1,030 matches
-
Finalul lui B pare astfel să întrerupă incidența referențială a lexemului "animale". Pronumele anaforicele [Ø] = ei din C și D ar trebui să trimită la "oameni", introdus în memorie prin reformularea de la sfîrșitul segmentului B. Cu toate acestea, introducerea lexemului "vizuini" în C conduce la o ezitare referențială a celor două subiecte. Referentul animal pare că se menține într-atît încît anafora [ei] = oameni este, dacă nu împiedicată, cel puțin întîrziată și bruiată. Deci, prin menținerea celor doi referenți în memorie, acești
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
care îl răscolesc, și-l răvășesc cu o dîrzenie de nebiruit; B] au ca un fel de glas articulat, și cînd se ridică în picioare, arată un chip omenesc, și într-adevăr sînt oameni; [C] noaptea se retrag în niște vizuini în care trăiesc cu pîine neagră, cu apă, și cu rădăcină: D] ei îi cruță pe ceilalți oameni de osteneala de a semăna, de a ara și recolta ca să trăiască, și merită astfel să nu simtă lipsa pîinii pe care
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
incidența referențială a lexemului animale și izotopia legată de el. Începînd de-aici, subiectele verbelor din [C] și din [D] ar trebui să trimită la oameni, introduși în memorie odată cu reformularea și într-adevăr sînt oameni. Cu toate-acestea, introducerea lexemului vizuini menține izotopia animală, iar subiectul din [C] ezită referențial și pare să rămînă sub incidența lui animale. De-a lungul întregului segment [C] referentul animal pare că se menține astfel încît anafora [ei = oameni] este împiedicată. Prin menținerea celor doi
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
care îl răscolesc, și-l răvășesc cu o dîrzenie de nebiruit; B] au ca un fel de glas articulat, și cînd se ridică în picioare, arată un chip omenesc, și ÎNTR-ADEVĂR sînt oameni; [C] noaptea se retrag în niște vizuini în care trăiesc cu pîine neagră, cu apă, și cu rădăcină: D] ei îi cruță pe ceilalți oameni de osteneala de a semăna, de a ara și recolta ca să trăiască, ȘI merită ASTFEL să nu simtă lipsa pîinii pe care
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
ca adevărate și în mecanismul textual al dezvăluirii progresive a unei realități pe care TU era inițial incapabil s-o vadă. Așa cum am spus mai sus, segmentul [C] pare a contribui la regresul reprezentării prin întoarcerea la PdV1. Prezența lexemului vizuină, care conotează o locuință animală, și modul de hrănire al oamenilor cu pricina aruncă îndoiala și fac să oscileze reprezentarea între umanitate și animalitate. Sintagma nominală din [D1] (ceilalți oameni) confirmă PdV2 introdus la sfîrșitul lui [B], iar partea finală
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
care îl răscolesc, și-l răvășesc cu o dîrzenie de nebiruit; B] au ca un fel de glas articulat, și cînd se ridică în picioare, arată un chip omenesc, și într-adevăr sînt oameni; [C] noaptea se retrag în niște vizuini în care trăiesc cu pîine neagră, cu apă, și cu rădăcină: D] ei îi cruță pe ceilalți oameni de osteneala de a semăna, de a ara și recolta ca să trăiască, și merită astfel să nu simtă lipsa pîinii pe care
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
binară (doi membri cu [EI]5 + verb la prezent, conectați prin relativul în care) a perioadei următoare este completată cu enumerația a trei mijloace de supraviețuire întroduse de aceeași prepoziție CU: [Perioada C] C1. [ei] se retrag noaptea în niște vizuini C2. în care [ei] trăiesc C2.1. cu pîine neagră, C2.2. cu apă, C2.3. ȘI cu rădăcină: Segmentul concluziv, introdus prin cele două puncte, este ritmat în mod simplu (D1.1-1.2-1.3) și complex (D1-2). Cele două
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
care îl răscolesc[,] și-l răvășesc cu o dîrzenie de nebiruit; au ca un fel de glas articulat, și cînd se ridică în picioare, arată un chip omenesc[. Ș]i, într-adevăr, sînt oameni[. N]oaptea se retrag în niște vizuini[,] în care trăiesc cu pîine neagră, cu apă, și cu rădăcin[i]; ei îi cruță pe ceilalți oameni de osteneala de a semăna, de a ara și de a recolta, ca să trăiască, și merită astfel să nu simtă lipsa pîinii
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
culturile. Este, de asemenea, mare amator de tuberculi. Șoarecele de câmp Șoarecele de câmp poate atinge o mărime respectabilă și poate măsura până la 19 centimetri lungime... fără a-i lua în calcul și coada. Este un rozător care trăiește în vizuini: sapă galerii la extremitatea cărora evacuează grămezi de pământ care seamănă puțin cu mușuroaiele de cârtiță. Șobolanul de câmp este mai mic și nu depășește 12 centimetri lungime, cu coadă cu tot. Blana este gri-roșcat și devine albicioasă sub burtă
