991 matches
-
meritate și este important ca oamenii să se arate demni de ele (Tocqueville, 1964, pp. 30-39; Coenen-Huther, 1997, cap. 1). „Noblețea”, adaogă Ortega y Gasset, se definește prin exigență, prin obligații, și nu prin drepturi” (1937, pp. 60-61). Formele de sociabilitate În cazul oricărui raționament bazat pe opoziția dintre elită și mase, în general, se încearcă mai întâi definirea elitei, în funcție de unul sau mai multe criterii; masele nu apar decât ca o contrapondere, conotate negativ, ca o non-elită. La Georges Gurvitch
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
în funcție de unul sau mai multe criterii; masele nu apar decât ca o contrapondere, conotate negativ, ca o non-elită. La Georges Gurvitch, dimpotrivă, găsim o definiție a maselor rezultată nu din dihotomia elită/mase, ci dintr-o teorie a formelor de sociabilitate inspirată de categoriile fenomenologiei. Potrivit lui Gurvitch, formele de sociabilitate se organizează în jurul a doi poli antitetici, cu fuziune și opoziție parțiale: „Noi”, care este o categorie de includere, și „raportul cu celălalt”, care înglobează diversele forme ale relației cu celălalt
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
decât ca o contrapondere, conotate negativ, ca o non-elită. La Georges Gurvitch, dimpotrivă, găsim o definiție a maselor rezultată nu din dihotomia elită/mase, ci dintr-o teorie a formelor de sociabilitate inspirată de categoriile fenomenologiei. Potrivit lui Gurvitch, formele de sociabilitate se organizează în jurul a doi poli antitetici, cu fuziune și opoziție parțiale: „Noi”, care este o categorie de includere, și „raportul cu celălalt”, care înglobează diversele forme ale relației cu celălalt” (Gurvitch, 1963, vol. 1, p. 133). „În sensul propriu
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
p. 133). „În sensul propriu, Masaă nu trebuie confundată cu nici un fel de grupare, oricare ar fi aceasta” (ibidem, p. 154). Ea constituie una dintre modalitățile categoriei „Noi”, celelalte două fiind Comunitatea și Comuniunea. Este vorba despre o formă de sociabilitate prin fuziune parțială, în care fuziunea și participarea rămân superficiale și „nu integrează straturile cele mai intime ale Eului și ale Celuilalt” (ibidem, p. 147). Din acest punct de vedere, ea constituie gradul cel mai slab al includerii reprezentat de
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
Invers, atunci când are loc o includere a caracteristicilor personale și o participare a indivizilor „în ceea ce au ei mai particular”, presiunea din jur se face simțită mai puțin, pentru că fiecare participă pe deplin (ibidem, pp. 147-148). Gradele de intensitate ale sociabilității după Gurvitch Așa cum s-a spus mai înainte, fuziunea parțială într-un „Noi” se poate efectua într-un mod mai mult sau mai puțin intens și mai mult sau mai puțin eficace. Fuziunea poate să fie foarte slabă și să
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
să fie foarte slabă și să nu afecteze decât manifestări superficiale ale Eului și ale Celuilalt, care nu se întrepătrund decât la suprafață, pe când ceea ce au ei mai intim și mai personal rămâne la o parte: este vorba atunci despre sociabilitatea ca Masă. Multiplii lui Eu și ai lui Celălalt pot fuziona deschizându-se și întrepătrunzându-se pe un plan mai intim, iar participarea lor la „Noi” poate angaja profunzimile lor personale fără ca să atingă totuși această integrare maximul său de
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
lui Eu și ai lui Celălalt pot fuziona deschizându-se și întrepătrunzându-se pe un plan mai intim, iar participarea lor la „Noi” poate angaja profunzimile lor personale fără ca să atingă totuși această integrare maximul său de intensitate; avem atunci sociabilitatea de tip Comunitate. În sfârșit, fuziunea și integrarea în Noi ajung la un maximum de intensitate, când multiplii lui Eu și ai lui Celălalt se deschid și se întrepătrund până la limita posibilului și când, în felul acesta, profunzimile lor cele
