6,163 matches
-
din interviurile sociolgice rezultate În urma studiilor de teren, fapt care arată că sintagma la marginea societății, aproape clișeizată pentru o bună parte a opiniei publice, are o viață proprie, suculentă și, din păcate, destul de contagioasă. Studiul În sine nu este centrat direct pe fenomenul În sine al marginalității sociale, ci, cum spune și subtitlul volumului, pe intervențiile sociale și pe efectele acestora În comunitățile defavorizate. Întregul demers l-am citit ca mai degrabă calitativ și subiectivist (În sensul sociologiei zise subiectiviste
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
fi, în cazuri excepționale, scurtcircuitată. Au existat sufiți, spune Titus Burckhardt, care se mărgineau să predea șlefuirea oglinzii inimii și treceau sub tăcere adevărurile transcendente, asemenea unor maeștri budiști care se mărgineau să predice respingerea limitărilor psihologice. Literatura filocalică e centrată pe aceeași temă, iar Filotei Sinaitul folosește, pentru cunoașterea unitivă, metafora peceții luminoase, mai puternică decît cea a oglindirii. Să ne păzim cu toată atenția inima de gîndurile care ar putea întuneca oglinda sufletului, în care obișnuiește să se întipărească
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
muri pentru celălalt, pentru a renaște împreună cu el ; a deveni celălalt. Să facem loc în noi, în rugăciune, în meditația și conformația noastră, celuilalt. E începutul umil al extazului. Ieșire din tine prin interioritate și prin celălalt. în contrast cu identitatea statică centrată pe ego, mereu ispitită să-și obiectiveze și să-și justifice limitările, potențial născătoare de exclusivism, atenția față de semenul diferit se corelează cu o identitate a depășirii și a completitudinii persoanei, cu o identitate dinamică. Ea se leagă strîns, pentru
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
elimina urma, înfiptă ca un ac în carnea societăților noastre. în mare spus, modernitatea noastră a produs trei feluri de secularizare. Secularizarea de separare declară că divinul constituie un domeniu care trebuie ținut la distanță de treburile publice (politică, contemplativ, centrat pe imaginea unui chip atotvăzător. într-un al doilea sens, compensator și destul de brut, secularizarea produce surogate de transcendență. Instituțiile religiei s-au văzut înlocuite de instituțiile politicului, ideologiile (eventual milenariste) au luat locul credinței. De la sfîrșitul secolului XX, acest
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
partidului, până în 1987, când, în parlamentul federal, i s-a alăturat Gerolf Annemans. La începutul anilor 1980, VP-ul și lărgit profilul ideologic, îmbrățișând entuziast autohtonismul și populismul. În 1982, la alegerile locale din Antwerp, partidul a început să-și centreze campania pe temele imigrației și integrării străinilor, iar în 1992 a publicat programul în 70 de puncte (70 - puntenplan), în care se susține expedierea imigranților în țările lor de origine (Mudde, 2000; Spruyt, 1995). De asemenea, membrii Blocului Flamand au
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
până la jumătatea acestuia. Dacă filonul anti-elitist și uneori cel anti-partide a fost întotdeauna prezent, doar o mică parte a structurii populiste, este vorba aici de Partidul Creditului Social, mediu în care s-a născut Manning, a avut o conduită antipolitică centrată pe procedurile plebiscitare (Laycock, 1990, ch. 5). Acest aspect ne trimite la cel de-al cincilea efect negativ menționat în capitolul introductiv al acestui volum: "populismul poate încuraja transformarea politicii într-o practică plebiscitară, care subminează legitimitatea și puterea instituțiilor
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
minorităților și alte elemente-cheie ale democrației liberale. Mai general, acest capitol a susținut că în cadrul democrațiilor fragile ascensiunea populiștilor la putere atrage adesea după sine o criză instituțională și, în multe cazuri, o glisare înspre autoritarism competitiv. Deși ne-am centrat pe cazul statului Peru sub conducerea lui Fujimori, afinitatea electorală între populism și autoritarism poate fi observată și în cazul altor state, inclusiv Argentina lui Juan Péron, Venezuela lui Hugo Chávez, Ecuadorul lui Lucio Guttiérrez și Rafael Correa și Bolivia
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
Statelor Americane (OAS) a încercat să facă față anumitor practici antidemocratice ale lui Fujimori în Peru și ale lui Chávez în Venezuela, dar nu s-a plâns de măsurile antiteroriste ale lui G.W. Bush. De fapt, doctrina OAS este centrată pe soluționarea sincopelor și a alternanțelor democratice, nu pe calitatea democrației (Boniface, 2007: 53). Aceasta înseamnă că susținerea democrației implică un demers din partea OAS mai degrabă reactiv, decât unul proactiv. Într-adevăr, OAS tinde să intervină numai atunci când apare o
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
