11,108 matches
-
să asculte păsul acestor oameni adesea marginalizați, dar și în măsură să ofere îndreptare. Este un semn clar că pentru foarte mulți ortodocși apartenența la Biserică este o funcție a unei identități etnice. Ne putem imagina că doar fascinația pentru ritual și superstiție mai determină membrii comunităților țigănești să ia parte, aleatoriu, la slujbele Bisericii, percepute de cele mai multe ori ca rituri magice. Totuși, universalitatea ortodoxiei ar trebui să aibă ceva de spus nu doar românilor, ci și maghiarilor, germanilor, țiganilor și
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
orice limbă s-ar traduce, cunoașterea Cuvântului lui Dumnezeu are nevoie de misterul persoanei și rămâne întotdeauna mai presus de cuvinte. Dacă istoricii creștinismului pun în dezbatere partea văzută și rutinizată a lucrurilor - fie că e vorba despre doctrină sau ritual -, cei preocupați să-i asigure Bisericii un prezent sunt, mai presus de toate, figuri charismatice capabile să recunoască esența invizibilă și transculturală a revelației. Mitul neutralitățiitc "Mitul neutralității" Față de pretențiile radicale ale creștinilor deciși să aprofundeze adevărul imemorial al propriei
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
acut resimțită. Putem spune, cu alte cuvinte, că esențialul primilor ani de creștere se ascunde într-o experiență de ordin poetic sau liturgic. Poezia absoarbe natura metaforică sau metonimică a raporturilor dintre cuvinte și lucruri. Dimensiunea liturgică ține de bucuria ritualului, de centralitatea olfacției, importanța tactilității și forța incantației magice într-o lume de semne pentru care poveștile - mai precis, regimul narativ al comunicării binelui, adevărului și frumosului - slujesc misterul vieții 1. Vârsta eticătc "Vârsta etică" Într-un fel sau altul
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Ideea că în mintea autorului se află originea tuturor semnificațiilor ascunse în scriitură justifică demersul metodei istorico-critice. Treptat, erudiții pierd din vedere contribuția tradiției și tectonica imprevizibilă a limbii. Semnele intră sub regimul cantității. În loc ca lectura să fie un ritual sacru al frângerii Cuvântului, după modelul sinaxei euharistice, plăcerile intense ale textului provin acum din rapiditatea și bogăția asocierilor imaginare. Când Roland Barthes a vorbit despre corporalitatea erotică a scriiturii moderne și senzualitatea sublimată a lecturii, eseul era referința de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
unison cu ceilalți. Flegmezi mai cu boltă, te înscrii adânc în istoria neamului” (p. 252). Ecranul era saturat de o ploaie de expectorații la Cântarea României - un fel de cântare a cântărilor patriotice. Pentru a înțelege mai bine ororile acestui ritual de fidelitate colectivă, cei mai tineri cititori sunt îndrumați spre paginile 260-262 ale volumului. În stradă, pensionarii privegheau pentru pâinea sau laptele de toate zilele; stătea la coadă chiar și douăsprezece ore, răstimp pentru o bârfă timidă, glume eroice sau
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
să nu degenereze în condiția de obiect idolatru sau fetiș? Darul este, prin definiție, mai mult decât un simplu cadou, menit să codifice o relație obiectivabilă, să bifeze un atribut catafatic, modelând afectul prieteniei sau compesând frustrările unei vecinătăți nedorite. Ritualul clasic al oferirii cadourilor este desființat în evenimentul apariției unui dar. Este tot ceea ce face din fotbal un joc atât de pasionant și poate cea mai bună alegorie sportivă a vieții umane 1. Plecând, așadar, de la analiza fenomenologică asupra darului
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
în biserică, aceștia sărută Evanghelia așezată, alături de icoana praznicului, pe stativul din fața altarului. În timpul citirii pericopei - la liturghie - foarte mulți creștini, în semn de cinstire, îngenunchează. Biserica propune credincioșilor o lectură inspirată, în duh de rugăciune, precedată de un solemn ritual liturgic care pregătește întâlnirea cu Evanghelia. La intrarea (de cele mai multe ori în procesiune) cu Tetraevangheliarul ținut în brațe de preot, diaconul vestește: „Înțelepciune. Drepți!” (nu „cu înțelepciune”!), iar înaintea citirii epistolei apostolului și a Evangheliei propriu-zise, invocarea „înțelepciunii” se repetă
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
pe romani în așa măsură încît, pentru a-i jigni pe dușmani, îi numim romani, căci acest nume cuprinde toate relele de pe pămînt". Divorț politic, deci, dar, din ce în ce mai evident, și divorț religios. Neînțelegerile asupra interpretării textelor sfinte și diferențele de ritual îi despărțeau de multă vreme pe orientali de occidentali. Se mai adăugau la toate acestea importante probleme de întîietate, probleme în care Împăratul bizantin, care numea patriarhii, își vedea implicate autoritatea și prestigiul. Patriarhul de Constantinopol se voia egalul Papei
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
