatic, aprins. Din cauza mâlului răscolit de pe fund. Mi-a povestit bunică-meu că așa s-a-ntâmplat în ’40, după cutremurul ăla mare. Te uitai de la Constanța la Mangalia și vedeai cum pluteau lemne, pești morți și bucăți de cărbune. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
vedea, neguțătorii aprind făclii și continuă comerțul până și noaptea... O priveliște magnifică de la ferestrele palatului Frassetti. Pe cai! Grupul porni din nou, iar Alexandru privi pe fereastra trăsurii cum armurile cavalerilor Își schimbă culoarea, devenind aurii și apoi puțin roșietice, reflectând razele unui soare ce cobora Încet peste aburul câmpiei, iar apoi chipul i se lumină de bucurie, căci În depărtare se iveau turlele bazilicilor venețiene și, mai departe, scânteiau valurile mării de care Îi fusese atât de dor... Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
-i scoatem ochii și să-i tăiem mâinile chiar aici, după ce vom fi aflat totul de la el... - Zbor, mărite! se prosternă din nou Djelma, ieșind din cort de-a-ndăratelea și poruncind Încălecarea. La ieșirea lui din cort, o rază din lumina roșiatică a apusului de soare ajunse pe obrazul copilului, ca o mângâiere. Deasupra taberei tătare cădeau lin umbrele Înserării. * Brațul căpitanului Oană se ridică din nou, În semn de oprire. Erau aproape. Cercetașii trimiși În față se Întorseseră cu vești. Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
La drum! Cei cinci sute de călăreți luară la mijloc cele două căruțe cu răniți și se urniră spre apus. În urma lor, săgeți aprinse incendiară corturile, căruțele și mormanele de leșuri. Luă foc și cortul lui Kubilai, iar flăcările luminară roșiatic fața călărețului În mantie albă, care se zbătuse În mijlocul celor cinci sute de moldoveni. Djelma murise sub săgețile tătarilor, asemenea oștenilor din Albești. Nu apusese soarele, de atunci, decât o dată. * Ștefănel nu știa de când goneau prin ierburile nebune ale nesfârșitelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Încet În marginea drumului, lăsând În urmă o trâmbă de praf. - Noyonul Ogodai... spuse șeful călăreților, gânditor. Chemat grabnic la marele han... O să avem război. 9 septembrie 1458, seara, Castelul Bran Era singurul aflat În lumină. O lumină slabă, mișcătoare, roșiatică, o simplă făclie de rășină lăsată aprinsă Într-un suport de pe peretele Sălii Armelor. Ceilalți nu erau decât umbre conturate de un univers de stele abia bănuit În Întunericul de afară, din care nu sosea, În vasta Încăpere, decât răsuflarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
un vraf de coli Înnegrite de schițe În cărbune, pe birou, două teancuri de cărți legate În piele. Doar pereții rămăseseră la fel, acoperiți de colecția de hărți a contelui Matteo. Prin fereastra deschisă intrau ultimele raze ale unui soare roșiatic, reflectate de apele jucăușe ale canalului. Se auzeau strigătele barcagiilor care Încărcau fructele expuse În piețe ca să le depoziteze pe timpul nopții, zgomotele de vâsle ale bărcilor mai mari care intrau pe canal, venind dinspre corăbiile ancorate În largul lagunei, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Alexandru văzu cu uimire că În fața palatului aștepta o barcă din acelea care fac legătura Între țărm și corăbiile din larg. O barcă de mari dimensiuni, cu opt vâslași. Căpitanul urcă, iar vâslele se lăsară, cu un clipocit, În apele roșietice ale canalului. Echipajul se Îndepărtă Încet, și abia atunci băiatul Își dădu seama că Începea o nouă zi. Undeva În largul lagunei, soarele se ridica mare, rotund și roșu, amintind de vara care abia se terminase și de cerul Înalt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Serbia e Îngenuncheată. Dar În Balcani, lucrurile erau mult mai complicate. Aproape de malul râului Ibar, Oană se opri sub geana codrului. Era o după-amiază caldă, care