1,158 matches
-
asculți ce-și strigă piețarii unul altuia. Cum se dau în spectacol. Cum povestesc, de exemplu, că aveau un vecin mai prostovan, pe care l-au trimis la magazin să cumpere doi metri de cașcaval. Și l-au sfătuit, în caz că vânzătoarea îl refuză, să-i zică de la obraz: „Ai, n-ai, mie-mi dai!“. Literatură naivă. Și, în același timp, o reprezentație în stare pură. O înscenare. Piețarii devin adevărații actori, iar nu cei ce întâmplător se află pe scena unui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
scena unui teatru. O piesă de teatru conține o inerentă doză de convențional, de artificial, care alterează puritatea reprezentației. Orice om, prin simplul fapt că există, susține niște reprezentații, joacă niște roluri. O anumită postură îți confecționezi atunci când întrebi o vânzătoare cât e kilu’ de lapte și o cu totul altă mască porți atunci când încerci să cucerești o femeie. Piețarii povestesc, se insultă inteligent, se laudă, sunt vulgari, dar ceea ce contează e că sunt vii și, fără să știe, fac literatură
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
ghinion, nu aveau bile cilindrice! Nu-mi venea să cred și, dezamăgit la culme, le povesteam celor de acolo: Am mers jumătate de țară, am fost pe Transfăgărășan, și n-am cum mă- ntoarce la Roman, nu-i incredibil?!”. O vânzătoare care asculta atentă, mă salvă: "Stați așa, și eu sunt moldoveancă, din Botoșani, de unde se pune harta-n cui!”. A căutat prin câteva cutii și a găsit bilele. După ce împreună cu Mircea am montat bicicleta, eram nehotărât: era târziu, trebuia să
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
de când a murit săracul domnul doct R." Tresar. "Sărmanul doctor R." a fost un foarte bun prieten al meu pe care voiam să-l chem la telefon chiar mâine nemaiîntâlnindu-ne de vreo trei ani. Nu fac nici un comentariu, dar vânzătoarea, vorbăreață, îl caracterizează, așa cum îl știam și eu, exact așa: "un om extraordinar", dar de când "era singur, știți că și doamna a murit"... Nu știam... dar știam că. doamna locuia la Cluj și mai știu că această veste, tulburătoare, îmi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în caz de eșec, nu-i nici o nenorocire. Am văzut, ieri, în stația "Romancierilor", un cetățean bătrân (dar foarte bătrân, cu un picior sprijinit într-o cârjă) cerând, în franceză, un bilet până la Centru. Cineva, ajutându-l, a rugat pe vânzătoare să-i dea un bilet, traducând. I s-a dat, bătrânul infimi a spus de vreo două ori mersi madam, dar madam a rămas cam indispusă: "Ce să înțeleg", i-a spus translatorului voluntar, "ăștia e pedofili, știm noi" "e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
este exclusiv teritoriul celor născuți și educați În această tradiție, o lume aparte, față de care mă simțeam străin. Admiram meșteșugul marilor nume care produceau aceste mașinării perfecte, care pentru mulți defineau noțiunea de teatru În America. Într-un supermarket, o vânzătoare vorbăreață m-a Întrebat Într-o zi ce meserie am și, când i-am spus că sunt regizor de teatru, s-a entuziasmat pe loc că sunt În showbusiness și a vrut să afle ce musical am făcut pe Broadway
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
mă cam plictiseam de câte ori asistam la un musical, pe Broadway sau out of town, unde se rodau de obicei spectacolele de acest gen Înainte de a fi prezentate În perimetrul Times Square, „singurul cartier al teatrului legitim“, cum ar fi spus vânzătoarea mea. N-am vrut să-i complic viața explicându-i că showbiz și teatru sunt două cuvinte foarte diferite. Showbiz e show și doar atât. Ba nu, e și biz - uneori - și atunci cresc bine conturile În bancă. Deși musicalurile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
căutam și când i-am spus "Fleurs du mal" și "Cântarea cântărilor" am văzut că a făcut ochii mari, așteptându-se probabil la "Cei trei muschetari" și "Robinson Crusoe" (al cărui erou adevărat poposise cândva prin Chile). A chemat o vânzătoare și i-a spus să caute cărțile și ne-a condus într-un birou alăturat unde lucra soțul ei. Ne-a prezentat bucuroasă, informându-l drept "carte de vizită" și ce rarități căutăm și ne-a lăsat cu dumnealui, o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