pe aceea a unui model de învățare cognitiv. Dacă argumentația lor nu convinge cu ușurință, ea îi provoacă cel puțin pe comportamentaliști să identifice variabilele responsabile pentru eficiența terapiilor lor. Beck reia dezbaterea atunci când împarte tehnicile în două grupe: cele centrate pe cogniții și cele centrate pe comportament. Un concert de proteste se manifestă ulterior: pentru Ullman și Krasner, cognițiile sunt simple comportamente observabile; o subclasă de comportamente, precizează Wolpe. Cognitiviștii răspund afirmând că, prin respingerea metodei introspective, comportamentaliștii abandonează esențialul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
de învățare cognitiv. Dacă argumentația lor nu convinge cu ușurință, ea îi provoacă cel puțin pe comportamentaliști să identifice variabilele responsabile pentru eficiența terapiilor lor. Beck reia dezbaterea atunci când împarte tehnicile în două grupe: cele centrate pe cogniții și cele centrate pe comportament. Un concert de proteste se manifestă ulterior: pentru Ullman și Krasner, cognițiile sunt simple comportamente observabile; o subclasă de comportamente, precizează Wolpe. Cognitiviștii răspund afirmând că, prin respingerea metodei introspective, comportamentaliștii abandonează esențialul în ceea ce privește comportamentul, adică funcțiile gândirii
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
deja la primii behavioriști cum ar fi Hull și teoria sa cu privire la nevoi. Pentru acești cognitiviști, se pune problema elaborării unor modele complexe ale acestor mecanisme interne invocate și încercării de a le valida în mod empiric. Aceste modele își centrează analiza pe principiile de funcționare pe care este logic să le invocăm pornind de la progresele actuale ale știintelor experimentale. Se poate spune că acest tip de cercetări reprezintă o prelungire normală a psihologiei științifice. Nu este vorba aici despre o
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
să-și creeze propriile sale variabile independente cum ar fi suprageneralizarea, cognițiile iraționale, etc. care n-au nici o legătură cu științele cognitive de bază. Intr-adevăr, aceste concepte nu sunt cognitive decât în sensul comun al termenului, deoarece ele se centrează asupra „gândurilor”. Am putea, fără să exagerăm, să spunem că în această situație este vorba despre variabile „virtuale” ale căror relații cu schema sunt departe de a putea fi demonstrate. Pornind de la această teorie, tehnicile cognitive s-au dezvoltat într-
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
aplicării tehnicilor ce aparțin primului val, înainte chiar ca tehnicile cognitive să fi fost utilizate și că acțiunea izolată a strategiilor cognitive asupra terapiei este nesemnificativă. Nu s-a verificat nici teoria conform căreia o schimbare cognitivă obținută cu ajutorul metodelor centrate pe cogniție ar fi necesară pentru obținerea unei ameliorări clinice. Hayes își fundamentează critica pe fapte științifice indiscutabile la care avem datoria să reflectăm... Trebuie, totuși, să aruncăm și copilul odată cu apa din baie? Nu credem acest lucru. Dar a
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
colaborativ Un terapeut trebuie să fie empatic, autentic și cordial. Aceste criterii, stabilite de către Rogers, sunt valabile și în prezent. Empatia este capacitatea terapeutului de a înțelege realitatea trăită de pacient. Supervizările constată că există psihoterapeuți care sunt adesea mai centrați pe interpretarea lor în legătură cu ceea ce trăiește pacientul decât pe faptele reale observabile. Autenticitatea este aptitudinea terapeutului de a se simți „în voie” în situația terapeutică, inclusiv cu propriile sale emoții, sentimente, gânduri, chiar și cu proasta sa dispoziție: într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Tabel 2. Recapitularea terapeutului: cazul doamnei G. Empatie: de la 0 la 8 4/8 Autenticitate: de la 0 la 8 7/8 Cordialitate: de la 0 la 8 8/8 Profesionalism: de la 0 la 8 2/8 Conduită de urmat: terapeutul este centrat pe plăcerea de a discuta și nu este suficient de empatic în ceea ce privește realitatea pe care o trăiește pacienta. El este nevoit să țină cont de motivația sa pentru a aplica diferite metode . Gândurile automate ale terapeutului Atenția cu care terapeutul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
pacientul intervine într-o manieră simetrică atunci când participă activ la terapie; același lucru se întâmplă și cu terapeutul. Atunci când interacțiunea devine prea simetrică sau prea complementară, rezistențele sau reactanțele se situează în primul plan. Atenția pacientului și a terapeutului se centrează pe relație mai degrabă decât pe problemele care urmează a fi tratate. Este deci util să aplicăm metode. Dacă simetria se află pe primul plan Metodele afirmării de sine permit, în general, diminuarea unei simetrii: - a se calma; - a asculta
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
terapeutul nu dezvoltă suficientă empatie (comprehensiune în legătură cu ceea ce trăiește pacientul). Pacientul riscă, în această situație, să caute să convingă terapeutul, argumentând în legătură cu starea sa de rău, cu privire la veridicitatea suferinței sale, și relația colaborativă nu s-ar instala. O bună recontextualizare - centrează atenția pacientului asupra trăirilor sale mai degrabă decât asupra relației cu terapeutul; - permite terapeutului să înțeleagă mai bine ceea ce trăiește pacientul; - facilitează analiza funcțională sincronică pornind de la o situație precisă. Recontextualizarea este un instrument puternic care ajută pacientul și terapeutul
