1,020 matches
-
urmat o îmbrățișare - combinația ciudată a Monicăi între o apropiere de obraji ca între doamne și strânsul la piept a făcut ca întâlnirea să pară mai mult o bătaie. —Bună, tată. E, bine ai venit, bine ai venit! Mike părea stânjenit - oare era și el obligat să arate afecțiune? Din fericire, a putut să apuce geanta lui Ashling și astfel să își ocupe ambele mâini. Drumul cu mașina până la casa părinților ei, discuția despre faptul că Ashling mâncase sau nu în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
psihopate. Am muncit douăzeci de ore pe zi. —E în regulă. Păi, deci... chiar dacă știam că asta urmează, nu pare tocmai ușor, nu? Nu, spuse ea înghițind în sec. Dar unul dintre noi trebuia s-o facă, spuse el, clar stânjenit. Să fiu sincer, iubita, am crezut că vei fi tu. Mă întrebam deja ce mai aștepți. Eram ocupată, înghiți ea din nou. Revistă nouă și toate cele. —Clar! Dar, hei, m-am simțit ca ultimul jegos când am scris acele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Hai, du-te! prin geamurile de sticlă. Ea a pornit nesigură către lift. Când s-a așezat la biroul ei, toată lumea a privit-o ciudat, după care au devenit toți umilitor de amabili. Vrei o ceașcă cu ceai? întrebă Trix stânjenită. —Trix, mă sperii, replică Ashling, prea obosită pentru a privi lucrurile de pe biroul ei. Când a ridicat capul pentru o clipă, a văzut-o pe Trix mimând către domnișoara Morley un Nu vrea ceai! Jack a dat buzna în birou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
locuri, au comandat de băut și, în tot acest timp, Ashling nu se putea abține să nu se uite la Clodagh. Arăta bine. Se tunsese mult mai scurt și i se potrivea. —Am venit să îmi cer scuze, spuse Clodagh stânjenită. M-am maturizat foarte mult în ultimele luni. Sunt diferită acum. Ashling dădu rigid din cap. Acum văd cât de egoistă și cât de obsedată de mine însămi eram și cât de crudă, explică Clodagh. Pedeapsa este că trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
mea; recunosc însă că, așteptându-mi rândul, mi-am și pregătit anecdota... — Și e de ajuns să te uiți la chipul Excelenței Sale ca să-ți dai seama cu ce mare satisfacție literară și-a prelucrat anecdota, îndrăzni să comenteze Ferdâșcenko, încă stânjenit. Apoi zâmbi răutăcios. Nastasia Filippovna îi aruncă generalului o privire fugară, zâmbind și ea pentru sine. Însă se vedea că tristețea și irascibilitatea ei se amplificau din ce în ce mai mult. Afanasi Ivanovici se simți de două ori mai speriat decât până atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
direct îl făcu pe Evgheni Pavlovici să se simtă cu desăvârșire degajat, așa că trecu fără ocolișuri la fondul problemei. Prințul încă nu știa că Epancinii plecaseră; fu uimit, se făcu palid la față, dar peste câteva momente, clătină din cap stânjenit și, căzând pe gânduri, recunoscu: „așa trebuia să fie“; apoi se interesă repede „unde au plecat“. Între timp, Evgheni Pavlovici îl observa cu atenție și toate acestea, adică repeziciunea întrebărilor, naivitatea lor, stânjeneala și în același timp sinceritatea cam ciudată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
urmate de exilări. Nu că ar supraestima în vreun fel inocența celor acuzați. Nici măcar a propriei sale fiice ori nepoate. După cum niciodată nu a subestimat pericolul pe care-l reprezintă pentru stabi litatea regimului relațiile extra conjugale. Se fâțâie în loc, stânjenit. Și el a călcat strâmb de câteva ori în tinerețe... și nu numai. Copleșit, își lasă capul în jos. Zeii ne pe depsesc chiar prin ceea ce am păcătuit. Dar i-a fost întotdeauna devotat Liviei, chiar dacă nu întru totul fidel
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
direcție bate vân tul înainte de a lua atitudine. Bun! La rândul său, Ianuarius nu îndrăznește să-i spună împăratului că Urgalanilla a pus ochii pe Narcissus al lui și i-a făcut avansuri, pe care el le-a refuzat, extrem de stânjenit. Asta a întărâtat-o și mai tare pe curviștina aia, care nu cunoaște ce-i rușinea. De aceea se duceau bieții copii, mai pe urmă, la bibliotecă, să ci tească împreună și să împrumute cărți. Cu un oftat, se apucă
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
