59,587 matches
-
natural nu e deloc surprinz]tor dac] înțelegem aceast] teorie că negare a scepticismului moral. iii. O teorie a drepturilor omului Dreptul natural modern din perioada să timpurie, ca și teoriile anterioare antice și medievale, a încercat, de asemenea, s] resping] scepticismul. A devenit, astfel, foarte general în concluzii și nu prea util din punct de vedere al îndrum]rilor practice. Totuși, varianta modern] a teoriei reprezenta baza teoriei laice a drepturilor omului. Elementele esențiale ale unei astfel de teorii sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
în ceea ce privește tipul. Teoriile dreptului natural se disting prin ipoteza potrivit c]reia c] valorile umane, indiferent de diversitatea lor aparent], prezint] asem]n]ri care susțin ideea unor bunuri umane naturale. Aceasta este o afirmație pe care utilitarismul nu o respinge neap]rât. De fapt, orice form] de utilitarism care a încercat s] identifice o ordine rațional] în preferințele umane, măi degrab] decât s] accepte pur și simplu diversitatea acestora, propune o viziune pe care nici o teorie a dreptului natural nu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
rât. De fapt, orice form] de utilitarism care a încercat s] identifice o ordine rațional] în preferințele umane, măi degrab] decât s] accepte pur și simplu diversitatea acestora, propune o viziune pe care nici o teorie a dreptului natural nu o respinge („utilitarismul obiectiv” susținut de David Brink în lucrarea Moral Realism and the Foundation of Ethics [Realismul moral și fundamentele eticii] este un recent exemplu ilustrativ). Totuși, dac] ipoteza uniformit]ții valorilor se dovedește a fi fals], formele mai simple și
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
am putea avea, așa cum se întâmpl] în cazul utilitariștilor sau al comunitarienilor. Că și în metafizica să, etică lui Kant nu conține afirmații legate de o realitate moral] care transcende experiență și nici nu atribuie valoare moral] credințelor prezente. El respinge atât cadrul realist sau teleologic de formare a teoriilor dreptului natural și ale virtuții, cât și apelul la un consens posibil al sentimentelor sau al credințelor pe care se bazeaz] mulți dintre filosofii secolului al XVIII-lea (și chiar ai
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
acest fel este compatibil] cu o larg] varietate de cursuri de acțiune. Kant distinge dou] moduri de evaluare etic]. În primul rând putem evalua maximele adoptate de c]tre agenți. Dac] discernem între acestea îi putem identifica pe cei care resping principiile care nu pot fi neuniversalizate (deci au principii morale valoroase) și pe cei care adopt] astfel de principii (deci nu au principii morale valoroase). Kant consider] c] agenții din prima categorie acționeaz] „din datorie”. Totuși, Kant susține și c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
universal, Regulile de Aur) în dou] aspecte majore. În primul rând, nu se refer] la dorințe sau preferințe, chiar dac] ar putea avea valoare universal]. În al doilea rând, ea reprezint] o procedur] de identificare a acelor maxime care trebuie respinse în cazul în care principiile fundamentale ale unei persoane sau societ]ți ar c]p]ta valoare universal]. Principiile care nu posed] aceast] valoare sunt identificate pentru a se descoperi constrângerile care pot afecta principiile mai specifice pe care agenții
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
tradițiile societ]ților particulare și insistentei utilitariene potrivit c]reia principiile deriv] din preferințe. Pentru cei care nu se simt atrași de nici una dintre aceste viziuni, sloganul neokantian: „Înapoi la Kant!” r]mane o provocare ce trebuie fie explorat], fie respins]. Referințe Lucr]ri ale lui Kant Groundwork of the Metaphysic of Morals; tradus] de H.J.Paton că The Moral Law (London:Hutchinson, 1953) Critique of Practical Reason; tradus] de L.W.Beck (Indianapolis: Bobbs-Merril, 1977) Religion Within the Limits of
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
r]rii), ins] ele nu pot preciza cu fermitate interesul c]reia dintre p]rți trebuie trecut în plan secund. Specific] principiilor morale este tocmai aceast] funcție de reglementare interpersonal]. Prin urmare, ar trebui s] accept]m egoismul etic și s] respingem doctrina reglement]rii conflictelor etice, sau s] respingem egoismul etic și, împreun] cu acesta, cel puțin una dintre cele dou] teorii - fie raționalismul etic, fie egoismul raționalist. Mulți filosofi au considerat c] nu este dificil s] alegi între egoismul etic
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
