9,482 matches
-
plin război și deși se fac eforturi considerabile în acest sens, acest obiectiv nu poate fi întotdeauna și pe deplin realizabil. O analiză a costurilor ocazionate de îngrijirea medicală, precum și a resurselor limitate, duce cu siguranță la concluzia că este imposibilă utilizarea celor mai noi cunoștințe medicale precum și a tehnologiilor contemporane pentru toți cei aflați în suferință: bolnavi cronici, bătrâni, pacienți cu handicap fizic sau psihic, pacienți cu deficiențe sau dizabilități, fără a menționa medicina preventivă sau asistența medicală de urgență
MALPRAXISUL MEDICAL by RALUCA MIHAELA SIMION () [Corola-publishinghouse/Science/1374_a_2741]
-
care a dus la vătămarea corporală gravă sau chiar la decesul victimei, prejudiciile fizice permanente aduse nounăscutului datorate efectuării cu întârziere a manevrelor medicale în momentul nașterii sunt doar câteva dintre situațiile nenumărate în care repunerea în situația anterioară este imposibilă. De aceea se recurge, de regulă, la plata unor despăgubiri, cu valoare nu reparatorie, ci doar compensatorie. Chiar și în cazul unei intervenții chirurgicale în cazul căreia nu se obține rezultatul scontat, dar care poate fi repetată în acest scop
MALPRAXISUL MEDICAL by RALUCA MIHAELA SIMION () [Corola-publishinghouse/Science/1374_a_2741]
-
artificiali ai Pământului, acesta a fost împărțită în stratul dens (atmosfera propriu- zisă) și spațiul cosmic circumterestru, demarcația între ele fiind situată la altitudinea de circa 150 km. În cadrul stratului dens, rezistența aerului este suficient de mare pentru a face imposibilă o rotație completă a unui aparat de zbor în jurul Pământului (acesta pierde din viteză sau se aprinde). Este utilizată, de asemenea, împărțirea atmosferei în atmosferă joasă și atmosfera înaltă. Prima coincide cu troposfera, iar a doua cuprinde toate straturile situate
ORDINE ȘI DEZORDINE ÎN SISTEME MACROSCOPICE by PARASCHIV DANIELA () [Corola-publishinghouse/Science/1776_a_3171]
-
creator este lumină, dă strălucire întregului parcurs încă nestrăbătut. Întrevăzutul este deocamdată imaginea clar-obscură a perspectivei, nelămuritul unui semn aparent-disparent: Calea lactee abia ghicită se pierde/ scrisă în noapte fierbinte și calmă"; "un astru/ văzut - nevăzut, în albastru 12" călăuzește imposibila apariție a ceea ce totuși începe, se așază într-un început nevăzut. Stă chiar în natura diafanului să facă posibil - vizibil-invizibil - semnul arătător prin transparența lucrurilor, străbătător "în simplu albastru, în simplă lumină 13". Cu alte cuvinte, o distanță nevăzută care
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
spălat de ape; ele nu sunt decât umbrele iluzorii ale potopului eshatologic. Zborul frânt al porumbilor sfâșiați de vânturi, focul stins care nu mai fâlfâie peste pereți nu arată nimic din ceea ce ar putea fi, ci doar ceea ce nu este, imposibila deschidere a posibilului. Deja neființare, "un fagure sterp" este ultima emblemă a ceea ce a fost, trecut din care sensul nu se mai poate hrăni. Or ceea ce a trecut trebuie jertfit, lăsat pururi neființei; ființarea - dacă este să fie - nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
conjugă la nivelul ființării tensiunea dintre ascundere și neascundere: "Mereu rătăcitoare, substratul lor închide/ Tot darul unui soare roșiatec și avar,/ Apoi, de-a lungul nopții tot aurul stelar/ Și toată înflorirea reflexelor fluide". Rătăcitoare în spațiul intermediar al unei imposibile posibilități de creație, ființările rămân deocamdată în stratul amniotic al originii, acolo unde - în substrat - darul solar se vestește dar nu strălucește; o pură năzuință de prefacere, de străluminare a ascunsului și de transfigurare în lumina aurului stelar. Dificilă încercare