intim și cel public, îi mărturisește tot în șoaptă. Rex se scarpină încurcat în creștet. Dintr odată îi vine o idee: — Arată-i o păpușă. — O păpușă? repetă Occia uimită. La ce i-ar folosi? — Anatomie... ăă... și altele..., murmură stânjenit bărbatul. Vestala Mamă prinde ideea și se luminează la chip. Cu mâna ei osoasă și slăbănoagă îi dă o palmă zdravănă în spinare drept mulțumire. Se întoarce apoi către fete: — Și voi ce stați așa, ca niște blege? Aveți atâtea
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
la timp. Nu însă îndeajuns de repede pentru Vipsania. În urechi i-a răsunat cuvântul nerostit: Cornelius. Cornelius!? se alarmează instantaneu. Fratele mai mic al lui Gallus? Își îndreaptă ochii, cercetător, către Claudius. În fața privirii ei pătrunzătoare, acesta întoarce capul, stânjenit. Gestul lui o convinge că a intuit corect. Cornelius deci. Incredibil! Nu chiar atât de neașteptat, totuși. De mult a simțit că Pollio ascunde un secret. Chiar și față de băieții lui. Ceva ce Gallus a reușit să afle. Este sigură
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
sălbatice. — Hai, nu mai zăbovi, îl zorește instructorul. Nu ne putem opri o clipă, să stăm de vorbă în liniște? — Aici!? hohotește Rufus. Ție nu-ți mută nasul din loc du hoarea asta înțepătoare de pișat? — Ba da, recunoaște celălalt stânjenit. Se oprește însă după câțiva pași și exclamă în gura mare: — Pe Jupiter! N-am mai văzut în viața mea niște pisici așa mari! Și vărgate pe deasupra! Curios, Rufus întoarce capul. — Nu-s pisici, zâmbește, ci pui de tigri. Din
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
capcană? El îi vorbește de temerile sale, iar ăsta îi cere tălmaci de vise. — Am avut azi-noapte un coșmar care m-a pus pe gânduri, murmură Germanicus. Pe față îi joacă reflexe tulburi. Am visat-o și pe Mariamne, spune stânjenit. Inexplicabil, declarația - oricât de neașteptată - îl liniștește pe Herodes Agrippa. Ironia înlocuiește spaima. Să-și fi pierdut într-atâta atracția vechea artă a haruspiciilor și augurilor, încât romanii ăștia înfumurați se înjosesc până la a cere ajutorul chaldeilor disprețuiți? Nu sunt
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
de kilometri, și nu se știe dacă au dreptate modernii. Baza Împărțită la lățimea uneia dintre pietre dă 365. Perimetrul bazei este de 931 de metri. Împărțim la dublul Înălțimii și avem 3,14, numărul π. Splendid, nu?” Belbo zâmbea stânjenit. „Imposibil! Spuneți-mi cum faceți de...” „Lasă-l pe profesorul Agliè să vorbească, Jacopo”, zise ațâțat Diotallevi. Agliè Îi mulțumi printr-un surâs amabil. Vorbea lăsându-și privirea să rătăcească pe tavan, dar mi se păru că această inspectare a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
ultima ședință? Domnul Mundy plecă fruntea. — Nu prea strălucit, răspunse el. — Încă persistă ideea de durere? — Se pare că nu mă pot descotorosi de ea. — Dar n-ați recurs la remedii false, sper? Domnul Mundy Își mișcă Încă o dată capul stînjenit. — Ei bine, recunoscu el după o secundă, puțină aspirină. Domnul Leonard Își retrase bărbia și-l privi pe domnul Mundy ca și cum ar fi vrut să zică Vai, vai! — Știți foarte bine, nu-i așa, zise el, cum este o persoană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
suc de lămîie, Îți amintești, Într-o sticlă de la Binkie? Kay Își aminti. Faptul că nu-și amintise Înainte - nu-și amintise și și-o Închipuise pe Mickey tăind chiar felii de lămîie, storcînd sucul - o făcu să se simtă stînjenită. — Suc de lămîie, zise ea Încruntîndu-se, Într-o sticlă. Oare de ce am uitat asta? — Nu te mai gîndi la chestii de-astea, Kay. — Nu vreau să mă gîndesc la asta! Dar nici nu vreau să uit. Uneori nu mă gîndesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
peretele toaletei. Una lungă și subțire Îți intră degrabă, Aia scurtă și mai groasă face Însă treabă! scrisese cineva pe vopseaua de deasupra suportului de prosop. O secundă, Helen nu știu Încotro să se uite. Viv nu părea mai puțin stînjenită. — Asta se Întîmplă, zise ea, frecînd de zor, de cînd cu reclamele alea În revistele locale. Făcu un pas Înapoi, Îmbujorată, și clipi. Peretele se decolorase acolo unde frecase, dar cuvintele groasă și face treabă! Încă se mai vedeau, lăsînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În timpul războiului. — Și ați aranjat să vă vedeți În seara asta? — Nu, doar am văzut-o la intrarea În cinematograf. M-am Întors și am așteptat În seri diferite. Am crezut că, dacă voi proceda așa... Începu să se simtă stînjenită. Pare o aiureală, nu-i așa? Știu că așa pare. Chiar e o aiureală. Dar știi, cînd am văzut-o ultima oară, Înainte, am luat-o la goană Într-un fel. Apoi mi-am dorit să n-o fi făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