fermitate interesul c]reia dintre p]rți trebuie trecut în plan secund. Specific] principiilor morale este tocmai aceast] funcție de reglementare interpersonal]. Prin urmare, ar trebui s] accept]m egoismul etic și s] respingem doctrina reglement]rii conflictelor etice, sau s] respingem egoismul etic și, împreun] cu acesta, cel puțin una dintre cele dou] teorii - fie raționalismul etic, fie egoismul raționalist. Mulți filosofi au considerat c] nu este dificil s] alegi între egoismul etic și doctrina reglement]rii conflictelor etice de vreme ce majoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
etic și, împreun] cu acesta, cel puțin una dintre cele dou] teorii - fie raționalismul etic, fie egoismul raționalist. Mulți filosofi au considerat c] nu este dificil s] alegi între egoismul etic și doctrina reglement]rii conflictelor etice de vreme ce majoritatea au respins egoismul etic din alte motive. În mod similar, puțini au fost dispuși s] renunțe la doctrina reglement]rii etice. Cu toate acestea, am observat c] renunțarea la egoismul etic implic] renunțarea fie la raționalismul etic, fie la egoismul raționalist, lucru
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
punct de vedere moral. (intensitatea caracterului prohibitiv va fi dezb]țuț] ulterior) Filosofii numesc aceste perspective „deontologice” (deon în limba greac] însemnând datorie) și le opun celor „teleologice” (de la cuvântul telos care în limba greac] înseamn] scop). Adepții viziunii teleologice resping ideea potrivit c]reia exist] anumite tipuri de acțiuni care sunt corecte sau greșite prin ele însele, ei fiind de p]rere c] aprecierea între cele dou] tipuri de acțiuni se face prin prisma propriilor consecințe. Perspectiva teleologic] este dezb
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de maximizare a binelui. Doctrina deontologic] este definit] prin contrast cu cea teleologic] astfel: (...) o teorie care fie nu definește binele independent de corectitudine, fie nu interpreteaz] corectitudinea că pe un factor de maximizare a binelui. (1971, p. 30) Deontologii resping ideea definirii corectitudinii prin bine, precum și aceea c] binele ar fi premerg]tor corectitudinii. De fapt, ei nu disting o leg]tur] clar], explicit] între a face ceea ce este corect și a face ceea ce este bine (a ajunge la un
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
corectitudine în modul de tratare a celorlalți. Spre deosebire de consecințialiști, deontologii par a deține rezultate interesante în practic], dar se confrunt] cu probleme la nivel teoretic. Analizând ins] aspectele teroretice, vom vedea, de asemenea, c] superioritatea practic] este considerabil iluzorie. Deontologii resping ideea potrivit c]reia caracterul greșit al acțiunii este legat sau explicabil prin prisma consecințelor sale negative sau prin faptul c] ea cauzeaz] mai mult r]u decât bine. Dar apare urm]toarea întrebare: ce anume face ca o acțiune
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nu este satisf]c]toare. Apelurile la „înțelegerea moral] obișnuit]”, la „morală comun]” sau la „bunul-simț etic” nu pot constitui dovezi teoretice plauzibile în favoarea unei doctrine etice, chiar dac] aceasta se bucur] de o origine distins] și îndelungat]. Intelectualitatea contemporan] respinge imaginea și mișc]rile universului așa cum sunt prezentate acestea în înv]ț]turile P]rinților Bisericii. Sunt, de asemenea, respinse și ideile c]lug]rilor, ale preoților și ale clerului, în general, care au dominat morală în perioada ei timpurie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
dovezi teoretice plauzibile în favoarea unei doctrine etice, chiar dac] aceasta se bucur] de o origine distins] și îndelungat]. Intelectualitatea contemporan] respinge imaginea și mișc]rile universului așa cum sunt prezentate acestea în înv]ț]turile P]rinților Bisericii. Sunt, de asemenea, respinse și ideile c]lug]rilor, ale preoților și ale clerului, în general, care au dominat morală în perioada ei timpurie (și care conținu] s] influențeze morală tradițional]) din motiv c] reflect] o serie de prejudec]ți, aspecte provinciale sau punitive
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sau a calamit]ților naturale care ar putea s] par] nu doar stupide, ci și greșite. Ideea c] principiile binelui și r]ului nu pot fi aplicate în situații extreme încurajeaz] complezenta sau chiar pasivitatea, motiv pentru care ea trebuie respins] în virtutea moralei. iv. Concluzii Insistența deontologilor asupra importanței regulilor sau constrângerilor morale este întemeiat] pe convingerea c] evitarea r]ului constituie principala, dac] nu chiar singură responsabilitate a individului în calitatea sa de subiect moral, precum și convingerea c] st] în