faci, mamă? Muncești? Eu răspun deam că sunt bine și că e frumos. Dar continuam să fiu un zero. Cred că asta-i marea spaimă a celui plecat. Trăiești într-o lume închegată, cu vecini, cunoscuți, profesori ai copiilor tăi, vânzătoare care te cunosc și care-ți știu gusturile, ești un univers printre altele. Deodată ești un nimeni. Ca un copil de un an pierdut de părinți. Nu mai ai repere, nu știi ce se poate întâmpla cu tine dacă ți-
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
împrumut. La colegi (care nu aveau), la neamuri (care nu aveau nici ele). Câteodată găseai cât s-o mai lungești vreo două zile. Ei bine, în astfel de situații . Se stabilește o relație de respect și oarecare fami liaritate cu vânzătoarea respectivă, faci cumpărăturile în mod regulat din acel loc și la un moment dat, la nevoie, îi spui: Mă puteți trece pe caiet? Și atunci, fără teamă, în drum spre casă, te oprești și iei telemea și pâine, zahăr și
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
un final am ajuns în compartimentul din vagonul în care aveam un loc rezervat în acceleratul de București. Eram primul ajuns în compartiment. M-am așezat pe locul înscris pe biletul de călătorie. Era lângă geam așa cum o rugasem pe vânzătoare. După câteva minute compartimentul era aproape plin, mai erau două locuri neocupate. Ceasul se apropia de ora de plecare 14.54, mai erau câteva minute. S-a auzit un fluierat, trenul a început să se miște lin pe șine. Imaginea
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
au pierit feciorii lor. Deci astea nu erau deloc povești eroice. Comporta mentul lui era moral fărĂ să fie eroic, etica lui era cotidiană și aplicată. Ne-am întors un kilometru din drum, pentru că și-a dat seama că o vânzătoare, dându-ne restul, se înșelase cu 25 de bani. Eu aveam 8 ani și mă dureau picioarele, ce să mă mai întorc ! Spunea : „Îți dai seama, săraca, o să-i lipsească 25 de bani din gestiune !“. M-a cărat în brațe
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
Eu aveam 8 ani și mă dureau picioarele, ce să mă mai întorc ! Spunea : „Îți dai seama, săraca, o să-i lipsească 25 de bani din gestiune !“. M-a cărat în brațe înapoi un kilometru să-i dăm bănuțul îna‑ poi vânzătoarei, care singură se înșelase, nu îl furaserăm. Acest gen de scrupule erau cu totul extraordinare. V.A. : Dar de unde veneau ele ? Era credincios ? Avea o educație strict religioasă ? A.M.P. : BĂnuiesc că, după ce venise de pe frontul de RĂsărit, nu mai
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
Fiindcă adevărata Îndeletnicire a lui domnu’ Busuioc, pe după perdeaua cofetă riei, erau odăile Închiriate de el În hotelul Lambru, mobilate sumar și date apoi cu ora sau cu „randevuul“ prostituatelor care-și recru tau clienții de pe stradă. Cum fu acea vânzătoare de iluzii dibăcită cu ochii miopi ai vechiului meu prieten Ioa chim Botez, recrutat și el de pe stradă ca toți masculii În criză de copulație - și care, intrând cu clientul ei În odaie, biata femeie, cu vezica ei urinară șubrezită
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
cu începutul. Din zapisul de la 25 dec. 1751 (7260) aflăm că Gheorghie Carpu căpitan scrie: „Facem știre cu această scrisoare a noastră pentru casile noastre din Ieși, de pe Ulița Hagioaii...acu avându și eu trebuință de bani, le-am scos vânzătoare și, iată dumnealui Bosii biv vel jicniceriu le-au cumpărat cu banii gata 400 lei, ca să facă o svântă rugă, pominire Svântului Spiridon.” S-a întâmplat însă ca vânzarea caselor de către căpitanul Carp să nu fie după lege, după cum se
Ruga de seară by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91713_a_92842]
-
fără teamă, fără bodyguards. În piețele orașului, mai ales printre precupeții mai mărunți, bărbați și, îndeosebi, femei, eram ușor de recunoscut, lumea mă văzuse la televizor sau fotografiat în ziare. În magazinele mai mari, nu prea stârneam interes. Vânzătorii și vânzătoarele erau de regulă de origine rusă. Mai mult, ei și ele se adresau de obicei clienților în limba rusă, fiind convinși că cetățenii de origine rusă erau de regulă oameni cu bani, spre deosebire de cei de origine română, care erau mai
[Corola-publishinghouse/Administrative/1541_a_2839]
-
Luni, 25. 08. 2008 Este deja ora 21:02 Am avut o zi plină. Am făcut cumpărături, am vizitat două prietene, mi-am notat câteva rețete de mâncăruri japoneze, am cumpărat un șirag de perle și două brățări de la o vânzătoare deosebit de amabilă: o brățară este din „ochi de tigru”, iar cealaltă din ametist. Vânzătorii ne surâd înțelegători când facem tot felul de gafe privind felul de a ne adresa. Asakusa Marți, 26. 08. 2008 M-am trezit ca de obicei