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
asupra problemelor reale. Pacientul este, în această situație, preocupat în totalitate de experiențele pe care le trăiește. A recontextualiza nu înseamnă nici a înțelege nici a explora, înseamnă doar a repune în context cu scopul: - ca atenția pacientului să se centreze pe problema evocată mai degrabă decât asupra relației cu terapeutul; - ca terapeutul să-și dezvolte empatia. A explora înainte ca relația colaborativă să fie bine stabilită prezintă riscul de a întări rezistența sau reactanța pacientului. Iată un exemplu care ilustrează
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
răul cel mai rău la serviciu? (Recontextualizare). Pierre (care nu-l mai privește pe terapeut ci drept în fața lui) - Este vorba despre ambianță. Tuturor le este teamă să nu fie concediați și se uită urât unii la alții. (Pacientul este centrat pe situația pe care o descrie, terapeutul își ameliorează empatia). Reformulare Reformularea poate fi de trei tipuri: repetiție, precizarea termenilor și formularea ipotezelor. Repetiția este, într-o oarecare măsură, „metoda papagal”: terapeutul verbalizează cuvânt cu cuvânt, cât mai exact posibil
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
privind căutarea unei noi locuințe și cea a serviciului. (Rezumat). Să le clasificăm în funcție de urgență, de la cea mai urgentă la cea mai puțin urgentă: copiii dumneavoastră, serviciul și locuința... Este corect? MȘlanie - Da, Așa este. (MȘlanie acceptă rezumatul și rămâne centrată pe realitatea pe care o trăiește, relația colaborativă s-a instalat). Intărirea O întărire este definită în raport cu ceea ce este de dorit să se dezvolte: „Trebuie să udăm ceea ce dorim să vedem crescând”. O întărire pozitivă amplifică probabilitatea manifestării unui comportament
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
Dacă vă pierdeți locul de muncă, veți fi într-o situație dificilă. Lucrul de care vă temeți este acela de a nu putea să găsiți un alt loc de muncă. (Intărire: recunoștere imediată a importanței problemei pentru pacient. Pacientul este centrat pe problema sa mai degrabă decât pe relația cu terapeutul). Mai târziu, întăririle acționează mai mult asupra dezvoltării așteptărilor privind eficiența ale pacientului. Intăririle privind faptele sau persoana se relaționează urmărind etapele terapiei: mai degrabă asupra faptelor într-o primă
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
competențelor pacientului. Metoda celor 4R: recapitulare Metoda celor 4R permite, în general, stabilirea rapidă a unei bune relații colaborative: empatică, autentică, cordială și profesională. Cel mai adesea, recontextualizarea este primul „R” utilizat: acesta precizează în ce situație ne aflăm, deci centrează pacientul asupra problemei care trebuie tratată, ceilalți „R” decurgând din acesta. Dar cei 4R pot fi folosiți indiferent de ordine. Un terapeut poate întări, apoi reformula, recontextualiza și rezuma, poate utiliza mai multe reformulări sau recontextualizări pe rând... Acești „4R
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
este 100% (dacă pacientul are 100% credință, întrebarea devine: de ce 100% și nu 80%); - definirea termenilor; - discutarea argumentelor pentru sau contra; - identificarea de alternative. Pe măsură ce terapeutul pune întrebări, pacientul își modifică modul de a gândi, emoțiile și sentimentele. Interogarea socratică centrează pacientul asupra gândurilor sale și asupra a ceea ce resimte acesta mai degrabă decât asupra relației cu terapeutul. De exemplu: Pacientul - S-a terminat, ea nu va mai reveni niciodată! Terapeutul - S-a terminat, ea nu va mai reveni niciodată! (Reformulare
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
să nu lași să treneze o problemă și să o tratezi cât mai repede posibil. (Terapeutul insistă). Pacienta - Nu vreau antidepresiv! (Reactanță). La capătul opus al acestei atitudini, terapeutul este interesat să pună întrebări într-o manieră socratică și empatică, centrându-se pe realitatea trăită de pacient. Indicarea tratamentului rezultă dintr-o analiză funcțională colaborativă în cadrul unei alianțe terapeutice stabilite și nu ca urmare a unui diagnostic, oricât de bun ar fi acesta. In cazul exemplului precedent, metoda ar fi următoarea
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]
-
tratamente complementare, mai ales cu scopul de a întări aderența la tratamentul medicamentos, de a reduce simptomele, de a favoriza readaptarea socială și de a preveni recăderile și reinternările în spital. Metodele TCC propuse în prezent includ psiho-educația, terapia cognitivă centrată pe modificările credințelor, terapia de rezolvare a problemelor și terapia de dezvoltare a strategiilor de adaptare. Conform unei cercetări recente a lui Turkington și al., este ceva obișnuit în prezent, în Regatul Unit, să se asocieze aceste tehnici tratamentului medicamentos
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]