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
la un maximum de intensitate, când multiplii lui Eu și ai lui Celălalt se deschid și se întrepătrund până la limita posibilului și când, în felul acesta, profunzimile lor cele mai puțin accesibile sunt cuprinse în participarea la ansamblu: aceasta este sociabilitatea de tip Comuniune. Georges Gurvitch, La Vocation actuelle de la sociologie, tomul I, Vers la sociologie différentielle (ediția a III-a revăzută, PUF, Paris, 1963, pp. 146-147). Astfel, prin intermediul unei clasificări foarte generale a formelor de sociabilitate, regăsim antinomia elită/mase
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
la ansamblu: aceasta este sociabilitatea de tip Comuniune. Georges Gurvitch, La Vocation actuelle de la sociologie, tomul I, Vers la sociologie différentielle (ediția a III-a revăzută, PUF, Paris, 1963, pp. 146-147). Astfel, prin intermediul unei clasificări foarte generale a formelor de sociabilitate, regăsim antinomia elită/mase: pe de o parte, masa, un vast ansamblu neorganizat, bazat pe forme superficiale, chiar efemere, de sociabilitate, în care individualitatea rămâne foarte expusă presiunii difuze a ansamblului; pe de altă parte, elita, o minoritate în sânul
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
ediția a III-a revăzută, PUF, Paris, 1963, pp. 146-147). Astfel, prin intermediul unei clasificări foarte generale a formelor de sociabilitate, regăsim antinomia elită/mase: pe de o parte, masa, un vast ansamblu neorganizat, bazat pe forme superficiale, chiar efemere, de sociabilitate, în care individualitatea rămâne foarte expusă presiunii difuze a ansamblului; pe de altă parte, elita, o minoritate în sânul căreia interrelațiile sunt mai individualizate, în care presiunea ansamblului este resimțită puțin, dar în care, dimpotrivă, domină sentimentul că asupra acestui
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
raport de proporție: „acest fapt evident care ține de dominația lor în raport cu masele”. Există însă și un element neproporțional, care este „o limită absolută dincolo de care forma de grup aristocratic nu mai poate fi menținută”. Aceasta ține de formule de sociabilitate pe care numai o grupare de anvergură limitată o poate asigura: „trebuie ca rețeaua legăturilor de rudenie și a alianțelor să traverseze acest corp în întregul său și ca el să poată fi urmat” (Simmel, 1908, 1999, p. 84). Identitate
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
salutare, îndeplinind o misiune istorică”. La fel ca în cazul oricărei minorități, sentimentul apartenenței la elită poate fi stimulat de un anumit stil de viață, de forme de consum (ostentativ sau, dimpotrivă, voit discret) în sfârșit, prin anumite forme de sociabilitate. În toate acestea, regăsim voința de a se deosebi de alții, înlesnind dezvoltarea procesului de distingere pus în evidență de Bourdieu. Pentru acesta din urmă, distincția „nu este de fapt decât diferență, distanțare, trăsătură distinctivă; pe scurt, o proprietate relațională
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
de Bourdieu. Pentru acesta din urmă, distincția „nu este de fapt decât diferență, distanțare, trăsătură distinctivă; pe scurt, o proprietate relațională care nu există decât în și prin relația cu alte proprietăți” (Bourdieu, 1944, p. 20). La limită, formele de sociabilitate practicate în sânul elitei pot fi sistematic, organizate astfel încât să-i fortifice coeziunea și să amplifice distanța socială, dar și culturală dintre membrii elitei și restul populației. O minoritate conducătoare, de tipul anumitor partide politice evocate de Maurice Duverger (1951
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