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Iar în lipsa unui set de proceduri clare care s] stabileasc] modul de soluționare a conflictelor legate de conținutul normelor morale propuse, dezacordurile în materie de etic] nu își g]sesc rezolvare. Exist] și alte motive mai puțin evidente de a respinge aceast] viziune legalist] asupra moralei. Ideea c] preceptele morale sunt lucruri care pot fi sau ar trebui s] fie omise din viața cotidian] pentru că fiecare s] tr]iasc] viață pe care o dorește se dovedește a fi necorespunz]toare atât
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și de soarta comunit]ții în ansamblul ei. Expresia acestei preocup]ri nu este dat] de detașarea pe care o sugereaz] noțiunea primitiv] de respect sau normele deontologice, ci de interesul activ al oamenilor pentru promovarea binelui celorlalți. Trebuie s] respingem, astfel, orice perspectiv] care identific] morală numai cu sau în primul rând cu o povar] impus] asupra vieții. Dac] nu putem „s] tr]im conducându-ne dup] principii drepte” (Fried, 1978, p. 13), trebuie m]car s] recunoaștem c] aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
action]m dintr-un anumit motiv. Kant ne cere acest lucru, așadar, teoria lui trebuie respins]. În capitolul 14, „Etică lui Kant”, Onora O’Neill neag] faptul c] ideile lui Ross sunt acceptate de c]tre Kant. Utilitarismul a fost respins datorit] unor motive diferite. Ross știa c] utilitarismul era singura versiune a unei abord]ri mai generale și anume: consecințialismul. Nu era de p]rere c] toate formele acestei teorii trebuie s] fie moniste, pentru c] era de acord cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
este cea care maximalizeaz] binele, dar era de p]rere c] exist] diferite tipuri de lucruri bune, cum ar fi înv]ț]tură și experiența estetic].) Ins] Ross a comb]țuț consecințialismul, știind c] dac] va reuși aici, va putea respinge și utilitarismul. Discuția începe de la un argument simplu, sprijinit de un exemplu. Conform argumentului, „oamenii obișnuiți” sunt de p]rere c] ar trebui s] fac] ceea ce au promis c] vor face, dar numai datorit] faptului c] au promis. Ins] ei
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Ce se întâmpl] atunci cand ad]postesc un sclav fugar din sudul Americii, iar proprietarul m] întreab] dac] știu încotro a luat-o sclavul s]u? Un astfel de caz ar sugera faptul c] unul dintre principiile mele trebuie s] fie respins. Ins] acest lucru este cu sigurant] greșit. Principiile pot face fâț] conflictelor de acest fel, chiar dac] unul dintre ele trebuie s] cedeze (nu este bine s] spun adev]rul în aceast] situație). Prin noțiunea să de datorie prima facie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
invers; de pild], gândiți-v] la faptul c] avem mai multe motive de a încuraja execuțiile publice ale violatorilor condamnați dac] evenimentul ar cauza pl]cere atât c]l]ului, cât și mulțimii care, bineînțeles, ar fi de fâț]. Dac] respingem aceast] sugestie, ne vedem puși în fața unui contraexemplu pentru principiul: „Este bine că acțiunile tale s] cauzeze pl]cere atât pentru tine, cât și pentru ceilalți”. Așadar, Ross ne explic] esență principiilor morale; acestea exprim] datorii prima facie - datorii care
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
obicei, ipotezele mai simple celor mai complicate, în cazul în care ele au aceeași valoare științific]. Teoria consecințelor este indiscutabil o ipotez] mai simpl] decât oricare alt] form] a teoriilor opuse; aceasta înseamn] c], l]sând la o parte obiecțiile respinse în ultima secțiune, teoria consecințelor ar trebui s] aib] prioritate. Dac] adepții teoriei aflate în opoziție nu realizeaz] cât de mult pierde viziunea lor la capitolul simplitate, acest lucru se întâmpl] pentru c], în general, nu sunt de acord cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
la conduită unui om corect în situații reale. Adepții teoriei virtuții sunt de p]rere c] tradiția utilitarist] și cea bazat] pe drepturi ignor] însușirile esențiale ale unei vieți morale obișnuite având în centru caracterul uman (cu toate c] nu resping întru totul principiile acestor tradiții). În opinia lor, r]spunsul Dorotheei privind modul în care ar trebui s] procedeze, nu are nimic a face cu aprecierea utilit]ții și a intereselor sau cu rezolvarea conflictelor între drepturi, ci cu propria
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
despre modul de formare a caracterului prin intermediul orgoliului și al imaginii prototipice. Și de aceast] dat] vorbim despre o form] idealist] de caracter, incompatibil] cu egalitatea moral]. Idealul lui Nietzsche se remarc] nu atât prin ceea ce afirm], cât prin ceea ce respinge (etică iudeo-creștin]). Ins] nici autorul însuși nu a fost pe deplin conștient de intensitatea caracterului anticreștin al teoriei sale. El este ins] conștient c] idealul s]u de „supraom” (übermensch) nu va posedă ceea ce Hume numește „virtuți c]lug]rești
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]