[Corola-publishinghouse/Science/2318_a_3643]
-
are prieteni. „Se pare că subiectul a recurs la o hibernare globală pentru a distruge afectele care riscau să-l sufoce”, scrie Thomé. Toate aceste exemple ilustrează faptul, evidențiat de Levi (1958/1987), că individul poate „să-și sape o vizuină, să secrete o cochilie, să înalțe în jurul lui o fragilă barieră de apărare, chiar și în situații aparent disperate”. Relațiile cu alte mecanisme de apăraretc "Relațiile cu alte mecanisme de apărare" Refugiul în reverie poate fi apropiat de retragerea apatică
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
jungla din apropiere”. Înnebuniți de spaimă, fiind chiar gata să se mute în alt loc, sătenii îl roagă pe pastor să-i scape de aceste Manush-Baghas („spirite umane”). Organizând împreună cu prietenii un loc pentru vânătoare, el vede ieșind dintr-o vizuină, un fost furnicar, trei lupi adulți, doi pui și, „imediat după cei tineri, venea creatura: o ființă hidoasă, cu corp, mâini și picioare aparent omenești, dar cu o căpățână uriașă și cu o claie de păr ce-i acoperea umerii
[Corola-publishinghouse/Science/1974_a_3299]
-
greu privarea de libertate". Deci, o știu! Și, totuși, le întemnițează! "Viața porcului spinos se desfășoară noaptea". Las'că știm noi: te cheamă la nouă jumate seara și nu-ți dă drumul decât la patru dimineața 219. "Bursucul trăiește în vizuini adânci și întortocheate". Ăsta da, ăsta-i de-al nostru! Bravo, bursucule, păi, ce altceva-ți mai rămâne? Și mutra o are în dungi, ca o saltea, adevărat ocnaș 220. Cronotopul stepei, concentrat în aulul Uș-Terek, apare în capitolul " Amintirea
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
soare, postfață Romul Munteanu, București, 1998 (în colaborare cu Valentina Pituț); Tudor Vianu, Arcadia, pref. Emil Manu, postfața edit., postfață Ion Vianu, cu ilustrații de Tudor Jebeleanu, București, 1999, Shakespeare, București, 1999; M. Blecher, Întâmplări în irealitatea imediată. Inimi cicatrizate. Vizuina luminată. Corp transparent. Corespondență, pref. Radu G. Țeposu, Craiova-București, 1999 (în colaborare cu Constantin M. Popa); Ion Caraion, Poezii arestate, pref. edit., București, 1999; Daniel Bănulescu, Republica Federală Daniel Bănulescu, pref. Z. Ornea, postfața edit., București, 2000; Paul Daian, Softwin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290223_a_291552]
-
născut, el a fost atacat de devi (= daeva), dar el i-a pus pe fuga rostind formula sacră a mazdeismului. El iese învingător din patru confruntări, al căror caracter inițiatic este evident (el e aruncat pe un rug, într-o vizuină de lupi etc.)8. Ar fi inutil să continuăm, încercările, victoriile și miracolele lui Zarathustra urmează scenariul exemplar al Salvatorului, pe cale de a fi divinizat. Reținem insistenta repetare a două motive caracteristice mazdeismului; lumina supranaturală și lupta cu demonii. Experiența
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
să scriu despre aventura noastră de Crăciun. Eram cu George, cel mai bun prieten, coleg de clasă și de bancă, nedespărțiți; aventurile noastre constau în excursii la pădure iarna, prin zăpadă, căutând sub rădăcini mugurii ghioceilor încă nerăsăriți; sau descopeream vizuinile unor sălbătăciuni; sau așteptam cu inima strânsă să ne întâlnim cu "lupul", fiară care nu ne-a ieșit totuși în cale. "Plecam" de la unele ore sau de la profesorii antipatici și rătăceam până târziu, până se făcea noaptea. Alteori luam drumul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
pentru opere de caritate, în special pentru ajutorarea nevoiașilor". Cristos a întemeiat apostolatul pe sărăcie și pe abandonul în mîna Providenței care îi punea în mișcare pe credincioși pentru întreținerea evanghelizatorilor lor. El dăduse cel mai sublim exemplu. "Vulpile au vizuini, iar zburătoarele Cerului au cuiburi: Fiul omului nu are însă unde-și rezema capul"297; o astfel de condiție îi era pusă celui ce voia să-L urmeze. Iar Petru își părăsise pînă și bietele lui năvoade ca să-L urmeze
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
de suferința prea guralivă a oamenilor. În comparație cu vaietele acestora, care au asurzit istoria și literatura, ce nobilă pare decrepita vacă așteptându-și cu blândă resemnare cruntul sfârșit, ce demnă în singurătatea ei aristocratică - vulpea împușcată în picior târându-se până la vizuina unde, încolăcită ca pentru somn, moare în purpura propriului sânge, ce nu mai poate fi oprit. Sentimentul matern lovit drept în inimă prin uciderea nou-născuților de către omul-Irod, motivul mamelor orfane de propria progenitură sunt evocate și ilustrate o dată, zguduitor, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