o legătură de prietenie 20). Confundînd de-acum înainte onoruri și beneficii, fieful face obiectul unui jurămînt de recomandare, prin care cel care-1 depune devine "omul" cuiva, în cadrul unei ceremonii care ia numele de "omagiu". În secolul al XII-lea, ritualul este aproape stabilit. Viitonil vasal se prezintă cu capul descoperit, îngenunchiază, își așază mîinile în cele ale seniorului (gest care simbolizează dăruirea de sine și amintește, după toate aparențele, amestecul de sînge al vechilor confrerii germane). Apoi, după ce va fi
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
V. supra, n. 10. 13 "Recomandarea" sau "închinarea" (de la cuvîntul de origine latină commendatio) este forma primară a omagiului vasalic de mai tîrziu care constituie, la rîndul său, alături de jurâmîntul de credință și învestitură, primul dintre cele trei momente ale ritualului de intrare în vasalitate, așa cum s-a cristalizat acesta în secolele X-XII. Primele mențiuni despre "recomandare" datează, după unele opinii, din secolele VI-VII, în Spania vizigotă și într-un document din Galia merovingiană intitulat Formularul lui Marculf, dar fixarea
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în secolul al XII-lea, dar, după opinia lui Ferdinand Lot, mult mai devreme, la mijlocul secolului al VIII-lea ceremonialul "recomandării" (devenit, în noile circumstanțe istorice și ca urmare a asocierii sale cu cele două momente menționate mai sus, un ritual) a rămas neschimbat, cu excepția sărutului pe gură (osculum) schimbat de cei doi parteneri ca o garanție suplimentară a legăturii astfel create (cf. Marc Bloch, Feudal Society, voi. l, The Growth of Ties of Dependence. Translated by L. A. Manyon, The University
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
edition, New York, 1959, p. 114, sqq; Joseph Calmette, La Societe féodale, Paris, 1927, p. 30-31; Ferdinand Lot, Histoire du Moyen Âge, T I, Les destinées de l'Empire en Occident de 395 à 768, Paris, p. 666; Jacques Le Goff, Ritualul simbolic al vasalității in idem, Pentru un alt Ev Mediu. Valbri umaniste în cultura și civilizația Evului Mediu. Studiu introductiv, note și traducere de Maria Carpov, vol. II, București, Ed. Meridiane, 1986, p. 175-254; Radu Manolescu, Societatea feudală în Europa
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în timpul potopului de un pește și devine o încarnare a lui Brahmă. După ce a creat o femeie și a avut cu ea urmași, a dictat tot conform mitologiei brahmane "cartea de legi a lui Manu" (Mănavadharmaśăstra), culegere de prescripții și ritualuri religioase, respectate și acum de către brahmani, datînd probabil de la începutul epocii creștine. * În această LISTĂ DE LUCRĂRI, nu am inclus recenzii și note mărunte publicate în foiletoane și nici cursuri universitare, comunicări și conferințe care n-au fost publicate. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Demetrio
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
biografic (dispariția prematură a soției poetului). Poezia de eteruri nelumești și de metafore ale distanțării și impersonalizării se individualizează în sensul cel mai propriu, fără a deveni în vreun fel anecdotică sau retorică, ci păstrându-și altitudinea zborului. Elegii, bocete, ritualuri incantatorii ale trecerii, toate acestea filtrate prin drama personală, versurile din ultimele două volume alcătuiesc totodată o artă poetică: poezia ca mijloc al mântuirii. După ce a epurat lumea/existența de zgura materialității, poezia acestui mallarmean se autoclaustrează în „fiordul ei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285591_a_286920]
-
momente de referință. Aceste momente recunosc mai întâi o formă publică a celebrării reconcilierii sacramentale, apoi o formă personală, auriculară, pentru ca în cele din urmă să se ajungă la modalitatea de celebrare din zilele noastre, care este reglementată de un ritual, ce propune trei forme de celebrare și păstrează o structură de referință alcătuită din căință, mărturisire, dezlegare și îndestulare. Este necesară recunoașterea situației în care se află astăzi celebrarea acestui sacrament, situație marcată de crize și provocări, fapt care cere
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
om atât în timpul concret al mărturisirii, cât și în planul precedent, dar și ulterior acesteia. Același dialog este concretizat între penitent și confesor în interiorul cadrului mărturisirii sacramentale. Creând o relație corespunzătoare, cei doi respectă procesualitatea celebrării sacramentale, așa cum o prezintă Ritualul Penitenței, și lasă loc să se structureze într-un mod etapizat dialogul. În ajutorul acestora vin diferite paradigme de inspirație biblică, oferind reprezentării umane modalități distincte prin care dialogul poate fi realizat. Pentru a nu divaga, în același context, este
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
să fie iertat, era necesară nu doar împăcarea persoanei în mod izolat cu Dumnezeu, ci reconcilierea întregii comunități cu Dumnezeu. Aceasta se realiza prin celebrarea anumitor rituri cu caracter liturgic. Celebrarea era solemnă. Cartea Profetului Neemia prezintă un astfel de ritual al iertării, care se realiza prin parcurgerea mai multor etape: adunarea comunității în piața orașului (cf. Neh 8,1), amintirea faptelor lui Dumnezeu prin citirea unui text sacru și prezentarea binecuvântării divine asupra poporului (cf. Neh 8,3-8), ceremonia de