cu prea mare generozitate avantajele economice și sociale ale apartenenței la un grup minoritar. În sfârșit, ar putea exista teama de a asista la transformarea, prin simpla lege a numărului, a unui mod de viață și a unor forme de sociabilitate care sunt în mod necesar apanajul unei minorități. Cel mai înalt grad de exclusivism îl întâlnim la elitele ce prezintă anumite trăsături tipice castelor, așa cum au fost ele puse în evidență de Celestin Bouglé (1908): ierarhie, ereditate, repulsie. În această
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
internaționale. La polul opus se află tipul „cosmopolit”, care, deși nu manifesta dezinteres față de propria comunitate, asupra căreia exercită chiar o anumită influență, el nu încetează să situeze problemele locale în contextul mai larg al societății globale (ibidem, p. 447). Sociabilități contrastante și moduri de influență Liderii „locali” și „cosmopoliți” diferă în mod semnificativ în ceea ce privește raportul pe care îl au cu orașul lor de reședință. Cel mai adesea, localiștii s-au născut acolo unde locuiesc și au legături foarte puternice cu
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
au legături foarte puternice cu zona lor de origine; cu greu își pot imagina să trăiască în alte locuri. Dimpotrivă, cosmopoliții sunt mai mobili. Ei își consideră localitatea de reședință nimic mai mult decât o chestiune de conveniență. Formele de sociabilitate ale unora și ale altora prezintă un contrast marcat. Localiștii caută contactul cu cât mai mulți oameni posibil, într-o manieră puțin selectivă; pentru ei, este clar că „numărul contează”. Sunt foarte sensibili la funcția instrumentală a contactelor; în ochii
[Corola-publishinghouse/Science/2356_a_3681]
-
referă la creativitate sunt: echilibrul afectiv, tendințe obsesive, impulsivitate, instabilitate, forța eului. Un rol important în constelația factorilor de personalitate îi dețin cei caracteriali. În acest sens pot fi menționate trăsături ca: tendința de afirmare, încrederea în forțele proprii, perseverența, sociabilitatea, meticulozitatea, ambiția. Predispozițiile și capacitățile intelectuale nu sunt suficiente pentru înfăptuirea actului creator. Este nevoie de motivație, dorință, aspirație creatoare. Creatorii sunt animați de sentimentele trainice, adevărate pasiuni determinate de o anumită atitudine inovatoare care duce la un mod aparte
Creativitatea – fundamente ştiinţifice şi psihopedagogice by Lupaşcu Andreea Milena Neagu Nicoleta () [Corola-publishinghouse/Science/717_a_1059]
-
mediul social și în corelațiile interne ale trebuințelor, intereselor între ele.”<footnote C. Bălăceanu, E. Nicolau, Personalitatea umană - o interpretare cibernetică, Editura Junimea, Iași, 1972, p. 6. footnote> În general, personalitatea este reflectată de trăsături ca încredere de sine, dominație, sociabilitate, autonomie, autoapărare, adaptabilitate și agresivitate. Rezultantă a interacțiunii dinamice a trei structuri sintetice de bază (temperamentul, aptitudinile și caracterul)<footnote Rodica Boier, op. cit., p. 49. footnote>, personalitatea este definită, de obicei, prin enumerarea unor trăsături, în funcție de care consumatorul este tentat
Comportamentul consumatorului by Adrian TĂNASE () [Corola-publishinghouse/Science/209_a_177]
-
de opinie, adică acele persoane care exercită, direct (față în față) sau indirect, o semnificativă cantitate de influență socială<footnote Ioan Plăiaș, op. cit., p. 157. footnote>. Liderii de opinie prezintă următoarele caracteristici<footnote Costinel Dobre, op. cit., p. 89. footnote>: o sociabilitate mai mare concretizată în contacte mai numeroase, mai frecvente și mai diversificate; un interes mai mare pentru o anumită activitate; o informare mai intensă asupra produsului considerat. Totodată, liderii de opinie trebuie să dea dovadă de<footnote Rodica Boier, op. cit
Comportamentul consumatorului by Adrian TĂNASE () [Corola-publishinghouse/Science/209_a_177]
-