Japonia. Mister şi fascinaţie by Floarea Cărbune () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1258_a_2102]
-
de Timișoara reprezentau un mit. Se spunea că la Timișoara se făceau kentanele și din rebuturile de la ele se bagă și la Carpați. La tutungerie nu puteai găsi Carpați de Timișoara decît printr-o minune - și atunci o răsplăteai pe vînzătoare cu un bacșiș gras. Am avut mult timp cîteva țigări Carpați de Timișoara păstrate în bibliotecă, în spatele unor cărți, pentru momente deosebite. Din cînd în cînd, dădeam cărțile la o parte, le scoteam și le admiram perfecțiunea. Nici o carte din
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
bune erau și alte țigări timișorene : Bega. Bega am fumat numai de la alții - eu n-am găsit niciodată la tutungerie. și asta chiar și atunci cînd proprietarul pachetului îmi spunea : „Du-te, că acum le-am luat !“. Mă duceam și vînzătoarea mă privea cu mult regret. De fapt, regretul era al meu și e ne drept să pun în cîrca femeii un astfel de sentiment. Ce știu eu ce era în capul ei ? (N-am să încep acum să presupun ce
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
comandant de grupă (șnur roșu), mi se părea că șnu rurile galbene și albastre erau deosebit de frumoase. Aveam pentru ele o fascinație aproape evlavioasă și țin minte că, odată, cînd le-am văzut în vitrina unei librării, le-am cerut vînzătoarei să le pipăi. Cravata roșie cu tricolor înfrumuseța chipurile, și m-am îndră gostit pentru prima oară, în clasa a doua, de o fată îmbrăcată în pio nier, la un „careu“. Ea era blondă, cravata roșie, iar șnurul galben - ce
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
legi: „Legea spune că nu se dau decît două sticle cu lapte!” E un adevărat chin să stai jumătate de oră în proximitatea lor. Cînd, în fine, ajung la „potou”, își înghit mîrîielile și protestele și se gudură pe lîngă vînzătoare. Un lucru e sigur: chiar dacă nu s-au născut așa, ăștia au fost transformați în javre pentru tot restul vieții lor. *„Nu te aperi decît creînd” (Malraux). Și citind, aș adăuga eu. *Apodictic ca de obicei, tatăl lui Gelu a
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
și despre consecințele ei asupra nivelului de trai. Pentru mine, problema nu-i c-o să mor de foame, ci de a mă aproviziona cu cele necesare fără să pierd timp și fără să fiu umilit. Ca să-și îndulcească relația cu vînzătoarele, unii au ajuns de le fac curte. Nu mă văd capabil s-o alint pe cea de la „Pîine” cu „Prospețica”, darămite să găsesc un cuvînt giugiulitor pentru cea de la „Carne”. *„Vezi, a ieșit și soarele, dac-ai ieșit mata!” Pe
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
-o cătinel spre oraș. *O anomalie dureroasă: profesori care regretă că au ajuns profesori! Muncitorul simplu - spun ei - e mai bine plătit și mai fără de griji. Cît despre profesoare, multe dintre ele cred că situația lor e inferioară celei a vînzătoarelor din magazinele alimentare ori din aprozare. Mai ales cînd sînt suplinitoare. „Am o jumătate de normă - mi-a spus una -, mă simt o jumătate de om”. *Înfuriat de sancțiunile primite ieri, Nanianu mi-a spus, încă de dimineață (altminteri, desigur
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
a rupturii dintre Gelu și Profesor. *Miop, Cojocaru și-a definit starea prin vorbe venite din vîrful degetelor: „Simt o surpătură pe față, o slăbire severă”. Cînd am intrat în tutungerie, un bătrîn se lăuda că are trecere la cutare vînzătoare de ziare: „și la 12 noaptea îmi dă”. Ca și cum n-aș fi fost de față, femeia de la tejghea a continuat să-l tachineze: „Nu te cred, aia-i încă tînără, îi trebuie morcov tare”. „Dacă-l îngrijești, îl ai”, i-
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
de fapt de 90!), grație unui telefon dat de „tovarășa Radu”. Apoi, fără pauză, a trecut să ne spună „cît de lacomă e Vochița”, secretara Comitetului Județean. La cererea ei, directoarea întreprinderii comerciale de mărfuri industriale a trimis pe o vînzătoare să-i aducă săpunuri, deodorante etc. „de import, dar ieftine”. Asta, în loc să ajungă la Vochița, a ajuns la Natalița, cealaltă femeie-secretar, și lucrurile au fost luate de cine s-a nimerit de față. Fiind acolo, el însuși n-a scăpat
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]