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
etc. I se cerea penitentului să se prezinte în sac de pocăință, cu cenușă pe cap în fața publicului, adică a comunității locale, și să facă o mărturisire deschisă a păcatelor sale. Apoi, primea de la aceeași comunitate o penitență publică. Acest ritual era un adevărat proces dialogic, derulat între penitent și comunitate. Însă, ca și ceilalți, și Tertulian vorbește doar de o unică posibilitate de a face pocăință după botez. Era necesar, din punctul său de vedere, ca pocăința interioară să fie
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
și cu întreaga comunitate creștină, cât și pentru ca iertarea păcatelor să vină prin intermediul slujitorului Bisericii, episcopul. În aceeași perioadă, alți autori, precum Clement Alexandrinul, Ciprian și Origene afirmau aceeași posibilitate a iertării păcatelor, însă cu unele distincții fiecare. Ciprian confirma ritualurile pe care le prezentase deja Tertulian, Clement îi sfătuia pe creștini să își caute un îndrumător spiritual, căruia să îi poată mărturisi propriile păcate și care să poată să recite pentru aceștia o rugăciune de mijlocire și să îi susțină
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
lăcrimarea, posomorârea inimii sau a corpului, declararea vinovăției proprii înaintea lui Dumnezeu, mijlocirea sfinților, credința bine exercitată, convertirea aproapelui și conducerea acestuia la mântuire, iertarea și uitarea ofenselor primite. Treptat, în secolul al III-lea, practica penitenței își conturează un ritual mai stabil, structurat în trei părți: acuzarea păcatelor, îndeplinirea penitențială și reconcilierea publică. Aceasta din urmă era oferită de către episcop doar când se încheia perioada de penitență. Procesul dialogic este deja mai structurat, organizat, fiind precizate destul de clar rolul penitentului
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
publică a păcatelor. Ritul liturgic era îndeplinit doar de episcop, care îl primea pe penitent, își impunea mâinile asupra lui și îi impunea o pocăință, alungându-l în mod simbolic afară din biserică. Dacă credinciosul care a păcătuit, refuza aceste ritualuri, episcopul îl putea excomunica din adunarea euharistică. Câteodată, acest rit presupunea și o mărturisire publică și generală, adică o recunoaștere în public a faptului că acea persoană era un păcătos. II. Timpul penitențial era trăit de penitent în mod auster
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
deosebită pentru dezvoltarea ulterioară a formei de celebrare a sacramentului reconcilierii. 2.3 Perioada „mărturisirii” Secolele XI-XII delimitează o nouă perioadă și un nou început în stabilirea formei actuale de celebrare a sacramentului reconcilierii. Deja exista în acea perioadă un ritual care nu mai păstra structura inițială a sacramentului, trecându-se direct de la mărturisire la iertare, urmând ca abia în ultimul rând să se realizeze și îndestularea. Aceasta s-a întâmplat la început din motive practice, pentru că se dorea să se
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
o acțiune interioară înfăptuită între om și Dumnezeu, cât și ca o acțiune exterioară a penitentului, în care este implicat și preotul confesor în mod concret în momentul celebrării reconcilierii sacramentale. Din această perioadă, s-au păstrat și descrieri ale ritualurilor de celebrare a reconcilierii penitenților. Acestea propuneau desfășurări ceremonioase ale dialogului confesor-penitent, care, prin parcurgerea unor pași preciși, conferea iertarea penitentului, respectând prescrierile ritualului, care erau destul de consistente. Aspectul dialogic în celebrarea sacramentului reconcilierii din această perioadă se concentra asupra
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
mod concret în momentul celebrării reconcilierii sacramentale. Din această perioadă, s-au păstrat și descrieri ale ritualurilor de celebrare a reconcilierii penitenților. Acestea propuneau desfășurări ceremonioase ale dialogului confesor-penitent, care, prin parcurgerea unor pași preciși, conferea iertarea penitentului, respectând prescrierile ritualului, care erau destul de consistente. Aspectul dialogic în celebrarea sacramentului reconcilierii din această perioadă se concentra asupra circumstanțelor păcatelor, a numărului acestora și a motivelor. În acest sens, exista un număr de întrebări pe care confesorul le adresa penitentului, lista cea
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
penitent-Dumnezeu, se află comunitatea, cu care penitentul, confesorul și Dumnezeu se află într-un raport semnificativ. Sacramentul reconcilierii vrea să fie, în aceste condiții, expresia unei „metanoia” postbaptismale, care să se celebreze prin căință, mărturisire și îndestulare, organizate într-un ritual bine stabilit. El este un „eveniment salvific major” în avantajul omului. În tot acest parcurs este prezentă acțiunea Sfintei Treimi, totul fiind înlănțuit într-un proces dialogic, care alimentează relația fundamentală dintre om și Dumnezeu. 1. Sacramentul reconcilierii, moment privilegiat
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]