purta presimțirile serii răcoroase de toamnă. Frunzele stejarilor și ale mestecenilor Începuseră să devină roșietice, iar asta făcea ca pădurea să devină multicoloră, risipită În nenumărate nuanțe de verde, galben și roșu-cărămiziu. După furtuna de la Ragusa, cerul rămăsese senin. Mirosea a iarbă Încălzită de soare, a frunze moi ce Începeau să cadă ca o ninsoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Lipnic, voievodul construise strategia de apărare, cu blocarea dușmanului În codri și replierea oștirii pe linia Prutului. - E vremea, Măria Ta... spuse căpitanul Oană. Răsare soarele. Ștefan Își ridică privirile de la oastea tătară la dealurile dinspre răsărit, unde o lucire roșiatică Începea să lumineze zarea. Făcu semn de apropiere curierilor de război. Doisprezece călăreți descălecară și Îngenuncheară, ascultând poruncile pe care aveau să le ducă, la galop, către fiecare corp de oaste. - Călăreții spătarului Filip Pop deschid atacul pe stânga, elimină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sunt cu două zile Înaintea noastră, spuse același luptător. -Atunci să ne grăbim, răspunse Moussa. Altfel veștile rele vor ajunge Înaintea noastră. Călăreții albi porniră spre Apus, ridicând În urma lor un nor de praf care se risipi Încet În zările roșiatice ale Înserării. 4 noiembrie 1475, Samarkand Amir Îi lăsă pe războincii Bordjighin la intrarea În Shah-i-Zinda, Orașul Mort, cu poruncă de a aștepta nemișcați până la Întoarcerea lui, indiferent cât ar fi durat aceasta. Orice altă intrare pe teritoriul sacru al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
totul să pară neînsemnat În raport cu revenirea copilului cu ochi albaștri. Nu Înțelegea ce se Întâmplă, dar era fascinat de această clipă, la care se gândise șaisprezece ani. Revenirea lui Anda. Închiderea cercului. Pereții camerei, acoperiți cu covoare persane În culori roșiatice, deveniră parcă mai roșii. Căldura era aspră, ca cea a unui deșert. Aerul se transforma, parcă, În nisip. Devenea material. Otrăvitor. Își dădu seama că, indiferent ce ar fi vrut să facă, n-ar fi fost capabil să ducă nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Nistru, vacarmul unei lupte neînțelese Încetă, ca respirația unui muribund care ar vrea să spună că pleacă, dar știe că e deja plecat. 18 iulie 1476, Murgeni. Apusul soarelui. Din marginea pădurii, casa familiei Litovoi se vedea Într-o lumină roșiatică, ce aluneca Încet spre violet. Erau ultimele raze ale soarelui, strecurate prin răcoarea codrilor și prin căldura strivitoare a verii. Micul cortegiu plecase din fața porții și mersese până dincolo de herghelie, pe malul unui pârâu căruia nimeni nu se ostenise să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
gură și suflă, cu putere, cele cinci sunete câte trei joase și câte două Înalte, care alcătuiau semnalul de luptă. Apoi vru să Întrebe ceva, dar călugărul Îi făcu semn să aștepte. Asupra pădurii se așternu tăcerea. Cerul, până atunci roșiatic la Apus, se făcuse violet și cobora Încet spre noapte. Deodată, din pădurile de la miazănoapte, răsună sunetul unui alt corn de vânătoare. Aceleași sunete, repetate de două ori. După câteva clipe, mai departe, spre Răsărit, se auzi un alt corn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Cetății de Scaun. O parte din arme erau gata și fuseseră trimise. Catapultele se mai construiau Încă, iar ordinul voievodului era ca ele să fie duse mai jos, spre Cetatea Neamțului. Ziua sărbătorii Sfintei Fecioare Începea liniștită, cu același cer roșiatic deasupra dealurilor dinspre Răsărit și cu aceeași prevestire a căldurii unei veri care Începuse În sânge și nu se știa cum va sfârși. Îndată după ivirea soarelui, Începură să bată clopotele bisericilor și mănăstirilor. Oastea musulmană știa ce zi este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]