păli, se transformă Într-un sentiment stabil, gol. Lăsă cartea, fără să mai Învețe tabelul de semne. Era conștient de privirea domnului Mundy, dar nu era În stare s-o Înfrunte. Iar cînd domnul Mundy se ridică, veni la el stînjenit, Îl bătu ușor pe umăr și zise: — Ei. E un tip ocupat, cred. Probabil că s-a Întîlnit Întîmplător cu niște prieteni. Asta s-a Întîmplat, ține minte ce-ți spun! CÎnd domnul Mundy rosti cuvintele astea, el nu fu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Helen se uitase În treacăt la ea, remarcase felul ușor nervos cu care Kay i-o prezentase și ghicise totul. Mai tîrziu, În seara aceea, o Întrebase pe Kay: — Ce-a fost Între tine și Julia? Iar Kay devenise brusc stînjenită. — Nimic, zisese ea. — Nimic? Un fel de nepotrivire afectivă, atîta tot. Cu secole În urmă. — Ai iubit-o, spusese Helen fără ocolișuri. Și Kay rîsese. — Uite, hai să vorbim despre altceva! Și roșise, ceea ce nu-i stătea În fire. Roșeața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Eu sper că da. — Chiar? zise Helen ridicîndu-și privirea. — Bineînțeles, spuse Kay, sperînd În sinea ei că n-o să se repete, pentru că toată situația asta idioată părea s-o stînjenească pe Helen. Dar Helen rîse și, brusc, o sărută, deloc stînjenită. — Scumpa de tine, zise ea. 3 — Domnișoară Giniver, spuse domnișoara Chisholm, vîrÎndu-și capul pe ușă, o doamnă vrea să vă vadă. Asta se Întîmpla cu o săptămînă și ceva mai tîrziu. Helen prindea hîrtiile cu o agrafă și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cu o mică tresărire Își aminti că-i cealaltă soră a lui... Venise să-l vadă de vreo trei ori, În timpul celor trei ani de cînd era aici. Nu-l deranja asta; cu toate acestea, Viv și tatăl lui păreau stînjeniți. — E greu, cînd mai sînt și copii, zise Viv. — A, da, spuse tatăl lor, agățîndu-se de acest lucru, chestia asta complică totul. Nu, nu-ți tîrăști copii după tine cînd vii Într-un asemenea loc. Numai dacă Îi aduci să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
romane polițiste cu cotoare de proastă calitate. Printre ele se aflau și cele două romane ale Juliei: Moarte lentă și Douăzeci de crime. De la cărți, Își mută privirea spre tablourile de pe pereți, spre bibelourile de pe polița vopsită. Deși se simțea stînjenită și nervoasă, dorea să absoarbă cel mai mic detaliu doar pentru faptul că-i putea spune ceva despre Julia. — Ai un apartament Încîntător, spuse ea pe un ton convențional. — Așa crezi? Julia Închise ușa dulapului și Își Îndreptă spatele. Avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
altei călătorii cu trenul, acum două luni, Începuse un raid și toți pasagerii au trebuit să se pună la podea. Stătuse cam patruzeci de minute cu fața mai mult sau mai puțin În poala unui bărbat, care se simțea extrem de stînjenit... Cel puțin, bărbatul ăsta părea a fi În largul lui. Se sprijinise de blatul care susținea chiuveta și Începuse să caște. Căscatul se transformă Într-un fel de geamăt gros, ca un iodomnul er fals, iar cînd termină, Își puse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ăsta. Băiatul ăsta afurisit e țicnit de-a binelea, i-ar spune lui Duncan. E cazul să se maturizeze. Pierde timpul degeaba. O să-ți vîre idei În cap, băiatul ăsta... — Nu-ți mai roade degetele În halul ăsta, zise el stînjenit. Parc-ai fi țicnit. — Țicnit? șuieră Alec. N-aș fi surprins să nu-mi zbor creierii! M-am aprins atît de tare În seara asta Încît credeam c-o să mi se facă rău. A trebuit să-i aștept să adoarmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
bine acum, zise Kay, cînd Mickey nu primi nici un răspuns. Dar curînd o să fie mai bine. Vai, dar ce gazdă cumplită sînt! Se Întoarse către fată. Nici nu m-am sinchisit să vă-ntreb cum vă cheamă. — Giniver, spuse fata stînjenită și Înghițind. — Jennifer? — Giniver. Helen Giniver, scutură ea capul. — Helen Giniver, repetă Kay, de parcă dorea să-l testeze. Doamnă sau domnișoară? Mickey rîse și adăugă blînd. — Lasă fata În pace. — Domnișoară, zise Helen, neînțelegînd despre ce-i vorba. Kay Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]