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
noua perspectivă a adâncului, ascunsul răsfrânt, dat pe față. Atunci îi e dat să vadă "râzând sub maldăr de foi și păr gălbui -/ În loc de arbor, însăși străvechea lui Driadă". Limbajul însuși - posibila rostire - se frânge, dizolvându-se în tăcere, în imposibila vorbire despre ce este vorba 18: "brațe lunecătoare, blânde/ M-au strâns și mai aproape și m-au lipit mai mult". De-acum, funcția inaugurală nu mai aparține limbajului ci primordiilor ce guvernează o lume fără de cuvinte, acolo unde nu
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
a limbajului care îi rostește intimitatea cu ființa. Ceea ce - în orizont mundan - ar fi trebuit să fie imagine reprezentativă a realității sensibile nu mai prezintă nimic sesizabil, din moment ce "clopotele bat din fund de mare" și "luminile înnoptează-n depărtare". Imagine imposibilă a unui nereprezentabil absolut, și totuși posibilă, a inaparentului însuși: "întunecimea aripează alb". Irealizarea se conjugă aici cu revelarea; realul demundaneizat arată o altă dimensiune - invizibilă - acolo unde corpul lumii și al poemului se descompun. Albul din miezul întunecimii profilează
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
sufletu-n vis", omul își trăiește dureros condiția duală, rătăcind "nebun" printre sferele de argint ale armoniei cosmice, "în văzduhul bătut de himere", zbătându-se totodată "ferecat pe pământ". Dorul de esențe e mistuitor, iar dacă înălțarea până la ele pare imposibilă pentru tot ce se manifestă în lumea generațiilor, acest invizibil inexprimabil dă totuși ceva de văzut, propune imaginile-model ale sferelor de argint și, în strofele următoare, desfășurarea lor într-un adevărat peisaj supraceresc, deosebit de clar conturat: "Meteori siderali, pulberi vaste
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
obraz mut cuprins/ De spaimă". Într-adevăr, în ce lume ne aflăm, de vreme ce "Veșnicia e acolo pe o culme. Pe altă culme/ Din nisipul fierbinte se rostogolește un astru aprins"? O lume de culmi, se pare, configurată la altitudinea unei imposibile cuprinderi; nu imaginarul tărâm de nicăieri, rod al spaimei de real și al distanțării compensatorii, ci lumea reală a cărei culme e veșnicia însăși, slava ei întrevăzută în aprinderea astrului. Imaginația realizează conversiunea ascensională prin care ceea ce apare deasupra sensibilului
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
la sine a conștiinței intenționale? Mai degrabă - și mai mult - un punct originar ca centru înspre care opera (și nu autorul) tinde, "singurul unde se va putea împlini, în căutarea căruia ea se realizează și care, odată atins, o face imposibilă", căci "opera se nimicește dacă ajunge la punctul ei originar", fiind "pusă la încercare de propria-i imposibilitate"8. Ceea ce Blanchot numește "punct de plecare" către originea și incertitudinea operei este punctul profund obscur către care tinde privirea orfică, "apropierea
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
absența care le manifestă ca nimic, dar nimicul acesta nu poate fi ocolit. Apar prin ceea ce nu sunt, își neagă prezența vizibilă pentru a-și proiecta absența pe un fond de posibilitate. Imaginea se desprinde, apofatic, din ceea ce îi face imposibilă ivirea, așa cum mersul nu e decât actul vizibil al unei stări, situația de a sta în trecerea eleată a timpului oprit, scurs în netimp 3. Aici tot ce nu se arată de la sine face imagine, imaginea absenței de imagine, care
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