important și se apropie de modelele clasice. Această prezență a umanului nu este legată doar de metafizica vremii. Este, în egală măsură, și produsul osmozei care se produce în secolele al X-lea, între populația cetății și acest loc al sociabilității și comunicării între indivizi care este catedrala, în navă sau naosurile laterale, poporul citadin circulă, mănîncă, doarme, ba uneori își introduce și animalele. Aici se dau întîlniri de afaceri. Breslele care au finanțat și realizat o parte din lucrări (zidari
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
atunci când subiectul trece printr-o situație generatoare de angoasă. Discutarea definițieitc "Discutarea definiției" În afilierea-apărare, prezența celuilalt este căutată doar pentru susținerea pe care o implică. În acest context apare pericolul unei confuzii: punerea semnului de echivalență între afiliere și sociabilitate, care nu are nimic de-a face cu apărarea, de vreme ce nu este legată de vreun conflict. Regăsim aici, într-o anumită măsură, o distincție similară aceleia făcute de Brusset (1988), care comentează sensul expresiei anaclitice: „Sensul expresiei «a te sprijini
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
cele mai multe formulate sub forma "conceptelor metaforice"). Nu trebuie să vedem în recunoașterea acestei înrudiri simbiotice o depreciere a sociologiei savante, ci mai curând înțelegerea comunicării dintre structura antropologică a experienței trăite de umanitatea vie, ca sursă a noilor forme de sociabilitate și de legătură socială, și structura gândirii sociologice profesioniste. După cum se vede, paradigma sa epistemologică se află la antipodul determinismului și raționalismului pozitivist. În viziunea sa, logica raționalității, prevalentă în era modernă, cedează pasul în fața unei logici specifice comunității, pe
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
curând primitivă decât ca restituire a complexităților primare va găsi unelte conceptuale pentru înțelegerea experienței noastre societale mai curând ca dezordine caricaturală a ordinii morale pe care acest gânditor original o întrezărește sub formele baroce, adeseori paroxistice ale efemerului și sociabilității inițiatice sau ale tribalismelor comunitare în procesele și fenomenele contrastante ale revrăjirii lumii în era sa postmodernă. Tranziția interminabilă pe care o parcurgem amplifică până la exacerbare un fond mai general de confuzie în care se află societatea contemporană: "Publicistul se
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
Astfel, este adevărat că în toate domeniile: sexualitate, muncă, civilități diverse, coduri vestimentare, fără a uita multiplele forme de savoir-vivre, s-au produs transformări de fond. Ele sunt profunde și ireversibile. Aceste moduri de a fi constituiau ceea ce se numește sociabilitate. Adică aplicarea concretă a acestei forme particulare de a-fi-împreună care este contractul social. Un social rațional, în care orice manifestare aleatorie este împiedicată, social, mai ales, a cărui temporalitate esențială este viitorul. Numai ceea ce "va-să-vină" are importanță. Pe un astfel
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
relative a copilului în acțiune și față de adult în sensul de a dispensa treptat cu ajutorul și îndrumarea permanentă a acestuia, la posibilitatea de a stabili raporturi interpersonale și preferențiale, de a se adapta facil la prezența persoanelor străine, la cultivarea sociabilității, a relațiilor de prietenie. Rezultă că stabilirea oportunității școlare presupune necesitatea examinării copilului dintr-o perspectivă multidimensională. În interpretarea rezultatelor este absolut necesar să se ia în considerare rezultatul global al factorilor biofiziologici, psihologici și sociali asupra copilului. Pregătirea pentru
Prevenire, remediere şi înlăturare a dificultăţilor de adaptare şcolară by Paraschiva Butuc, Constantin Butuc () [Corola-publishinghouse/Science/91586_a_93260]