burghezie și a comoditate. Curățenie, ordine, dar o simplitate modestă. Când vor păși în casa noastră va fi mai bine să se spună: „Aici se suferă!”, decât: „Stai bine!” Totdeauna vom avea mai mult decât Cel care spunea: «Vulpile au vizuini și păsările cerului cuiburi, dar Fiul Omului nu are unde să-și plece capul» (Mt 8,20). Să îndepărtăm de pe masă tot ceea ce are gust de lux și de lăcomie. Necesarul da, cu simplitate și libertate de spirit, pentru a
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
care parcă miroase a eternitate. Poate că aici, la umbra răcoroasă, aerul curat și proaspăt ar putea să ne scutească trupurile de grozăvia degradării. Aia ghicește aceste gânduri ale mele, privindu-mă în ochi; cheamă câinele și-i arată o vizuină de cârtiță. Imperator începe să latre așa de tare, încât îmi umple auzul cu pocnetele lătratului lui. Nu mai reușesc să spun nimic grav; intenția de a-i dezvălui Aiei gândurile mele sumbre se destramă. Ea mă privește poznașă și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
îmi aduce o nouă viață: e ca și cum aș reînvia și eu în fiecare zi. Când soarele e deja destul de sus pe cer, mă întind într-o groapă săpată de mine, în care nisipul nu-și pierde căldura nici noaptea. E vizuina mea de fiară umană, ce se ascunde acolo de arsura razelor prea încinse și se adăpostește de vânt. Am senzația că până și razele soarelui ajung aici purificate. Simt pe piele săgețile lor de foc. Până la urmă adorm. Nu pot
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
artificiu al romanului biografic (sau al biografiei romanțate, oricum am vrea să-i spunem). Dacă, parcurgând paginile recentului Jurnal al lui Ovidiu de Marin Mincu (Bompiani, p. 280 pp.), imaginile lui Vlad Țepeș Dracul, Dracula cel „îngropat de viu în vizuina de sub Dunăre”, s-ar alătura celor care revin permanent în Epistulae ex Ponto, bătute și răzbătute în anii de gimnaziu, nu vă neliniștiți. Nu-i nimic grav. E numai rara capacitate narativă a lui Mincu, scriitorul de 53 de ani
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
lostrița vitează, mrene argin tii cu carnea albă ca de Înger și cu icrele otrăvite, somni lucioși și raci de smaragd. Am băgat și eu mâna până-n umăr după ei, printre răgălii de sălcii și arini, scoțându-le de prin vizuinile lor fioroase pe aceste lighioni ciudate, Învoite de Dumnezeu pentru ospătarea creștinilor, fiindcă s-au miluit, zice-se, să taie cu foarfecele lor legăturile Domnului pe Cruce; lighioni În armuri și cu halebarde Înfricoșate, ca pentru cine știe ce turnir nemilos de
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
afară de câteva țigănci sordide pe la bordelurile de periferie. Atâtea alte ardelence de-ale noastre, printre care poate verișoare și nepoate de-ale mele sau de-ale lui Bucuța, slu găresc cu anii prin casele ovreilor de orice condiție, dorm prin vizuini, fără aer și fără soare, la subsol, deși au deschis ochii peste cea mai frumoasă țară din lume, cum o numește Niculae Bălcescu. Când m-am dus Într-o vară prin Țara Făgărașului și m-am oprit În Veneția, satul
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
zice "La Podul Înalt", hohotește vornicul Bodea, un roșcovan cu ochi de viezure, musteți pe oală și o gură hlizită. Și când te gândești că Süleyman-Hadâm-Pașa avea strașnică poruncă: "Pe afurisitul ghiaur al Moldovei de barbă să-l scoată din vizuină, și viu au mort să-l târască la picioarele Slăvitului Padișah", spune rânjind Vlaicu, unchiul lui Ștefan frate al mamei sale, un bătrân alb, înțelept și blajin, un adevărat tată pentru nepotul Ștefan. Ce spui? face Ștefan pe miratul, deși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
și nestrămutată credință, maiestății voastre crăiești până la moarte!" Minciuni! Iată altul: "Tu, Sabie a Creștinătății, Viteazule, mergi înainte și noi te vom ajuta!..." Minți, încarnare a Sfântului Petru! acuză el și ia alt pergament. "De barbă te vom scoate din vizuină, spurcat voievod al Moldovei!..." Îndurare "Strălucite!" Încă unul, spune Ștefan și citește: "Soarta Europei s-ar schimba, dacă și ceilalți principi ar avea inima, măreția sufletului vostru!..." Frumos! Din păcate, numai vorbe pe buze; din inimă, nicidecum. Numai minciuni! spune
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]