co-naștere. Or, în ființa de imagine, ființa e despărțită de existența ei, de apariția însăși, de arătarea de sine care ia formă pentru a fi, există ca altceva iconic, ca și cum ar fi7. Nu e vorba de o existență deja dată - imposibilă în timpul care ne-o re-dă în fiecare clipă -, ci de o existență derealizată pentru a fi realizată, manifestată în realitate 8. În clipa de atunci ființa este reală, dar are ea o existență propriu-zisă? Manifestarea ei nu rămâne tăinuită, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
Și ea, de altfel, o privire deschisă de ceea ce o privește, care stă să vină, nu stă decât în această venire, în prevenirea căreia îi este destinată. În mediul de-scris al developării în negativ, în filmul voalat al imaginii imposibile, moartea e inimaginabilul, nonsensul exteriorității care voalează, "realitatea fără apeluri, făcută din lucruri de pe afară". Moartea imaginii nu e spectaculară, nu aduce în scenă decât ștergerea și vacuitatea, "apariții aburite", dar și - prin răsturnarea perspectivei - posibila resurecție a lumii interioare
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
de văzut și de reînceput. Ceea ce se țese acum și iese la lumină nu mai stă în păcatul aducător de moarte, în răul mai bătrân decât moartea. E nimicul nimicit, developat - fără expunere - în propriul negativ. Reducție a fenomenalității până la imposibila manifestare, a vizibilului întors pe dos, trecut prin dezafirmarea orizontului său, până la manifestarea imposibilului. Și aceasta e posibilă, atât timp cât "partea din mine, care Te iubește și va cunoaște nimicirea"18, partea însorită din noi e dată iubirii, pre- dată altuia
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
neașteptate: "Și-ntr-un tărâm de inedit azur,/ În care nicio amintire nu vibrează,/ S-ajungi în calea ta văzduhul pur:/ Miraculoasă, veșnică amiază...". Ceea ce se arată acum nu mai sunt norii care trec prin prezentul deja trecut al unui imposibil viitor. E chiar spațiul posibilului care se deschide ca tărâm inedit, fără nicio determinare temporală (nicio amintire nu vibrează), în absența oricărui drum și a plecării spre un unde5. Nu să ajungi pe calea spre văzduhul pur, ci: S-ajungi
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
din lumină este o ușoară legănare a ceea ce, netimp fiind, este tot timpul. Lângă râu, lumina e liberă să se cufunde în somnul materiei, să se lase legănată de heracliteana desfătare a curgerii. Ea nu aduce la vedere decât o imposibilă arătare, veșnica rămânere în forma fragilă a unei treceri. Forma prin care se vede (Gabriela Melinescu) Atunci când forma e însuflețită de o diminuare a elocvenței imaginale, precum în Balada de Gabriela Melinescu 15, ea nu arată decât configurația pură a
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
mediu al oglindirii reciproce, reflexivitate pură în care imaginea nu se arată vreunui ochi? Într-adevăr, unde e ochiul care o vede, lumina ce apare nevăzută, și cum s-ar putea vedea albul translucid care iese la vederea nimănui? Vedere imposibilă a posibilului totuși de văzut în lumina înaltă a imaginii: "Eu am plutit spre bagdadii, deodată,/ Spre zeul zugrăvit, care privea/ Nepăsător, pe lada înstelată/ Din podul alb cum, făr-a fumega,/ Ardea o lumânare așezată". Cineva privește, poate vedea spectacolul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
condiției sale definitorii, ci și ca orizont scufundat al posibilului în așteptarea manifestării: " Nu știu dacă afară-i lumină sau întuneric,/ dacă anină vrun cântec despre-nceputuri,/ dacă se plimbă parfumuri subțiri sau duhori ucigașe". Din perspectiva închisă a unei imposibile vederi, totul e încă posibil, exterioritatea există, intuibilă dincolo de hotarele eului întors în sine. Căci dacă ea nu ar fi, nici interiorul nu s-ar putea defini, delimita de întreaga non-interioritate a firii. A nu ști ce este afară nu
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
pe-un izvor tăinuit de fântână curată/ vântul venit de departe cum bate/ linii de sânge negru șterge/ pe-un sânge mai luminos". De acum totul se întoarce în informul increatului, dar nu pentru a se pierde în nonsensul unei imposibile imagini, ci pentru a primi puterea manifestării. Doar prin înfășurarea în nemanifestatul inaparent al semnificabilului originar manifestarea se află în putința de a se desfășura, de a imagina creator esența fondului obscur care o inspiră. Creația e acum posibilă, deja
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
prin tăcere. Nu prezența retorică, ostensivă a realului care apare și barează vederea, ci omisiunea lucrătoare, bifarea strălucitoare. În această paradoxală manifestare, realul nu e adus înapoi, nu revine într-o reapariție aparentă; el nu se reumple poetic printr-o imposibilă reiterare de sine. Restituirea nu e aici actul reparator, recuperator al unei aboliri, doar forma care ar reabilita, fantomatic, un cuprins nevăzut. Nu cu o redare avem de a face, nu cu repunerea în drepturi - și în vedere - a unui
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
primăvăratic, nicăieri, aici,/ acolo, dincolo" (Potecile, în Curtea Medicilor, ed. cit., p. 17). 51 Faptul că epifania are loc în simplul inaparent al lumii determină astfel de interogații deschise, al căror răspuns e chiar misterul, ca posibilitate a unei arătări imposibile: "Spune, răspunde, ce luminează?" (Spune, răspunde, în Câmpiile magnetice, ed. cit., p. 24), " Un luminiș se arată oare?" (Nu piatra, în op. cit., p. 53). 52 O revelație fulgurantă, care nu dă decât "mireasma clipei noastre de noroc", "minunea clipei sfărâmând
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
asociații" (Criterion este aici vîrful de lance), generația tînără a participat la "marele proces de lichidare a secolului al XIX-lea", după care a urmat ruptura și tăierea punților. Întoarcerea la o stare de lucruri anterioară devenea astfel, spune Vulcănescu, imposibilă. Invocînd stările de manifestare ale generației tinere, Vulcănescu nu se prea deosebește, în privința unora dintre ele, de felul în care se pronunțase deja Mircea Eliade. Accentuează, în schimb, căci era la vreo 5-6 ani după raționamentele din Itinerariu spiritual, criza
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
cantități mari, ele menținându-se în jurul a 50-100mm/an sau chiar mult mai puțin în Antarctica interioară (20-50mm/an). Vânturile bat cu mare putere în aceste ținuturi polare, având uneori puterea unui uragan. În aceste condiții climatice dezvoltarea vegetației este imposibilă, de unde și denumirea de deșerturi de gheață pentru aceste teritorii acoperite de gheață și zăpadă. a. Climatul polar continental este prin excelență întâlnit în Antarctica, fiind caracterizat prin ierni deosebit de aspre și veri reci. Temperaturile medii anuale sunt negative tot
Geografia mediilor temperate şi reci ale globului by Larion Daniela () [Corola-publishinghouse/Science/1179_a_2048]
-
filozofiei înseși)46. Beneficiind de această deschidere, spiritul romantic facilitează apariția unor orientări de gândire precum Lebensphilosophie, filozofia inconștientului și intuiționismul tendințe impulsionate într-un fel sau altul chiar de către Dilthey. Recunoscute îndeobște ca fiind neoromantice, acestea ar fi fost imposibile în condițiile unui raționalism clasic. În fine pentru a încheia șirul comparațiilor -, în vreme ce clasicismul, static, pune preț pe categoriile unei existențe date o dată pentru totodeauna, romantismul, mobil, cu vocația lui constructivă, cultivă categoriile devenirii 47, "formele deschise" (vezi supra nota
Dilthey sau despre păcatul originar al filosofiei by Radu Gabriel Pârvu [Corola-publishinghouse/Science/1405_a_2647]